Μαρτυρία από Σινάνη Ζαχαρούλα, 22/05/2010, Σέρρες, για π. Ιωάννη Καλαΐδη
Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, είμαι πολύ συγκινημένη και πολύ λίγη για να μιλήσω για έναν τόσο χαρισματούχο ποιμένα και αγαπημένο μου πνευματικό πατέρα. Έναν όσιο γέροντα που με την άσκηση, την καθαρότητα και την ταπείνωσή του είλκυσε τη Θεία Χάρη. Ως δώρο του δόθηκαν χαρίσματα προς βοήθεια των πιστών και επιστροφή των αμαρτωλών. Τα χρησιμοποιούσε με απλότητα, με αγάπη προς τον πάσχοντα άνθρωπο, με άκρα ταπείνωση πάντα προς δόξα Θεού. Αυτή την ταπείνωση του οσίου γέροντος Ιωάννη έτυχε να ζήσω, αφού έδωσε ο Θεός να είμαι μάρτυς ενός περιστατικού πριν πολλά χρόνια.
Ο π. Ιωάννης είχε ως τάμα κάθε χρόνο στην εορτή της Αγίας Τριάδος να επισκέπτεται το ομώνυμο μοναστήρι στο χωριό Τούμπα Σερρών. Ετοιμαζόταν ημέρες πριν τρώγοντας αλάδωτο επειδή θα κρατούσε την εικόνα της Αγίας Τριάδος (Κρατούσε επί 25 και πλέον έτη τη θαυματουργή εικόνα στην περιφορά). Εκείνη την χρονιά είχα κάνει και εγώ τάμα να πάω και το βράδυ να μείνω μέσα στον ναό. Ένας πνευματικός μου αδελφός και αγαπημένο παιδί του π. Ιωάννου ο Μ.Τ εκπαιδευτικός στο επάγγελμα μας μετέφερε (τον π. Ιωάννη και εμένα) με το αυτοκίνητο του (4 Ιουλίου, γιορτή του Αγίου Πνεύματος) στο μοναστήρι που θα διανυκτερεύαμε εκεί και την επόμενη μέρα, μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία θα γινόταν η περιφορά της εικόνας.
Το βράδυ αφού τελείωσε ο εσπερινός όλοι απεσύρθησαν στους ξενώνες επειδή ο καιρός ήταν πολύ άσχημος, φύγανε όλοι από το πανηγύρι και έμεινα μόνη στον ναό αφού πήρα την ευχή του γέροντα. Ο ίδιος έφυγε για το κελάκι που του ετοίμαζαν κάθε χρόνο και εγώ έστρωσα σε μια γωνιά του ναού για την διανυκτέρευση. Όταν λίγο αργότερα άκουσα φωνές και κατάλαβα πως κάποιος καβγάς γίνεται, αλλά δεν φαντάστηκα ποτέ πως αυτός που φώναζε ήταν ένας Αρχιμανδρίτης νεαρότατος στην ηλικία και είχε επιτεθεί με ακατανόμαστες φρασεολογίες κατά του π. Ιωάννου, επειδή όπως είπε τόλμησε να μπει στο κελάκι που ο ίδιος είχε διαλέξει για να διανυκτερεύσει. Εάν ήμασταν εμείς στην θέση του παππούλη μας θα προσπαθούσαμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας λέγοντας πως αυτό το κελάκι μας δώσανε η επιτροπή του ναού. Ο Όσιος άνθρωπος του Θεού όμως μας άφησε άφωνους όλους όσους ακούγοντας τις φωνές έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει. Τότε είδα την εικόνα του Χριστού όταν τον συκοφαντούσαν οι αρχιερείς. Δεν είπε λέξη ώστε να υπερασπιστεί τον εαυτό του ο γέροντας. Το μόνο που άκουγα να επαναλαμβάνει συνεχώς σχεδόν ικετεύοντας ήταν οι λέξεις «Συγχώρα με παιδί μου, συγνώμη παιδί μου, συγνώμη, συγνώμη!!» λες και έφταιγε ο ίδιος και ο Αρχιμανδρίτης συνέχισε να φωνάζει.
