Μᾶς διδάσκει ὁ ἴδιος ὁ Κυρίος (Ματθ. κα΄ 21- 22)
«Ἀποκριθείς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν ἔχητε πίστιν καὶ μὴ διακριθῆτε, οὐ μόνον τὸ τῆς συκῆς ποιήσετε, ἀλλὰ κἄν τῷ ὄρει τούτῳ εἴπητε, ἄρθητι καὶ βλήθητι εἰς τὴν θάλασσαν, γενήσεται· καὶ πάντα ὅσα ἐὰν αἰτήσητε ἐν τῇ προσευχῇ πιστεύοντες, λήψεσθε».
(: Ἀπεκρίθη δὲ ὁ Ἰησοῦς καὶ τοὺς εἶπεν· ἐν πάσῃ ἀληθείᾳ σᾶς βεβαιῶ, ἐὰν ἔχετε πίστιν εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν διστάσετε, ὅτι θὰ λάβετε καὶ σεῖς δύναμιν θαυματουργόν, ὄχι μόνον τὸ θαῦμα τῆς συκῆς θὰ κάμετε, ἀλλ’ ἀκόμη καὶ ἐὰν εἰς τὸ ὄρος αὐτὸ εἴπητε· Σήκω καὶ πέσε εἰς τὴν θάλασσαν, θὰ γίνη. Καὶ ὅλα ὅσα ζητήσετε εἰς τὴν προσευχὴν μὲ πίστιν εἰς τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ, θὰ τὰ λάβετε).
Εἶναι μεγάλη ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς, ὅταν γίνεται μὲ πίστη καὶ ἰδιαιτέρως, ὅταν γίνεται συχρόνως ἀπὸ πολλοὺς πιστούς.
«Ἔχει μεγάλη δύναμη τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν μὲ ὀδύνη ψυχῆς καὶ μὲ συντριβὴ τῆς καρδιᾶς προσευχόμασθε»
«Ἂν στὴν περίπτωση ἀνθρώπων συνέβη, ὅταν ἦρθε ὁ λαὸς καὶ παρακάλεσε γιὰ καταδίκους ἄνδρες ποὺ ὁδηγοῦντο σὲ θάνατο, ὁ βασιλιὰς ν’ ἀλλάξη γνώμη, γιατί λύγισε ἀπ’ τὸ πλῆθος, πολὺ περισσότερο ὁ Θεὸς θὰ καμφθῆ ἀπό σᾶς, ὄχι ἐξαιτίας τοῦ πλήθους σας, ἀλλ’ ἐξ αἰτίας τῆς ἀρετῆς σας. Γιατί ἐμεῖς ἔχουμε σφοδρὸ ἐχθρό».
«Δὲν εἰσακούεσαι τόσο πολὺ παρακαλώντας μόνο σου τὸν Κύριο, ὅσο ὅταν τὸν παρακαλῆς μαζὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς σου».
• Στὸ Γεροντικὸ διαβάζουμε ὅτι ἡ πίστη εἶναι ὁδηγὸς σωτηρίας.
«Οἱ ἀδελφοί κάποιας σκήτης περικύκλωσαν ἕνα ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Πατέρες, γιὰ ν’ἀκούσουν λὸγο πνευματικὸ ἀπὸ τὸ στόμα του.
– Γιατί ἡ ψυχὴ δὲν προσελκύεται ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εὐκολώτερα παρασύρεται ἀπὸ τὶς ἀπατηλές τοῦ κόσμου; ρώτησε κάποιος.
– Γιατί δὲν ἔχει πίστη, ἀποκρίθηκε ὁ Γέροντας. Ὅταν διὰ τῆς πίστεως γευθῆ ἡ ψυχὴ τὰ οὐράνια ἀγαθά, εἶναι ἀδύνατον πιὰ νὰ παρασυρθῆ ἀπὸ τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου».
• Στὴν ἐποχή μας ὁ Θεὸς μᾶς δώρησε μεγάλους Ἁγίους, ποὺ ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς τους πολύ μᾶς βοήθησε. Στὸ βιβλίο Σίμωνος Μοναχοῦ «Ὁ π. Εὐμένιος Σαριδάκης» ἀναφέρεται σχετική διήγηση τοῦ π. Εὐμενίου.
