Μη με φοβάσαι δεν χτυπάω προσκυνημένους
Μα όταν περνάω από μπροστά σου κάτσε άγαλμα
Είμαι ένας λύκος που δαγκώνει τους χαμένους
Μες στην καρδιά μου τις αξίες μου έχω χάραγμα
(Στ. Νταουσανάκης)
Με
το κεφάλι ψηλά, όπως αρμόζει σε αυτούς που με το αίμα της καρδιάς τους
αντιστάθηκαν (με όλη τη σημασία της λέξης), επέστρεψαν οι υγειονομικοί
που για 16 μήνες βρέθηκαν σε καθεστώς αναστολής εργασίας χωρίς μισθό και
ασφάλιση… ελέω ιού και με τις ευλογίες της επιτροπής ειδικών, του
κοινοβουλίου, των σωματείων… ο κατάλογος δεν έχει τέλος!
Είναι
η πρώτη φορά στην πρόσφατη ελληνική Ιστορία που επαγγελματική ομάδα
διώκεται συλλήβδην από τον πολιτικό κόσμο και τίθεται στο περιθώριο ως
μιαρή. Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά στην παγκόσμια Ιστορία που
συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο πολίτης που διαθέτει μια στοιχειώδη Παιδεία και
Εκπαίδευση μπορεί να αναγνωρίσει όσα σε σκοτεινούς καιρούς στο παρελθόν
βίωσαν κάποιοι άλλοι απόκληροι…
Πάραυτα
ο φόβος του θανάτου που εμφύσησαν στις ψυχές των ανθρώπων τα μέσα
προπαγάνδας (ο Γκέμπελς θαρρείς νεκραναστήθηκε!), η έλλειψη κοινωνικής
συνοχής, ο ατομικισμός, η θολωμένη κρίση, η αμάθεια, η αδιαφορία, η
άγνοια υπήρξαν τα οχήματα της παρέκκλισης.
Εργαλείο
της ένας λαός που κράτησε με υπερηφάνεια στα χέρια του τα πιστοποιητικά
της ντροπής και δεν αντέδρασε ακόμα κι όταν άκουσε τον αχό από το
γκρέμισμα του πολυπόθητου τείχους που χτιζόταν πετραδάκι πετραδάκι
τόσους μήνες.
Και
ενώ η πραγματικότητα ήρθε σαν ράπισμα να αποδείξει ότι οι άνθρωποι
αυτοί τέθηκαν εκτός εργασίας χωρίς κανένα επιστημονικό έρεισμα, η δίωξή
τους διήρκεσε αρκετούς μήνες, με στόχο – βέβαια – την κάμψη του
φρονήματός τους και την υποταγή τους στο σύστημα που ξέθαψε από το
ζοφερό παρελθόν κατάπτυστες και καταδικασμένες πρακτικές.
Οι
υγειονομικοί που πάλεψαν με την εκκωφαντική σιωπή και την καταθλιπτική
ομοφωνία της κοινωνίας από σήμερα κατατάσσονται πλέον στο πάνθεον των
ηρώων εκείνων που πολέμησαν μόνοι ενάντια σε κάτι τόσο μεγάλο και βγήκαν
με την ψυχή τους ακέραια. Μέσα πλέον από τα νοσοκομεία τους θα
συνεχίσουν να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους, πιστοί στον όρκο
που έδωσαν στον Ιπποκράτη, οι αρχές του οποίου παραμερίστηκαν υπό το
βάρος ανίερων συμμαχιών.
Ήταν
ωραίο αυτό το ταξίδι μαζί τους! Με εμπόδια που φάνταζαν δυσθεώρητα, με
Συμπληγάδες πέτρες, με σειρήνες… και πάντα με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη
να βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Σαν άλλος Οδυσσέας νοσηλευτές,
γιατροί και προσωπικό είχαν να παλέψουν για αυτό που τους έκλεψαν. Με
θάρρος, πάθος και μεθοδικότητα να φυτεύσουν ένα βέλος στην καρδιά του
Αντίνοου (αντι –νόηση) και του Αμφίνομου (αμφί – νόμος). Για να πάρουν
πίσω αυτό που πραξικοπηματικά τους στέρησαν! Τον κόσμο τους !
Δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε καλή συνέχεια στο έργο τους και να τους ζητήσουμε να παραμείνουν το ίδιο μαχητικοί. Γιατί τίποτε δεν έχει τελειώσει!
Σημείωση:
Δεν ξεχνούμε και τους συμπολίτες μας εκείνους που όρθωσαν το ανάστημά
τους με προσωπικό κόστος και δεν είχαμε ποτέ ως τώρα την ευκαιρία να
τους σφίξουμε το χέρι.
Αγγελική Παπαζάνη.
Φιλόλογος…και συναγωνίστρια.