Πρὶν ἀπὸ λίγες δεκαετίες τὰ μέσα ἐνημερώσεως προέβαλαν τὸν κ. Γιανναρᾶ, ποὺ ὑπεστήριζε ὅτι μέσῳ τῆς ἐρωτικῆς σαρκικῆς σχέσεως ὁ ἄνθρωπος ἐγγίζει τὸν Θεόν. Ὁ π. Θεόκλητος Διονυσιάτης ἀπεκάλεσε αὐτὴν τὴν θεωρία Νεονικολαϊτισμό. Ἀπὸ τὴν Ἀποκάλυψι μαθαίνουμε ὅτι ὁ Θεὸς μισεῖ τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν. Ἐπαινεῖ τὸν Ἐπίσκοπὸν τῆς Ἐφέσου ὅτι τὰ μισεῖ καὶ αὐτὸς καὶ κατακρίνει τὸν Ἐπίσκοπον τῆς Περγάμου ὅτι ἔχει μερικούς, ποὺ τηροῦν τὴν διδασκαλίαν τῶν Νικολαϊτῶν. (Τί ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη μομφὴ ἀναλογεῖ σήμερα ὄχι μόνο σὲ ἕνα – δύο ἐπισκόπους, ἀλλὰ σὲ ὁλόκληρη τὴν ἱεραρχία, ἡ ὁποία ἀνέχεται νὰ λερώνεται ὑποχρεωτικὰ ἡ καθαρὴ καρδιὰ ὅλων τῶν παιδιῶν, ἐφήβων, νέων μὲ εἰκόνες καὶ διδασκαλίες σεξουαλικῆς διαπαιδαγωγήσεως στὰ σχολεῖα καὶ μὲ τὴν μύησι στὸ χειρότερο καὶ ἀπὸ τὸν φόνο ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Ρύπος ποὺ κόβει τὸν δρόμο πρὸς τὸν Θεόν). Ὁ Θεὸς εἶναι πνεῦμα καὶ αὐτοὶ ποὺ τὸν προσκυνοῦν πρέπει νὰ τὸ κάνουν μὲ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν ἀλήθεια, πραγματικότητα ποὺ τὴν ἀκυρώνει τὸ σαρκικὸ φρόνημα. Ἂν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ὄχι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦταν ὁδηγὸς τῆς ἱεραρχίας (παράδειγμα ὅτι δὲν εἶναι ὁδηγὸς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι οἱ προωθήσεις, ὅπως γίνονται ἡμετέρων στὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα) θὰ ξεσκέπαζε τί κρύβεται πίσω ἀπὸ τοὺς ὡραιοποιημένους τίτλους καὶ τὸ σκοτεινὸ οἰκοδόμημα ὄχι μόνο θὰ κατέρρεε, ἀλλὰ οὔτε κἄν θὰ τολμοῦσε νὰ ἐμφανισθῆ ἡ θανάσιμη λαίλαπα.
Ὅπως εἴπαμε ἡ διδασκαλία τοῦ κ. Γιανναρᾶ δὲν ἀποκρούστηκε, ἀλλὰ πέρασε καὶ στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, κατὰ τὸ ὁποῖο γιὰ τριάντα περίπου χρόνια οἱ μαθηταὶ τῆς Γ΄ λυκείου ἐδιδάσκοντο τὴν ἀπενοχοποίησι τῶν προγαμιαίων σχέσεων, δηλ. τῆς πορνείας μὲ τὴν ὑποκριτικὴ προϋπόθεσι τῆς πίστεως τοῦ ἑνὸς φύλου πρὸς τὸν ἄλλο. Ἔτσι μὲ τὴν «ἀθῴα» αὐτὴ ἀρχὴ φτάσαμε στὴν σεξουαλικὴ διαπαιδαγώγησι (ἀπὸ τὰ νήπια) μὲ «ἀθῷο» προσωπεῖο (κοροϊδία) τὴν ἐνημέρωσι, γιὰ νὰ προφυλάξουμε δῆθεν τὰ παιδιά. Δὲν θὰ γινόταν ὅλα αὐτὰ ἂν δὲν ἔβαζε τὸ χεράκι του ὁ οἰκουμενισμός, ποὺ ἄνοιξε τὸν δρόμο (γιὰ τὴν ἀκρίβειαν τὸν κατήφορο). Μὴ ξεχνᾶμε τὶς τιμές, ποὺ ἐπεφύλαξε στὸν κ. Γιανναρᾶ ἡ πηγὴ τῆς συμφορᾶς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸ Οἰκουμενι(στι)κὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως.
