Γράφει ὁ κ. Διομήδης Χ. Σταμάτης, Καθ. Πανεπιστημίου καὶ παγκόσμιος σύμβουλος ποιότητος
Ἔχουμε χρόνια ποὺ παλεύουμε μὲ τὴν «Σκύλλα καὶ τὴν Χάρυβδη (τὶς πολιτικὲς καὶ ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς) χωρὶς νὰ βλέπουμε τέλος θετικῶν λύσεων τῶν προβλημάτων ποὺ ἀπαιτοῦν ἀποφάσεις γιὰ τὸ κράτος ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Τὰ ψέματα, ἡ προπαγάνδα καὶ ἡ ἀδιαφορία τῶν ἀρχηγῶν μας ὁδηγοῦν ὅλους μας σὲ ἕνα «τρελὸ» καὶ ἀπότομο κατήφορο ποὺ θὰ χάσουμε τὴν ἱστορία μας, τὴν κουλτούρα μας καὶ τὶς παραδόσεις μας. Εἶναι λυπηρό νὰ βλέπουμε καὶ νὰ ἀκοῦμε τὴν νεολαία μας νὰ μὴ ξέρει τὰ λόγια τοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου καὶ γιατί γιορτάζουμε τὴν 28η Ὀκτωβρίου. Ἀπαράδεχτα συμβάντα.
Παρ’ ὅλα αὐτὰ στὶς 25 Μαρτίου 2020 ἕνας γενναῖος καὶ ἀξιέπαινος ἱερέας (πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγ. Νικολάου – Πάτρα, Ἀχαΐας: Αἰδ. Ἀ. Γκοτσόπουλος) τόλμησε ὄχι μόνο νὰ ἀνοίξει τὸν ἱερὸ ναό, ἀλλὰ καὶ λειτούργησε γιὰ τὴν διπλῆ γιορτὴ – Εὐαγγελισμοῦ καὶ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴν σκλαβιὰ 400 χρόνων – ἐπανάσταση τοῦ 1821 – ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Οἱ ἀστυνομικὲς ἀρχὲς τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν δίκασαν, ἐπειδὴ ἔκανε τὸ καθῆκον του ὡς ἱερέας καὶ δὲν ἀκολούθησε τὸν πολιτικὸ νόμο στὶς 25 Μαρτίου, 2020. Δηλαδή, εἶπε μὲ τὴν συμπεριφορά του ἕνα δυνατὸ καὶ σεισμικὸ ΟΧΙ στὴν ὑγειονομικὴ δικτατορία καὶ στὸν διαχωρισμὸ τῶν πολιτῶν. Στὶς 10 Ὀκτωβρίου 2022 τὸ δικαστήριο τὸν ἔκρινε «ΕΝΟΧΟ» καὶ διέταξε τὴν φυλάκισή του γιὰ ὀκτὼ μῆνες.
Πραγματικά, δύσκολα τὰ χρόνιά μας! Ποῦ εἶναι οἱ ἀρχηγοί μας; τί κάνουν γιὰ τὸν διωγμὸ τῆς πίστεως, διωγμὸ γιὰ τὸν Χριστό, ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ἐλευθερία μας; Αὐτὸς ὁ διωγμὸς κάθε μέρα γίνεται πολὺ ποιὸ ξεκάθαρος. Ποῦ εἶναι τὰ συλλαλητήρια, ποῦ εἶναι οἱ φωνὲς τῶν ἐπισκόπων, θεολόγων καὶ πιστῶν γιὰ τὴν ἀντικανονικὴ συμπεριφορὰ πρὸς αὐτὸν τὸ ἱερέα. Ποῦ εἶναι ἡ συνείδηση γιὰ τὸ σωστό, καὶ τὴν ἀλήθεια; Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ ἀρχηγοί μας νὰ ἔχουν γίνει ὑποκριτές; Στὶς 13/9/22 στὸ Ρέθυμνο, Κρήτης μία 15χρονη κλώτσησε μία γάτα! Γιὰ αὐτὴν τὴν πράξη τῆς ἐπιβλήθηκε ποινὴ 5.000 εὐρώ. Οἱ πάντες ξεσηκώθηκαν καὶ ἔδειξαν εὐαισθησία γιὰ τὸ ἔγκλημα τῆς δεκαπεντάχρονης. Νομίζω ὅτι κανεὶς δὲν ἐπικροτεῖ τὴν πράξη της. Ἀλλὰ τέτοια ὑποκρισία! Δὲν βλέπουν τὶς χιλιάδες ἐκτρώσεις (300.000) στὴν Ἑλλάδα κάθε χρόνο; Γι’ αὐτὰ δὲν μιλοῦν. Γιατί; Γιατί δὲν μιλοῦν γιὰ τὶς περίπου 11.000 οἰκογένειες ποὺ ἡ κυβέρνηση ἐδῶ καὶ ἕνα χρόνο ἔχει πετάξει ἀπλήρωτους στὸ δρόμο – θὰ λέγαμε -ἐπειδὴ δὲν ἔκαναν τὰ πειραματικὰ ἐμβόλια τῶν πολυεθνικῶν; Πῶς καταντήσαμε νὰ γίνουμε πιστοὶ στὸ «κράτος» καὶ ὄχι στὴν πίστη μας; Πῶς ἀφήσαμε τὴν πολιτικὴ ἐξουσία νὰ νομοθετεῖ ὅ,τι θέλει καὶ οἱ ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ πᾶνε σύμφωνα μὲ τὰ σχέδια τῆς παγκοσμιοποίησης, τὰ ὁποῖα σχεδιάζονται ἀπὸ τὸ International Economic Forum (Παγκόσμιο Οἰκονομικὸ Φόρουμ) via Klaus Schwab.
Ναί, ἂν ἐμεῖς οἱ πιστοὶ δὲν ἐνδιαφερθοῦμε, ἡ ἐθνικὴ ἐκτροπὴ μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου θὰ χειροτερέψει. Τὰ συμβάντα τῆς 9 Ἰουλίου στὴν Βουλιαγμένη (ἡ βάπτιση τοῦ παιδιοῦ ὁμοφυλοφίλων) μᾶς τὸ πιστοποιοῦν ὅτι ἤδη ἡ δογματική μας ἐκτροπὴ προέκοψε. Στὶς μέρες μας ἡ ἀσέβεια καὶ ἀμφιβολία – στὸ τί γίνεται στὴν κοινωνία μας – ἔχει γίνει πλέον λοιμικὴ ἀρρώστια. Γιατί; Διότι ὁ κόσμος βρίσκεται σὲ σύγχυση καὶ ἀπορία μὲ αὐτὰ ποὺ ἀκούει, διαβάζει καὶ βλέπει. Πολλοὶ βρίσκονται σὲ ἀπογοήτευση καὶ παρὰ πολλοὶ σὲ ἱερὴ ἀγανάκτηση. Πραγματικά, θλιβερὴ ἡ κατάσταση τῶν ἡμερῶν μας! Πρέπει ὁπωσδήποτε ὅλοι μας νὰ προσευχηθοῦμε καὶ νὰ εὐχηθοῦμε στὸν Κύριό μας νὰ δώσει δύναμη στοὺς ἀρχηγούς μας, ὥστε νὰ ἀμυνθοῦν γιὰ τὴν κατάργηση τῶν συμβάντων. Εἶναι καιρὸς πλέον!
Βλέπετε πὼς ἡ ἀλήθεια, τὸ καθῆκον καὶ ἡ συνείδηση τοῦ καθένα μας εἶναι πολὺ σπουδαῖα. Π.χ.:
Ὁ πρόεδρος τῆς Ἰαπωνίας (1996-1998), ὁ πρόεδρος τῆς Ἰνδοκίνας (1967- 1998) παραιτηθήκανε γιὰ τὸ καλὸ τοῦ κράτους των. Ὁ πρόεδρος τῆς Νοτίου Κορέας (1993 -1998) παραιτήθηκε, ἐπειδὴ κατάλαβε μόνος του ὅτι ἦταν ὑπεύθυνος γιὰ τὸν θάνατο 30 ἀτόμων, ὅταν μία γέφυρα γκρεμίστηκε. Ἕνας Ρωμαιοκαθολικὸς ἐπίσκοπος ζήτησε συγχώρηση ἀπὸ τὸ ποίμνιό του – στὸ Τέξας – γιὰ τὴν ἔνοχο συμπεριφορὰ ἑνὸς παπᾶ.
