«Ἡ πολιτική δέν ἔχει τίποτε τό κοινόν μέ τήν ἠθικήν[1]. Ἡ Κυβέρνησις, ἥτις ἀφίνεται νά ὁδηγῆται διά τῆς ἠθικῆς, δέν εἶναι πολιτική καί ἑπομένως ἡ ἐξουσία της εἶναι εὔθραυστος.»[2]. Αὐτά ἀναγράφονται περί τῆς πολιτικῆς, στό Α΄ κεφάλαιο τῶν Πρωτοκόλλων τῶν «Σοφῶν τῆς Σιών», στά πρακτικά δηλαδή τοῦ συνεδρίου τῶν Σιωνιστῶν, στήν Bâle τῆς Ἐλβετίας τό 1897.[3]
«Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θέλει νά ἐπικρατήσῃ», συνεχίζουν οἱ «σοφοί», «ὀφείλει νά εἶναι καί πανοῦργος καί ὑποκριτής. Τά μεγάλα λαϊκά προτερήματα - ἡ εἰλικρίνεια καί ἡ τιμιότης - εἶναι ἐλαττώματα εἰς τήν πολιτικήν, διότι ἀνατρέπουσι τούς βασιλεῖς ἐκ τοῦ θρόνου τῶν εὐχερέστερον ἀπό τόν ἰσχυρότερον ἐχθρόν. Τά προτερήματα ταῦτα ὀφείλουσι νά εἶναι τά προσόντα τῶν Χριστιανικῶν Βασιλείων, ἡμεῖς δέν ὀφείλομεν καθόλου νά τά λαμβάνωμεν ὡς ὁδηγούς. [...] Τό σύνθημά μας εἶναι: ἡ ἰσχύς καί ἡ ὑποκρισία. Μόνη ἡ ἰσχύς δύναται νά θριαμβεύσῃ ἐν τῇ πολιτικῇ καί πρό πάντων ἐάν ἐμφωλεύῃ εἰς τά προτερήματα τά ἀναγκαία εἰς τούς πολιτευομένους. Ἡ βία ὀφείλει νά εἶναι μία ἀρχή, ἡ πανουργία καί ἡ ὑποκρισία κανών διά τάς κυβερνήσεις, αἵτινες δέν θέλουσι νά παραδώσωσι τό κῦρος των εἰς χεῖρας τῶν πρακτόρων νέας ἰσχύος. Αὐτό τό κακόν εἶναι τό μόνον μέσον διά νά ἐπιτύχῃ τις τόν σκοπόν, δηλ. τό καλόν.
Διά τοῦτο δέν ὀφείλομεν νά σταματῶμεν ἐνώπιον τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἀπάτης καί τῆς προδοσίας, ὁσάκις αὖται δύνανται νά μᾶς χρησιμεύσωσι πρός ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ μας. Ἐν τῇ πολιτικῇ πρέπει νά εἰξεύρωμεν νά πέρνωμεν τήν ἰδιοκτησίαν τῶν ἄλλων ἄνευ δισταγμοῦ ἐφ’ ὅσον δυνάμεθα νά ἐπιτύχωμεν, διά τοῦ μέσου τούτου, τήν ὑποταγήν καί τήν ἐξουσίαν. [...] Καί δέν εἶναι λοιπόν μόνον ὄφελός μας, εἶναι καθῆκον μας, διά νά ἐπιτύχωμεν τήν νίκην, νά ἀκολουθῶμεν αὐτό τό πρόγραμμα τῆς βίας καί τῆς ὑποκρισίας. [...] Καί θά θριαμβεύσωμεν καί θά ὑποδουλώσωμεν ὅλας τά κυβερνήσεις εἰς τήν ὑπερτάτην κυβέρνησίν μας οὐχί μόνον δι’ αὐτῶν τῶν μέσων, ἀλλά καί δι’ αὐτοῦ τοῦ δόγματος τῆς αὐστηρότητος. Θά ἀρκέσῃ νά γνωρίζουν οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἴμεθα ἄκαμπτοι, διότι οὕτω παύει πᾶσα ἀνυποταξία.
