ΟΝΟΜΑΤΑ
Τό ὄνομα «Ἰεχωβᾶ»
Τό ὄνομα «Ἰεχωβᾶ»
Ἰεχωβᾶ κατά τήν μεταγενεστέραν προφοράν τῶν Μασοριτών*, Γιαχβέ κατά τήν ἀρχικήν ὀρθήν ἤ ὡς ἔγγιστα ὀρθήν προφοράν, εἶνε τό ὄνομα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εἰς τά Ἑβραϊκά. Ὁ Θεός βεβαίως δέν ἔχει ὄνομα καθ’ ἑαυτόν. Οὔτε ὁμιλοῦνται ἐν οὐρανῷ Ἑβραϊκά! Ἀλλ’ εἰς τόν Μωϋσήν ἐμφανισθείς ὁ Θεός, ἔδωσεν εἰς ἑαυτόν συμβατικῶς τό ἐν λόγῳ ἑβραϊκόν ὄνομα, τό ὁποῖον παραδόξως εἶνε εἰς ῥηματικήν μορφήν καί εἰς τά Ἑλληνικά μεταφράζεται «ὁ Ἐστί». Διά
τοῦ συμβατικοῦ καί παραδόξου αὐτοῦ ὀνόματος ὁ Θεός ἠθέλησε νά ἐκφράση τήν ἀλήθειαν, ὅτι αὐτός εἶνε ὁ ὤν, ὁ ὑπάρχων, τό ὄντως ὄν, ὁ αὐθύπαρκτος, ὁ ἀληθινός Θεός, ἐνῷ οἱ ἄλλοι θεοί δέν εἶνε, δέν ὑπάρχουν, εἶνε ψευδεῖς (Ἐξόδ. γ ' 13-15). Ἐάν ὁ Θεός ἐνεφανίζετο εἰς τόν Σωκράτη, ἀσφαλῶς δέν θά ἔδιδεν ἑβραϊκόν ὄνομα, ἀλλ’ ἑλληνικόν. Ἐν τούτοις οἱ Χιλιασταί ἐπιμένουν, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀνεξαρτήτως τῆς ἐθνικῆς καί μητρικῆς αὐτῶν γλώσσης, εἶνε ὑποχρεωμένοι νά ὀνομάζουν τόν Θεόν μέ τήν ἑβραϊκήν λέξιν Ἰεχωβᾶ, ἄλλως δέν σώζονται!
Τελείως ἀνατρέπει τόν ἰσχυρισμόν τοῦτον τῶν Χιλιαστῶν τό γεγονός, ὅτι οἱ ’Απόστολοι, εἰς τήν ἑλληνικήν γλῶσσαν γράψαντες τήν Καινήν Διαθήκην, οὐδεμίαν φοράν ὀνομάζουν τόν Θεόν μέ τήν ἑβραϊκήν λέξιν Ἰεχωβᾶ ἤ Γιαχβέ. Οἱ ’Απόστολοι, ὡς καί οἱ Ἑβδομήκοντα (Ο'), ὡς ἐπί τό πλεῖστον ὀνομάζουν τόν Θεόν μέ τήν ἑλληνικήν λέξιν «Κύριος», ἡ ὁποία σημαίνει «ὁ ἔχων κῦρος», «ὁ ἔγκυρος», «ὁ γνήσιος», «ὁ πραγματικός», «ὁ ἀληθινός», ὅ,τι δηλαδή
σημαίνει καί ἡ ἑβραϊκή λέξις Ἰεχωβᾶ ἤ Γιαχβέ. ’Επί πλέον δέ, ἡ ἑλληνική λέξις «Κύριος», πλουσιωτέρα τῆς ἑβραϊκῆς εἰς ἔννοιαν, σημαίνει τόν κύριον τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, τόν παντοκράτορα.
Τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἔχει σημασίαν ὡς ἔννοια, ὄχι ὡς λέξις. Διά τοῦτο οἱ Ο' καί οἱ ’Απόστολοι εἰς τά Ἑλληνικά τό μεταφράζουν «ὁ ’Ών» καί «ὁ Κύριος», ὥστε νά γίνεται καταληπτή ἡ ἔννοιά του. Οὕτω μεταφράζουν καί ἄλλα κύρια ὀνόματα. Π.χ. τό ὄνομα «Κηφᾶς» μεταφράζουν «Πέτρος» (Ἰωάν. α' 43) καί τό ὄνομα «Ταβιθά» μεταφράζουν «Δορκάς» (Πράξ. θ' 36,39). Οἱ δέ Χιλιασταί, ἀποδίδοντες σωτηριώδη σημασίαν εἰς τήν λέξιν, τήν ἑβραϊκήν λέξιν Ἰεχωβᾶ, καταντοῦν ὅμοιοι μέ τούς μάγους καί τούς εἰδωλολάτρας. Ἄλλωστε, ὡς εἴπομεν, τό «Ἰεχωβᾶ», τό ὁποῖον οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ χρησιμοποιοῦν ὡς σωτηριώδη λέξιν, δέν εἶνε ἡ ὀρθή προφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Τό «Ἰεχωβᾶ» εἶνε παρεφθαρμένον ὄνομα. Τό πραγματικόν ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἰς τά Ἑβραϊκά εἶνε ἄλλο. Καί συνεπῶς αὐτοί οἱ Χιλιασταί, οἱ ὁποῖοι κόπτονται διά τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἰς τά Ἑβραϊκά, ἐπιμένουν εἰς μίαν λέξιν, ἡ ὁποία δέν εἶνε τό πραγματικόν ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
Περισσότερα διά τό θεῖον ὄνομα ἰδέ εἰς τό ἡμέτερον βιβλίον «Ὁ Ἰησοῦς Γιαχβέ», ἔκδοσις β', Ἀθῆναι 1988, σελ. 15-39).
τοῦ συμβατικοῦ καί παραδόξου αὐτοῦ ὀνόματος ὁ Θεός ἠθέλησε νά ἐκφράση τήν ἀλήθειαν, ὅτι αὐτός εἶνε ὁ ὤν, ὁ ὑπάρχων, τό ὄντως ὄν, ὁ αὐθύπαρκτος, ὁ ἀληθινός Θεός, ἐνῷ οἱ ἄλλοι θεοί δέν εἶνε, δέν ὑπάρχουν, εἶνε ψευδεῖς (Ἐξόδ. γ ' 13-15). Ἐάν ὁ Θεός ἐνεφανίζετο εἰς τόν Σωκράτη, ἀσφαλῶς δέν θά ἔδιδεν ἑβραϊκόν ὄνομα, ἀλλ’ ἑλληνικόν. Ἐν τούτοις οἱ Χιλιασταί ἐπιμένουν, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀνεξαρτήτως τῆς ἐθνικῆς καί μητρικῆς αὐτῶν γλώσσης, εἶνε ὑποχρεωμένοι νά ὀνομάζουν τόν Θεόν μέ τήν ἑβραϊκήν λέξιν Ἰεχωβᾶ, ἄλλως δέν σώζονται!
Τελείως ἀνατρέπει τόν ἰσχυρισμόν τοῦτον τῶν Χιλιαστῶν τό γεγονός, ὅτι οἱ ’Απόστολοι, εἰς τήν ἑλληνικήν γλῶσσαν γράψαντες τήν Καινήν Διαθήκην, οὐδεμίαν φοράν ὀνομάζουν τόν Θεόν μέ τήν ἑβραϊκήν λέξιν Ἰεχωβᾶ ἤ Γιαχβέ. Οἱ ’Απόστολοι, ὡς καί οἱ Ἑβδομήκοντα (Ο'), ὡς ἐπί τό πλεῖστον ὀνομάζουν τόν Θεόν μέ τήν ἑλληνικήν λέξιν «Κύριος», ἡ ὁποία σημαίνει «ὁ ἔχων κῦρος», «ὁ ἔγκυρος», «ὁ γνήσιος», «ὁ πραγματικός», «ὁ ἀληθινός», ὅ,τι δηλαδή
σημαίνει καί ἡ ἑβραϊκή λέξις Ἰεχωβᾶ ἤ Γιαχβέ. ’Επί πλέον δέ, ἡ ἑλληνική λέξις «Κύριος», πλουσιωτέρα τῆς ἑβραϊκῆς εἰς ἔννοιαν, σημαίνει τόν κύριον τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, τόν παντοκράτορα.
Τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ἔχει σημασίαν ὡς ἔννοια, ὄχι ὡς λέξις. Διά τοῦτο οἱ Ο' καί οἱ ’Απόστολοι εἰς τά Ἑλληνικά τό μεταφράζουν «ὁ ’Ών» καί «ὁ Κύριος», ὥστε νά γίνεται καταληπτή ἡ ἔννοιά του. Οὕτω μεταφράζουν καί ἄλλα κύρια ὀνόματα. Π.χ. τό ὄνομα «Κηφᾶς» μεταφράζουν «Πέτρος» (Ἰωάν. α' 43) καί τό ὄνομα «Ταβιθά» μεταφράζουν «Δορκάς» (Πράξ. θ' 36,39). Οἱ δέ Χιλιασταί, ἀποδίδοντες σωτηριώδη σημασίαν εἰς τήν λέξιν, τήν ἑβραϊκήν λέξιν Ἰεχωβᾶ, καταντοῦν ὅμοιοι μέ τούς μάγους καί τούς εἰδωλολάτρας. Ἄλλωστε, ὡς εἴπομεν, τό «Ἰεχωβᾶ», τό ὁποῖον οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ χρησιμοποιοῦν ὡς σωτηριώδη λέξιν, δέν εἶνε ἡ ὀρθή προφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ. Τό «Ἰεχωβᾶ» εἶνε παρεφθαρμένον ὄνομα. Τό πραγματικόν ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἰς τά Ἑβραϊκά εἶνε ἄλλο. Καί συνεπῶς αὐτοί οἱ Χιλιασταί, οἱ ὁποῖοι κόπτονται διά τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἰς τά Ἑβραϊκά, ἐπιμένουν εἰς μίαν λέξιν, ἡ ὁποία δέν εἶνε τό πραγματικόν ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
Περισσότερα διά τό θεῖον ὄνομα ἰδέ εἰς τό ἡμέτερον βιβλίον «Ὁ Ἰησοῦς Γιαχβέ», ἔκδοσις β', Ἀθῆναι 1988, σελ. 15-39).
Τό ὄνομα «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ»
Οἱ Χιλιασταί, ἀφοῦ ἤλλαξαν πολλά ὀνόματα, τελευταίως ἀρέσκονται νά ὀνομάζωνται με τό βαρύ ὄνομα «Μάρτυρες του Ἰεχωβᾶ». Τήν ὀνομασίαν αὐτήν προσπαθοῦν νά στηρίξουν εἰς τό Ἠσ. μγ' 10. ’Αλλά τό χωρίον δέν λέγει, «Σεῖς ὀνομάζεσθε μάρτυρές μου» ἤ, «Σεῖς νά ὀνομάζεσθε μάρτυρές μου». Τό χωρίον λέγει ἁπλῶς, «Σεῖς εἶσθε μάρτυρές μου» (κατά τό Μασοριτικόν) ἤ, «Γίνεσθέ μοι μάρτυρες» (κατά τούς Ο'). Ἡ λέξις «μάρτυρες» ἐνταῦθα χρησιμοποιεῖται κατ’ ἀναλογίαν πρός τούς μάρτυρας τῶν δικαστηρίων, ὄχι ὡς κύριον ὄνομα.