Μὲ τὴν ἄδεια τῆς Ἱεραρχίας λόγῳ τῶν ἀνωτέρω ἐκπαιδευτικῶν καταβαραθρώσεων ἐμποδίζονται τὰ παιδιὰ νὰ πᾶνε στὸν Χριστὸ καὶ ὠθοῦνται στὴν ἀπώλεια.. Μὲ τὴν ἔνοχη σιωπὴ τῆς Ἱεραρχίας μας κατακλύζει τὸ σκοτάδι, ἡ προπαγάνδα τοῦ ψεύδους τῶν πολιτικῶν, οἱ ἀντιχριστιανικοὶ καὶ ἀντισυνταγματικοὶ νόμοι ποὺ μᾶς ἔφεραν ἐδῶ ποὺ βρισκόμασθε. Ἂν μᾶς ἐνέπνεε καὶ ὁδηγοῦσε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ πετοῦσε τὶς καταγέλαστες ὡραιοποιημένες ὑποκρισίες, πίσω ἀπὸ τὶς ὁποῖες κρύβεται ὅλη ἡ ἀνθρωποκτόνος ἀσχήμια τῶν ἀντιχριστιανικῶν, ἀνθελληνικῶν, ἀντεθνικῶν, εὐτελῶν, προδοτικῶν, σατανικῶν ἐλατηρίων. Μπρὸς στὸ φῶς καὶ τὸν λόγο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἀντιτάξουν τίποτε καὶ θὰ ἀποσύρονταν στὸ σκοτάδι τους, ἀπὸ τὸ ὁποῖο κατευθύνονται. Θὰ ἐξαφανίζονταν κάτω ἀπὸ τὴν γενικὴ κατακραυγή. Ὄχι μόνον δὲν ἐμποδίζουν οἱ ἱεράρχες, ἀλλὰ ἔγιναν ἕνα μὲ τοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος, ὅπως θὰ δοῦμε ἀναλυτικώτερα πιὸ κάτω. Συνειρμικὰ μνημονεύουμε καὶ τὴν ἀπόδοσι εὐσήμων καὶ τιμῶν στὸν καθηγητὴ τῆς Δογματικῆς Α.Π.Θ. κ. Σταμούλη ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, οἱ διδαχὲς τοῦ ὁποίου ἔχουν προτεσταντικὴ χροιά, ὅταν δίνει τὴν ἐντύπωσι ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι θαμμένη (πόσο αὐτὸ ταιριάζει μὲ τὶς αἱρετικὲς ἀντιλήψεις τοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου περὶ Ἱ. Κανόνων) καὶ τὰ ὅσα ἰσχυρίσθηκε, ποὺ μειώνουν τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας βάζοντας, ὅπως κάνουν οἱ αἱρετικοὶ ὁδηγὸ τὸ λογικό του στὶς προεκτάσεις του. Εἶπε δηλαδὴ ὅτι ὁ Θεὸς θὰ μποροῦσε νὰ γεννηθῆ ἀπὸ ἔγγαμη γυναίκα. Μὲ τὴν διάβρωσι ποὺ προεκάλεσε ὁ Οἰκουμενισμὸς δὲν ἀπέχει πολὺ νὰ βγῆ στὴν ἐπιφάνεια θεωρία, ποὺ νὰ ὑποστηρίζει ὅτι ὁ Χριστὸς μποροῦσε νὰ εἶναι καρπὸς ἐφημέρου σχέσεως καὶ στὴν συνέχεια -μετὰ τὸ κοράνιο- νὰ ἀρχίσουν νὰ διαφημίζονται ἀπὸ τὸν ἀρχιοικουμενιστή, ἄνευ ἴσων, τὸ Ταλμοὺδ καὶ ἡ Καμπάλα χωρὶς νὰ ἀντιδρᾶ κανείς. Ὅσον ἀφορᾶ στὴν μείωσι τοῦ προσώπου τῆς Παναγίας εἴδαμε δείγματα στὰ ἔντυπα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀφοῦ γράφουν σ’ αὐτὰ οἰκουμενισταί, μεταπατερικοὶ καὶ διάφοροι αἱρετίζοντες.
