ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Κλσ. γ’ 4-11
4 Ὃταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. 5 Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, 6 δι᾿ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, 7 ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· 8 νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· 9 μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ 10 καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, 11 ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Λκ. ιδ΄ 16-24, Μτθ. κβ΄14
16 Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· 17 καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. 18 καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 19 καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 20 καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. 21 καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. 22 καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. 23 καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου. 24 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου.
14 πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ Ο ΝΕΟΣ ΣΤΥΛΙΤΗΣ
Στὶς 11 Δεκεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ ὁσίου Λουκᾶ, τοῦ νέου στυλίτου. Ὁ ἅγιος Λουκᾶς ἔζησε στούς χρόνους τῶν βασιλέων Ρωμανοῦ τοῦ Λεκαπηνοῦ καί Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογέννητου καί καταγόταν ἀπό τήν Ἀνατολή, οἱ δε γονεῖς του ὀνομάζονταν Χριστοφόρος καί Καλή. Ὅταν ξεκίνησε ὁ πόλεμος κατά τῶν Βουλγάρων, μετά ἀπό προσταγή τοῦ βασιλέα ὁ ἅγιος Λουκᾶς πῆγε στόν πόλεμο, ἐπειδή ὅμως ὁ πόλεμος ἦταν πολύ αἱματηρός καί ὁ ἅγιος ἐπέζησε κατά θεία πρόνοια, ὅταν τελείωσε ἀφιερώθηκε στόν Κύριο καί ἔγινε μοναχός καί μάλιστα ἐπειδή πρόκοψε πολύ στήν ἄσκηση χειροτονήθηκε ἱερέας, ἔβαλε δέ κατάσαρκα σίδερα, γιά νά δαμάση τό σαρκικό φρόνημα καί νήστευε ὅλη τήν ἑβδομάδα καί τήν Κυριακή ἔτρωγε μόνο ψωμί καί ὠμά λαχανικά. Ἔπειτα ἀνέβηκε σέ ἕνα στῦλο, ὅπου παρέμεινε τρία χρόνια. Μετά ἀπό θεία ὀπτασία πῆγε στόν Ὄλυμπο τῆς Βιθυνίας καί γιά νά ὑποτάξη τόν ἑαυτό του ἔβαλε μία πέτρα στό στόμα του, γιά νά μή μιλάη. Ἀπό ἐκεῖ γύρισε στήν Κωνσταντινούπολη καί ἐγκαταστάθηκε στήν Χαλκηδόνα, ὅπου ἀνέβηκε καί πάλι πάνω σέ ἕνα στῦλο. Ὁ Κύριος, γιά νά τιμήση τόν δοῦλο του τόν ἀξίωσε νά κάνη θαύματα καί ἔτσι πέρασε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του. Τέλος ἐξεδήμησε πρός τόν Κύριο, ἀφοῦ εἶχε ἀξιωθῆ νά παραμείνη συνολικά σαράντα πέντε χρόνια πάνω σέ στῦλο.