π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
Daνid Berg
Τα Παιδιά τού θεού (Μω)
ΝΕΟΙ «ΜΕΣΣΙΕΣ»
Στην εποχή μας υπάρχουν πολλές αμάδες πού αναμένουν το νέο «κοσμικό Δάσκαλο», το «Χριστό της Νέας Εποχής τού Υδροχόου». Όμως oι ομάδες αυτές κινoύvται έξω από το χώρο της χριστιανικής πίστης «εξισώνουν» όλες τις θρησκείες και επικαλούνται όλες τις «αγίες Γραφές». Γι’ αυτές τις ομάδες δεν θα κάνουμε εδώ λόγο θα τις αναλύσουμε σε άλλο βιβλίο. Όμως μερικές από αυτές επικαλούνται την αγία Γραφή και ισχυρίζονται πώς oι ιδρυτές τους ήλθαν στη γη με την αποστολή να συμπληρώσουν το έργο του Χριστού και να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στη σωτηρία.
Άλλα ονόματα της κινήσεως είναι: «Οικογένεια της Αγάπης», «Κλούπ», «Ιεραπόστολοι για Ανθρώπους». Η κίνηση δημιουργήθηκε το 1968/69 στην Καλιφόρνια από τον Daνid Berg, αυτοονομαζόμενο Mωυσή, Δαυίδ, Μω ή και «πατέρα Δαυίδ». Γεννήθηκε το 1919, «πολλοί προφήτες του Θεού προφήτευαν για μένα», γράφει ο ίδιος για τον εαυτό του, «επειδή ήδη από την κοιλιά της μάνας μου ήμουν πλήρης Άγίου Πνεύματος, όπως ο Iωάννης ο πρόδρομος.
Προφητεύτηκε πώς θα κάνω πολλά μεγάλα πράγματα» (ϋberlebeη, σ. 10). Το 1952 έλαβε την «κλήση του Ιεζεκιήλ», το 1962 το «μήνυμα του Ιερεμία», το 1965 την προφητεία για το τέλος tου κόσμου. Όλα αυτά «βεβαιώθηκαν» με οράματα της μητέρας του, πού λογίζεται προφήτης. Όμως το 1968 ή μητέρα του πέθανε και μετά δύο έτη έλαβε ο ίδιος νέα προφητεία για το τέλος του κόσμου.
Ο νέος «προφήτης» απέρριψε την Εκκλησία. Το 1944 νυμφεύθηκε την Jone Muller, την οποία εγκατέλειψε στη δεκαετία του 1970 για το χατίρι νεαράς με το όνομα «Μαρία». Από την πρώτη γυναίκα απέκτησε 4 παιδιά, πού αναφέρονται στα «γράμματα» προς το «Παιδιά του Θεού»: 2 κορίτσια (Λίvτα-Δεβώρα και Faith) και 2 αγόρια, τον Jonathan (Hosea) και τον Paul (Aaron).
Ύστερα
από περιοδεία με τα παιδιά του κατά το 1966, έδρασε μεταξύ των Χίππυς
στην Καλιφόρνια. Επροφήτευσε ότι η Καλιφόρνια θα βυθιστεί στη θάλασσα
και έδωσε εντoλή στους οπαδούς του να εγκαταλείψουν αυτή την περιοχή.
Μετέβησαν στο Mόvτρεαλ και οργανώθηκαν σε θρησκευτική κοινότητα (1969),
με το όνομα Children οf God. Ο Berg ονομάσθηκε ύστερα από «προφητεία»
Μωυσής. Ιδρύθηκαν «αποικίες» σε διάφορα μέρη των ΗΠΑ. Αλλά οι γονείς των
παιδιών ξεσηκώθηκαν. Σε έκθεση του Γενικού Εισαγγελέα (1974)
επισημάνθηκαν βιασμοί, παραπλάνηση και
απόλυτη εξάρτηση των θυμάτων. 2.500 οπαδοί εγκατέλειψαν τότε τις ΗΠΑ
και έφτασαν στην Ευρώπη. Με το «γράμμα» DO 750 (1978) («Going
Underground»), δόθηκε εvτoλή για υπόγεια δράση.
