Στα περίχωρα της Μονής της Αγίας Τριάδος, που είχε ιδρυθεί από τον όσιο Σέργιο του Ραντονέζ, ζούσε κάποιος, που έτρεφε βαθύ σεβασμό και πίστη στον όσιο. Ο μοναχογιός του έπασχε από ανίατη αρρώστια. Με την προσδοκία της θεραπείας ήλθε να τον παρακαλέσει φέρνοντας τον άρρωστο μαζί του. Όμως από την ταλαιπωρία του δρόμου το παιδί του πέθανε! Χάνοντας έτσι κάθε ελπίδα, ο πατέρας άρχισε να θρηνεί και να λέει στον όσιο:
– Αλλοίμονο σε μένα. Ήλθα εδώ με τη βεβαιότητα, ότι θα με βοηθούσες, αλλά το μονάκριβο παιδί μου πέθανε στο δρόμο. Καλύτερα θα ήταν να μην ερχόμουν, γιατί έτσι δεν θα κλονιζόταν η πίστη μου σε σένα.
Με δάκρυα και στεναγμούς ο ταλαίπωρος πατέρας πήγε να φέρει το φέρετρο και τα σάβανα για την κηδεία. Ο όσιος τον λυπήθηκε πολύ και έπειτα από μια θερμή προσευχή ανέστησε το παιδί! Όταν ο συντριμμένος από τη θλίψη πατέρας ήλθε κουβαλώντας τα αναγκαία για την κηδεία, ο όσιος του λέει:
– Μη κουράζεσαι και μη στενάζεις άδικα. Το παιδί σου δεν πέθανε, αλλά ζει.
Ο πατέρας, που είχε διαπιστώσει τον θάνατο του γιού του, δεν μπορούσε, να πιστέψει τα λόγια αυτά. Πλησιάζοντας όμως πείσθηκε για το θαύμα και έξαλλος από χαρά ευγνωμονούσε τον άγιο.
– Μην απατάσαι, του είπε ο ταπεινός άγιος. Ίσως το πολύ κρύο να πάγωσε το παιδί και το νόμισες πεθαμένο, ενώ εδώ στο ζεστό κελί θερμάνθηκε και συνήλθε.
Ο χωρικός δεν πίστεψε αυτή την εκδοχή. Συνέχισε να ομολογεί ότι ο όσιος ανέστησε με την προσευχή του το παιδί. Εκείνος τότε τον απείλησε:
– Εάν δεν σταματήσεις να διηγείσαι στους άλλους το περιστατικό αυτό, θα χάσεις τον γιο σου.
Ο πατέρας επέστρεψε στο σπίτι δοξάζοντας τον Θεό και τον δούλο Του Σέργιο. Διηγήθηκε αργότερα το θαύμα σ’ ένα μαθητή του οσίου και αυτός μας το γνωστοποίησε.
Από το βιβλίο: Όσιος Σέργιος του Ραντονέζ. Έκδοση έκτη. Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2006, σελ. 48