Ἀντηχεῖ τὸ περίφημο μήνυμα τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἰαπωνίας, κ. Χασιμότο, πρὸς τὸν λαόν του: Εἶμαι ὑπεύθυνος γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχουν γίνει. Ἀναγγέλλουν τὸ μήνυμα τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἰνδονησίας, κ. Σαχάρτο, ὁ ὁποῖος ἔπειτα ἀπὸ 30 χρόνια ὡς ἀρχηγὸς τοῦ κράτους κατάλαβε ὅτι ἦταν ἀνάξιος νὰ ὁδηγήσει τὸ κράτος του σὲ γαλήνη καὶ εὐημερία, ὅταν εἶπε τὰ περίφημα λόγια στὴν παραίτησή του: Μέσα σὲ τριάντα χρόνια καταντήσαμε νὰ γίνουμε μία χώρα ποὺ ὁ λαός μας ἔχει δεῖ πολλὲς ἀλλαγὲς πρὸς τὸ καλύτερο. Τώρα ὅμως βλέπω καὶ καταλαβαίνω ὅτι δὲν μπορῶ πλέον νὰ ὁδηγήσω τὸ κράτος μου σὲ γαλήνη καὶ γι’ αὐτο παραιτοῦμαι. Ἀντιλαλοῦν τὰ λόγια τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ ἐπισκόπου ποὺ ἐκ μέρους τοῦ παπᾶ λέει: Δὲν ὑπάρχουν ἁπλὲς λύσεις γιὰ τὶς φρικτὲς πράξεις ποὺ ἔκανε ὁ Ρούμπυ Κός.
Ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τὸ δῶρο Του στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀγάπησε. Εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς ἀγάπης Του, γιατί μᾶς προλαβαίνει, πρὶν γίνει κάτι κακό. Αὐτὸ γίνεται διότι μᾶς ἀποτρέπει, μᾶς προτρέπει, μᾶς ἐπιδοκιμάζει, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἀποδοκιμάζει.
Αὐτὴν τὴν φωνὴ ἄκουσε ὁ πρωτοπρεσβύτερος Ἀν. Γκοτσόπουλος καὶ ἔκανε τὸ καθῆκον του. Ἐμεῖς τί κάνουμε; Οἱ ἀρχηγοί μας τί κάνανε καὶ τί κάνουν; Γιατί εἶναι κρυμμένοι; Ἀπὸ τί τρέχουν μακριὰ καὶ ποῦ πᾶνε; Μήπως φοβοῦνται τὶς πολιτικὲς ἀρχές, ἤ τὴν παγκοσμιοποίηση; Δὲν θυμοῦνται τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ μας, ὁ ὁποῖος μᾶς λέει τὸ μὴ φοβοῦ;
Πῶς μπορεῖ λοιπὸν ἡ ἐξουσία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ εἶναι ὑπερήφανη γιὰ τὰ γεγονότα ποὺ ἔχουν γίνει καὶ γίνονται; Πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὴ ἡ ἐξουσία νὰ ἔχει συνείδηση γιὰ αὐτὰ ποὺ κάνει; Πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτὴ ἡ ἐξουσία νὰ ἀνέχεται τὴν καταστροφὴ τῆς πίστεώς μας, τὴν κουλτούρα μας καὶ τὴν Ἱερὴ Παράδοσή μας τῶν 2000 χρόνων εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ;
Καὶ ὅμως, τὰ κάνουν. Τὰ κάνουν χωρὶς ντροπή. Χωρὶς ἀναφορά. Χωρὶς ὑπευθυνότητα. Χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ καλὸ ὅλων τῶν Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν. Τί κάνουν;
• καταπατοῦν/περιφρονοῦν τὸ Πηδάλιο καὶ τοὺς Κανόνες
• συλλειτουργοῦν μὲ «μὴ Ὀρθοδόξους»
• ἀρνοῦνται νὰ ἔχουν ἀνοικτὸ διάλογο μὲ σκοπὸ νὰ λύσουν τὰ προβλήματά μας
• κρατοῦν ἀπόλυτη μυστικότητα γιὰ τὰ πάντα
• δὲν λένε τὴν ἀλήθεια γιὰ τὰ οἰκονομικὰ τῆς Ἐκκλησίας
• πῶς μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὑπάρχει συνείδηση στοὺς ἱεράρχες μας, ὅταν ἐπιτρέπουν τὴν ἀφαίρεση τοῦ ὄρθρου, κομμάτια ἀπὸ τὴν Θ. Λειτουργία καὶ γενικὰ δὲν ἀκολουθοῦν τὸ Τυπικό; Πρὸς Θεοῦ!