Το 1978 η μεγαλύτερη κόρη Λίvτα εγκατέλειψε την οργάνωση, στην οποία είχε τον τίτλο της «βασίλισσας». «Αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον πατέρα της για προφήτη του Θεού», με το να μη υποκύψει στις πιέσεις του, να έχει μαζί του σεξουαλικές επαφές, αφού ήταν παvτρεμένη πριν από 9 χρόνια.
Ο Berg υποστήριζε πώς «ο προφήτης, δεν δρα στο δικό του όνομα ή με δική του αvτίληψη ή για τη δική του ευχαρίστηση, ήταν πάντoτε κάτω από τον άμεσο φωτισμό του Παvτoδυνάμoυ». Συνεχίζoντας η Λίvτα γράφει «δεν άξιζα να ονομάζομαι πλέον βασίλισσα», γιατί «απέρριψα τη βουλή του Κυρίου».
Τη θέση της πήρε η μικρότερη αδελφή της Faith, γιατί «ποτέ δεν έδιωξε τον πατέρα μου. Έτσι αποκαλύφθηκε πώς από τον καιρό της πρώτης παιδικής της ηλικίας, αυτή και ο πατέρας μου πραγματοποιούσαν σεξουαλική επαφή. Τον τιμούσε σαν αληθινό προφήτη, εγώ ήμουν αντάρτισσα; εγωίστρια και τον απέρριψα». Αυτή η δημόσια δήλωση της Linda Berg δημοσιεύθηκε από τον Eric Pement σε άρθρο με τίτλο Build οn a Ιie! στο αμερικανικό περιοδικό Cornerstone (Chicago, ΥοΙ 11, αριθ. 63). Η Λίvτα μας πληροφορεί ακόμη πώς ο αδελφός της Paul-Aaron αυτοκτόνησε το 1973 στη Γενεύη.
Η κίνηση είναι δομημένη ιεραρχικά: Αποικίες, αποικίες περιοχής, αποικίες περιφερείας… με επικεφαλής ποιμένες, ποιμένες περιοχής, ποιμένες περιφερείας, επισκόπους, αρχιεπισκόπους, υπουργούς, πρωθυπουργούς και πάνω απ’ όλους τον «προφήτη και βασιλέα» Μώ (David Berg) (Do – it -yourself- revolution).
Η υδρόγειος διαιρείται σε 6 «Αρχι-υπουργεία», πού ελέγχoνται από τούς συμβούλους του βασιλέα, πού μαζί με τόν διευθυντή του World Services (Ζυρίχη) αποτελούν το «Συμβούλιο του Βασιλέα» (King’s Council). Η οργάνωση έχει αναπτύξει ειδικό σύστημα αλληλoπαρακολούθησης σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας. Το 1978 καταργήθηκαν οι «επίσκοποι, αρχιεπίσκοποι και υπουργοί» και οι οπαδοί ονομάσθηκαν «οικογένεια της αγάπης», οι «αποικίες» έγιναν «σπίτια» και οι υπεύθυνοι «υπηρέτες» (Ηουse Servants). Στις επί μέρους γλωσσικές περιοχές ιδρύθηκαν Family Service Centers με ένα υπεύθυνο επί εθνικού επιπέδου, πού έχει την αναφορά του απ’ ευθείας στον Davίd Berg, ένα είδος «άμεσης δικτατορίας».
Όμως και αυτό το σύστημα διελύθη αργότερα και εδόθη εντολή για υπόγεια δράση, με «κινητά σπίτια» (τροχόσπιτα κα.) και περιοδεύοντες Υπηρέτες (Visiting Servants), Υπηρέτες Επικρατείας (National Area Servants) και Υπηρέτες περιοχής (Ιocaι Area Servants).
Ανήλικα παιδιά οργανώνονται σε «κατακόμβες». Όμως μένουν στα σπίτια τους, συνεχίζουν το σχολείο και υποχρεώνονται να διαθέσουν δέκα ώρες την εβδομάδα για «μαρτυρία» με τα έντυπα τού Μώ. Πρέπει ακόμη να μελετούν καθημερινά ένα έως δύο «γράμματα» τού Μώ και να αποστηθίζουν Γραφικά εδάφια (How to organize a Catacombs Region).
