Ο Γέροντας Παΐσιος, ως αυθεντικός άνθρωπος του Θεού, ήταν εδραίος και αμετακίνητος «εν οις έμαθε και επιστώθη» (Β’ Τιμ. 3:14). Γνώριζε και δίδασκε «λόγω και έργω» (Ρωμ. 15:18), ότι στα θέματα της πίστεως δεν χωρεί ταλάντευση, διαπραγμάτευση ή συμβιβασμός. Είχε σαφή συνείδηση, ότι η μεγαλύτερη δυστυχία και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον χριστιανό είναι το ν’ αρνηθεί την πίστη του και να προσχωρήσει στην πλάνη.
Καθώς γνωρίζουμε, πολλοί πλανεμένοι και μη αναπαυμένοι άνθρωποι, παρακινούμενοι από την φήμη του, πήγαιναν να τον γνωρίσουν και να συζητήσουν μαζί τα υπαρξιακά τους προβλήματα. Είναι αλήθεια, ότι πάρα πολλοί απ’ αυτούς πήγαιναν βουτηγμένοι στην πλάνη κι έφευγαν μετανοημένοι, πηγαίνοντας στον πνευματικό πατέρα για τα περαιτέρω.
Επειδή, λοιπόν, το να εμπλακεί κανείς σε κάποια από τις αιρέσεις και παραθρησκείες, που έχουν κατακλύσει και την πατρίδα μας τα τελευταία ιδίως χρόνια, καθώς και το να προχωρήσει στις μυήσεις, τελετουργίες και άλλες δαιμονικές ενέργειες, που του επιβάλλουν προκειμένου να γίνει μέλος, συνεπάγεται την άρνηση συνειδητά ή ασυνείδητα της πίστεώς του στον Τριαδικό Θεό, τον Χριστό, την Εκκλησία και το Βάπτισμα, γι’ αυτό είχα ρωτήσει τον Γέροντα: «Τι πρέπει να κάνουμε μ’ αυτούς τους ανθρώπους, όταν μετανοούν και θέλουν να επιστρέψουν στην Εκκλησία;».
«Θα τελείς», είπε, «την Ακολουθία του επιστρέφοντος στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι επιστρέφοντες θα αποκηρύσσουν με λίβελλο την κακοδοξία, θα ομολογούν την πίστη της Εκκλησίας, απαγγέλλοντας το Σύμβολο της Πίστεως και τότε θα τους χρίεις δια του αγίου Χρίσματος».
Θλιβερό φαινόμενο της εποχής μας είναι η τάση πολλών ανθρώπων να αποδίδουν συλλήβδην την κάθε ψυχική διαταραχή, προσωπική ή οικογενειακή δυσκολία ή αποτυχία, στην μαγεία ή την δαιμονοπληξία. Τούτο διαπιστώνεται από το γεγονός, ότι πλήθη μάγων και εξορκιστών λυμαίνονται τον τόπο, «πονηροί άνθρωποι και γόητες … πλανώντες και πλανώμενοι» (Β’ Τιμ. 3:13).
Το φαινόμενο αυτό μαρτυρεί άγνοια των ανθρώπων περί της διακρίσεως μεταξύ δαιμονοπληξίας και νοσηρών ψυχικών εκδηλώσεων, λόγω βλάβης του νευρικού συστήματος, ενώ συγχρόνως προδίδει έλλειψη μετανοίας και εκκλησιαστικής ζωής των πασχόντων ή των ανθρώπων του περιβάλλοντος αυτών, που είναι οι πραγματικές αιτίες των φαινομένων αυτών. Επίσης, δηλώνει την ύπαρξη επιφανειακής θρησκευτικότητος ή μάλλον νοσηρής θρησκοληψίας, που γεμίζει φόβο και τρόμο τις ψυχές αυτών και έτσι τους καθιστά υποχειρίους των πνευματικών «τρομοκρατών», μάγων και εξορκιστών.
Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια την ταλαιπωρία ανθρώπων, οι οποίοι δεν είναι δαιμονισμένοι, αλλά ψυχικά ταλαιπωρημένοι από διάφορες αιτίες και αφορμές, που εμφανίζουν νοσηρά συμπτώματα και αποκλίνουσες συμπεριφορές. Αυτούς, οι δικοί τους άνθρωποι, γονείς, συγγενείς κ.ά., τους θεωρούν αδιακρίτως ως δαιμονισμένους και τους οδηγούν στους μάγους και τους εξορκιστές. Αυτοί, με την σειρά τους, υποβάλλουν τους μεν σ’ ένα φαύλο κύκλο τραυματικών εμπειριών, τους δε σε γενναία οικονομική αφαίμαξη.
Ο Γέροντας Παΐσιος αναφερόταν με μεγάλη αυστηρότητα σ’ αυτή την κατάσταση. Έλεγε: «Βλέπω γονείς και συγγενείς, που με την ζωή, την αγωγή και την συμπεριφορά τους έχουν τραυματίσει τις ψυχές των παιδιών τους και τις έχουν οδηγήσει σε αποκλίνουσες συμπεριφορές, να τρέχουν αυτά στους μάγους και τους εξορκιστές, σαν να είναι δαιμονισμένα. Και αυτά τα καημένα μπαίνοντας σ’ αυτή την εξευτελιστική διαδικασία των ομαδικών δημοσίων εξορκισμών, εν είδει show, στενοχωρούνται, ντρέπονται και όταν συνέρχονται δεν έχουν μάτια να αντικρύσουν τους συνανθρώπους τους».
Αντί όλων αυτών συνιστούσε την μετάνοια και την εκκλησιαστική ζωή αυτών που προκάλεσαν το πρόβλημα ως την αυθεντική οδό υπερβάσεως αυτού, κατά την έκφραση του οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου «εσείς να γίνετε άγιοι και θα γίνουν καλά τα παιδιά σας».
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Χρ. Ευθυμίου