Γιὰ νὰ βροῦμε λύση καὶ τέλος στὰ προβλήματά μας, πρέπει ἐμεῖς – κλῆρος καὶ λαὸς – νὰ προσπαθήσουμε νὰ βροῦμε αὐτὴν τὴν λύση.
Στὴν Ὀρθοδοξία σήμερα ὑπάρχει μεγάλη ἀμφιβολία ἂν οἱ ἀρχηγοί μας πραγματικὰ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν πίστη καὶ τὸ Ἔθνος μας – Ἑλλάδα. Τὸ πρόβλημα ὅμως εἶναι ὅτι οἱ ἀρχηγοὶ οἱ ἴδιοι, δὲν θέλουν τὴν ἀλήθεια, δὲν θέλουν νὰ κουνήσουν τὰ πόδια τους, διότι ἀγαποῦν τὴν μυστικότητα, δόξα, κοσμικὲς τιμές, ὑπερηφάνεια καὶ προσπαθοῦν νὰ ἀγοράσουν τὴν γαλήνη μὲ κρυφὰ συμπόσια καὶ διαλόγους ποὺ δὲν καρποφοροῦν. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἔχουν μετατρέψει τὴν ἀσέβεια σὲ εὐσέβεια, ἐπειδὴ ἔχουν τὴν δύναμη καὶ τὸν τίτλο τῆς ὑπευθυνότητας νὰ τὸ κάνουν.
Ὡς Ὀρθόδοξοι λυπούμεθα παρὰ πολὺ γιὰ αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε καὶ ἀκοῦμε γιὰ τοὺς ἀρχηγούς μας, ἀλλὰ δὲν παύουμε ὅμως νὰ εὐχόμασθε καὶ νὰ προσευχόμασθε στὸν Θεὸ νὰ τοὺς φωτίσει καὶ νὰ ξαναγυρίσουν στὴν πίστη μας. Ἀποστολή τους εἶναι νὰ «ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΝ» τὸν λόγο τῆς ἀληθείας καὶ νὰ μᾶς διδάσκουν γερὲς πνευματικὲς βάσεις νὰ ἀμυνθοῦμε στὶς δύσκολες ὧρες ποὺ περνᾶμε καὶ θὰ περάσουμε.
Ἰδιαίτερα, οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς «πρέπει» νὰ σταματήσουν νὰ ὀνομάζουν χριστιανοὺς ὀρθόδοξους, αἱρετικοὺς καὶ σχισματικούς, ἐπειδή δὲν συμφωνοῦν μαζί τους. Αὐτὰ εἶναι ἐπίθετα πολὺ σοβαρὰ καὶ διαιροῦν τὸν κόσμο. Αἱρετικοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν καὶ προωθοῦν λανθασμένη πίστη ἐν συγκρίσει μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη (π.χ. Ρ. Καθολικοί, Προτεστάντες, κ.ο.κ.). Σχισματικοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ διαφωνοῦν μὲ τὴν διοίκηση τῆς ἐκκλησίας (π.χ. τὸ Ἰουλιανὸ καὶ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο εἶναι πρόβλημα 100 χρόνων καὶ οἱ ἱεράρχες μας δὲν ἔχουν τὸ θάρρος νὰ συσκεφθοῦν καὶ νὰ βγάλουν ἕνα συμπέρασμα ποὺ νὰ συμφωνοῦν – Ντροπή τους).
Ἰδιαίτερα οἱ ἐκκλησιαστικὲς ἀρχὲς πρέπει νὰ σταματήσουν νὰ ἀκολουθοῦν ρωμαιοκαθολικὲς καὶ οἰκουμενιστικες ἰδέες καὶ προπαγάνδα, διότι αὐτοὶ εἶναι οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε μερικὰ ἀπὸ τὰ συμβάντα τοῦ παρελθόντος:
Οἱ μεγαλύτερες αἱρέσεις τῶν ρωμαιοκαθολικῶν εἶναι: ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα, τὸ filioque, τὸ ἀλάθητο καὶ πρωτεῖο τοῦ πάπα, τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, ἡ χρήση τοῦ ἀζύμου ἄρτου, τὸ ράντισμα ἀντὶ βάπτισης καὶ ἄλλα πολλά.