Διδασκαλία
Πηγή της διδαχής είναι ουσιαστικά τα «γράμματα» του «Μώ». Υπάρχουν
διάφορες κατηγορίες εντύπων, πού δίδονται ανάλογα με το βαθμό «μύησης»,
τη δραστηριότητα του καθενός και της κάθε ομάδας. Αυτά πού προορίζονται
για γενική διανομή στους δρόμους (GP), όσα είναι μόνο για τα μέλη (DFO),
αυτά πού μοιράζονται σε μέλη πού είναι περισσότερο από τρεις μήνες στην
οργάνωση (DO), εκείνα πού δίδονται μόνο σε υπεύθυνους ή για όσους
προορίζονται για υπεύθυνοι (ΙTA), όσα απευθύνονται μόνο σε υπευθύνους
(ΙO) και τέλος τα αναθεωρημένα παλαιά γράμματα (RV). Αυτό σημαίνει πώς η
διδαχή της οργάνωσης αποκαλύπτεται βαθμιαία και σε συνδυασμό με μια
σταδιακή διαδικασία ψυχολογικής εξάρτησης και πλύσης εγκεφάλου.
Το περιεχόμενο των «γραμμάτων του Μώ» αναφέρεται είτε σε εδάφια της αγίας Γραφής, είτε έχει σαν βάση τα παραμύθια του «Μώ», όπως η θαυματουργική λάμπα του Αlandin. Με βάση αυτό το παραμύθι ο «Μώ», έλαβε «θεία αποκάλυψη», σύμφωνα με την οποία θα επιβληθεί σε παγκόσμια κλίμακα η κυριαρχία τού Καντάφι. Από το 1980 τα «γράμματα» αντικατεστάθησαν με τα True – Komix.
Τελευταία (1989) η κίνηση χρησιμοποιεί για την προπαγάνδα της στην Ελλάδα έντυπα χωρίς ιδιαίτερη ένδειξη. Aναφέρoνται κυρίως σε προσωπικές εμπειρίες οπαδών με την «Oικογένεια», όπως αποκαλείται τώρα η οργάνωση (βλ. π.χ. έντυπο: «Αγάπη σε Δράση»).
Ο «Μώ» επετίθετο με σφοδρότητα εναντίoν των ΗΠΑ το 1973 με βάση ειδική «προφητεία», οι ΗΠΑ επρόκειτο να καταστραφούν με τον κομήτη Kohutek. Όμως σύμφωνα με νεώτερη «αποκάλυψη», ο κομήτης είναι τα «Παιδιά τού Θεού», πού κηρύττουν αυτή την καταστροφή. Ή οργάνωση είναι η μόνη «κιβωτός σωτηρίας», όσοι θα μπουν σ’ αύτή θα γλιτώσουν από την καταστροφή.
Όμως στο έντυπο «Ο κόκκινος κίνδυνος αποκαλύφθηκε! Προλεγόμενος Koμμoυνισμός!» (χωρίς ένδειξη) η οργάνωση διακηρύττει πώς ο κομμoυνισμός ταυτίζεται με τον ‘Αντίχριστο.
Η αυθεντία των εντύπων της κίνησης θεωρείται απόλυτη, γιατί λογίζονται «λόγος Θεού». Και όποιος αμφισβητήσει αυτή τη διδαχή, λογίζεται αντάρτης εναντίον τού Θεού και εκδιώκεται. αν κυκλοφορήσει τις απόψεις του σε έντυπα, αυτά πρέπει αμέσως να καταστρέφονται, όποιος τα διαβάζει κινδυνεύει να αποκοπεί (DFO 4.10.1975). Έτσι οι οπαδοί οδηγούνται σε εξάρτηση, σε τέλεια απάρνηση της μέχρι τώρα πίστης τους, και σε απόλυτη υποταγή στην ομάδα.
