«Ένα θα μας σώσει, η εξομολόγηση»

Μαρτυρία για τον Μακαριστό ιερέα π. Ιωάννη Καλαΐδη

Πριν από αρκετά χρόνια, ένας συνάδελφος μου, ο Βασίλης Καραγιαννίσης μου μίλησε για τον πατέρα Ιωάννη Καλαΐδη. Συγκεκριμένα μου είπε ότι η μητέρα του και ένας γείτονάς του οι οποίοι υπέφεραν από καρκίνο, θεραπεύτηκαν με τις προσευχές του π. Ιωάννη. Από τότε πήγαινα στο Νεοχώρι μια με δύο φορές την εβδομάδα για να τον συναντήσω. Για περισσότερο από 12 χρόνια βίωσα την αγιότητα του μακαριστού πατρός και βλέποντας τα αμέτρητα θαυμαστά που συνέβαιναν βοηθήθηκα να αντιληφθώ ότι ο καλός Θεός είναι πάντοτε δίπλα μας, έτοιμος να μας βοηθήσει αν το ζητήσουμε.  

Με την προσευχή του π. Ιωάννη στους αγαπημένους του αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, δε θα ήταν υπερβολικό να πω ότι έγιναν αμέτρητα θαύματα σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Πιστεύω, από αυτά που είδαμε και ακούσαμε ότι αν κάποτε ήταν δυνατό να συγκεντρωθούν όλα αυτά τα περιστατικά, θα γράφονταν πολλοί τόμοι.  

 Θα αναφέρω ενδεικτικά ελάχιστα από αυτά καθώς και μερικές από τις νουθεσίες του Οσίου Πατρός. Κάποτε είχα ένα κατάστημα το οποίο μου το άφησε σαν κληρονομιά ο πατέρας μου. Ο ενοικιαστής όμως μου χρωστούσε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Δε μπορούσα να συνεννοηθώ μαζί του. Πήρα τηλέφωνο τον π. Ιωάννη. Όταν τον ρώτησα για κάτι που με προβλημάτιζε, ένιωθα δέος γιατί ήξερα ότι θα ακούσω λόγο του Ιησού Χριστού. Μου είπε λοιπόν για τον ενοικιαστή ότι έχει χρήματα αλλά είναι αμελής. «Πρέπει να βρεις μου είπε ένα συγγενή του και μέσω αυτού θα σου δώσει μια προκαταβολή και τα άλλα σιγά σιγά». Όταν τον ρώτησα αν εννοούσε κάποια γυναίκα που συζούσε, μου είπε: «Όχι αυτή παιδί μου. Εσύ θα ψάξεις να βρεις κάποιον συγγενή του. Θα σε παιδέψει αυτός ο άνθρωπος». Μετά από δύο περίπου μήνες, είδα ότι είχα το συμβόλαιο στο όνομα κάποιου συγγενή του, κάτι το οποίο είχα ξεχάσει. Ήταν αυτός που μου έλεγε ο π. Ιωάννης. Με παίδεψε πράγματι 1,5 χρόνο και μετά μου έδωσε μια προκαταβολή και τα άλλα σιγά σιγά. Όλα τελικά έγιναν όπως μου τα είχε πει.   Είχε το διορατικό και το προορατικό χάρισμα, τη μεγάλη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, την ταπείνωση και κάθε ευλογία επάνω του. Πολύ μεγάλη σημασία έδινε στο μυστήριο της εξομολόγησης. Σε όλους αυτή ήταν η συμβολή του. Μετάνοια και εξομολόγηση. Έλεγε: «Ένα θα μας σώσει, η εξομολόγηση». Σε ερώτηση μου σχετικά με την ηλικία που θα πρέπει να εξομολογούνται οι χριστιανοί, είπε: «Η εξομολόγηση πρέπει να αρχίζει όταν ο άνθρωπος λέει το πρώτο του ψέμα».

  Την Μεγάλη Πέμπτη του 2002 είχα τη μεγάλη ευλογία να τον μεταφέρω από το νοσοκομείο Σερρών όπου νοσηλευόταν, στη Θεσσαλονίκη στο σπίτι της κόρης του. Στη διάρκεια της διαδρομής, μου είπε: «Η κοινωνία της Μεγάλης Πέμπτης σκεπάζει τον χριστιανό όλο το χρόνο, γιατί είναι η θεία κοινωνία του μαρτυρίου του Χριστού. Εάν δεν έχουμε την ευλογία από τον πνευματικό να κοινωνούμε και τη Μεγάλη Πέμπτη και την Ανάσταση, τότε να προτιμούμε να κοινωνούμε τη Μεγάλη Πέμπτη». 