Ἡμεῖς εἴμεθα ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πρῶτοι ἔχομεν ρίψει εἰς τόν λαόν τάς λέξεις: “Ἐλευθερία, Ἰσότης, Ἀδελφότης”, λέξεις ἐπαναλαμβανομένας τοσάκις μετά ταῦτα ὑπό ἀνοήτων ψιττακῶν, οἵτινες προσελκυόμενοι πανταχόθεν, δι’ αὐτοῦ τοῦ δελεάσματος, δέν χρησιμοποιοῦνται δι’ ἄλλο τι παρά διά νά καταστρέψωσι τήν εὐημερίαν τοῦ κόσμου, τήν ἀληθῆ ἀτομικήν ἐλευθερίαν, τήν ἄλλοτε τόσον καλῶς προφυλασσομένην ἐναντίον τοῦ ἐξαναγκασμοῦ τοῦ συρφετοῦ. Ἄνθρωποι οἵτινες ἐνόμιζον ἑαυτούς εὐτυχεῖς δέν ἠδυνήθησαν νά κατανοήσωσι καλῶς τήν κεκρυμμένην ἔννοιαν αὐτῶν τῶν λέξεων, δέν εἶδον ὅτι αἱ λέξεις αὖται ἀντέφασκον πρός ἀλλήλας, δέν εἶδον ὅτι δέν ὑπάρχει ἰσότης ἐν τῇ φύσει, ὅτι δέν δύναται νά ὑπάρχῃ ἐλευθερία [...] οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν ἐνόησαν ὅτι τό πλῆθος εἶναι δύναμις τυφλή, ὅτι αὐτοί τούς ὁποίους ἐκλέγει διά νά τό κυβερνήσωσι, δέν εἶναι ὀλιγώτερον τυφλοί ἀπό αὐτό τό ἴδιον, ὅτι ὁ μεμυημένος, ἔστω καί ἠλίθιος, δύναται νά κυβερνήσῃ ἐνῷ ἡ πληθύς τῶν μή μεμυημένων, ἔστω καί εὐφυῶν, δέν ἐννοεῖ τίποτε ἀπό πολιτικήν. Ὅλαι αὐταί αἱ θεωρίαι δέν ἦλθον εἰς τόν νοῦν τῶν Χριστιανῶν· ἐν τούτοις ἐπ’ αὐτῶν ἐστηρίζετο ἡ ἀρχή τῆς δυναστικῆς Κυβερνήσεως· [...] Εἰς τόν κόσμον ὅμως αἱ λέξεις “Ἐλευθερία, Ἰσότης, Ἀδελφότης” ἔφερον εἰς τάς τάξεις μας διά τῆς μεσολαβήσεως τῶν ἀφοσιωμένων πρακτόρων μας, ὁλοκλήρους λεγεῶνας ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ὕψωναν μετ’ ἐνθουσιασμοῦ τάς σημαίας μας. Καί ὅμως αἱ λέξεις αὐταί κατέτρωγον τήν εὐημερίαν ὅλων τῶν μή Ἰουδαίων, καταστρέφουσαι ὅλα τά θεμέλια τῶν Κρατῶν των. [...] Τοῦτο μᾶς ἔδωσε μεταξύ ἄλλων τήν δυνατότητα τοῦ νά ἐπιτύχωμεν τό σπουδαιότερον αὐτοῦ, ἥτοι νά καταργήσωμεν τά προνόμια καί αὐτήν τήν οὐσίαν τῆς ἀριστοκρατίας τῶν χριστιανῶν καί τό μόνον μέσον τῆς ἀμύνης τό ὁποῖον ἠδύναντο νά ἔχωσιν ἐναντίον ἡμῶν οἱ Λαοί καί τά Ἔθνη. Ἐπί τῶν ἐρειπίων τῆς κληρονομικῆς καί τῆς φυσικῆς ἀριστοκρατίας ἀνηγείραμεν τήν διανοητικήν καί οἰκονομολογικήν ἀριστοκρατίαν μας. Ἐλάβομεν ὡς κριτήριον τῆς νέας ταύτης ἀριστοκρατίας τόν πλοῦτον, ὅστις ἐξαρτᾶται ἐξ ἡμῶν, καί τήν ἐπιστήμην, ἥτις διευθύνεται ὑπό τῶν σοφῶν μας[4].