Οι
διάφορες χριστιανικές εκκλησίες λογίζονται «τάφοι γεμάτοι ανθρώπινα
οστά». Όσοι είναι σ’ αυτές είναι «στενοκέφαλοι», βρίσκονται στο
«σκοτάδι» και εκπέμπουν «Φοβερή βρώμα θρησκευτικής αποσύνθεσης».
Όμως
για να είναι κανείς έτοιμος να αποδεχθεί όλα αυτά πρέπει να γίνει
«μωρό»: «Πρέπει να γίνεις μωρό, πρέπει να γίνεις μωρό, για να πας στον
ουρανό», ψάλλουν οι οπαδοί και πιστεύουν πώς «είναι βασικότερο να
υπακούσεις στους πνευματικούς σου γονείς, τούς πρεσβυτέρους και οδηγούς
και να τούς ακολουθήσεις, παρά τούς φυσικούς σου γονείς, πρεσβυτέρους
και οδηγούς» (Revolution, σ. 46).
«Υποτάξου
στους γονείς (εν Κυρίω) ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ! (Έφεσ. στ’ 1 και Koλ. γ’
20). Αν έχουν άδικο, πρέπει ο Θεός να αμείψει την πίστη σου με βάση το
Έβρ. ιγ’ 17. Είναι ασφαλέστερο για σένα να ακολουθείς ένα από τούς
οδηγούς πού έκανε ένα λάθος, παρά να εμπιστεύεσαι στη δική σου σοφία
(στόν εαυτό σου), πράγμα πού επιφέρει κατάρα (Ιερεμ. Ιζ’ 5) (Revolution,
σ. 48).
Κάθε οπαδός οφείλει να εισπράξει καθημερινά ένα ορισμένο χρηματικό ποσό, μoιράζovτας τα «γράμματα» του «Μω», διαθέτοντας σ’ αυτό το έργο 3-5 ώρες καθημερινά, όμως «χωρίς περιορισμούς προς τα πάνω! «Αλληλούια». Στο ίδιο έντυπo γίνεται λόγος για «αμοιβές», όταν κάποιος ξεπεράσει κατά 10% το «όριο», και για «διακοπές», «μπορείτε να σταματήσετε αν φθάσετε νωρίς το όριο!» (Brief 241). Κατά τη μαρτυρία πρώην οπαδών, το όριο στη Γερμανία ήταν 30 μάρκα κάθε ημέρα. Τα μέλη οφείλουν να καταγράφουν καθημερινά τη δράση τους και πόσο χρόνο κατανάλωσαν στον «αγρό».
Ο «Μω» εκπαιδεύει νεαρά κορίτσια πως να ασκούν την πορνεία χάρη της οργάνωσης (Flirty Fishing). Το 1981 αυτή η «ιεραποστολική μέθοδος» συμπληρώθηκε με το ES (Escort Service), δηλαδή με «πρακτορεία μεσαζόvτων» για πελάτες του Flirty Fishing. Τα «μωρά», δηλαδή οι νέοι «μαθητές», οφείλουν να προσφέρουν στην οργάνωση όλα τα υπάρχovτά τους.
Κριτική
Η κίνηση είναι εντελώς ασυμβίβαστη με την Χριστιανική πίστη και
τη Χριστιανική Ζωή. Οι οπαδοί αποκόπτονται τελείως από το περιβάλλον
τους, αλλάζουν όνομα και καταλήγουν σε απόλυτη εξάρτηση. Η κίνηση αυτή
αποτελεί απειλή για την προσωπικότητα των νεαρών θυμάτων και
αποδεικνύεται ότι καπηλεύεται αδίστακτα το όνομα του Θεού για ιδιοτελείς
σκοπούς.
ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ
«ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»:
Η ΑΙΡΕΣΗ & Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ
Η Σελέστε Τζόουνς γεννήθηκε, μεγάλωσε και κακοποιήθηκε κατ’ εξακολούθηση στη διαβόητη θρησκευτική σέκτα. Κατάφερε τελικά να ξεφύγει, ξανάρχισε από το μηδέν και μετέφερε τις εμπειρίες της σε ένα βιβλίο
Της Γωγώς Καρκάνη
«Όταν έβλεπα τους μεγάλους να κάνουν σεξ, έμοιαζαν να το απολαμβάνουν, οπότε γιατί δεν συνέβη το ίδιο και με μένα; […] Η εικόνα που είχα για τον εαυτό μου ήταν εντελώς διαστρεβλωμένη και έτσι δεν μπορούσα να κατανοήσω πόσο ευάλωτη ήμουν ή πόσο διέφερα από τους ενήλικες». Η Σελέστε Τζόουνς εξομολογήθηκε στο «Ποτέ χωρίς την αδελφή μου» τα συναισθήματα που της προκάλεσε η σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη στα έξι της χρόνια από έναν ενήλικο άντρα. Σε αυτό το βιβλίο -που έγραψε μαζί με τις αδελφές της Κριστίνα και Τζουλιάνα- τρεις γυναίκες αφηγήθηκαν την απίστευτη ζωή τους στους κόλπους των Παιδιών του Θεού.
Στο όνομα της αγάπης
Η εν λόγω θρησκευτική αίρεση δημιουργήθηκε στην Καλιφόρνια στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ο ιδρυτής της, ο Ντέιβιντ Μπεργκ, που αυτοαποκαλείτο Μο, είχε βγάλει χρησμό ότι ο κόσμος θα έφτανε στο τέλος του το 1993 και πως τα μέλη της σέκτας θα γίνονταν οι ηγέτες μιας ολοκαίνουργιας χιλιετίας. Επιπλέον, μέσα από μια σειρά επιστολών, είχε υπαγορεύσει τους κανόνες που έπρεπε να ακολουθούν οι πιστοί. Ένας από αυτούς ήταν ο λεγόμενος νόμος της αγάπης. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο των αδελφών Τζόουνς: Ο Θεός ήταν αγάπη και αγάπη ίσον σεξ. Το να μοιραστείς το σώμα σου με κάποιον ήταν η ύψιστη έκφραση αγάπης.
Και η ηλικία δεν αποτελούσε περιορισμό. Η μοιχεία, η αιμομιξία, το σεξ εκτός γάμου, το σεξ μεταξύ ενηλίκου και παιδιού δεν ήταν πλέον αμαρτίες, εφόσον γίνονταν «με αγάπη». Πολλά παιδιά που γεννήθηκαν στα κοινόβια της αίρεσης απομακρύνθηκαν από τους γονείς τους, κακοποιήθηκαν σεξουαλικά και έπεσαν θύματα ψυχολογικής και σωματικής βίας». Ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά ήταν και η Σελέστε. Σε πολύ μικρή ηλικία βίωσε τον χωρισμό των γονιών της και τον αποχωρισμό από τη μητέρα της (Ρεβέκα Τζόουνς) και την αδελφή της (Κριστίνα). Μεγάλωσε περιπλανώμενη με τον πατέρα της και με άλλα μέλη της αίρεσης σε διάφορα μέρη του κόσμου, από την Ελλάδα ως τις Φιλιππίνες και από την Ιαπωνία ως την Ταϊλάνδη. Ολοι στην ομάδα άλλαζαν διαρκώς ονόματα ώστε να μην μπαίνουν στο στόχαστρο των τοπικών αρχών.
Η μεγάλη έξοδος
Όταν η Σελέστε ήταν στην εφηβεία, η μητέρα της, η οποία στο μεταξύ είχε δραπετεύσει από την αίρεση, άρχισε να αναζητά τα ίχνη της. Τα Παιδιά του Θεού, λόγω της πίεσης που δέχτηκαν από τα ΜΜΕ, επέτρεψαν τελικά τη συνάντηση μητέρας και κόρης στο Λονδίνο, όταν η Σελέστε ήταν 18 χρόνων. Έπρεπε όμως να περάσει μία ακόμη δεκαετία μέχρι η ίδια να τολμήσει να βγει στην κοινωνία. Συναντηθήκαμε στην παρουσίαση της ελληνικής έκδοσης του «Ποτέ χωρίς την αδελφή μου» και τη ρώτησα τι την ώθησε στα 27 της χρόνια να αποχωρήσει από την κοινότητα. «Το γεγονός ότι έγινα μητέρα», απάντησε. «Δεν είχα υπάρξει ποτέ ευτυχισμένη μέσα στην αίρεση, αλλά μέχρι τότε δεν είχα κάνει καμία κίνηση για να φύγω, μου φαινόταν εξαιρετικά δύσκολο. Οταν όμως γέννησα την κόρη μου, ένιωσα ότι έπρεπε να της εξασφαλίσω μια καλύτερη παιδική ηλικία από τη δική μου». Η Κριστίνα έφυγε από την αίρεση σε ηλικία 12 ετών μαζί με τη μητέρα τους.
