Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς (ιζ΄, 17-18) τονίζει γιὰ τὴν ἀχαριστία:
«Ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; Οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; Οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;». (: Ἀπεκρίθη δὲ ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπε· Δὲν ἐκαθαρίσθησαν ἀπὸ τὴν λέπραν καὶ οἱ δέκα; Οἱ δὲ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Ἐχάθησαν νὰ γυρίσουν πίσω καὶ νὰ δώσουν δόξαν εἰς τὸν Θεόν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ξένον αὐτόν, ποὺ δὲν ἀνήκει εἰς τὸ γνήσιον ἰουδαϊκὸν γένος;).
Λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος:
«Ὅσο μεγάλες εὐεργεσίες ἔχουμε δεχθῆ, τόσο περισσότερο κολαζόμασθε, ὅταν φαινώμασθε ἀνάξιοι τῆς εὐεργεσίας».
Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἐξακολουθῆ κανεὶς νὰ εἶναι ἐχθρός, ὅταν εὐεργετῆ καὶ εὐεργετῆται.
- Ρώτησε κάποτε ἕνας προσκυνητὴς τὸν Ἅγιο Παΐσιο:
«Πάτερ μου, ποιὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία;» Ὁ Ἅγιος πατέρας τοῦ ἀπάντησε ἀργά-ἀργά, τονίζοντας τὰ λόγια του:
«Ἡ ἀχαριστία, ἡ ἀχαριστία, ἡ ἀχαριστία!».
Ἐντυπωσιάσθηκα καὶ ἀναρωτήθηκα γιὰ τὸ νόημα τῶν λόγων του. Σὲ λίγα δευτερόλεπτα εἶπα στὸν ἑαυτό μου:
Ναί, ἔτσι εἶναι. Ὁ Πλάστης δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο μέσα στὸν Παράδεισο καὶ αὐτὸς δὲν σεβάστηκε τὸν Θεὸ δείχνοντας ἀχαριστία μὲ τὴν παρακοὴ στὸ Ἅγιο θέλημά Του.
Ἐνσαρκώθηκε ὁ Υἱός Του ὁ Μονογενής, γιὰ νὰ σώση τὸ ἀνθρώπινο γένος. Δίδαξε τὴν Ἀλήθεια, ἔκανε τόσα θαύματα καὶ ὅμως ὡδηγήθηκε στὸν Σταυρὸ καὶ τὸ μαρτύριο. Ὤ πόση ἀχαριστία!
Ἄς μᾶς φυλάξη ὁ Κύριος νὰ μὴ φανοῦμε στὶς τόσες εὐεργεσίες Του ἀγνώμονες.
- Οἱ πρωτόπλαστοι ἐξέπεσαν ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς καὶ τοῦ ἐγωϊσμοῦ τους, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀγνωμοσύνης καὶ ἀχαριστίας ποὺ ἐπέδειξαν πρὸς τὸν Θεό.
Ὁ ψαλμωδὸς Δαυΐδ ἀναφέρει γιὰ τοὺς Ἰσραηλίτες ὅτι «ἐπελάθοντο τῶν εὐεργεσιῶν αὐτοῦ (τοῦ Θεοῦ) καὶ τῶν θαυμασίων αὐτοῦ, ὧν ἔδειξεν αὐτοῖς» (Ψαλμ. ΟΖ΄ 11-12).
Ὁ Θεὸς μὲ τὸ στόμα τοῦ Προφήτη Ἡσαΐα παραπονεῖται γιὰ τὴν ἀγνώμονα συμπεριφορὰ τῶν Ἰσραηλιτῶν: «ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· Ἰσραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκεν. Οὐαὶ ἔθνος ἁμαρτωλὸν λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι· ἐγκατελίπατε τὸν Κύριον καὶ παρωργίσατε τὸν ἅγιον τοῦ Ἰσραήλ» (Ἡσ. α΄ 3-5).
