Ζήκου Ελευθεριάδη
Πόσο οδυνηρή είναι στα αλήθεια η διαπίστωση ότι απουσιάζει το ήθος και η αγάπη από ανθρώπους που κηρύττουν αυτά τα δύο. Πόσο τραγικό είναι να βλέπει κανείς σημερινούς άρχοντες και ηγέτες να απέχουν παρασάγγας από τα μεγάλα αναστήματα του παρελθόντος. Κι αν συνδέσουμε το ήθος με το δόγμα, την ορθοδοξία με την ορθοπραξία, τότε αποκαλύπτεται η έλλειψη στην πίστη, η παρέκκλιση από το ορθό βίωμα.
Ο λόγος για τους σημερινούς ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπάρχοντας βέβαια και οι εξαιρέσεις.
Ας έλθουμε όμως επί του θέματος. Οι μοναχοί της Λαύρας του Κιέβου διώκονται από το μοναστήρι τους. Ένα μοναστήρι από το 1051 με ζωντανή μοναστική παράδοση θα μετατραπεί σε μουσειακό χώρο. Και ο λόγος ποιος είναι; Η άρνηση των μοναχών, υπό την κανονική δικαιοδοσία του μητροπολίτου Ονουφρίου, να υποταγούν στη σχισματική εκκλησία του Επιφανίου.
Αναρωτιόμαστε, οι ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος αναγνωρίζουν την ευθύνη τους;
Με την αναγνώριση των σχισματικών της Ουκρανίας ως την κανονική εκκλησία, τροφοδότησαν την δικτατορική πολιτική του Ζελένσκι και του Επιφανίου Ντουμένκο.
Και τώρα προ του οδυνηρού αυτού διωγμού ούτε φωνή, ούτε κάποια αντίδραση, έστω για τα μάτια του κόσμου.
Πόση αναλγησία μπορεί να υπάρχει εκ μέρους κάποιων ανθρώπων;
Πού είναι τα χαρακτηριστικά και οι καρποί της γνήσιας αγάπης;
Ομόδοξοι αδελφοί μας διώκονται και ούτε μια έκκληση βοήθειας γι’ αυτούς. Στους σεισμόπληκτους συνανθρώπους μας της Τουρκίας και της Συρίας συμπαραστάθηκε η διοικούσα εκκλησία -και καλώς έπραξε. Στους ομόδοξους μοναχούς δεν μπορεί να συμπαρασταθεί; Πώς κατανοείται το «εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη»;
Πόση ντροπή αισθανόμαστε οι ορθόδοξοι Έλληνες που οι ποιμένες μας φέρονται με αυτόν τον τρόπο.
Καταλαβαίνουμε πόσο τρελά μας κοροϊδεύουν κάποιοι με την αλητήρια ρητορική τους περί αγάπης και ενδιαφέροντος για το ποίμνιο.
Πόσο ανερυθρίαστη συμπεριφορά, καπηλεία της θρησκείας και κακή αγωγή μπορεί να υπάρχει;
Πόσοι σφουγγοκωλάριοι του δυτικών και του οικουμενικού πατριάρχη και αλητήριοι υπάρχουν… Κατά τον λαό όμως και οι άρχοντες…Δεν είμαστε άμοιροι ευθύνης.