Η Τζουλιάνα πήρε τη μεγάλη απόφαση στα 23 της. Πώς βίωσαν αυτή την εμπειρία; «Μας πέταξαν στον κόσμο των ενηλίκων απροετοίμαστες για τη ζωή έξω από τα κοινόβια της αίρεσης. Δεν είχαμε ταυτότητα, τραπεζικό λογαριασμό, κοινωνική ασφάλιση ή ιατρικό ιστορικό. Μας πήρε χρόνο να βρούμε ποιες είμαστε και τι πιστεύουμε. Δεν μας έμαθαν ποτέ να σκεφτόμαστε, να αναλύουμε ή να έχουμε αυτοεκτίμηση. Έπρεπε να ανακαλύψουμε μόνες μας τι αξίζουμε». Η Σελέστε, μόλις έφυγε από τα Παιδιά του Θεού, αποφάσισε να σπουδάσει ψυχολογία: «Ήθελα να κατανοήσω τη συμπεριφορά των ανθρώπων μέσα σε ομάδες, το πώς εξωθούνται σε πράξεις που διαφορετικά δεν θα διέπρατταν. Η ψυχολογία με βοήθησε πολύ να καταλάβω το παρελθόν μου, το γιατί οι γονείς μου έκαναν ό,τι έκαναν».
Παιδικά τραύματα
Σήμερα δεν θα μπορούσε κάποιος ούτε καν να φανταστεί το παρελθόν αυτής της χαμογελαστής γυναίκας που εκπέμπει αισιοδοξία. Με μια σκηνή, η οποία εκτυλίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του 1980 σε ένα κοινόβιο στη Ραφήνα, περιγράφεται στο βιβλίο ο αισθησιακός χορός που ζητήθηκε από τη Σελέστε για λογαριασμό του Μο, όταν εκείνη ήταν έξι ετών: «Ο Πολ διάλεξε δύο τραγούδια για μένα και έδεσε ένα λευκό πέπλο γύρω από τον λαιμό μου, που θα το έβγαζα κατά τη διάρκεια του χορού. Μου έδινε οδηγίες πίσω από την κάμερα. «Κουνήσου!» είπε και μου έδειξε πώς. «Κουνήσου όμορφα και χάιδεψε τον πισινό σου, γλυκιά μου». Εγώ απλώς αντέγραφα τις κινήσεις που είχα δει να κάνουν οι μεγαλύτερες γυναίκες».
Αυτή η περιγραφή είναι μία από τις λιγότερο σοκαριστικές του βιβλίου. Η Σελέστε και οι αδελφές της υπέστησαν πολλές φορές σεξουαλική κακοποίηση στην παιδική και εφηβική ηλικία τους. Μάλιστα με την ανοχή του πατέρα τους, ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να θεωρεί τον Μο αληθινό προφήτη. Ποια είναι σήμερα τα συναισθήματα της Σελέστε απέναντί του; Ομολογεί ότι δεν έχει καταφέρει να τον συγχωρήσει: «Ο πατέρας μου δεν θέλει να παραδεχτεί όλα τα γεγονότα, ίσως είναι εξαιρετικά επώδυνο γι’ αυτόν. Όμως, εφόσον δεν τα αναγνωρίζει, δεν μπορώ να έχω επαφή μαζί του». Με τη μητέρα της, αντιθέτως, έχει καταφέρει να συμφιλιωθεί. «Το ξέρω πως έχει μετανιώσει για ό,τι μας συνέβη», μου είπε.