Σε μια επίσκεψη μας στον π. Ιωάννη, ήμασταν στο καθιστικό της οικίας του και χτύπησε η πόρτα, σηκώθηκε ο ίδιος και άνοιξε την πόρτα. Μπήκε ένας κύριος με τον οποίο μίλησαν, χωρίς εμείς να τον ακούσουμε τι έλεγαν. Ύστερα ήρθαν και κάθισαν μαζί μας. Παρατηρήσαμε όμως ότι ο άνθρωπος αυτός έτρεμε. Δε μπορούσαμε να καταλάβουμε τι είχε γίνει. Την άλλη μέρα συνάντησα τον άνθρωπο αυτόν τυχαία και μιλήσαμε γιατί τον γνώριζα αρκετά καλά. Μου ζήτησε το τηλέφωνο του π. Ιωάννη και του το έδωσα. Του είχε πει ο παππούλης να τον τηλεφωνήσει. Χωρίς να τον ρωτήσω τι συνέβη, μου είπε: Εχθές που ήρθα στον π. Ιωάννη, για πρώτη φορά, μόλις μπήκα στο σπίτι του μου είπε: «Καλώς τον…(είπε το όνομα του). Εσύ είχες ατύχημα με το αυτοκίνητο». Και πράγματι όπως μου είπε είχε ένα σοβαρό ατύχημα με το αυτοκίνητο του, πριν λίγο καιρό. Πιστεύω ότι ο π. Ιωάννης του είπε αυτό, για να τον βοηθήσει να κάνει πνευματική ζωή. Και έτσι έγινε. 

 Σε μια άλλη επίσκεψη μας, με όλη την οικογένεια μου, είπε στον γιο μου: «όταν είναι να οδηγήσεις πρώτα να κάνεις το σταυρό σου. Όταν με το καλό επιστρέψεις, πάλι να κάνεις το σταυρό σου, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Θεό. Όταν περπατάς στο δρόμο, τίποτα να μην σκέφτεσαι, αλλά να λες την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με». Μας έλεγε ότι όπως τα πουλιά χρειάζονται δυο φτερά για να πετάξουν, έτσι και ο άνθρωπος χρειάζεται δύο «φτερά» για να σωθεί. Το ένα είναι να είναι καλός άνθρωπος και το άλλο να είναι καλός χριστιανός. 

 Κάποιες φορές άνθρωποι με υψηλή κοινωνική θέση, βεβαρυμμένοι όμως από τις αμαρτίες και εξαιτίας ασθενειών τον πλησίαζαν γιατί είχαν ακούσει ότι μπορεί να τους βοηθήσει. Τότε βλέπαμε κάποιους από αυτούς να νιώθουν συντριβή και να κλαίνε πολλές φορές σαν μικρά παιδιά, βλέποντας την αγιότητα του. 

 Μια πνευματική μου αδελφή η Ζ. Σ. η οποία αγαπούσε πολύ τον π. Ιωάννη, είχε χάσει το κομποσκοίνι της. Στεναχωρήθηκε πολύ γιατί ήταν ευλογία του πνευματικού της. Τηλεφώνησε στον π. Ιωάννη αναστατωμένη για να την βοηθήσει. Τότε ο παππούλης της είπε ότι το κομποσκοίνι βρίσκεται δίπλα της, εκεί που καθότανε. Είχε ψάξει νωρίτερα αλλά ήταν αδύνατο να το βρει. Τελικά κοίταξε στην άκρη του καναπέ, στην ένωση που σχηματίζει ορθή γωνία και το βρήκε μέσα στην σχισμή. 

 Κάποιοι ιερείς της Ι.Μ Σιδηροκάστρου έλεγαν ότι όταν ο μακαριστός Επίσκοπος Ιωάννης τους είχε πάει για προσκύνημα στο Άγιο Όρος, ο π. Ιωάννης αντί να παρακολουθήσει τις ξεναγήσεις που τους έκαναν, έμπαινε στα καθολικά των μονών και προσευχόταν για πολλές ώρες.  