Ἀλλὰ καὶ συγκεκριμένα ἔργα, μᾶς ἔχουν δείξει ὅτι οἱ παπικοὶ δὲν ἔχουν ἐμπιστοσύνη καὶ πάντοτε χρησιμοποιοῦν βία καὶ προπαγάνδα. Ἡ ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ γεγονότα γεμᾶτα μῖσος, π.χ. οἱ σταυροφορίες ἄρχισαν μὲ τὸν πάπα Ἰννοκέντιο Γ’. Τὸ 1463 ὁ πάπας Πίος Β’ ἀναγνώρισε τὸν Μεχμὲτ Β’ ὡς διάδοχο τῶν βυζαντινῶν αὐτοκρατόρων. Μέσα στὴν Ὀθωμανοκρατία ἔστελναν μισιοναρίους νὰ προσηλυτίσουν τοὺς ὑπόδουλους Ρωμιούς. Τὸ Βατικανὸ ἔπειτα ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση προσπάθησε κυριολεκτικὰ νὰ καταστρέψει τὶς ἐκκλησίες στὴν Ἑλλάδα – Ὁ Μακρυγιάννης μᾶς περιγράφει τὴν καταστροφὴ – ἀφάνισαν ὅλως διόλου τὰ μοναστήρια… οἱ καλόγεροι πέθαιναν ἀπὸ τὴν πεῖνα …. ἀπὸ 593 μοναστήρια ἔμειναν μόνο 412 μὲ ἕξι ἤ λιγότερους μοναχοὺς (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀρχ. Δοσιθέου: Θέλω νὰ πιῶ ὅλο τὸ Βόσπορο. Ἡ κατάρα τῆς Βαυαροκρατίας στὴν Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία). Τὸ 1919 μετὰ τὸν Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, ὅταν οἱ Ἐγγλέζοι πρότειναν ἡ Κωνσταντινούπολη νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ἑλλάδα – ὅπου καὶ ἀνῆκε – τὸ Βατικανὸ δήλωσε ὅτι προτιμοῦσε νὰ βλέπει τὴν ἡμισέληνο πάνω στὸν τροῦλλο τῆς Ἁγίας Σοφίας παρὰ τὸν Ὀρθόδοξο Ἑλληνικὸ σταυρό. Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφὴ τοῦ 1922 ὁ πάπας (πρῶτος) ἔστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στὸν Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ γιὰ τὴν καταστροφὴ (Γ. Παπαδάκος, Ο.Τ. (26/04/2016)).
Πῶς λοιπὸν ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τέτοια ἱστορία μποροῦμε νὰ διεξάγουμε διάλογο μὲ ἐμπιστοσύνη; Μὲ ποιὰ αἰσθήματα μποροῦμε νὰ ὑποδεχτοῦμε τὶς προτάσεις τους γιὰ ἕνωση; Πῶς δεχόμαστε τὴν σιωπὴ τῶν ἀρχηγῶν μας γιὰ αὐτὰ ποὺ ἀφοροῦν τὴν πίστη μας; Εἶναι καιρὸς πλέον οἱ ἀρχηγοὶ τῆς ἐκκλησίας νὰ πάρουν θέση καὶ νὰ ἀμυνθοῦν ἐνάντιον αὐτῶν ποὺ μᾶς λένε ὅτι τὸ Κοράνιο εἶναι ἰσότιμο μὲ τὴν Ἁγ. Γραφή, ὁ Ἰσλαμισμὸς ἔχει τὸν ἴδιο θεὸ μὲ τὸν Χριστιανισμό, ἡ ὁμοφυλία δὲν εἶναι καὶ τόσο σοβαρὴ ἁμαρτία, καὶ τόσα ἄλλα. Ἂν ἐμεῖς ὡς Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι δὲν ὁμολογήσουμε τὴν πίστη μας, δὲν ἀντιδράσουμε κατὰ τὴν δύναμή μας, τότε εἴμαστε ἄξιοι γιὰ τὰ κακὰ ἀποτελέσματα ποὺ ἔρχονται. Ἔρχονται, διότι ἡ σιωπή μας, ἀνοίγει τὶς πόρτες γιὰ τὰ «χειρότερα».
