“Ἀδελφέ Χρῆστο, νά κοινωνήσουμε αὔριο;”

 Θαυμαστά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου Ἀμφιλοχίου

 Ὁ Μητροπολίτης Μαυροβουνίου καί Παραθαλασσίας Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς διηγεῖται: «Ὅταν πρωτοπῆγα στήν Ἑλλάδα, τό 1966-67, πῆγα στήν Πάτμο καί συνάντησα τόν γέροντα Ἀμφιλόχιο Μακρῆ... Ἦταν ψηλός, τό πρόσωπό του εἶχε μία ὡραία ὄψη, ἦταν μειλίχιος, μέ πολλή ἀγάπη, πάρα πολλή ἀγάπη. Αὐτό ἦταν τό κύριο χαρακτηριστικό του. Ἐξομολογήθηκα. Θά μοῦ μείνει ἀλησμόνητη ἐκείνη ἡ ἐξομολόγηση. Εἶχα πάει κοντά του μέ πολλές φοβερές πληγές ἀπό τόν κόσμο. Εἶχα ἤδη στραφεῖ πρός τόν μοναχισμό, ἀλλά δέν εἶχα πάρει ἀκόμη τήν τελική μου ἀπόφαση κι εἶχα ἀνάγκη ἀκριβῶς ἀπό ἕναν ἄνθρωπο γιά νά μέ τονώσει. Πῆγα κοντά του μέ κάποια διστακτικότητα, γιατί δέν γνώριζα ἀκόμη καλά τήν ἑλληνική γλῶσσα. Κι ὅμως ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ἐξομολογήσεως, αἰσθάνθηκα ὅτι μποροῦσα νά πῶ τά πάντα σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο. Ἡ παρουσία του καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο μέ ἀντιμετώπισε, διέλυσαν ὅλους τούς δισταγμούς μου. Ὅταν τοῦ εἶπα ὅλα ὅσα εἶχα νά πῶ καί ἐνῶ περίμενα νά μοῦ βάλει κάποιο ἐπιτίμιο, ἐκεῖνος μέ ἀγκάλιασε, μέ προσφώνησε μέ τό βαπτιστικό μου ὄνομα καί μοῦ εἶπε:
“Ἀδελφέ Χρῆστο, νά κοινωνήσουμε αὔριο;” Περίμενα χίλια δύο ἄλλα πράγματα καί τό μόνο πού δέν περίμενα ἦταν αὐτό. Τόση ἦταν ἡ ἀγάπη πού εἶχε μέσα του. Μέ ἀγκάλιασε μέ τήν ἀγάπη του, ἐμένα, τόν ἐρχόμενον πρός αὐτόν. Μέ τήν ἀγάπη του αὐτή καταλάβαινες τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καί τήν πραγματική πατρότητα. Ἐγώ, ἕνας ξένος, ἕνας ἄγνωστος, νά πηγαίνω σέ ἕναν ἄγνωστο τόπο, σέ ἕναν ἄγνωστο ἄνθρωπο καί νά αἰσθάνομαι ὡσάν ὁ ἄνθρωπος αὐτός νά μέ γνώριζε ἀπό τήν παιδική μου ἡλικία καί νά μέ ἀγαποῦσε ὡσάν νά μέ εἶχε γεννήσει ὁ ἴδιος».

«Η ΟΔΟΣ», ΤETΡAΜΗΝΙΑΙΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΡΟΔΟΥ, ΦΥΛΛΟ 43 ΕΤΟΣ 13ο • 2018, ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