 Κατά καιρούς τρία συγγενικά μας πρόσωπα αρρώστησαν από καρκίνο. Όταν ζητήσαμε τη βοήθεια του π. Ιωάννη, μας είπε ότι πρέπει να εξομολογηθούν. Εξομολογήθηκαν και σήμερα είναι και οι τρεις τους απόλυτα υγιείς.

Όταν του είπε κάποιος δικός μας άνθρωπος ότι δε μπορεί να κάνει υπομονή, τον συμβούλεψε να έχει μνήμη θανάτου. Ένα συγγενικό μας πρόσωπο είχε την πληροφόρηση από τους γιατρούς ότι θα γεννήσει παιδί με σοβαρά προβλήματα και για αυτό θα έπρεπε να διακόψει την κύηση. Όταν ρωτήσαμε τον π. Ιωάννη μας είπε: «Να μην πειράξουν το παιδί. Το παιδί δεν είχε απολύτως τίποτα». Πράγματι όταν γεννήθηκε αλλά και σήμερα μετά από τόσα χρόνια είναι υγιέστατο.

Η μεγαλύτερη χαρά του ήταν όταν μάθαινε ότι ένας άνθρωπος είχε αρχίσει να εξομολογείται. Τότε τον αγκάλιαζε και τον ασπαζόταν σαν να ήτανε το ίδιο το παιδί του. Έλεγε ότι οι ιερείς αλλά και οι συνειδητοί χριστιανοί πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στη ζωή τους, για να μη γίνονται αιτία να σκανδαλίζονται οι άνθρωποι. Μας έλεγε επίσης ότι η αυστηρότητα δε βοηθάει τους ανθρώπους. 

Για τους κεκοιμημένους έλεγε ότι ο καλός Θεός θα μας ρωτήσει την ώρα της κρίσεως αν δώσαμε τα ονόματα των γονέων μας για να διαβάζονται στο Σαρανταλείτουργο. Σε μια επίσκεψη μας μια πνευματική μου αδελφή τον ρώτησε γιατί οι γονείς τους παλαιότερα δεν εξομολογούνταν, ενώ τώρα χρειάζεται η εξομολόγηση, όπως έλεγε ο ίδιος. Ο π. Ιωάννης της είπε: «Α, αυτοί ήταν καλοί. Τώρα όμως, στα χρόνια που ζούμε, χωρίς εξομολόγηση δε θα σωθούμε».

Κάποτε κάποιος τον επαίνεσε μπροστά μας και ο π. Ιωάννης κλαίγοντας είπε: «Εσύ παιδί μου, θα με κολάσεις». Μας είπε ότι την Κυριακή δεν πρέπει να εργαζόμαστε, παρά μόνο αν μας ζητήσουν οι συνάνθρωποι μας βοήθεια και υπάρχει ανάγκη. Έλεγε ότι κατά την ώρα της προσευχής και συγκεκριμένα όταν λέμε το Σύμβολο της Πίστεως, να μη διακόπτουμε για κανένα λόγο την προσευχή μας.

Μας είπε ότι ένα χρόνο πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης έγινε συλλείτουργο με τους παπικούς ιερείς στην Αγία Σοφία. Ο Άγιος Ραφαήλ και ο Άγιος Νικόλαος που ήταν τότε στρατιωτικοί, διαφώνησαν και ο Αυτοκράτορας τους έδιωξε από την Πόλη. Έτσι, όπως μας είπε, έσωσαν την ψυχή τους, ενώ οι άλλοι κολάστηκαν.

Μια φορά μια γυναίκα, στην παράκληση του Αγίου Ραφαήλ του είπε να προσευχηθεί για κάποιο πρόβλημα της. Ο π. Ιωάννης τη ρώτησε γιατί δε νηστεύει, τότε της είπε (αυστηρά): «Μην μου λες ψέματα». Στο τέλος αυτή η γυναίκα κλαίγοντας αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι δε τηρούσε την νηστεία της Παρασκευής.   

Η γνωριμία μου με τον π. Ιωάννη ήταν μια από της μεγαλύτερες ευεργεσίες του Θεού στη ζωή μου.

Η αγία ευχή του να μας σκεπάζει πάντοτε.          

Τσεσμετζής Μιλτιάδης