Ἂν δὲν μιλήσουμε καὶ ἀντισταθοῦμε τώρα, «ἀλλοίμονό μας!» οἱ προβλέψεις τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου θὰ γίνουν χειρότερες ἀπὸ ὅ,τι αὐτὸς πρόβλεψε. Μᾶς εἰδοποίησε ὁ Ὅσιος ὅτι θὰ φτάσουμε στὴν ἀποστασία τοῦ κλήρου. Ἂν ὅμως εἴμασθε ἐξοπλισμένοι μὲ καθαρὴ πίστη, θάρρος, ὑπομονὴ καὶ ἀποφασιστικότητα, πρέπει νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀπαιτοῦμε γνήσιους ἀρχηγοὺς χωρὶς ταλαντεύσεις γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ πατριωτισμὸ γιὰ μία ἐλεύθερη πίστη καὶ Ἑλλάδα. Ἂν οἱ ἀρχηγοὶ δὲν δέχονται αὐτὴν τὴν εὐθύνη (γιὰ ὁποιονδήποτε λόγο) πρέπει νὰ βγοῦν σὲ σύνταξη, σὲ ἀργία ἤ ἀκόμη καὶ νὰ ἀφοριστοῦν, ὅπως μᾶς λέει ὁ Ἅγ. Παΐσιος (Λόγοι Β΄, Πνευματικὴ Ἀφύπνιση. Ἐκδ. τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Σουρωτὴ Θεσσαλονίκης, σελ: 34-37).
Ναί, δὲν θέλουμε ἀρχηγοὺς ποὺ εἶναι χλιαροὶ (Ἀποκ. 3:15-16). Θέλουμε ἀρχηγοὺς ποὺ εἶναι ἕτοιμοι νὰ θυσιασθοῦν γιὰ τὴν πίστη, τὴν ἐλευθερία καὶ τὸ ποίμνιό τους. Τοὺς θέλουμε καὶ τὴν ἀπαιτοῦμε νὰ εἶναι μία ζωντανὴ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Ποῦ εἶναι οἱ πολιτικοὶ ἀρχηγοὶ νὰ μιλήσουν καὶ νὰ βροντοφωνάξουν, τὸν πατριωτισμό μας, καὶ τὴν ἐλεύθερη θέλησή μας; Ποῦ βρίσκονται οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἀρχηγοί μας νὰ μιλᾶνε ἐνάντιον τῶν Δρακόντειων Νόμων (νὰ μείνουν οἱ ἐκκλησίες κλειστές, κ.ο.κ.). Ποῦ εἶναι ἡ συνείδησή τους; Γιατί παραχωροῦν τὰ τοῦ Θεοῦ θεῖα – γιὰ ὁποιοδήποτε θέμα – δικαιώματα στὶς πολιτικὲς ἀρχές, χωρὶς δυναμικὴ ἀντίδραση. Ντροπή τους! (Δὲν ἔχουμε ξεχάσει τὰ λόγια τοῦ Ἁγ. Νεκταρίου, τὰ ὁποῖα βροντοφωνοῦν: «Τοὺς Ἐπισκόπους ὑμῶν ἐπιτηρεῖτε, ἵνα ὦσιν Ὀρθόδοξοι καὶ μὴ διδάσκωσι δόγματι ἐνάντιον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, μηδὲ τοῖς αἱρετικοῖς, ἤ τοῖς ἀπεσχισμένοις συλλειτουργῶσι… (ἀπὸ τὶς συμβουλὲς τοῦ Ἁγ. Γενναδίου Σχολαρίου πρὸς τοὺς πιστοὺς γιὰ τὰ συλλείτουργα τῶν Ἐπισκόπων μὲ αἱρετικοὺς καὶ σχισματικούς, στό: Πατρ. Νεκταρίου, Ἐπιτομὴ Ἱεροκοσμικῆς Ἱστορίας. Ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Σινᾶ, Ἀθήνα, 1980. Σελ. 231 κ. ἑξ.))
Τὸ ξέρουμε ὅτι πολλοὶ εἶναι οἱ κλητοί, ἀλλὰ λίγοι εἶναι οἱ ἐκλεκτοὶ (Ματθ. 22:14). Ἀκόμη ξέρουμε ὅτι ἡ πλειοψηφία δὲν ἰσχύει στὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα. Ἐδῶ βασιζόμασθε στοὺς Πατέρες καὶ ἰδιαίτερα στὸν Ἅγ. Ἀθανάσιο ποὺ μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι πάντοτε μὲ τοὺς πολλοὺς (PG 25, 691-796, PG. 26, 681-794). Ναὶ ἡ ἀλήθεια μπορεῖ νὰ εἶναι μὲ ἕνα, ὅπως τὸ ἀπέδειξε ὁ Ἅγ. Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς στὴν Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας.
Ξέρουμε ἐπίσης ὅτι ἕνα χελιδόνι δὲν φέρνει πάντα τὴν ἄνοιξη. Βέβαια ὅταν δοῦμε τὰ πρῶτα χελιδόνια ξέρουμε ὅτι ἡ ἄνοιξη δὲν εἶναι μακριά. Ἡ ἀντίσταση τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου (Αἰδ. Ἀ. Γκοτσόπουλου), μὲ θάρρος, πίστη καὶ συνείδηση γιὰ τὸ σωστό, τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν Ἱερὰ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐλπίζουμε νὰ φωτίση καὶ ἄλλους νὰ ἐπαναλάβουν αὐτὸ τὸ ὡραῖο ΟΧΙ στοὺς πολιτικοὺς ἀρχηγοὺς ἀλλὰ καὶ στοὺς κληρικούς. Ἡ εὐψυχία τοῦ π. Ἀναστασίου μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ μας ἐλπίζουμε νὰ γίνει μία ἀρχὴ ἀλλαγῆς πρὸς τὸ καλύτερο. Ἐλπίζουμε τὸ ΟΧΙ τοῦ παπα -Γκοτσόπουλου νὰ γίνει τὸ ξυπνητήρι συνειδήσεων. Ἐλπίζουμε αὐτὸ τὸ ΟΧΙ νὰ μᾶς θυμίσει αὐτὰ ποὺ εἴχαμε καὶ ξεχάσαμε. Ἐλπίζουμε αὐτὸ τὸ ΟΧΙ νὰ γίνει ὁ καθρέπτης καὶ ἔλεγχος τῆς συνείδησής μας. Αὐτὸ τὸ ΟΧΙ ἂς ἐλπίσουμε ὅτι πραγματικὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς ξαστεριᾶς, ἔπειτα ἀπὸ ἀρκετὲς θύελλες τῆς πίστης μας καὶ τῆς ἐλευθερίας μας. Ἐλπίζουμε αὐτὸ τὸ ΟΧΙ τοῦ παπα – Ἀναστασίου νὰ γίνει τσουνάμι γιὰ μία ριζοσπαστικὴ ἀλλαγή!
Τὸ ξέρουμε ὅτι ὑπάρχουν σωστοὶ καὶ ἀκέραιοι ἐκκλησιαστικοὶ ἀρχηγοί. Τώρα ὅμως εἶναι καιρὸς νὰ ἐμφανισθοῦν καὶ νὰ μιλήσουν χωρὶς φόβο περὶ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐλευθερίας τοῦ τόπου μας.
Ὅλοι μας ὡς Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι δὲν πρέπει νὰ λυγίσουμε στὶς πιέσεις τῶν πολιτικῶν ἀρχῶν, οἰκουμενιστῶν, καὶ στοὺς ἄγριους λύκους ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς κάνουν πλύση ἐγκεφάλου (Πράξ. Ἀποστ. 20:29), διότι τὸ ξέρουμε ὅτι «θὰ γίνει διωγμὸς» ἀλλὰ ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀντισταθοῦμε μὲ κάθε μέσο καὶ ἔργα σὲ ὅλους τοὺς διωγμούς, ὅπως μᾶς προειδοποιεῖ ὁ Ἀπ. Παῦλος (Β΄ Θεσ. 1:4). Αὐτὴ ἡ ἀντίσταση ὅμως πρέπει νὰ γίνει πρῶτα μὲ τὴν ἀπόκτηση γερῶν πνευματικῶν βάσεων ἀπὸ τοὺς κληρικούς, ὥστε νὰ κάνουμε ὑπομονὴ καὶ νὰ διώξουμε τὸν φόβο ἀπὸ μέσα μας (Λουκᾶ 12:32).