Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ νὰ τὸ ἐπαινοῦν καὶ νὰ τὸ ἀναδεικνύουν. Ὑπάρχει ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος συνεχῶς μιλάει γι’ αὐτὸ καὶ τὸ χαρακτηρίζει «Μητέρα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» καὶ τὸ θεωρεῖ ἁρμόδιο νὰ ἐπιλύει τὰ προβλήματά τους, χωρὶς ἐκεῖνες νὰ τὸ ζητοῦν. Παρεμβαίνει καὶ «λύνει» προβλήματα, δημιουργώντας συγχρόνως μεγαλύτερα προβλήματα. Εἴδαμε τί ἔγινε στὴν Οὐκρανία.
Τονίζει ἐπίσης ὁ Παναγιώτατος ὅτι «ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν δύναμιν καὶ τὴν Χάριν νὰ ἐξάγη ἀξίους ἐξ ἀναξίων καὶ νὰ μεταποιῆ τὰ παλαιὰ καὶ ἐφθαρμένα εἰς νέα καὶ καινουργῆ» (Ο.Τ. τῆς 16ης Σεπτ. 2022). Ὅταν λέει Ἐκκλησία τί ἐννοεῖ; Τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν μονίμως σιωπῶσα Πατριαρχικὴ Σύνοδο; Εἶναι ἀπορίας ἄξιο ὅτι ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ βρεῖ ἀξίους ἐξ ἀναξίων, χωρὶς τὴ μετάνοια τῶν ἀναξίων! Ὁ ἀνάξιος γίνεται ἄξιος, μόνο ὅταν μετανοήσει καὶ ἀρνηθεῖ ὅσα διέπραξε. Καὶ ὅταν λέμε νὰ μετανοήσει, πρέπει νὰ σκεπτόμασθε καὶ τὴν ἀποκατάσταση τῶν πνευματικῶν ζημιῶν ποὺ προκάλεσε. Διαφορετικὰ ἐμπαίζουμε τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ πνευματικοὶ ἡγέτες εἶναι ἄξιοι, ἐνῷ παραμένουν ἀμετανόητοι; Αὐτὲς οἱ λύσεις εἶναι κατακριτέες καὶ ὅσοι τὶς ἀποτολμοῦν ἔχουν βαρύτατη εὐθύνη, ἀκόμα καὶ ὅταν εἶναι Πατριάρχες!
Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀναφέρεται καὶ στὴ θεία Χάρη ποὺ ἐνισχύει τὰ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα νὰ ἀποφασίζουν καὶ νὰ μεταβάλλουν τοὺς ἀνάξιους σὲ ἄξιους, χωρὶς προφανῶς βεβαιωμένη μετάνοια τῶν ἀναξίων. Ὅμως πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι ἡ θεία Χάρη δὲν εἶναι δεδομένη, οὔτε καὶ ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸ ἠθικὸ ποιὸν αὐτῶν ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι τὴν ἔχουν βοηθὸ σὲ ὅλες τὶς πράξεις τους.
Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει ὅτι «εἶναι ἀδύνατον νὰ δεχθοῦμε μέσα μας τὴ θεία Χάρη, ἐὰν δὲν διώξουμε τὰ πάθη τῆς κακίας, τὰ ὁποῖα προκατέλαβαν τὶς ψυχές μας». Δίχως πνευματικὸ ἀγώνα δὲν μποροῦμε νὰ ἐξασφαλίσουμε τὴ θεία Χάρη, ποὺ παρηγορεῖ, ἐνισχύει καὶ δίνει λύσεις στὰ προβλήματα τῆς ζωῆς μας. Ὅταν ἀπουσιάζει ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν ἐνεργειῶν ποὺ διαπράξαμε σὲ διάφορους τομεῖς, ἡ θεία Χάρη δὲν ὑπάρχει. Ὅπως καὶ ὅταν οἱ ἀποφάσεις μας ὑπηρετοῦν τὰ σχέδια τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου προφανῶς καὶ δὲν εἶναι βοηθὸς καὶ συνεργὸς ἡ θεία Χάρη.
Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει ὅτι «ὁ Θεὸς μοίρασε μαζί μας τὸν κόπο ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς, καὶ οὔτε ἐπέτρεψε νὰ ἐξαρτᾶται τὸ πᾶν ἀπὸ μᾶς, γιὰ νὰ μὴ ὑπερηφανευόμασθε ἀπὸ ἀλαζονεία, οὔτε ἀνέλαβε ὁ ἴδιος ὅλη τὴν προσπάθεια, γιὰ νὰ μὴ παρεκκλίνουμε πρὸς τὴν ὀκνηρία. Ἀνέθεσε λοιπὸν ἕνα ἐλάχιστο μέρος τῆς προσπάθειας στοὺς δικούς μας κόπους καὶ τὸ μεγαλύτερο μέρος νὰ τὸ φέρει σὲ πέρας Αὐτὸς ὁ ἴδιος». Ὁ Ἅγιός μας ἐπίσης μᾶς θυμίζει καὶ μία μεγάλη ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας: «Δὲν ἀρκεῖ ἡ προθυμία, νὰ πετύχει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀρετὴ καὶ τὴ σωτηρία. Χρειάζεται καὶ ἡ συγκατάθεση, ἡ εὔνοια καὶ ἡ ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἐπίσης, δὲν θὰ κερδίσουμε τίποτε ἀπὸ τὴν ἄνωθεν Χάρη, ὅταν λείπει ἡ δική μας συγκατάθεση καὶ προθυμία».
Κλείνοντας πρέπει νὰ καταγράψω μία πικρὴ ἐμπειρία. Οἱ ἀνάξιοι κληρικοὶ σπάνια μετανοοῦν γιὰ τὰ προσωπικά τους ἁμαρτήματα. Ἡ φιλοδοξία τους εἶναι πολὺ μεγάλη. Ἰδιαίτερα ὅταν κατέχουν ἢ ἐπιδιώκουν τὸν γ΄ βαθμὸ τῆς ἱερωσύνης.