Μερικὲς ἀπὸ τὶς δράσεις του ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ἐχθρότητά του (τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) εἶναι τὸ Κολυμπάρι, τὸ Οὐκρανικό, οἱ συλλειτουργίες, οἱ συμπροσευχές, ἡ μετάδοσις τῆς Θ. Κοινωνίας στοὺς αἱρετικοὺς ἡ συμπεριφορὰ καὶ τὸ λεξιλόγιο τὸ κοσμικὸ καὶ λαϊκίστικο (π.χ. ἐξαπατοῦν ὅταν μᾶς καθησυχάζουν ὅτι θὰ μᾶς εἰδοποιήσουν ἐγκαίρως γιὰ τὶς ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες, περιορίζουν τὸν πνευματικὸ ὁρίζοντα σὲ διλήμματα ποὺ εὐνοοῦν τὴν ἀποστασία π.χ. ἀπὸ ἐδῶ τὸ ἐμβόλιο ἀπὸ ἐκεῖ ὁ θάνατος, φέρονται αὐταρχικῶς καὶ τιμωρητικῶς, ξεπερνοῦν σὲ διωκτικὴ μανία τοὺς ἀντιχρίστους κυβερνῶντες, καταπατοῦν τὴν Συνοδικὴ λειτουργία). Ἡ καταπάτησι τοῦ Χριστοῦ φαίνεται καθαρώτατα ἀπὸ πολλὰ λόγια καὶ πράξεις τους, ποὺ ἐπιδέχονται καθαιρέσεως. Δὲν δίνουν σημασία σὲ καταγγελίες γιὰ ἐνέργειες καὶ λόγια αἱρετικὰ κληρικῶν ἀνωτέρων καὶ κατωτέρων καὶ λαϊκῶν θέτοντάς τους ὑπεράνω τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή. Ὅπως εἴπαμε πιὸ πάνω τείνουν νὰ μετατρέψουν τὴν Ἑλλάδα σὲ ἀπέραντη μασονικὴ στοά. Πῶς ἀλλιῶς ἐξηγεῖται ἡ ἐμφάνισι τοῦ Χριστοῦ ὡς πηγὴ τοῦ κακοῦ, ὅταν λένε ὅτι ἀπὸ αὐτὸν προέρχεται ἡ ὁμοφυλοφιλικὴ ἕλξι, ποὺ ὁδηγεῖ στὸ χειρότερο ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ πρᾶξι (Ἱ. Μ. Νέας Ἰωνίας) ἢ ὅταν χαίρονται σὲ τέτοιο βαθμό, ποὺ τὰ χείλη τους φτάνουν μέχρι τὰ αὐτιά τους, καθὼς ἀγκαλιάζουν τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ ζευγάρι κατὰ τὴν μὲ δόλιο τρόπο προγραμματισθεῖσα καὶ ἐκτελεσθεῖσα βάπτισι τῶν μὲ παρένθετη μητέρα ἀποκτηθέντων «τέκνων τους». Τὸ πλέον στὸν πλοῦτο ὁμοφυλοφιλικὸ ζευγάρι μεταδίδει τὴν τόση χαρὰ στὸν καταπατητὴ τῶν Ἱ. Κανόνων Ἐλπιδοφόρο· χαρὰ ποὺ μᾶς πάει συνειρμικὰ στὴν χαρὰ τῶν ἐχθρῶν τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ Ἰούδας τοὺς ὑποσχέθηκε ἔναντι ἀμοιβῆς ὅτι θὰ τοὺς παραδώση τὸν ἀτίμητο Θεό, ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος ἀπὸ ἀγάπη, γιὰ νὰ μᾶς σώση. Ὡς θύματος τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως βλέπει ὁ ἀντίχριστος οἰκουμενισμὸς τοὺς Πατέρες ποὺ ἀπέκοψαν τὴν αἵρεσι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ Πατέρες εἶναι ἅγιοι, ποὺ κατευθύνονται ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ, ἄρα ἀρχέκακος ὄφις κατὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ εἶναι ὁ Χριστός.