Ὁ Χριστός εἶπεν εἰς τούς μαθητάς του, «Ὑμεῖς ἐστέ τό ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. ε' 13). Μήπως διά τοῦτο ὀνομάζεται κανείς «Ἅλας τῆς γῆς»; Ὁ Ἰησοῦς ἐπίσης εἶπεν εἰς τούς μαθητάς του, «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες» (Πράξ. α' 8). Διατί οἱ Χιλιασταί, συμφώνως πρός τόν λόγον τοῦτον τῆς Καινῆς Διαθήκης, δέν ὀνομάζονται «Μάρτυρες τοῦ Ἰησοῦ»;
Εἰς αὐτό ἄλλωστε τό βιβλίον τοῦ προφήτου Ἠσαΐου, μετά τό χωρίον μγ' 10, εἰς τό ὁποῖον οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ βλέπουν τήν ὀνομασίαν των, εἰς τό χωρίον ξε' 15-16 προφητεύεται νέον ὄνομα διά τούς δούλους τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός λέγει πρός τούς ἀναξίους Ἑβραίους: «Καταλείψετε τό ὄνομα ὑμῶν εἰς πλησμονήν τοῖς ἐκλεκτοῖς μου, ὑμᾶς δέ ἀνελεῖ Κύριος, τοῖς δέ δουλεύουσί μοι κληθήσεται ὄνομα καινόν, ὅ εὐλογηθήσεται ἐπί τῆς γῆς » (Κατά τούς Ο'. Ἰδέ καί τό Ἑβραϊκόν).
Τό «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» δέν εἶνε ὄνομα κατά τήν Γραφήν. Ἀλλά καί ἄν γίνη δεκτόν ὡς ὄνομα κατά παρερμηνείαν τοῦ Ἠσ. μγ' 10, παραμερίζεται ὑπό τοῦ νέου ὀνόματος τοῦ Ἠσ. ξε' 15-16.
Τό ὄνομά τῶν πιστῶν δέν εἶνε «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», ἀλλὰ «Χριστιανοί». Τό ὄνομα τοῦτο, ὡς παραγόμενον ἐκ τοῦ ὀνόματος «Χριστός» τοῦ ’Αρχηγοῦ τῆς Πίστεώς μας καὶ ὡς εὔηχον, ἐπεκράτησεν ὅλων τῶν ἄλλων ὀνομάτων τῶν πιστῶν καί ἀπέβη τό πλέον ἔνδοξον καί εὐλογημένον ὄνομα αὐτῶν. Περιέχεται δέ εἰς τά ἑξῆς χωρία τῆς Καινῆς Διαθήκης:
«Ἐγένετο... χρηματίσαι πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τούς μαθητὰς Χριστιανούς» (Πράξ. ια' 26).
«Ὁ δὲ Ἀγρίππας πρός τόν Παῦλον ἔφη· ἐν ὀλίγῳ με πείθεις Χριστιανόν γενέσθαι» (Πράξ. κστ' 28).
«Μή τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεύς ἤ κλέπτης ἤ κακοποιός ἤ ὡς ἀλλοτριοεπίσκοπος· εἰ δὲ ὡς Χριστιανός, μὴ αἰσχυνέσθω, δοξαζέτω δὲ τόν Θεόν ἐν τῷ μέρει τούτῳ» (Α' Πέτρ. δ' 15-16).
Οἱ Χιλιασταί δέν ὀνομάζονται «Μάρτυρες τοῦ Ἰησοῦ» καί δέν συμπαθοῦν τό ὄνομα «Χριστιανοί», διότι διά τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἔχουν μικράν ἰδέαν. Εὐχαριστοῦνται δέ νά χρησιμοποιοῦν τήν ἑβραϊκήν λέξιν Ἰεχωβᾶ, διότι ἡ προέλευσίς των εἶνε ἑβραϊκή.