Η ζωή συνεχίζεται;
Το 2006 η Σελέστε αποφοίτησε από το τμήμα ψυχολογίας και εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ Τρεντ. Σήμερα ζει μαζί με την κόρη της στο Σόμερσετ της Αγγλίας, εργάζεται ως κοινωνική λειτουργός και ελπίζει να γίνει κλινική ψυχολόγος. Η Κριστίνα ζει ευτυχισμένη με τον σύζυγο και το παιδί της. Η Τζουλιάνα σπουδάζει φιλοσοφία και ψυχολογία και κυνηγά το παιδικό της όνειρο να γίνει συγγραφέας. Όμως δεν στάθηκαν όλα τα πρώην μέλη της αίρεσης εξίσου τυχερά. Η πιο τραγική υπόθεση είναι εκείνη του 29χρονου Ρίκι Ροντρίγκεζ, ενός γιου της γυναίκας του Μο, ο οποίος βιντεοσκόπησε τον εαυτό του να εξηγεί τους λόγους για τους οποίους λίγο αργότερα θα σκότωνε ένα άλλο μέλος της αίρεσης, την Αντζελα Σμιθ, και μετά θα αυτοκτονούσε. Η πιο διάσημη ίσως υπόθεση αφορά τους ηθοποιούς Χοακίν και Ρίβερ Φίνιξ, οι οποίοι πέρασαν τα πρώιμα παιδικά χρόνια τους στους κόλπους της σέκτας: αν και ο πρώτος καταφέρνει να επιβιώνει, ο δεύτερος αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με τα ναρκωτικά και πέθανε σε ηλικία 23 ετών.
Παρόμοια τύχη είχαν και πολλοί άλλοι άνθρωποι με ίδιες καταβολές, όπως τόνισε το 2006 ένα άλλο πρώην μέλος της, ο Ρικ Ρος, σε συνέντευξή του στο BBC. Σήμερα τα Παιδιά του Θεού έχουν μετονομαστεί σε Διεθνής Οικογένεια. Ο Ντέιβιντ Μπεργκ πέθανε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και οι προφητείες του φυσικά δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Ωστόσο η Διεθνής Οικογένεια, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως φιλανθρωπική οργάνωση, έχει -σύμφωνα με το BBC- χιλιάδες μέλη σε ολόκληρο τον κόσμο. Όπως είναι αναμενόμενο, αρκετά προτού πεθάνει, ο Μο αποδοκίμασε επισήμως τη σεξουαλική επαφή ανάμεσα σε παιδιά και ενηλίκους. Αυτό δεν εμπόδισε βέβαια πολλούς ανθρώπους να κινηθούν δικαστικά εναντίον της αίρεσης και τώρα εκκρεμούν πολλές υποθέσεις επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν και να καταδικαστούν οι υπαίτιοι. Στο μεταξύ εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να πέφτουν θύματα κακοποίησης, εντός ή εκτός θρησκευτικών ομάδων – μόνο το Χαμόγελο του Παιδιού δέχτηκε το 2009 συνολικά 583 καταγγελίες σοβαρών περιστατικών.
Αναδημοσίευση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Χοακίν Φίνιξ:
Τα εφιαλτικά χρόνια σε αίρεση
Ο Χοακίν Φίνιξ γεννήθηκε στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, αλλά δεν μεγάλωσε σε ένα συνηθισμένο σπίτι μαζί με τα αδέλφια του, αντιθέτως έπρεπε να συμβιβαστεί με την απόφαση των γονιών του να πάνε στη Βενεζουέλα για να ενταχθούν στην αίρεση Children of God (Τα Παιδιά του Θεού), μια διεστραμμένη κοινότητα όπου ενήλικοι έκαναν σεξ με παιδιά και γυναίκες χρησιμοποιούσαν το κορμί τους για να προσελκύσουν νέα μέλη.
