Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Β΄ Κορ. β΄ 10-11) μᾶς συνιστᾶ προσοχὴ στὶς παγίδες τοῦ διαβόλου.
«ᾯ δέ τι χαρίζεσθε, καὶ ἐγώ· καὶ γὰρ ἐγὼ εἴ τι κεχάρισµαι ᾧ κεχάρισµαι, δι’ ὑµᾶς ἐν προσώπῳ Χριστοῦ, ἵνα µὴ πλεονεκτηθῶµεν ὑπὸ τοῦ σατανᾶ· οὐ γὰρ αὐτοῦ τὰ νοήµατα ἀγνοοῦµεν». (: Εἰς ὅποιον δὲ παρέχετε χάριν καὶ συγγνώµην εἰς κάτι, δίδω καὶ ἐγὼ χάριν. Διότι καὶ ἐγώ, ἂν ἔχω χαρίσει κάτι, εἰς ὅποιον τὸ ἔχω χαρίσει, διὰ σᾶς τὸ ἐχάρισα ὑπὸ τὰ βλέµµατα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὸν αἰσθάνοµαι νὰ µὲ παρακολουθῇ. Δηλαδὴ πρὸς πνευµατικὴν ὠφέλειαν καὶ πρὸς δόξαν τοῦ Χριστοῦ ἔκαµα τὴν χάριν αὐτήν, διὰ νὰ µὴ νικηθῶµεν µὲ ἀπάτην ἀπὸ τὸν σατανᾶν. Λέγω δὲ µὲ ἀπάτην τοῦ σατανᾶ, διότι γνωρίζοµεν τὰς δολίας ἐπινοήσεις του).
«Τίποτα δὲν ἐξοργίζει τόσο τὸν Θεό, ὅσο τὸ νὰ ἀσκῆ κανεὶς τὸ λειτούργημα τοῦ ἱερέα χωρὶς νὰ τὸ ἀξίζη».
«Τί λοιπόν; λέγει. Ὅλους ὁ Θεὸς τοὺς χειροτονεῖ, καὶ τοὺς ἀνάξιους; Ὅλους βέβαια δὲν τοὺς χειροτονεῖ ὁ Θεός, μέσῳ ὅλων ὅμως αὐτὸς ἐνεργεῖ, κι ἄν ἀκόμη συμβαίνη νὰ εἶναι ἀνάξιοι, γιὰ νὰ σωθῆ ὁ λαός. Γιατί, ἄν κάποτε μίλησε μέσῳ τοῦ ὄνου, καὶ μέσῳ τοῦ Βαλαάμ, μέσῳ ἀνθρώπου μιαροῦ, γιὰ χάρη τοῦ λαοῦ, πολὺ περισσότερο μιλάει μέσῳ τοῦ ἱερέως. Γιατὶ τί εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν τὸ κάνει ὁ Θεὸς γιὰ τὴ σωτηρία μας; Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν τὸ λέει; Μέσῳ ποιοῦ δὲν ἐνεργεῖ;».
Ὁ Διάβολος περισσότερο πολεμᾶ τοὺς κληρικοὺς παρὰ τοὺς λαϊκούς. Εἶναι μεγάλη ἡ χάρη τῆς ἱερωσύνης.
- Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ ἐν Εὐβοίᾳ ἔλεγε:
«Ἔχομε ἐδῶ τὸν π. Ἀργύριο καὶ τὸν π. Κωνσταντῖνο, ποὺ εἶναι πνευματικοπαίδι ἐδῶ στὴ Λίμνη, εἶναι στὴν περιφέρειά μας. Εἶναι στὴ Λίμνη πρεσβύτερος μὲ τὴν πρεσβυτέρα, τὰ παιδάκια τους, ὅπως καὶ ὁ σεβαστὸς π. Ἀργύριος μὲ τὴν οἰκογένειά του καὶ ἐσεῖς ποὺ ἤρθατε. Νὰ σᾶς εὐλογῆ πάντοτε ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Δαυΐδ.
Μὴ φεύγετε, παιδιά μου, ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες. Μὴν ἀκοῦτε αὐτοὺς ποὺ λένε:
«Τί, ἐκκλησίες τώρα, ἐκκλησίες καὶ παπάδες». Αὐτοὺς μὲ συγχωρεῖτε, παιδιά μου, τοὺς βάζει ὁ διάβολος.
Ξέρετε τί εἶπε τὸ δαιμόνιο, ξέρετε τί μοῦ εἶπε τὸν Αὔγουστο;
«Προτιμῶ βρὲ Ἰάκωβε, ἕνα ἀπὸ σᾶς τοὺς Μοναχούς, τοὺς Ἱερομονάχους, τοὺς παπάδες παρὰ πεντακόσιους κοσμικούς. Τοὺς κοσμικοὺς τοὺς ἔχω στὸ χέρι. Ἀλλὰ νὰ πιάσω ἐσᾶς, ἕνα ἀπὸ σᾶς προτιμοῦμε, παρὰ πεντακόσιους κοσμικούς».