«Ὁ πατὴρ Εὐμένιος ἦταν ἕνας οἰκουμενικὸς Ἅγιος. Εἶχε οἰκουμενικὴ συνείδησι. Θυμᾶμαι κάποια ἡμέρα, ποὺ καθόμαστε στὸ κελλί του, μᾶς εἶχε πεῖ: «Μιὰ φορά, ἐκεῖ στὴν Εὐρώπη, πρὸς τὰ μέρη τῆς Γερμανίας, τῆς Ρωσίας, τῆς Οὐκρανίας ὑπῆρχε μία βαρειὰ ἀτμόσφαιρα, πολὺ βαρειά, σύννεφα μαῦρα, πολὺ πολὺ βαρειὰ ἡ ἀτμόσφαιρα. Αὐτὸ κράτησε κάποιο χρονικὸ διάστημα. Μετὰ ξεκαθάρισε ὡραῖα, ὡραῖα, ὁ οὐρανὸς καὶ ἔφυγε ὅλη αὐτὴ ἡ βαρειὰ ἀτμόσφαιρα, ἡ μαυρίλα, ἡ καταχνιά καὶ τὰ σύννεφα». Καὶ ἔδειχνε ἀνακουφισμένος καὶ χαρούμενος.
Ἀργότερα, στὸ ταξίδι ποὺ κάναμε στὴν Ρωσία, ἀναφέρθηκε πάλι στὸ γεγονὸς αὐτὸ καί, ὅπως εἶχε ἀποκαλύψει σὲ μία συζήτησι μὲ τὸν Μητροπολίτη Μόρφου, ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα μεγάλο Παγκόσμιο Πόλεμο, ποὺ ἑτοιμαζόταν καὶ ἀπετράπη ἐν τῇ γενέσει του, πρὶν ἐκδηλωθῆ στὸ φυσικὸ ἐπίπεδο, μὲ τὴν πνευματικὴ παρέμβασι ἐκείνου καὶ ἄλλων ὁσίων Γερόντων. Τοῦ ἔλεγε: «Ἤμασταν ὅλοι στὸ μέτωπο, ὁ πατὴρ Πορφύριος, ὁ πατήρ Ἰάκωβος, ὁ πατὴρ Παΐσιος, ὅλοι οἱ καλόγεροι πήγαμε στὸ μέτωπο. Κι ἐγὼ ἔκλαια, ἔκλαια. Μὲ εἶδε ὁ πατὴρ Πορφύριος καὶ μοῦ εἶπε: “Μὴ κλαῖς ἔτσι, πάτερ Εὐμένιε, δὲν θὰ γίνη τίποτε. Ἡ Παναγία μας δὲν θὰ ἐπιτρέψη νὰ γίνη ἕνα τόσο μεγάλο κακό, θὰ κάμη ἔλεος”».
* * *
«Ὅταν συνέβησαν τὰ τραγικὰ γεγονότα στὴν Κύπρο μας, μᾶς ἔλεγε: «Πρὶν γίνη ἡ εἰσβολὴ στὴν Κύπρο τὸ 1974, ἔμπαινα μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ ἔβλεπα τὶς εἰκόνες νὰ κλαῖνε, τὰ καντήλια νὰ κινοῦνται ἀκανόνιστα. Ἔκλαιγαν καὶ οἱ εἰκόνες στοὺς τοίχους. Μία μέρα μὲ κατέλαβε μεγάλη θλῖψι. Ἦταν βράδυ καὶ μπῆκα στὴν ἐκκλησία νὰ προσευχηθῶ, νὰ διαβάσω τὶς Ἀκολουθίες μου, ποὺ ἀγαπῶ πολύ, καὶ ἄρχισαν πάλι οἱ εἰκόνες νὰ κλαῖνε, οἱ τοῖχοι νὰ τρέχουν, τὰ καντήλια νὰ κινοῦνται. Ἄρχισα νὰ κλαίω κι ἐγὼ γοερὰ καὶ λέω: «Μὰ τί κακὸ γίνεται στὴν Κύπρο καὶ δὲν μᾶς τὸ λένε;» καὶ λιποθύμησα. Τὸ πρωὶ βρέθηκα πεσμένος στὸ ἔδαφος γεμάτος δάκρυα. Μετὰ ἔμαθα ὅτι εἶχαν καταλάβει τὴ μισὴ Κύπρο».