Ὁ Χριστός εἶπεν εἰς τούς μαθητάς του, «Ὑμεῖς ἐστέ τό ἅλας τῆς γῆς» (Ματθ. ε' 13). Μήπως διά τοῦτο ὀνομάζεται κανείς «Ἅλας τῆς γῆς»; Ὁ Ἰησοῦς ἐπίσης εἶπεν εἰς τούς μαθητάς του, «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες» (Πράξ. α' 8). Διατί οἱ Χιλιασταί, συμφώνως πρός τόν λόγον τοῦτον τῆς Καινῆς Διαθήκης, δέν ὀνομάζονται «Μάρτυρες τοῦ Ἰησοῦ»;
Εἰς αὐτό ἄλλωστε τό βιβλίον τοῦ προφήτου Ἠσαΐου, μετά τό χωρίον μγ' 10, εἰς τό ὁποῖον οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ βλέπουν τήν ὀνομασίαν των, εἰς τό χωρίον ξε' 15-16 προφητεύεται νέον ὄνομα διά τούς δούλους τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός λέγει πρός τούς ἀναξίους Ἑβραίους: «Καταλείψετε τό ὄνομα ὑμῶν εἰς πλησμονήν τοῖς ἐκλεκτοῖς μου, ὑμᾶς δέ ἀνελεῖ Κύριος, τοῖς δέ δουλεύουσί μοι κληθήσεται ὄνομα καινόν, ὅ εὐλογηθήσεται ἐπί τῆς γῆς » (Κατά τούς Ο'. Ἰδέ καί τό Ἑβραϊκόν).
Τό «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» δέν εἶνε ὄνομα κατά τήν Γραφήν. Ἀλλά καί ἄν γίνη δεκτόν ὡς ὄνομα κατά παρερμηνείαν τοῦ Ἠσ. μγ' 10, παραμερίζεται ὑπό τοῦ νέου ὀνόματος τοῦ Ἠσ. ξε' 15-16.
Τό ὄνομά τῶν πιστῶν δέν εἶνε «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ», ἀλλὰ «Χριστιανοί». Τό ὄνομα τοῦτο, ὡς παραγόμενον ἐκ τοῦ ὀνόματος «Χριστός» τοῦ ’Αρχηγοῦ τῆς Πίστεώς μας καὶ ὡς εὔηχον, ἐπεκράτησεν ὅλων τῶν ἄλλων ὀνομάτων τῶν πιστῶν καί ἀπέβη τό πλέον ἔνδοξον καί εὐλογημένον ὄνομα αὐτῶν. Περιέχεται δέ εἰς τά ἑξῆς χωρία τῆς Καινῆς Διαθήκης:
«Ἐγένετο... χρηματίσαι πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τούς μαθητὰς Χριστιανούς» (Πράξ. ια' 26).
«Ὁ δὲ Ἀγρίππας πρός τόν Παῦλον ἔφη· ἐν ὀλίγῳ με πείθεις Χριστιανόν γενέσθαι» (Πράξ. κστ' 28).
«Μή τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεύς ἤ κλέπτης ἤ κακοποιός ἤ ὡς ἀλλοτριοεπίσκοπος· εἰ δὲ ὡς Χριστιανός, μὴ αἰσχυνέσθω, δοξαζέτω δὲ τόν Θεόν ἐν τῷ μέρει τούτῳ» (Α' Πέτρ. δ' 15-16).
Οἱ Χιλιασταί δέν ὀνομάζονται «Μάρτυρες τοῦ Ἰησοῦ» καί δέν συμπαθοῦν τό ὄνομα «Χριστιανοί», διότι διά τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἔχουν μικράν ἰδέαν. Εὐχαριστοῦνται δέ νά χρησιμοποιοῦν τήν ἑβραϊκήν λέξιν Ἰεχωβᾶ, διότι ἡ προέλευσίς των εἶνε ἑβραϊκή.
(*) Οἱ Ἑβραῖοι ἐξ ὑπερβολικῆς εὐλαβείας καί κατά παρεξήγησιν τοῦ Λευϊτ. κδ' 16 ἀπέφευγον νά προφέρουν τό προσωπικόν ὄνομα τοῦ Θεοῦ, τό περίφημου Τετραγράμματον. Οἱ δέ Μασορῖται, Ἰουδαῖοι λόγιοι κατά τό β' ήμισυ· τῆς α' χιλιετίας μ.Χ., εἰς τά σύμφωνα τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ προσέθεσαν τά φωνήεντα ἄλλου ὀνόματος, τοῦ Ἀδωνάι, καί οὕτω προῆλθε τό νόθον ὄνομα Ἰεχωβᾶ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ I. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, θεολόγου - φιλολόγου, "ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΝ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ" ΕΚΔΟΣΙΣ Ε', ΑΘΗΝΑΙ 1994