Ὁ θρίαμβός μας διηυκολύνθη προσέτι διά τοῦ γεγονότος, ὅτι εἰς τάς σχέσεις μας μέ τούς ἀνθρώπους, τῶν ὁποίων ἔχομεν ἀνάγκην ἠδυνήθημεν πάντοτε νά θίξωμεν τάς εὐαισθητοτέρας χορδάς τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, τόν ὑπολογισμόν, τήν ἀπληστίαν, τό ἀκόρεστον τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου· ἑκάστη τῶν ἀνθρωπίνων τούτων ἀδυναμιῶν, λαμβανομένη κεχωρισμένως, εἶναι ἱκανή νά καταπνίξῃ τό πνεῦμα τῆς πρωτοβουλίας, θέτουσα τήν θέλησιν τῶν ἀνθρώπων εἰς τήν διάθεσιν τοῦ νά πιστεύωσιν ἀγοράζοντος τήν δραστηριότητά των.
Ἡ ἀφηρημένη ἰδέα τῆς ἐλευθερίας παρέσχε τήν δυνατότητα τοῦ νά κάμνῃ τις τά πλήθη ὅτι κυβέρνησις δέν εἶναι ἄλλο παρά διαχειριστής τοῦ ἰδιοκτήτου τῆς χώρας, δηλαδή τοῦ Λαοῦ, καί ὅτι δύναταί τις νά τήν ἀλλάζῃ ὅπως ἀλλάζῃ τό ὑποκάμισόν του. Τό ἀμετάθετον τῶν ἀντιπροσώπων τοῦ Λαοῦ ἔθετε τούτους εἰς τήν διάθεσίν μας, ἐξηρτῶντο ἐκ τῆς ἐκλογῆς μας.»[5].
Ποιός θά διαβάσει τά παραπάνω ἀποκαλυπτικά, θά τά βιώνει, καί μάλιστα μέ ὀδυνηρό τρόπο (καθώς, σχεδόν ὅλα ἔχουν πραγματοποιηθεῖ), παρά ταῦτα δέν θά τά πιστεύει καί θά θεωρεῖ τόν ἑαυτό του «λογικό νοῦ»; Ποιός σώφρων δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι τά προσόντα τά ὁποία ἔχουν τεθεῖ ὡς ἀπαραίτητα ἀπό τούς «σοφούς», γιά τούς ὑπηρετοῦντας τήν πολιτικήν, (ἀνηθικότητα πανουργία, ὑποκρισία, ἀπληστία, ἀτιμία, βιαιότητα, σκληροκαρδία, ἀπουσία δισταγμοῦ, κλπ), συναντῶνται στήν πολιτικήν τῆς πατρίδας μας;
Ὁ ἅγιος πατήρ Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, τά ἔγραψε ὅλα αὐτά πολύ ἐνωρίς καί προειδοποίησε, μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, γιά τό μῖσος τοῦ Σιωνισμοῦ καί τοῦ ὀργάνου του, τῆς Μασωνίας, πού ὡς πρῶτο σκοπό ἔχει «νά καταστρέψει, ὅπως φαντάζεται, τόν Χριστιανισμόν μέ τήν ὑποστήριξιν ὅλων τῶν ἀντιχρίστων αἱρέσεων καί προπαγανδῶν», καί δεύτερο, τήν «ὑποδούλωση τῆς Πατρίδος μας»[6]. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ «Προσευχή τῶν Μασώνων στό Σατανά» «Ἐλθέ, ὦ Ἑωσφόρε, ἐλθέ...»,[7] ἡ ὁποία μᾶς βοηθᾶ νά ἀντιληφθοῦμε διατί οἱ πολιτικοί μας ἡγέτες συμμαχοῦν μέ τόν Σατανᾶ γιά τή «σωτηρία» τῆς Πατρίδος μας!