Μεγάλη εἶναι ἡ πικρία τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στοὺς ἐννέα ἀπὸ τὸν Ἴδιο θεραπευθέντες λεπρούς, οἱ ὁποῖοι σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν δέκατο θεραπευθέντα εὐγνώμονα λεπρὸ δὲν ἐπέστρεψαν πρὸς τὸν Κύριο, γιὰ νὰ ἐκφράσουν τὶς εὐχαριστίες καὶ δοξολογίες τους πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴ θεραπεία καὶ ἴασή τους (Λουκ. 17, 11-19).
Μέσα ἀπὸ τὴν παραβολὴ τοῦ ἀγνώμονος δούλου, ὁ βασιλιάς-κύριος ποὺ εἶχε χαρίσει τὸ χρέος σὲ κάποιο δοῦλο του, γιατὶ δὲν εἶχε τὴ δυνατότητα νὰ τοῦ τὸ ἐπιστρέψη, ὀργισμένος τὸν ἤλεγξε γιὰ τὴν ἀγνωμοσύνη καὶ ἀχαριστία του ἀπέναντι σὲ ἄλλο σύνδουλό του, βάζοντάς τον αὐτὸς στὴν φυλακὴ γιὰ χρήματα ποὺ τοῦ χρώσταγε, μέχρις ὅτου νὰ ἀποπληρώση αὐτὸς τὸ χρέος του (Ματθ. 18, 21-35).
- Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος καταφέρεται κατὰ τῶν Ἰουδαίων γιὰ τὴν ἀγνωμοσύνη καὶ ἀχαριστία τῆς σκληρόκαρδης συμπεριφορᾶς τους, ἡ ὁποία νεκρώνει τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ (Ἰω. Χρυσόστομος, PG 57, 332).
- Μέσα ἀπὸ τὸ Γεροντικό, βλέπουμε τὸν Ἅγιο Γεράσιμο τὸν Ἰορδανίτη νὰ γιατρεύη τὸ πόδι ἑνὸς λιονταριοῦ καὶ τὸ ἄγριο θηρίο ἀπὸ εὐγνωμοσύνη ὑπηρετεῖ τὸν Ἅγιο Γέροντα μέχρι τὸν θάνατό του. Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης τονίζει ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀχαριστία. Συνεχίζοντας ἀναφέρει ὅτι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχη εὐγνωμοσύνη, μὲ ὅλα εἶναι εὐχαριστημένος. Ὅταν ὅμως εἶναι ἀχάριστος, μὲ τίποτε δὲν εἶναι εὐχαριστημένος, γκρινιάζει καὶ βασανίζεται μὲ ὅλα.
- Κάποια μαθήτρια ρώτησε τὴν καθηγήτριά της:
«Πῶς διατηρεῖτε τὸν Θεὸ στὴν καθημερινή σας ζωή, κυρία;».
Σκέφθηκε, τὶς φορὲς ποὺ πραγματικὰ Τὸν εἶχε στὸ μυαλό της καὶ βρῆκε ὅτι αὐτὸ συνέβαινε, ὅταν ἁπλᾶ ἔλεγε: «εὐχαριστῶ!».
Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε στὴν μαθήτριά της: «Βλέπεις», τῆς λέει, «μὲ τὴν δική σου καθόλου τυχαία ἐρώτηση κατάλαβα τὴν ἀξία τῆς ἐμπιστοσύνης καὶ εὐγνωμοσύνης μου στὸν Θεό, νὰ συνδέσω κάποιες στιγμὲς στὴν ζωή μου, νὰ βρῶ βαθύτερο νόημα, ἀληθινὴ ἐμπειρία μὲ τὴν ἔννοια τῆς χαρᾶς καὶ τὸ «Εὐχαριστῶ» στὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἐπανένωσή μου μὲ Αὐτόν. Χρειάζεται νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὸ κάθε τι καὶ πάντοτε νὰ Τοῦ ἀναθέτουμε τὰ πάντα».