Στο μακρυνό καλοκαίρι του 2005 αδελφικός μου φίλος μου προτείνει να πάμε στο Άγιο Όρος, σε μια Σκήτη κοντά εκεί που έμενε ο Γέροντας Παΐσιος, και ο ηγούμενος της είναι άγιος άνθρωπος.
Εγώ τότε ταλαιπωρούμουν από κάποια προβλήματα ψυχολογικής φύσεως. Είχα σφοδρές κρίσεις πανικού με αποτέλεσμα να κλειστώ στον εαυτό μου για μεγάλο χρονικό διάστημα, αϋπνίες και δυσκολίες στην σίτιση.
Φτάσαμε λοιπόν Σάββατο πρωί στο Σαράι (Σκήτη Αγίου Ανδρέα) κάναμε κάποια προσκυνήματα που θέλαμε και έφτασε αισίως το απόγευμα. Είχαμε επιστρέψει στην Σκήτη σχεδόν όλοι οι προσκυνητές, περίπου 80 με 90 άτομα, και μαζί μας ήταν και κάποιοι από τους μονάχους.
Εγώ ενθουσιασμένος μεν αλλά όσο πλησίαζε το βράδυ η εσωτερική ταραχή μου μεγάλωνε. Μακρυά από οικείο περιβάλλον, άφαγος περιμένοντας ακόμα ένα κλασικό ανυπόφορο ξενύχτι, οι διαφορές μικρές κρίσεις εντός της ημέρας θα γιγαντώνονταν όπως κάθε βράδυ.
Κάποια στιγμή μου λέει ο φίλος μου, "Ο Γέροντας Εφραίμ". Στεκόταν εκεί, λίγο πιο μπροστά από τον μεγάλο ναό, εμείς καμία 50 μέτρα προς την μεγάλη πύλη.
Τότε αυτός δείχνει να κοιτάει προς εμάς, σηκώνει το χέρι του και μας κάνει νεύμα να πάμε κοντά του. Στην αρχή δεν καταλάβαμε λόγω του πλήθους, αλλά τελικά ξεκινήσαμε να πάμε. Ψυθιρίζαμε μεταξυ μας "τι να μας θέλει άραγε";
Φτάνοντας πρώτος και δεύτερος πήγαν η παρέα μου, ασπάστηκαν το χέρι του και έκαναν στην άκρη. Ήρθε η σειρά μου, μου έδωσε το χέρι του όπως τους άλλους, έσκυψα να το ασπαστώ και σηκώνοντας το άλλο χέρι του μου έδωσε μια δυνατή καρπαζιά στο κεφάλι. Αρκετά δυνατή ώστε έμεινα κόκκαλο να τον κοιτάζω. Με κοιτάει βαθειά μέσα στα μάτια με εκείνο το χαμόγελο το δικό του, με πιάνει σφιχτά από το χέρι και μου λέει: "είσαι καλύτερα τώρα";
Μας ευλόγησε κι έφυγε.
Φύγαμε κι εμείς για κάποια διακονήματα. Για τις υπόλοιπες 2 μέρες δεν είχα τίποτα, έφαγα πολύ και κοιμήθηκα σαν μωρό στην αγκαλιά της μάνας του. Τόσο κράτησε. Αλλά μου έδειξε κάτι, πιο σημαντικό που τελικά με ελευθέρωσε...
Έχω ζήσει εγώ ή φίλοι μου και αλλά γεγονότα με τον Γέροντα, ίσως τα γράψω και αυτά κάποια στιγμή, αλλά όταν είδα σήμερα την είδηση για την Κοίμηση του αυτό ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό.
Άγιος
Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος
Εγώ τότε ταλαιπωρούμουν από κάποια προβλήματα ψυχολογικής φύσεως. Είχα σφοδρές κρίσεις πανικού με αποτέλεσμα να κλειστώ στον εαυτό μου για μεγάλο χρονικό διάστημα, αϋπνίες και δυσκολίες στην σίτιση.
Φτάσαμε λοιπόν Σάββατο πρωί στο Σαράι (Σκήτη Αγίου Ανδρέα) κάναμε κάποια προσκυνήματα που θέλαμε και έφτασε αισίως το απόγευμα. Είχαμε επιστρέψει στην Σκήτη σχεδόν όλοι οι προσκυνητές, περίπου 80 με 90 άτομα, και μαζί μας ήταν και κάποιοι από τους μονάχους.
Εγώ ενθουσιασμένος μεν αλλά όσο πλησίαζε το βράδυ η εσωτερική ταραχή μου μεγάλωνε. Μακρυά από οικείο περιβάλλον, άφαγος περιμένοντας ακόμα ένα κλασικό ανυπόφορο ξενύχτι, οι διαφορές μικρές κρίσεις εντός της ημέρας θα γιγαντώνονταν όπως κάθε βράδυ.
Κάποια στιγμή μου λέει ο φίλος μου, "Ο Γέροντας Εφραίμ". Στεκόταν εκεί, λίγο πιο μπροστά από τον μεγάλο ναό, εμείς καμία 50 μέτρα προς την μεγάλη πύλη.
Τότε αυτός δείχνει να κοιτάει προς εμάς, σηκώνει το χέρι του και μας κάνει νεύμα να πάμε κοντά του. Στην αρχή δεν καταλάβαμε λόγω του πλήθους, αλλά τελικά ξεκινήσαμε να πάμε. Ψυθιρίζαμε μεταξυ μας "τι να μας θέλει άραγε";
Φτάνοντας πρώτος και δεύτερος πήγαν η παρέα μου, ασπάστηκαν το χέρι του και έκαναν στην άκρη. Ήρθε η σειρά μου, μου έδωσε το χέρι του όπως τους άλλους, έσκυψα να το ασπαστώ και σηκώνοντας το άλλο χέρι του μου έδωσε μια δυνατή καρπαζιά στο κεφάλι. Αρκετά δυνατή ώστε έμεινα κόκκαλο να τον κοιτάζω. Με κοιτάει βαθειά μέσα στα μάτια με εκείνο το χαμόγελο το δικό του, με πιάνει σφιχτά από το χέρι και μου λέει: "είσαι καλύτερα τώρα";
Μας ευλόγησε κι έφυγε.
Φύγαμε κι εμείς για κάποια διακονήματα. Για τις υπόλοιπες 2 μέρες δεν είχα τίποτα, έφαγα πολύ και κοιμήθηκα σαν μωρό στην αγκαλιά της μάνας του. Τόσο κράτησε. Αλλά μου έδειξε κάτι, πιο σημαντικό που τελικά με ελευθέρωσε...
Έχω ζήσει εγώ ή φίλοι μου και αλλά γεγονότα με τον Γέροντα, ίσως τα γράψω και αυτά κάποια στιγμή, αλλά όταν είδα σήμερα την είδηση για την Κοίμηση του αυτό ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό.
Άγιος
Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος