Η Χριστιανική κλήση και τα “άλλα πρόβατα”

 

Μάρτυρες του Ιεχωβά - Χιλιαστές

Μιχάλης Μαυροφοράκης

 Α. Εισαγωγή

1. Σύνδεση με τα προηγούμενα

Όπως είχαμε αναφέρει και στο τέλος της προηγούμενης σειράς εκπομπών, με τίτλο: «Ο δύσκολος δρόμος της επιστροφής», όπου παρακολουθήσαμε την πορεία επιστροφής ενός ανθρώπου από το χώρο της πλάνης της αιρέσεως στη γνήσια Εκκλησία του Χριστού, θα προσπαθήσουμε στη συνέχεια με τη βοήθεια του Θεού να αναπτύξουμε με σχετική λεπτομέρεια, όλα τα βήματα που ακολούθησε ο άνθρωπος αυτός, για να αναιρέσει τα δογματικά λάθη που η αίρεση του είχε υποβάλλει. Θα εξετάσουμε μία προς μία, αναλυτικά, τις εσφαλμένες δογματικές θέσεις με τις οποίες τον είχε γαλουχήσει η αίρεση, και θα προσπαθήσουμε να διακρίνουμε μέσα από το λόγο του Θεού, αλλά και από την παράδοση και την ζωή της Εκκλησίας, πού βρίσκονται τα ερμηνευτικά σφάλματα και ποιες είναι οι ορθές ερμηνείες.

Στην προηγούμενη μελέτη μας, διαλέξαμε να παρακολουθήσουμε την πορεία της επιστροφής ενός μέλους των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τονίσαμε το γεγονός, ότι η ιστορία αυτή στηριζόταν σε πραγματικά γεγονότα γνωστών μας προσώπων, και όχι σε αστήρικτες και φανταστικές υποθέσεις. Παράλληλα εξηγήσαμε ότι επιλέξαμε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, σαν το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα αίρεσης, μια και συγκεντρώνουν σχεδόν όλα τα αιρετικά δόγματα των υπολοίπων «χριστιανικών» ομολογιών, αλλά και αιρετικών των προηγουμένων αιώνων. Αποτελούν δηλαδή παναίρεση στην εποχή μας, και έτσι εξετάζοντας αυτούς, είναι σαν να εξετάζουμε όλους τους υπόλοιπους ταυτόχρονα.

2. Η ταξική θρησκεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά

Ο άνθρωπος λοιπόν του οποίου παρακολουθήσαμε με σχετική λεπτομέρεια την πορεία της επιστροφής προς την Ορθοδοξία, ενώ ευρισκόταν ακόμη ευτυχής, φανατισμένος και σίγουρος μέσα στους κόλπους της οργάνωσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, με τη χάρη του Θεού, διαπίστωσε πως ένα από τα βασικά τους δόγματα, αυτών των «δύο χριστιανικών κλήσεων ή προσκλήσεων», έρχεται σε άμεση σύγκρουση με την Αγία Γραφή.

Επειδή λοιπόν αυτό το εσφαλμένο δόγμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, απετέλεσε και την αφετηρία για τον άνθρωπο αυτό, αλλά και για πολλούς άλλους πρώην Μάρτυρες του Ιεχωβά, να εγκαταλείψουν την οργάνωση της πλάνης, και να αναζητήσουν το φως της αληθείας μακριά από την εταιρία Σκοπιά, για το λόγο αυτό, θα το εξετάσουμε με λεπτομέρεια στη σημερινή εκπομπή. Και πρώτα απ’ όλα θα προσπαθήσουμε να εκθέσουμε με λίγα λόγια, το εσφαλμένο αυτό δόγμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, όπως προωθείται από την εταιρία Σκοπιά, ούτως ώστε να υπάρχει πληρότης στο θέμα.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, διδάσκουν «ταξικό χριστιανισμό». Παρερμηνεύοντας ορισμένα χωρία της Καινής Διαθήκης, τα οποία και θα εξετάσουμε αναλυτικά αναλυτικά ένα – ένα στη συνέχεια, ισχυρίζονται ότι τη Χριστιανική εκκλησία αποτελούν μόνον 144.000 εκλεκτοί της Καινής Διαθήκης,και από αυτούς, όσοι έζησαν τα τελευταία 100 χρόνια, είναι όλοι τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Επίσης διδάσκουν πως μόνο αυτοί, οι 144.000 έχουν ουράνια ελπίδα, θα κληρονομήσουν δηλαδή την βασιλεία των ουρανών, και θα συμβασιλεύσουν μαζί με τον Χριστό. Μόνον αυτοί είναι αδελφοί του Χριστού και τέκνα Θεού. Μόνον αυτοί, (οι 144.000) είναι αναγεννημένοι από το Άγιο Πνεύμα, έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο Κυριακό δείπνο, και σ’ αυτούς μόνον απευθύνονται οι άγιες Γραφές, σαν επιστολή γραμμένη από τον Θεό προς τα παιδιά Του.

Μόνον αυτοί θα αναστηθούν με άφθαρτα και δοξασμένα σώματα, και σ’ αυτούς ανήκει η αθανασία μετά την Ανάσταση. Μόνο σ’ αυτούς απευθύνεται η Καινή Διαθήκη και οι επαγγελίες της, δηλαδή η σωτηρία, η δικαίωση, η εγγραφή των εντολών του Θεού στις καρδιές τους, κλπ. Μόνον αυτοί, είναι οι πολίτες της Άνω, της Νέας Ιερουσαλήμ, και μόνον αυτοί αποτελούν τον Πνευματικό Ισραήλ.

Υπενθυμίζουμε πως αυτοί οι 144.000 είναι Χριστιανοί, και σ’ αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται οι πιστοί της Παλαιάς Διαθήκης, όπως ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Νώε, ο Μωυσής, ο Δανιήλ κλπ.

Τελείως παράδοξα και αυθαίρετα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διδάσκουν πως το 1935, πριν δηλαδή από 56 περίπου χρόνια, ο αριθμός αυτός των εκλεκτών, συμπληρώθηκε. Δηλαδή τότε ακριβώς έγιναν 144.000. Έτσι λοιπόν, από τότε άρχισαν να κηρύττουν άλλη Χριστιανική πρόσκληση, άλλη ελπίδα. Όχι πλέον πνευματική και ουράνια, αλλά γήινη και υλική. Δεν θα κληρονομήσουν οι υπόλοιποι τη βασιλεία των ουρανών, αλλά την γη. Δεν έχουν σχέση υιοθεσίας με τον Θεό, αλλά ούτε και οι ίδιοι έχουν ξεκαθαρίσει καλά – καλά τα πράγματα. Είναι κάτι μεταξύ φιλίας και δουλείας.

Εκείνο για το οποίο είναι βέβαιοι, είναι ότι δεν ανήκουν στην Καινή Διαθήκη. Δεν είναι αδελφοί του Χριστού, και δεν μετέχουν στο έστω και συμβολικό Κυριακό Δείπνο που τελούν μια φορά το χρόνο.

Δεν προσβλέπουν στην αφθαρσία και στην αθανασία, αλλά σε μια ζωή πάνω στη γη, που θα είναι μεν αιώνια, αλλά παράλληλα θα διέπεται από τους νόμους της φθοράς και του θανάτου. Παράλληλα, τα αγαθά που ελπίζουν πως θα απολαμβάνουν, δεν είναι πνευματικά, αλλά υλικά και αισθητά.

Πιστεύουν και ελπίζουν ότι θα ζήσουν στη γη που βλέπουμε και που ζούμε σήμερα. Το μόνο που θα αλλάξει θα είναι οι συνθήκες, που θα γίνουν παραδεισένιες. Δηλαδή οι άνθρωποι θα χτίζουν σπίτια, θα καλλιεργούν τα χωράφια, και θα απολαμβάνουν τα αγαθά της γης, τρώγοντας και πίνοντας. Στην κατηγορία αυτή, ανήκουν οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, και η συντριπτική πλειοψηφία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πληροφοριακά αναφέρουμε, ότι από τους σημερινούς Μάρτυρες του Ιεχωβά, μόνον 8.000 άτομα περίπου ισχυρίζονται ότι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, δηλαδή στους 144.000, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή περίπου 7.000.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά (σε αριθμούς 2010), ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, με την επίγεια ελπίδα, και τη μακρινή σχέση με τον Θεό.

Εύλογα, όσοι δεν γνωρίζατε μέχρι τώρα τις αντιλήψεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, θα παραξενεύεστε και θα αναρωτιέστε, πώς είναι δυνατόν κάποια ομολογία που θέλει να λέγεται Χριστιανική, να κηρύττει τόσο παράδοξες, πρωτοφανείς και κυρίως αντιχριστιανικές διδασκαλίες. Ωστόσο, μια προσεκτικότερη μελέτη της δογματικής των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οδηγεί στο συμπέρασμα, πως ολόκληρη αυτή η δογματική διαστροφή, υποστηρίζεται από τρεις κυρίως κατηγορίες εδαφίων, που παρερμηνεύονται και κακοποιούνται με υπερβολικό τρόπο από την πνευματική ηγεσία της εταιρίας Σκοπιά.

Β. Οι τρεις κατηγορίες χωρίων στις οποίες στηρίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τους ισχυρισμούς τους

Αυτές οι τρεις κατηγορίες εδαφίων, είναι επιγραμματικά οι εξής:

1^η: Εδάφια που αναφέρονται στη Χριστιανική Εκκλησία αλληγορικά σαν «Μικρό Ποίμνιο» και «Άλλα Πρόβατα», και κυρίως στην παραβολή του Χριστού, στο Ιωάννης 10/ι κεφάλαιο.

2^η: Τα εδάφια του βιβλίου της Αποκαλύψεως περί 144.000 και Πολλού Όχλου, και κυρίως το 7/ζ κεφάλαιο. Και

3^η: Τα εδάφια που αναφέρονται στη γη και τους ουρανούς του Μέλλοντος Αιώνος, ή αλλιώς στην Νέα Γη και τους Νέους Ουρανούς.

Στη συνέχεια θα εξετάσουμε τα χωρία αυτά της Αγίας Γραφής ένα προς ένα, για να διαπιστώσουμε εάν πράγματι η εταιρία Σκοπιά έχει δίκιο, στους δογματικούς της ισχυρισμούς.

Γ. Το «Μικρό Ποίμνιο» δεν είναι υπο-ομάδα πιστών

1. Η αντιδιαστολή γίνεται με απίστους και όχι με πιστούς

Και ας αρχίσουμε με την πρώτη κατηγορία. Τα εδάφια δηλαδή που αναφέρονται στη Χριστιανική Εκκλησία αλληγορικά, σαν «μικρό ποίμνιο» και τα χωρία περί άλλων προβάτων». Το πρώτο βρίσκεται στον Λουκά 12/ιβ: 32:

«Μη φοβού μικρό ποίμνιο, διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώσει τη βασιλεία».

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζονται ότι εδώ ο Κύριος αναφέρεται στους 144.000 σαν «μικρό ποίμνιο», στους οποίους μόνο θα δώσει ο Πατήρ ο ουράνιος τη Βασιλεία, σε αντιδιαστολή προς το «μεγάλο ποίμνιο» των υπολοίπων σωζομένων όλων των εποχών, οι οποίοι θα κληρονομήσουν τη γη που βλέπουμε σήμερα, για κατοικία αιώνια. Αλλά το εδάφιο αυτό δεν δηλώνει καθόλου κάτι τέτοιο. Για να το αντιληφθούμε όμως, ας διαβάσουμε και τα συμφραζόμενα, από τα εδάφια Λουκάς 12/ιβ, 29 ως και το 34:

«και υμείς μη ζητείτε τι φάγητε και τι πίητε, και μη μετεωρίζεσθε· 30 ταύτα γαρ πάντα τα έθνη του κόσμου επιζητεί· υμών δε ο πατήρ οίδεν ότι χρήζετε τούτων· 31 πλην ζητείτε την βασιλείαν του Θεού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν. 32 Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον· ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν. 33 πωλήσατε τα υπάρχοντα υμών και δότε ελεημοσύνην. ποιήσατε εαυτοίς βαλάντια μη παλαιούμενα, θησαυρόν ανέκλειπτον εν τοις ουρανοίς όπου κλέπτης ουκ εγγίζει ουδέ σής διαφθείρει· 34 όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί και η καρδία υμών έσται»

Εδώ βλέπουμε καθαρά, ότι η αντιδιαστολή του μικρού ποιμνίου γίνεται με τα έθνη του κόσμου. Τους λέγει να μη ζητούν τα υλικά τα οποία ζητούν τα έθνη, και όχι άτομα που έχουν γνωρίσει τον Θεό. Αλλά να ζητούν τα πνευματικά. Δηλαδή την Βασιλεία του Θεού. Και ο Θεός που γνωρίζει τις υλικές τους χρείες, θα τους τις καλύψει.

2. Αντιγραφικές και παράλογες συνεπαγωγές

Καταλαβαίνετε σε πόσο αντιγραφικές θέσεις οδηγούμαστε, αν υποθέσουμε ότι αυτά αναφέρονται μόνο σε 144.000 ανθρώπους, και όχι σε όλους όσοι πιστέψουν στον Χριστό.

Δηλαδή, οι υπόλοιποι, τα «άλλα πρόβατα», δεν πρέπει να ζητούν την βασιλεία του Θεού; Δεν πρέπει να ενδιαφέρονται για τα πνευματικά, αλλά για το τι θα φάνε και τι θα πιουν; Ή μήπως δεν πρέπει να δίνουν ελεημοσύνη, αλλά να θησαυρίζουν εδώ στη γη; Και μόνον από αυτό το σημείο, μπορούμε να διαπιστώσουμε πόσο διαστρέφουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά το Χριστιανικό ευαγγέλιο, και σε τι είδους πίστη οδηγούν τον Πολύ Όχλο, που αποτελεί σχεδόν το 100% του συνόλου τους.

Εάν η καρδιά τους είναι στη γη, (δεδομένου ότι έχουν επίγεια ελπίδα), καταλαβαίνετε πόσο ανυπόστατο είναι το λόγιο του Κυρίου, ότι «όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας».

3. Αντιδιαστολή με μια μεγαλύτερη ομάδα Εθνικών

Αλλά γιατί άραγε ο Κύριος αποκαλεί τους μαθητές του, (και κατά συνέπειαν ολόκληρη την Εκκλησία) σαν «μικρό ποίμνιο»; Σίγουρα, όχι για να τη διαχωρίσει από μια άλλη ομάδα, που και αυτή εγνώριζε τον Θεό, και απέβλεπε στη βασιλεία Του, αλλά από τα έθνη, όπως ρητά δηλώνει στο εδάφιο 30. Δηλαδή τους Εθνικούς, οι οποίοι είναι

«χωρίς Χριστού, απηλλοτριωμένοι από της πολιτείας του Ισραήλ, και ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας, ελπίδα μη έχοντες, και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού»,

όπως τους περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην προς Εφεσίους επιστολή 2/β: 11 και 12. Τους αποκαλεί «μικρόν ποίμνιον», σε αντιδιαστολή με το μέγα πλήθος των κοσμικών και απίστων.

4. Για ποιους μιλούν οι «Δύο Πύλες» των λίγων και των πολλών;

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου για τις δύο πύλες και τις δύο οδούς, που αναφέρονται στο Ματθαίος 7/ζ: 13,14:

«Εισέλθετε δια της στενής πύλης· ότι πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν, και πολλοί εισιν οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Τι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν!»

Παρατηρούμε και πάλι την αντιδιαστολή, μεταξύ των ολίγων που ακολουθούν την οδό της ζωής και των πολλών που ακολουθούν την οδό της απωλείας. Οι πολλοί οδηγούνται στην απώλεια, και όχι στον Θεό από κάποιον άλλο δρόμο.

Αλλά πριν κλείσουμε το ζήτημα αυτό, ας δούμε και μια τρίτη δήλωση του Κυρίου μας. Αναφέρεται στο Ματθαίος 22/κβ: 14:

«πολλοί γαρ εισίν κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί».

Ή πιο απλά, «διότι πολλοί είναι οι προσκεκλημένοι, ολίγοι όμως οι εκλεκτοί». Παρατηρούμε ότι κι εδώ γίνεται μια σύγκρισις. Εκείνοι που ανταποκρίνονται στην πρόσκληση με επιτυχία, (αν και πολλοί σαν σύνολο), είναι λίγοι συγκρινόμενοι με τους πολύ περισσότερους αποτυγχάνοντας.

5. Τα συμφραζόμενα της παραβολής

Ας δούμε όμως ολόκληρο το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Κύριος εξέφρασε αυτό το αποθαρρυντικό συμπέρασμα. Το πλαίσιο είναι η παραβολή των γάμων του υιού του βασιλέως, που αναφέρονται στον Ματθαίο 22/κβ: 1-14. Ας τη διαβάσουμε ολόκληρη γιατί είναι πολύ διδακτική, και θα μας βοηθήσει να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα σχετικά με τη Χριστιανική πρόσκληση:

«Και αποκριθείς ο Ιησούς πάλιν είπεν αυτοίς εν παραβολαίς λέγων: 2 ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, όστις εποίησε γάμους τω υιώ αυτού. 3 και απέστειλε τους δούλους αυτού καλέσαι τους κεκλημένους εις τους γάμους, και ουκ ήθελον ελθείν. 4 πάλιν απέστειλεν άλλους δούλους λέγων· είπατε τοις κεκλημένοις· ιδού το άριστόν μου ητοίμασα, οι ταύροί μου και τα σιτιστά τεθυμένα, και πάντα έτοιμα· δεύτε εις τους γάμους. 5 οι δε αμελήσαντες απήλθον, ο μεν εις τον ίδιον αγρόν, ο δε εις την εμπορίαν αυτού· 6 οι δε λοιποί κρατήσαντες τους δούλους αυτού ύβρισαν και απέκτειναν. 7 ακούσας δε ο βασιλεύς εκείνος ωργίσθη, και πέμψας τα στρατεύματα αυτού απώλεσε τους φονείς εκείνους και την πόλιν αυτών ενέπρησε.

8 τότε λέγει τοις δούλοις αυτού· ο μεν γάμος έτοιμός εστιν, οι δε κεκλημένοι ουκ ήσαν άξιοι· 9 πορεύεσθε ουν επί τας διεξόδους των οδών, και όσους εάν εύρητε καλέσατε εις τους γάμους, 10 και εξελθόντες οι δούλοι εκείνοι εις τας οδούς συνήγαγον πάντας όσους εύρον, πονηρούς τε και αγαθούς· και επλήσθη ο γάμος ανακειμένων.

11 εισελθών δε ο βασιλεύς θεάσασθαι τους ανακειμένους είδεν εκεί άνθρωπον ουκ ενδεδυμένον ένδυμα γάμου, 12 και λέγει αυτώ· εταίρε, Πως εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου; ο δε εφιμώθη. 13 τότε είπεν ο βασιλεύς τοις διακόνοις· δήσαντες αυτού πόδας και χείρας άρατε αυτόν και εκβάλετε εις το σκότος το εξώτερον· εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων. 14 πολλοί γαρ εισι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί».

Σε μετάφραση:

«Και απαντώντας ξανά ο Ιησούς, τους είπε, με παραβολές, λέγοντας:

2 Η βασιλεία των ουρανών ομοιώθηκε με έναν άνθρωπο βασιλιά, που έκανε γάμους στον γιο του· 3 και έστειλε τους δούλους του να καλέσουν τους προσκαλεσμένους στους γάμους· και εκείνοι δεν ήθελαν νάρθουν. 4 Έστειλε ξανά άλλους δούλους, λέγοντας: Πείτε στους προσκαλεσμένους: Δέστε, ετοίμασα το γεύμα μου· οι ταύροι μου και τα θρεφτάρια μου είναι σφαγμένα, και όλα είναι έτοιμα· ελάτε στους γάμους. 5 Εκείνοι, όμως, δείχνοντας αμέλεια, αναχώρησαν, ο ένας μεν στο χωράφι του, ο άλλος δε στο εμπόριό του· 6 και οι υπόλοιποι, αφού έπιασαν τους δούλους του, τους κακοποίησαν και τους φόνευσαν. 7 Και ακούγοντάς το ο βασιλιάς οργίστηκε· και στέλνοντας τα στρατεύματά του, εξολόθρευσε εκείνους τους φονιάδες, και κατέκαψε την πόλη τους.

8 Τότε, λέει στους δούλους του: Ο γάμος μεν είναι έτοιμος, αλλά οι προσκαλεσμένοι δεν ήσαν άξιοι· 9 Πηγαίνετε, λοιπόν, στις διόδους των δρόμων, και όσους αν βρείτε, καλέστε τους στους γάμους. 10 Και αφού εκείνοι οι δούλοι βγήκαν στους δρόμους, συγκέντρωσαν όλους όσους βρήκαν, και κακούς και καλούς· και ο γάμος γέμισε από καθισμένους στο τραπέζι.

11 Κι όταν ο βασιλιάς μπήκε μέσα για να θεωρήσει τους καθισμένους στο τραπέζι, είδε εκεί έναν άνθρωπο να μη είναι ντυμένος με ένδυμα γάμου· 12 και του λέει: Φίλε, πώς μπήκες εδώ, μη έχοντας ένδυμα γάμου; Κι εκείνος αποστομώθηκε. 13 Τότε, ο βασιλιάς είπε στους υπηρέτες: Αφού τον δέσετε χειροπόδαρα, σηκώστε τον, και ρίξτε τον στο εξώτερο σκοτάδι· εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών. 14 Επειδή, πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι εκλεκτοί».

6. Συμπερασματικά για την παραβολή του «Μικρού Ποιμνίου»

Από αυτή την όμορφη και διδακτικότατη παραβολή, εμείς θα περιορισθούμε να εξάγουμε μόνο τρία συμπεράσματα:

1: Η πρόσκληση που αναφέρει εδώ ο Κύριος, είναι μία και μοναδική. Δεν είναι δύο διαφορετικές, όπως ισχυρίζονται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μία είναι, και έχει σαν αντικείμενο τους γάμους του υιού του βασιλέως, με τους οποίους παρομοιάζεται η βασιλεία των ουρανών.

2. Δεν υπάρχει αριθμητικός περιορισμός στις προσκλήσεις. Η εντολή του βασιλέως ήταν: «όσους αν εύρητε, καλέσατε». «Οι δε δούλοι, συνήγαγον πάντας όσους εύρον». Αν λοιπόν στα τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων, υπήρχαν μόνο 144.000 θέσεις προσκεκλημένων, δεν θα έλεγε έτσι ο Κύριος στην παραβολή.
3. Η τελική διαπίστωση του Κυρίου, είναι ότι από ολόκληρο το μεγάλο πλήθος των προσκεκλημένων, μόνον ολίγοι ανταποκρίθηκαν και παρευρέθησαν αξίως στους γάμους. Αυτοί ονομάζονται από τον Κύριο: «εκλεκτοί». Παρατηρούμε λοιπόν και εδώ, πως ο ποσοτικός προσδιορισμός «ολίγοι» για τους εκλεκτούς, δίνεται και πάλι σε συσχετισμό με τους πολλούς που απέτυχαν στη Χριστιανική πρόσκληση, και όχι σε σχέση με μια πολυπληθέστερη διαφορετική κατηγορία σωζωμένων. Αυτό δεν μπορεί να σταθεί λογικά και ερμηνευτικά, με κανέναν τρόπο, προς απογοήτευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Δ. Η παρερμηνεία της παραβολής του Καλού Ποιμένος από τη Σκοπιά

1. Η σημασία της παραβολής

Ήρθε όμως  ώρα να δούμε αναλυτικά και το σημείο όπου αναφέρονται τα άλλα πρόβατα.

Η φράση αυτή απαντάται στην παραβολή του Καλού ποιμένα, η οποία αναφέρεται στο Ιωάννης 10/ι. Στην παραβολή αυτή, ο Χριστός παρομοιάζει τον εαυτό του σαν τον Καλό Ποιμένα των λογικών προβάτων. Τα δικά Του πρόβατα τον ακούν, και τον γνωρίζουν από τη φωνή του. Καταλαβαίνουν δηλαδή, ότι είναι ο γνήσιος ποιμένας από τον λόγο Του. Όμοια, και ο Ίδιος γνωρίζει τα δικά του πρόβατα, και τα φωνάζει με τ’ όνομά τους, και πηγαίνει μπροστά απ’ αυτά, και τα οδηγεί σε τροφή και σε ζωή. Και αυτά πάλι, τον ακολουθούν από κοντά όπου πηγαίνει. Παράλληλα όμως ο Κύριος, μέσω αυτής της παραβολής, προφητεύει και το πάθος του, (λέγοντας ότι ο Καλός Ποιμήν, θυσιάζει την ψυχή του υπέρ των προβάτων), την ανάστασή Του, (λέγοντας ότι θα την λάβει πάλι), και δηλώνει και την ιεραποστολική προοπτική και την εσχατολογική διάσταση της ποίμνης Του, δηλαδή της Εκκλησίας Του, (λέγοντας ότι «έχει και άλλα πρόβατα που πρέπει να συνάξει και αυτά, ώστε στο τέλος να γίνει «μία ποίμνη κάτω από τον ένα ποιμένα»).

Αυτή λοιπόν την παραβολή έχουν πάρει οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για να υποστηρίξουν τις δύο διαφορετικές κλήσεις, δηλαδή τις δύο διαφορετικές προοπτικές που δήθεν ενυπάρχουν στο Χριστιανικό μήνυμα, μία ουράνια και μία επίγεια. Ισχυρίζονται λοιπόν αυθαίρετα, ότι τα πρόβατα που αναφέρει ο Κύριος ότι ευρίσκονται μέσα στην αυλή, είναι τα μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας, δηλαδή το σπέρμα του Αβραάμ, και ότι η «αυλή», είναι η Αβραμιαία Επαγγελία. Ενώ αντίθετα τα «άλλα πρόβατα που δεν είναι εκ της αυλής ταύτης», είναι ο «πολύς όχλος» που έχει «επίγεια ελπίδα». Τα μεν πρόβατα λοιπόν, μαζί με τον Καλό Ποιμένα στον ουρανό, τα δε στη γη.

2. Ολόκληρη η παραβολή

Επειδή αυτή την παραβολή επικαλούνται οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, για να υποστηρίξουν την παράδοξη, πρωτοφανή, παράλογη και εσφαλμένη θεωρία περί δύο προσκλήσεων, και περί δύο Χριστιανικών τάξεων, θα ασχοληθούμε μ’ αυτήν με λεπτομέρεια στη συνέχεια. Και κατ’ αρχήν ας τη διαβάσουμε ολόκληρη από το κατά Ιωάννην, 10/ι: 1 – 17:

«Αμήν αμήν λέγω υμίν, ο μη εισερχόμενος δια της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνων αλλαχόθεν, εκείνος κλέπτης εστί και ληστής· 2 ο δε εισερχόμενος δια της θύρας ποιμήν εστι των προβάτων. 3 τούτω ο θυρωρός ανοίγει, και τα πρόβατα της φωνής αυτού ακούει, και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ’ όνομα και εξάγει αυτά. 4 και όταν τα ίδια πρόβατα εκβάλη, έμπροσθεν αυτών πορεύεται, και τα πρόβατα αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού· 5 αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ’ αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν.

6 Ταύτην την παροιμίαν είπεν αυτοίς ο Ιησούς· εκείνοι δε ουκ έγνωσαν τίνα ην α ελάλει αυτοίς. 7 Είπεν ουν πάλιν αυτοίς ο Ιησούς· αμήν αμήν λέγω υμίν ότι εγώ ειμι η θύρα των προβάτων. 8 πάντες όσοι ήλθον προ εμού, κλέπται εισί και λησταί· αλλ’ ουκ ήκουσαν αυτών τα πρόβατα. 9 εγώ ειμι η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει. 10 ο κλέπτης ουκ έρχεται ει μη ίνα κλέψη και θύση και απολέση· εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν. 11 εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός. ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων· 12 ο μισθωτός δε και ουκ ων ποιμήν, ου ουκ εισί τα πρόβατα ίδια, θεωρεί τον λύκον ερχόμενον και αφίησι τα πρόβατα και φεύγει· και ο λύκος αρπάζει αυτά και σκορπίζει τα πρόβατα. 13 ο δε μισθωτός φεύγει, ότι μισθωτός εστι και ου μέλει αυτώ περί των προβάτων. 14 εγώ ειμι ο ποιμήν ο καλός, και γινώσκω τα εμά και γινώσκομαι υπό των εμών, 15 καθώς γινώσκει με ο πατήρ καγώ γινώσκω τον πατέρα, και την ψυχήν μου τίθημι υπέρ των προβάτων. 16 και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης· κακείνά με δει αγαγείν, και της φωνής μου ακούσουσι, και γενήσεται μία ποίμνη, εις ποιμήν. 17 δια τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν.»

Αυτή λοιπόν είναι η παραβολή του Καλού Ποιμένος, όπως αναφέρεται στο κεφάλαιο 10/ι του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου.

3. Πώς ερμήνευε η αρχαία Εκκλησία τις παραβολές, σε αντιδιαστολή με τη Δύση

Είναι φανερό ότι ο Κύριος στις παραβολές Του, χρησιμοποιούσε ανάγλυφες εικόνες από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της εποχής εκείνης, για να τονίσει (ή και να σκιαγραφήσει) ορισμένες αντιστοιχίες με τον πνευματικό χώρο. Χρησιμοποιούσε αυτές τις εικόνες, για να πάρει 2 ή 3 σημεία κάθε φορά, και να τους δώσει έμφαση και αλληγορική σημασία.

Με αυτό το πνεύμα, και με την ελευθερία που πηγάζει από αυτό, ερμήνευσε η αρχαία Εκκλησία και οι μετέπειτα πατέρες της Εκκλησίας μας τις παραβολές, χρησιμοποιώντας τις περισσότερο για να αντλήσουν πρακτικά διδάγματα προς όφελος της «οικοδομής του σώματος», παρά για δογματική θεωρητικολογία. Έτσι, δεν έδιναν σπουδαία σημασία σε δευτερεύοντα στοιχεία των παραβολών, αλλά κυρίως στο πνεύμα της παραβολής, που χαραζόταν από λίγα χαρακτηριστικά σημεία, που είναι και προφανή κάθε φορά. Αντίθετα, ο Προτεσταντικός κόσμος, αποξενώθηκε από το πνεύμα της Αγίας Γραφής, και επομένως και από το πνεύμα των παραβολών, και προσκολλήθηκε στο γράμμα. Η σχολαστική μέθοδος που υιοθέτησαν οι θεολόγοι που προήλθαν από αυτό τον χώρο, τους οδήγησε σε μια λεπτομερειακή γραμματολογική και εννοιολογική ανάλυση των λέξεων που απαντώνται στην Αγία Γραφή, και σε μια ατελείωτη σειρά συνδυασμών λέξεων και εκφράσεων. Μέσα λοιπόν στα πλαίσια αυτής της προσέγγισης, άρχισαν να αναζητούν κρυμμένες δογματικές και θεολογικές σημασίες σε κάθε λεπτομέρεια της κάθε παραβολής.

Αυτό βέβαια, όπως είναι φυσικό, όχι μόνο δεν τους οδήγησε στο πνεύμα των Γραφών, που είναι το πνεύμα της ενότητος, το πνεύμα του Θεού, αλλά αντίθετα, τους έχει προκληθεί τέτοια σύγχυσις, ώστε να νομίζουν ότι η Θεολογία του Παύλου είναι διαφορετική από αυτή του Ιωάννη, κοκ, ενώ ταυτόχρονα δεν είναι λίγοι από αυτούς, που εξ αιτίας του εσφαλμένου δρόμου που ακολούθησαν, ισχυρίζονται ότι η Αγία Γραφή αντιφάσκει με τον εαυτό της.

Όντας γνήσια παιδιά αυτής της σχολαστικής μεθόδου θεολογίας του Δυτικού κόσμου, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά παίζοντας με διαφόρους συνδυασμούς λέξεων και φράσεων, αλλά και μη διακρίνοντες τις λεπτομέρειες της παραβολής αυτής από τα βασικά της στοιχεία, προσπάθησαν να εξάγουν θεολογικά συμπεράσματα περί δήθεν «και άλλου τύπου χριστιανών», και μάλιστα διαφορετικής κλίσεως και ελπίδας. Είναι τελείως παράλογο και αντίθετο από το πνεύμα του Κυρίου, να παίρνει κανείς λεπτομέρειες των παραβολών και να θεολογεί πάνω σε αυτές. Για παράδειγμα, ας πάρουμε την πολύ γνωστή παραβολή των 10 Παρθένων, που περιγράφεται στο Ματθαίος 25/κε: 1-13.

Όλοι γνωρίζουμε, ότι οι 5 ήσαν «φρόνιμες», και εισήλθαν μαζί με τον Νυμφίο στους γάμους, ενώ οι άλλες 5 που ήσαν «μωραί», κλείσθηκαν απ’ έξω. Αν κανείς αγνοήσει το συμπέρασμα που αναφέρεται στο εδάφιο 13, και που είναι και η αιτία για την οποία ελέχθη η παραβολή, ότι δηλαδή κανείς πρέπει να προετοιμάζεται, και να είναι άγρυπνος, γιατί δεν γνωρίζει πότε θα έλθει ο Υιός του Ανθρώπου, αλλά θελήσει να θεολογήσει με βάση τις λεπτομέρειες της παραβολής, θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα πως ακριβώς το 50% των ανθρώπων θα κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών, ενώ το άλλο 50% θα μείνει απ’ έξω.

Και βέβαια μόνον ανεπτυγμένη φαντασία να έχει κανείς, και τότε μπορεί να υποστηρίξει με αυτό τον τρόπο, κάθε δόγμα. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο επικίνδυνο είναι, να ακολουθεί κανείς αυτή τη μέθοδο, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται έξω από την Εκκλησία και την παράδοσή της. Ωστόσο, εμείς θα εξετάσουμε με σχετική λεπτομέρεια την ερμηνεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, διότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν υποπέσει και σε λογικά λάθη και αντιφάσεις.

4. Άγνοια του γενικού πλαισίου της παραβολής

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, αγνοούν το γενικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ελέχθη η παραβολή, και που ήταν το θαύμα της διανοίξεως των οφθαλμών του εκ γενετής τυφλού, η αντιμετώπισή του από τους ποιμένες της εποχής του, τους Φαρισαίους, και πώς το πρόβατο, (ο τυφλός), αναγνώρισε τον Ιησού, ως τον γνήσιο Ποιμένα. Αγνοούν λοιπόν τους δύο βασικούς πόλους της παραβολής, που είναι ο «ποιμήν» και τα «πρόβατα». Αντίθετα, στρέφουν την προσοχή τους στο «ποια είναι η αυλή», αν υπάρχει και άλλη και τι συμβολίζει, και ποια είναι η ταυτότης των «άλλων προβάτων» και όχι η σχέση τους με τον Ποιμένα.

Ας δούμε λοιπόν αναλυτικά, όσα αναφέρονται στα άλλα πρόβατα και την αυλή:

5. Οι ισχυρισμοί των Μαρτύρων του Ιεχωβά για την παραβολή

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζονται ότι αυτά τα «Άλλα Πρόβατα» είναι ο «Πολύς Όχλος» της Αποκάλυψης, δηλαδή όλοι όσοι θα έχουν επίγεια ελπίδα. Ή με άλλα λόγια, όσοι δεν ανήκουν στο Σώμα του Χριστού, και κατά συνέπεια δεν είναι «σπέρμα του Αβραάμ, και κατά την επαγγελία κληρονόμοι» (Γαλάτες 3/γ: 29).

Επειδή λοιπόν ο Κύριος αναφέρει στην παραβολή (στο εδάφιο 16), ότι «και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν είναι από την αυλή αυτή», υποστηρίζουν ότι η «αυλή ταύτη» που αναφέρεται, είναι η Αβραμιαία Επαγγελία. Επομένως ερμηνεύουν πως υπάρχει η αυλή που συμβολίζει την Αβραμιαία Επαγγελία, και τα πρόβατα που ανήκουν σ’ αυτήν, είναι όσοι είναι «σπέρμα του Αβράμ» και έχουν ουράνια ελπίδα, ενώ τα «άλλα πρόβατα» που είναι εκτός αυτής της αυλής, δεν έχουν ουράνια ελπίδα.

Θα αποδειχθούμε προς στιγμήν αυτή την ερμηνεία, για να δούμε ότι θα καταλήξουμε σε λογικό άτοπο, ακολουθώντας τους ίδιους τους ερμηνευτικούς κανόνες των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

6. Αντίφαση πρώτη: Ποιος ήταν πρώτος στην αυλή;

Είναι γνωστό πως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν ότι η Αβραμιαία Επαγγελία εγκαινιάσθηκε με τον πρώτο της μέλος, τον Ιησού Χριστό. Πριν από αυτόν, δεν υπήρχε κανείς μέσα στο χώρο αυτό. Επομένως, η αυλή αυτή, δεν πρέπει να περιείχε κανένα πρόβατο πριν να έλθει ο Ποιμένας. Ας προσέξουμε όμως, ότι ο Ιησούς λέγει το ακριβώς αντίθετο. Η λέξη «αυλή», δεν αναφέρεται μόνο στο εδάφιο 16, αλλά και στο εδάφιο 1. Εκεί αναφέρει ο Κύριος:

«ο μη εισερχόμενος δια της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνων αλλαχόθεν, εκείνος κλέπτης εστί και ληστής».

Στα Εδάφια 7 και 8, διευκρινίζει το θέμα ως εξής:

«Είπεν ουν πάλιν αυτοίς ο Ιησούς· αμήν αμήν λέγω υμίν ότι εγώ ειμι η θύρα των προβάτων. 8 πάντες όσοι ήλθον προ εμού, κλέπται εισί και λησταί· αλλ’ ουκ ήκουσαν αυτών τα πρόβατα».

Είναι σαφές, ότι η αυλή αυτή υπήρχε, και πριν να έλθει ο Καλός Ποιμένας. Μάλιστα, είχε και πρόβατα, που είχαν προσπαθήσει κακοί ποιμένες πριν τον Χριστό, να τα παραπλανήσουν, αλλά αυτά δεν τους άκουσαν. Φθάσαμε λοιπόν ήδη στην πρώτη βασική ερμηνευτική αντίφαση των Μαρτύρων του Ιεχωβά: Ότι η αυλή των προβάτων, «είχε αλλά και δεν είχε» μέλη, πριν από την έλευση του Καλού Ποιμένος του Χριστού.

7. Δεύτερη αντίφαση: Η παραβολή είναι μόνο μία!

Προσπαθώντας να ξεπεράσουν αυτό το τεράστιο πρόβλημα, ισχυρίζονται ότι η αυλή που αναφέρεται στα εδάφια 1 και 16, δεν είναι μία, αλλά δύο διαφορετικές. Έτσι λένε, πως η αυλή του εδαφίου 1, είναι το Ιουδαϊκό έθνος στο οποίο ήλθε ο Ιησούς ως Ποιμένας, και του άνοιξε ο «θυρωρός», που θεωρούν ότι είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ενώ η αυλή του εδαφίου 16 είναι η Αβραμιαία Επαγγελία. Αυτό όμως αποτελεί ύψιστη διαστροφή του κειμένου, και ερμηνευτική αυθαιρεσία μεγάλου μεγέθους.

Πουθενά δεν έκανε διάκριση ο Ιησούς για δύο αυλές. Μάλιστα, η παραβολή χωρίζεται σε 2 μέρη, όπου το 2^ο αποτελεί επεξήγηση και επέκταση του πρώτου. Αυτό φαίνεται από το εδάφιο 6, που χωρίζει τα δύο μέρη:

«Ταύτην την παροιμίαν είπεν αυτοίς ο Ιησούς· εκείνοι δε ουκ έγνωσαν τίνα ην α ελάλει αυτοίς».

Και συνεχίζει την επεξήγηση στο εδάφιο 7:

«Είπεν ουν πάλιν αυτοίς ο Ιησούς …»

Έτσι, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να υποθέσουμε ότι αναφερόταν σε δύο αυλές. Ανεξάρτητα όμως από αυτό, αν πάλι πάρουμε το μέρος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και υποθέσουμε ότι μόνον η 2^η αυλή, (αυτή που αναφέρεται στο 2^ο μέρος, μετά το εδάφιο 7), είναι η αυλή της Αβραμιαίας Επαγγελίας, ούτε έτσι δεν αίρεται η αντίφαση. Διότι το εδάφιο που δηλώνει ότι και πριν από τον Χριστό υπήρχαν πρόβατα στην αυλή, είναι το εδάφιο 8, που αναφέρεται καθαρά στη 2^η «αυλή».

8. Τρίτη αντίφαση: Η αυλή «ταύτη»

Εκτός από αυτό όμως, υπάρχει και άλλο πρόβλημα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Είναι η λέξη: «ταύτης», του εδαφίου 16:

«και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης».

Για να χρησιμοποιεί ο Κύριος τη Δεικτική Αντωνυμία «ταύτης», σημαίνει ότι κάπου αλλού έκανε ήδη λόγο γι’ αυτήν. Και δεν υπάρχει αλλού στην παραβολή η λέξη: «αυλή», ειμί στο εδάφιο 1. Άρα η «αυλή» του εδαφίου 16, ταυτίζεται με την «αυλή» του εδαφίου 1.

Είναι λοιπόν φανερό ήδη από αυτά, ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν έχουν υποπέσει μόνο σε θεολογικά και δογματικά λάθη, αλλά και σε καθαρά λογικά, εννοιολογικά και γραμματολογικά. Αυτό βέβαια δεν είναι παράδοξο. Διότι απλούστατα, οι μελέτες που κάνουν είναι επιφανειακές, και πολλές φορές στερούνται και των γνώσεων της Ελληνικής γλώσσης. Στη συνέχεια θα δούμε την απόδειξη αυτού του γεγονότος, εξετάζοντας την επόμενη αντίφαση στο ίδιο θέμα.

9. Τέταρτη αντίφαση: Το «εκ» δηλώνει προέλευση, γι’ αυτό το… άλλαξαν!

Το επίμαχο εδάφιο 16, αναφέρει:

«και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης».

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη μετάφρασή τους, παραλείπουν το «εκ», που δείχνει την προέλευση των άλλων προβάτων, και αλλοιώνουν το κείμενο και το νόημα, μεταφράζοντας το εδάφιο ως εξής: «Και άλλα πρόβατα έχω, τα οποία δεν ανήκουν στην αυλή αυτή». Το «προέρχονται» του κειμένου, το έκαναν: «ανήκουν». Η διαφορά είναι τεράστια!^[*]

Ο Κύριος στην παραβολή, ήθελε να δηλώσει ότι υπήρχαν και άλλα πρόβατα, που δεν προέρχονταν από την αυλή εκείνη, οι οποίοι όμως στη συνέχεια, θα γίνονταν μέρος του ποιμνίου. Προφανώς ήθελε να δηλώσει τους εξ εθνών Χριστιανούς. Γι’ αυτό διαφοροποιούνται μόνον ως προς την προέλευση, και όχι ως προς την κατάληξη. Αντίθετα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, θεωρώντας ότι η αυλή είναι η Αβραμιαία Επαγγελία, και παραλείποντας το: «εκ», υποστηρίζουν ότι τα «Άλλα Πρόβατα» «δεν ανήκουν», δηλαδή «δεν θα καταλήξουν» στην Αβραμιαία Επαγγελία.

Όπως καταλαβαίνετε, η ελαφρύτερη κατηγορία που μπορεί να τους προσάψει κάποιος, είναι ότι αλλοίωσαν το κείμενο της Αγίας Γραφής, και μάλιστα με αποτέλεσμα την αλλοίωση του Ευαγγελίου, από άγνοια της Ελληνικής γλώσσης. Ενώ η βαρύτερη είναι η κακή πρόθεση και ο δόλος. Διαλέγετε και παίρνετε.

10. Πέμπτη αντίφαση: Πρόβατα που… μπαινοβγαίνουν;

Ας δούμε όμως ακόμη μία ακόμα αντίφαση αυτής της ερμηνείας, για να ολοκληρώσουμε το ζήτημα των «Άλλων Προβάτων»:

Αν υποθέσουμε ότι η «αυλή» του εδαφίου 16 είναι η Αβραμιαία Επαγγελία», και ακολουθήσουμε την σχολαστική ερμηνεία της παραβολής, δίνοντας σημασία σε όλες τις λεπτομέρειες, τότε πώς θα ερμηνεύσουμε το εδάφιο 9;:

«εγώ ειμι η θύρα· δι’ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει».

Καλά το «εισέλθει». Αλλά για το «εξέλθει» τι θα πούμε; Ότι όταν μπει κανείς στην αυλή της Αβραμιαίας Επαγγελίας, μετά «εξέρχεται» κιόλας; Αυτό αποτελεί άλλη μια αντίφαση στην ερμηνεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Και να σκεφθεί κανείς, πως τόσα εκατομμύρια ανθρώπων, στηρίζουν την ελπίδα τους για μια αιώνια επίγεια ζωή, σε μία τόσο παράλογη και αντιφατική ερμηνεία. Άλλωστε, όλα τα πρόβατα τελικά, γίνονται «μία ποίμνη, κάτω από τον ένα Ποιμένα». Δεν μπορεί να θεωρηθεί «μία ποίμνη», όταν άλλα πρόβατα είναι στον ουρανό, και άλλα στη γη. Μάλιστα, όταν διαφέρει και η φύση τους! Των μεν δοξασμένη και επουράνια, των δε υλική και γήινη.

Ε. Συμπερασματικά

Ευχόμαστε ειλικρινά όσοι Μάρτυρες του Ιεχωβά παρακολουθείτε τη μελέτη αυτή, να εξετάσετε με λεπτομέρεια τα όσα αναφέραμε προηγουμένως, σχετικά με την παράλογη ερμηνεία που δίνει η εταιρία Σκοπιά στην παραβολή του Καλού Ποιμένος, και θα διαπιστώσετε και μόνοι σας, πως δεν υπάρχει ούτε καν λογική συνοχή. Παράλληλα όμως, προτείνουμε σε όλους τους ακροατές, να δείτε και μια Ορθόδοξη ερμηνεία της παραβολής. Απαλλαγμένη από τις σχολαστικές ακρότητες, αλλά και από τη στηρότητα της Δυτικής θεολογικής σκέψης.

Μια τέτοια ανάλυση, βρίσκεται για παράδειγμα στην 59^η και 60^η ομιλία του Αγίου Ιωάννου του Χριστοστόμου, στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Μέσα απ’ αυτές, θα γευθείτε τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος, που πράγματι διδάσκει, παρηγορεί και οικοδομεί την Εκκλησία.

Και με την παραβολή του Καλού Ποιμένος, με την οποία οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν το δόγμα τους, ότι τα «άλλα πρόβατα» αποτελούν μια άλλη τάξη, όχι γνησίων Χριστιανών, αλλά «καλών ανθρώπων» με επίγεια ελπίδα, ολοκληρώσαμε το πρώτο σκέλος της μελέτης μας περί Χριστιανικής Κλίσεως. Σ’ αυτό αποδείξαμε ότι εκφράσεις της Αγίας Γραφής, όπως «μικρό ποίμνιο» και «άλλα πρόβατα», δεν αποτελούν δύο διαφορετικές κατηγορίες πιστών, με διαφορετικές ελπίδες σωτηρίας, (δηλαδή επίγεια και επουράνια).

Στις επόμενες εκπομπές, (εάν επιτρέψει ο Θεός), θα ασχοληθούμε με τα δύο άλλα σκέλη του ζητήματος: Δηλαδή τον «Πολύ Όχλο» και το θέμα της γης.

 

---

 Στην Ελλάδα, (πριν κυκλοφορήσει επίσημα η ΜΝΚ στην Ελλάδα), όταν γινόταν παραπομπή στο χωρίο αυτό, έτσι το απέδιδαν τα έντυπα της οργάνωσης, με την ένδειξη: “ΜΝΚ”. Όταν η ΜΝΚ κυκλοφόρησε επίσημα στα Ελληνικά, το διόρθωσαν ως: «που δεν είναι από αυτή τη μάντρα».  Η ομιλία αυτή από την οποία απομαγνητοφωνήθηκε το άρθρο, έγινε εκείνη την περίοδο, πριν κυκλοφορήσει η επίσημη ΜΝΚ στα Ελληνικά.

Απομαγνητοφώνηση: Ν. T. από εκπομπή της Πειραϊκής Εκκλησίας, της σειράς εκπομπών: “Ορθοδοξία και Αίρεση”, του Β΄ Βιβλικού και των συνεργατών του. (Εκφωνήθηκε για πρώτη φορά: 19-7-1991 ). Από την ΟΟΔΕ  Κατεβάστε την από την ΟΟΔΕ και σε ηχητικό αρχείο MP3