Η οικογένεια Φίνιξ, που αρχικά ονομαζόταν Μπότομ, έζησε για πολλά χρόνια στους δρόμους, με τους γονείς να έχουν επιφορτιστεί με τη διάδοση των διδασκαλιών της αίρεσης. Μάλιστα ο πατέρας του, Τζον Λι Μπότομ, ορίστηκε «αρχιεπίσκοπος». Δεν υπήρχε καμία αμοιβή γι’ αυτή τη δουλειά κι έτσι η οικογένεια ζούσε σε ακραία φτώχεια, ζητιανεύοντας και κερδίζοντας κάποια μικροποσά από δωρεές. Ο ηθοποιός είχε δηλώσει στο παρελθόν πως η οικογένειά του είχε μπει στη σέχτα με αγνές προθέσεις, ελπίζοντας ότι θα μπορούσαν να μοιραστούν τα ιδεώδη τους με άλλους ανθρώπους. Το 2014, ο σταρ του «Τζόκερ» αποκάλυψε ότι στην αρχή οι γονείς του πίστευαν πραγματικά στις διδασκαλίες των «Παιδιών του Θεού» και ήταν κάτι αθώο από την πλευρά τους, ενώ εκείνος θεωρούσε πως ήταν περίεργο και άδικο. Αργότερα, σε συνέντευξή του στο «Variety» ανέφερε πως η τακτική της αίρεσης για «φλερτ ψαρέματος» ώθησε τους γονείς του να εγκαταλείψουν μια για πάντα την ομάδα. Η δε μητέρα του, Αρλίν, είχε τονίσει πως «χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να ξεπεράσουμε τον πόνο και τη μοναξιά μας», μετά την αποχώρηση από την αίρεση.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του Χοακίν, ο Ρίβερ, είχε περιγράψει παλαιότερα το σπίτι της οικογένειας στη Βενεζουέλα ως «μια καλύβα μολυσμένη από αρουραίους χωρίς τουαλέτα». O αρχηγός της ομάδας Ντέιβιντ Μπεργκ κατάφερε να πείσει τα μέλη της αίρεσης πως είχε δημιουργήσει μια μεγάλη χριστιανική και αγαπημένη οικογένεια που προσπαθούσε να βοηθήσει όσους βρίσκονταν σε ανάγκη. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια κόλαση που τσάκισε συναισθηματικά και σωματικά τους ανθρώπους και, κυρίως, τα παιδιά που ακολούθησαν δίχως να το επιλέξουν τις λάθος αποφάσεις των γονιών τους. Ο Μπεργκ μάθαινε στους ανηλίκους ότι ο ύψιστος τρόπος να τιμήσεις τον Ιησού είναι μέσω των σεξουαλικών πράξεων και τα μέλη ήταν υποχρεωμένα να μοιράζονται τους συζύγους και τους συντρόφους τους. Τα παιδιά γνώριζαν από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους άρρωστα πράγματα για το σεξ και τα ομαδικά όργια αποτελούσαν καθημερινό φαινόμενο, αφού ο Μπεργκ ήταν βέβαιος πως τα ανήλικα έπρεπε να ανακαλύψουν από νωρίς τη σεξουαλικότητά τους.
Ο Ρίβερ Φίνιξ είχε αφήσει να εννοηθεί ότι κακοποιήθηκε σεξουαλικά κατά την παραμονή της οικογένειας στη διεστραμμένη αίρεση. Σε συνέντευξη που είχε δώσει ο ηθοποιός τον Νοέμβριο του 1991 στο περιοδικό «Direct», είχε αναφέρει πως έχασε την παρθενιά του όταν ήταν μόλις 4 ετών, αποφεύγοντας να αποκαλύψει περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς ακριβώς συνέβη.
Ο Χοακίν ήταν από τους τυχερούς που γλίτωσε. Όταν εκείνος έγινε 4 ετών, η οικογένειά του εγκατέλειψε την κοινότητα, επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο από τη Βενεζουέλα προς τις ΗΠΑ και άλλαξε το όνομά της σε Φίνιξ, από το όνομα του μυθικού πουλιού που αναγεννάται από τις στάχτες του προκειμένου να σηματοδοτήσει το νέο της ξεκίνημα.
Χοακίν Φίνιξ: Τα εφιαλτικά χρόνια σε αίρεση και η μεγάλη επιστροφή στον Τζόκερ (protothema.gr)