Καθημερινὰ
ἀπὸ τὴν Οὐκρανία μαθαίνουμε ὅτι ὁ πόλεμος συνεχῶς κλιμακώνεται. Σφαγὴ
γιὰ τὸ Μαχμοὺτ καὶ τὸ Ντονέτσκ! Χρόνος ζωῆς τοῦ στρατιώτη στὴν πρώτη
γραμμὴ 20 λεπτά! Πότε θὰ πάρουν τὰ βαρέα ὅπλα οἱ Οὐκρανοί; Πάγωσαν τὴν
συνθήκη γιὰ τὰ πυρηνικὰ οἱ Ρώσοι; Θὰ συμμαχήσει μαζί τους ἡ Κίνα καὶ θὰ
τοὺς στείλει ὅπλα; Θὰ μπεῖ καὶ ἡ Λευκορωσία στὸν πόλεμο; Πότε θὰ
ἀρχίσουν τὶς πυρηνικὲς δοκιμὲς οἱ Ἀμερικάνοι; Θὰ ἐπιτεθεῖ ἡ Πολωνία; Θὰ
μποῦν οἱ Οὐκρανοὶ στὴν Ὑπερδνειστερία;… Πόσοι πραγματικὰ ἀντιλαμβάνονται
τὶ σημαίνουν ὅλα αὐτά; Ἡ ἀπόλυτη φρίκη τοῦ πολέμου, ὁ ὁποῖος ἀπὸ στιγμὴ
σὲ στιγμὴ μπορεῖ νὰ γίνει ἀνεξέλεγκτος.
Τὶς
τελευταῖες ἑβδομάδες παρακολουθοῦμε σοκαρισμένοι τὸ δράμα στὰ ἅγια
μικρασιατικὰ χώματα τῆς διπλανῆς μας χώρας, ὅπου ἀνάμεσα στὰ χιλιάδες
θύματα τοῦ σεισμοῦ εἶναι ἄγνωστο καὶ πόσοι ἄνθρωποι ὁμόαιμοι ἥ
ὁμόθρησκοί μας κείτονται. Καὶ ἐν πάσι περιπτώση σὲ τέτοιες στιγμὲς
ξεχνάμε τὶς διαφορές μας μὲ τοὺς πάσχοντες συνανθρώπους μας καὶ ὅλους
τοὺς συμπονοῦμε, ὅπως διδάσκει ὁ Χριστός; Ἄλλωστε πιστεύει κανεῖς ἀπὸ
μᾶς ὅτι θέλει πολύ, αὐτὸ ποὺ ἔγινε δίπλα μας, νὰ ἔρθει καὶ σὲ μᾶς;
Παρόλ’
αὐτὰ οἱ Ἕλληνες θεώρησαν ὅτι τώρα εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμὴ νὰ
ξεφαντώσουν στὰ κατὰ τόπους καρναβάλια περισσότερο ἀπὸ ἄλλες χρονιὲς καὶ
νὰ μετατρέψουν τὴν χώρα σὲ ἕνα ἀπέραντο τόπο λατρείας τοῦ Καρνάβαλου,
ἔνεκεν ψυχαγωγίας καὶ παραδόσεως. Ὅμως φυσικὰ τελείως ἁλλότριας σὲ
κάθετι χριστιανικό, εἰδωλολατρικῆς καθαρά, ἄνευ καμιὰς θείας εὐλογίας
καὶ χάριτος, ἀλλὰ μάλλον ἐξοργίζουσα πολὺ τὸν Κύριο. Ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ
τὴν ἀρχὴ τοῦ Τριωδίου κηρύττει κάθε Κυριακὴ τὴν μετάνοια καὶ οἱ Ἕλληνες
τρέχουν νὰ σωθοῦν στὰ καρναβάλια, θεωρῶντας ὅτι ἔτσι ἀξιοποιοῦν τὸ
χρόνο τους.
Λάβαμε
λοιπὸν τὴν προειδοποίηση ἄμεσα, πρὶν καεῖ καλὰ καλὰ ὁ καρνάβαλος:
δεκάδες νεκροί, πολὺ περισσότεροι τραυματίες. Ἀνείπωτος πόνος καὶ
πανελλαδικὸ πένθος. Γιατὶ ρωτάνε τώρα οἱ «σοφοῖ» τοῦ κόσμου, τὶ πήγε
στραβά; Ὁ σταθμάρχης ἔκανε λάθος, τὸ παραδέχεται. Τὰ συστήματα κινδύνου
δὲν ἔχουν ἐκσυγχρονιστεῖ. Δὲν ὑπήρξε μέριμνα ἀπὸ σημερινὴ καὶ τὶς
προηγούμενες κυβερνήσεις. Ἀνθρώπινα λάθη, πολλὰ λάθη, λάθη, λάθη…
Μόνο
ἕνα πράγμα τοὺς ξέφυγε δυστυχῶς, τὸ κυρίως λάθος, ἡ πηγὴ τῶν ὑπολοίπων,
κατὰ τὸ «ἐμώρανεν ὁ Κύριος τὸν νοῦν αὐτῶν τοῦ μὴ συνιέναι». Καὶ αὐτὸ
εἶναι οἱ βαριὲς ἁμαρτίες μας ποὺ προηγήθηκαν, χωρὶς καμιὰ πρόθεση
μετανοίας. Καὶ ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθήκες, ἐφόσον δὲν θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε,
ποιὸς ξέρει τὶ ἄλλο χειρότερο μᾶς περιμένει; Γιατὶ πῶς νὰ τὸ κάνουμε, ἡ
κοινωνία μας ἀποθεώνει τὴν ἐλευθερία, τὰ δικαιώματα, τὴν δημοκρατία, τὴν
εὐδαιμονία, προσπαθεῖ ὅμως νὰ ἀπωθήσει ὅσο μπορεῖ μακρύτερα τὸν Θεὸ καὶ
καθετὶ ποὺ ὁδηγεῖ σὲ Αὐτόν, ὅπως τὴν μετάνοια καὶ τὴν προσευχή. Ἰδοὺ
μιὰ καλὴ εὐκαιρία νὰ πάμε κόντρα στὸ ρεῦμα, ὅσοι ἀκόμα ἔχουν χῶρο γιὰ
Ἐκείνον μέσα τους: Καὶ εἶναι αὐτὴ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ποὺ μᾶς ἀξίωσε ὁ
Θεὸς νὰ διανύουμε καὶ φέτος. Καὶ εἴπωμεν καὶ γιὰ ὅλα τὰ θύματα τῆς
σιδηροδρομικῆς τραγωδίας: Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησόν, Κύριε ἐλέησον
καὶ σῶσον τοὺς δούλους σου. Ἀμήν.