Ο παππούλης με σκυμμένο το κεφάλι και τα λιγοστά του πράγματα στο χέρι κατευθύνθηκε στο Ιερό όπου τον πλησίασα κλαίγοντας με αναφιλητά λέγοντας να διαμαρτυρηθώ για τον τρόπο που του φέρθηκε ο Αρχιμανδρίτης αλλά αυτός με χάιδεψε στο κεφάλι λέγοντας μου να μην πω λέξη και ο Θεός να μας συγχωρεί όλους. Δεν πρόλαβε να μπει στο Ιερό και να πάλι ο Αρχιμανδρίτης ακόμη πιο θυμωμένος επέπληξε τον π. Ιωάννη λέγοντας του πως απαγορεύεται να διανυκτερεύσει μέσα στο Ιερό του ναού. Ο γέροντας τον ικέτευσε και τον άφησε να μείνει καθισμένος σε μια γωνιά του Ιερού και αυτός του είπε πως αυτό δεν γίνεται και αρκετά είχε ασχοληθεί μαζί του. Ο παππούλης μας συνέχισε να τον ικετεύει αλλά όπως φάνηκε ο καημένος ο Αρχιμανδρίτης είχε φοβερό πειρασμό και πήρε τον γέροντα σχεδόν σέρνοντας τον έβγαλε από την εκκλησία και τον πήγε σε ένα δωμάτιο δίπλα στον ναό. Έμεινα μόνη μέσα στον ναό περασμένα πια μεσάνυχτα με όλες αυτές τις φασαρίες κάθισα σε μια γωνιά και έκλαιγα απαρηγόρητη.
Αγαπούσα πάρα πολύ τον πατέρα μας για να μπορέσω να αντέξω αυτήν την συμπεριφορά. Είχα όμως συνεχώς μπροστά μου την γαλήνια μορφή του καθ’ όλη την διάρκεια του επεισοδίου. Δεν είπε λέξη, δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του, δεν ταράχτηκε καθόλου μόνο παρακλητικά ζητούσε συγνώμη. Ήταν ένα μεγάλο δίδαγμα για εμένα και μια ακόμη απόδειξη για την αγιότητα του γέροντος. Δεν πέρασαν όμως λίγες ώρες και άκουσα κάποια γνώριμα βήματα μέσα στον ναό, κατάλαβα ότι ήταν του παππούλη. Έτρεξα πήρα την ευχή του, τον ρώτησα εάν είναι καλά και εκείνος με εκείνο το αφοπλιστικό και ευλογημένο χαμόγελο του τα είπε όλα. Με έβαλε στο αναλόγιο να διαβάσω τον Εξάψαλμο ενώ αυτός θα έκανε την προσκομιδή επειδή λόγω της πανήγυρης ήταν πάρα πολλά τα ονόματα (για τον π. Ιωάννη η μνημόνευση των ονομάτων είχε μεγάλη σημασία όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε: «Παιδί μου και ένα όνομα από αυτά που μου εμπιστεύτηκαν οι άνθρωποι δεν διαβάσω θα δώσω λόγο στον Θεό»). Έτσι λοιπόν όσο εγώ διάβαζα τον Εξάψαλμο, ο γέροντας μνημόνευε τα ονόματα των πιστών μπροστά στην Αγία Προσκομιδή. Όταν τελειώσαμε περιμέναμε τους υπόλοιπους να αρχίσει η πανηγυρική Θεία Λειτουργία. Τελικά τελέστηκε Θεία Λειτουργία συμμετέχοντας και του συγκεκριμένου Αρχιμανδρίτη, έγινε και η περιφορά της εικόνας και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής με τον παππούλη και μας έφερε στις Σέρρες συγκεκριμένα η προσωπική ιατρός ΤΣ.Π.
Ο Γέροντας πάντα ήρεμος, γαλήνιος, χαμογελαστός σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Εάν δεν ήμουν εκεί να το ζήσω είμαι σίγουρη πως δεν θα έλεγε σε κανέναν τίποτα, όπως και δεν είπε ο ίδιος ποτέ. Γιατί είμαι σίγουρη ότι είχε συγχωρέσει του Αρχιμανδρίτη την ίδια στιγμή που του φώναζε. Άλλωστε ο ίδιος ζήταγε συγνώμη κι ας μην έφταιγε. Αυτό ήταν ένα από τα πολλά χαρίσματα του οσίου γέροντος Ιωάννη. Η άκρα ταπείνωση του να συγχωρέσει και εμένα την αμαρτωλή που αναφέρω το γεγονός έστω και μετά την οσιακή κοίμηση του. Γνωρίζει όμως ο αγαπημένος μου πατέρας πως το κάνω προς δόξα Θεού και προς ψυχική ωφέλεια των ανθρώπων που τόσο πάσχιζε για αυτήν. Την ευχή του να έχουμε. Αμήν. ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΑΣ ΠΑΤΕΡΑ.