- Στὸ βιβλίο τοῦ Γ. Κ. Χατζόπουλου «Θαύματα καὶ προφητεῖες τοῦ Ὁσίου πατρὸς Γεωργίου Καρσλίδη» (1983, σελ. 26-27), ἀναφέρεται ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονός:
«Ὁ Γέροντας (ὁ πατήρ Γεώργιος Καρσλίδης, στὴ Σίψα τῆς Δράμας, ὁ ἁγιοκαταταχθεὶς ἐσχάτως) πῆγε κάποτε στὴ Μητρόπολη τῆς Δράμας νὰ ἐκκλησιασθῇ. Ὅταν μπῆκε μέσα στὸ ἱερὸ, εἶδε τὸ Σατανὰ ξαπλωμένο πάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα. Εἶχε πιάσει ὅλη τὴν Ἁγία Τράπεζα. Μόλις τὸν εἶδε, ἔπεσε κάτω καὶ λιποθύμησε.
Πῆγε ὁ παπὰς ποὺ λειτουργοῦσε ἐκείνη τὴν ὥρα καὶ τὸν ρώτησε τί ἔπαθε. Κι᾿ ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε: «Δὲν μπορῶ, ζαλίστηκα. Θέλω νὰ πάω στὸ σπίτι». Μετὰ ἀπὸ λίγες ὧρες τὸν ρώτησα, ἀφοῦ ἔμαθα τὸ περιστατικὸ τῆς λιποθυμίας του καὶ γιὰ πιὸ λόγο λιποθύμησε: «Πῶς, Γέροντα, ὁ σατανὰς μπόρεσε καὶ μπῆκε μέσα στὴν ἐκκλησία μὲ τόσους Ἁγίους;». Κι᾿ ἐκεῖνος τότε ἀπάντησε: «Τὰ ἔργα ποὺ ἔκανε ὁ παπὰς ἦταν τοῦ Σατανᾶ ἔργα. Ὅπου πήγαινε ὁ παπὰς κι᾿ ὁ Σατανὰς μαζί του πήγαινε».
Δὲν πέρασε ἕνας μήνας καὶ μάθαμε ὅτι τὸν παπὰ τὸν ξυρίσανε καὶ τὸν διώξανε».
Τὸν Σατανὰ τὸν ἔβλεπε ὁ Ἅγιος. Οἱ ἄλλοι δὲν τὸν ἔβλεπαν. Πάντα ἔτσι γινόταν καὶ γίνεται. Οἱ Ἅγιοι καὶ ὅσοι ἀγωνίζονται κατὰ Χριστὸν, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ βλέπουν καὶ γνωρίζουν τὰ ἔργα καὶ τὶς μεθοδεῖες τοῦ σατανᾶ.
«Πῶς, Γέροντα, ὁ σατανὰς μπόρεσε καὶ μπῆκε μέσα στὴν ἐκκλησία μὲ τόσους Ἁγίους;».
Καὶ ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἁγίου: «Τὰ ἔργα ποὺ ἔκανε ὁ παπὰς ἦταν τοῦ Σατανᾶ ἔργα». Παπὰς ἦταν, ἀλλὰ τὰ ἔργα του ἦταν ἔργα τοῦ Σατανᾶ. Δὲν φτάνει νὰ εἶσαι παπάς, δὲν φτάνει νὰ εἶσαι δεσπότης ἤ καλόγερος δὲν φτάνει νὰ εἶσαι χριστιανός. Πρέπει καὶ τὰ ἔργα σου νὰ εἶναι ἀνάλογα, δηλαδὴ χριστιανικά. Ἄν δὲν εἶναι χριστιανικὰ καὶ εἶναι ἔργα τοῦ Σατανᾶ τότε… θὰ σὲ συνοδεύη ὁ Σατανὰς ὅπου πᾶς καὶ σὲ ὅ,τι κάνεις. Θἆσαι τὸ σκυλάκι του καὶ θὰ σὲ σέρνη μὲ τὸ λουράκι του.
Ἐμεῖς ἀνοίγουμε δρόμο στὸν Σατανά. Ἐμεῖς τοῦ δίνουμε δικαίωμα νὰ ἔρχεται μαζί μας ἀκόμη καὶ μέσα στὴν ἐκκλησία, ἀκόμη καὶ νὰ ξαπλώνῃ πάνω στὴν ἁγία τράπεζα.
Ποιὸς ξέρει τὶς ἁμαρτίες τοῦ παπᾶ. Πάντως, μᾶλλον εἶχε φτάσει σὲ πλήρη πώρωσι καὶ ἀναισθησία».
Λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος: «Ὅσο μεγάλο εἶναι τὸ ἀξίωμα, τόσο μεγαλύτεροι καὶ οἱ κίνδυνοι γιὰ τὸν ἱερωμένο. Ἀρκεῖ κι ἕνα μόνο κατόρθωμα τοῦ Ἱερωμένου νὰ τὸν ἀνεβάση στὸν οὐρανό, κι ἕνα ἁμάρτημα νὰ τὸν ρίξη στὴν κόλαση».
Μετάνοια, ἀδελφοί, καὶ Μυστηριακὴ ζωή.