Ἀπό τήν πλευρά μας κάνουμε ἔκκληση α) στούς πιστούς: στίς ἐπόμενες ἐκλογές νά ἐκλέξουν ἀνθρώπους πού ἀγαποῦν πρωτίστως τήν ὀρθόδοξο Πίστη μας καί ἔπειτα τήν Πατρίδα μας, καί β) στούς υποψηφίους πολιτευτές: νά ἀφήσουν τυχόν πρωτοκαθεδρίες καί νά ἑνωθοῦν μεταξύ τους γιά νά μή δημιουργοῦνται πολλές παρατάξεις καί διασπῶνται οἱ ψήφοι. Ἠ πατρίδα μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό ὑπηρέτες, διακονητές καί ὄχι ἀφεντικά. Ἡ ἐκλογή μιᾶς κυβέρνησης μέ τέτοιες προϋποθέσεις φαίνεται οὐτοπική· ὄντως, ἀνθρωπίνως εἶναι. Οἱ παγκοσμίως κινοῦντες τά νήματα ἔχουν τόν τρόπο τους, συνεργείᾳ φυσικά τοῦ ἀποστατημένου, ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἑλληνικοῦ λαοῦ, νά ἐκλέγουν τούς «δικούς» τους. Γίνονται ὅμως καί θαύματα! Ὁ Κύριος τῆς Δόξης, βλέποντας τόν γογγυσμό καθώς καί τή μετάνοιά τοῦ λαοῦ Του, δύναται νά ἀλλάξει τήν κατάσταση.
Θά τελειώσουμε μέ τά λόγια τοῦ ὁσίου Γέροντος Χαραλάμπους: «Ἡ θρησκεία τοῦ νέου τούτου Παγκοσμίου Κράτους θά εἶναι ὁ... Σατανισμός καί “θεός” των ὁ Ἑωσφόρος. Ὅσον καί ἄν θά φανῆ γελοῖον τοῦτο καί περίεργον, ὁ κόσμος πρέπει νά μάθη, ὅτι οἱ Ταλμουδισταί (Σιωνισταί) ἤδη ἐπέτυχον πολλά εἰς τόν τομέα αὐτόν καί ἐάν σύσσωμος ἡ Χριστιανοσύνη δέν ἀντιδράση εἰς τήν συνωμοσίαν ταύτην, ὁ Χριστιανισμός θά ὑποστῆ πολλά θλιβερά...»[8]. Τά ζοῦμε τά θλιβερά, Ἅγιε Γέροντα, τά ζοῦμε καί θά ἔρθουν χειρότερα...!
………………………………………………………………….
[1] Ὅλα τά ἔντονα γράμματα ἔγιναν ἀπό ἑμᾶς.
[2] «”Πρωτόκολλα” τῶν σοφῶν τῆς Σιών», ἐκ τῆς ρωσσικῆς εἰς τήν γαλλικήν μετά εἰσαγωγῆς ὑπό Roger Lambelin, Μετάφρασις καί ἔκδοσις εἰς τήν ἑλληνικήν μετά προλόγου, Βιβλιοπωλεῖον Νεκτάριος Παναγόπουλος.
[3] Βλ. σχετικά, Ἀρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου, «Ἡ Ἐβραιομασωνία ξεσκεπάζεται!», Ἐκδ. «Ὀρθοδόξου Τύπου».
[4] Σαφῆς ἀπόδειξη τούτου, ἡ μετάλλαξη τῶν κλασσικῶν ἀξιῶν τῆς ἐπιστήμης (ὡς πρός τήν ὀμοφυλοφιλία, τόν «ἐγκεφαλικό» θάνατο, κλπ), ἡ ἀντιμετώπιση τῆς κορωνοϊκῆς ἐπιδημίας ἀπό τήν ἐπιστήμη ὡς αὐθεντία καταπατῶντας τήν Πίστη τῆς Ἐκκλησίας, καθώς καί ἡ μετάλλαξη τῆς ἐπιστήμης σέ κάποιου εἴδους θεότητας!
[5] «”Πρωτόκολλα” τῶν σοφῶν τῆς Σιών»
[6] «Ἡ Ἐβραιομασωνία ξεσκεπάζεται!»
[7] Ὅ. π.
[8] Ὅ. π.