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μᾶς λέει ὅτι ἔχουμε ἐντολὴ αὐτὸς ποὺ ἀγαπάει τὸν Θεὸν νὰ ἀγαπᾶ καὶ τὸν ἀδελφό του. Ἀγαπάει τὸν Θεὸ ὅποιος τηρεῖ τὶς ἐντολές Του. Ἕνα μόνο ἂς ἀναφέρουμε ἀπὸ τὰ πάρα πολλὰ ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὰ ἀνωτέρω. Πόσο μῖσος ὑπῆρχε (ποὺ φάνηκε μετὰ τὴν χορήγησι τῆς αὐτοκεφαλίας μὲ χίλιες προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις στοὺς σχισματικούς, ἀχειροτονήτους, καθῃρημένους φιλοπαπικοὺς τοῦ Ἐπιφανίου) ἐναντίον τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, ποὺ ξεχύθηκε μὲ τὴν αὐτοκεφαλία, ἡ ὁποία ἔλυσε τὰ χέρια τῆς ψευδοεκκλησίας καὶ τῶν κρατικῶν προστατῶν, ὥστε μετὰ ἀπὸ τόσες ἀπειλές, βιαιότητες, καταλήψεις ναῶν νὰ φτάσουν νὰ ἐπιχειρήσουν νὰ ἁρπάξουν τὴν περιουσία τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ τῶν Ρώσων. Δὲν ἀποκλείω ὅτι τὸ ἐναρκτήριο λάκτισμα γιὰ τὴν συμφορὰ τοῦ πολέμου, ποὺ ἀπειλεῖ νὰ παρασύρη σὲ παγκόσμιο ὄλεθρο τὸ ἔδωσε ὁ θεομίσητος Οἰκουμενισμός, ποὺ δὲν διστάζει νὰ τὸ λέη ἀνοικτὰ πλέον ὅτι θὰ μᾶς ἑνώση μὲ τὴν αἵρεσι τὸ 2025. Ἔχει ταυτιστῆ μὲ τὰ ὄργανα τοῦ ἀντιχρίστου, ποὺ ὡραιοποιοῦν τὴν κακία μὲ δόλο. Στὴν περίπτωσί μας ἡ αἵρεσι ὀνομάζεται διαφορετικὴ παράδοσι. Τὸ μῖσος τῶν οἰκουμενιστῶν ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ φαίνεται ἀπὸ τὸν τρόμο, ποὺ τοὺς κατέχει καὶ ποὺ μὲ θράσος τὸν ἐκπέμπουν στὴν κοινωνία, ἡ ὁποία περίτρομη ὑποτάσσεται στοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς, ποὺ ἀπεργάζονται τὸν ἀφανισμό της. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς εἶναι ἀγάπη καὶ τὸν ἀγαπάει, ὅπως εἴπαμε, ὅποιος τηρεῖ ὅλες τὶς ἐντολές του καὶ ἡ ἀγάπη, ὁ Θεός, ἔξω βάλλει τὸν φόβο. Τὸ ὅτι μᾶς ἔχει κυριεύσει ὁ φόβος ἀπὸ ὅσα ἀπεργάζονται οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις καὶ οἱ κληρικοὶ ποὺ ταυτίζονται μὲ αὐτούς, τί ἄλλο ἀποδεικνύει ὅτι ἔχουμε ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ τὴν Ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ.