Νώντας Σκοπετέας: Στή Φιλοσοφική σχολή ...(καύση ἄψυχων σωμάτων) (Εἰς μνήμην τῆς κάθε Μάρθας...)

Γράφει ὁ Νώντας Σκοπετέας

Πρωινὸ Αὐγουστιάτικο κάτω ἀπ τὸν Ταΰγετο. Στὰ τελειώματά του τὸ καλοκαίρι. Ἀτμόσφαιρα καθάρια!  Ἡ ματιά  σου, ἀνεμπόδιστη  φτάνει ὡς τὴν ἄκρη τοῦ γαλάζιου. Ὀξυγόνο ἀμόλυντο  ξεχείλιζε στὰ στήθη, σὰν ἀνεβαίναμε μὲ τὸν Γιώργη τὸ ἀνηφορικὸ πετρωτὸ καλντερίμι. Ἀφήσαμε τὰ γυναικόπαιδα νὰ κοιμοῦνται καὶ μόλις ἀχνοβασίλεψε ὁ ἠλιάτορας πίσω ἀπ τὴν πυραμίδα τοῦ πενταδάχτυλου,  πήραμε τὸν δρόμο γιὰ τὰ ἐλατόφυτα ψηλώματα ποὺ ἀκουμπᾶνε οὐρανό. Λίγο νερὸ σ᾿ ἕνα παγουράκι καὶ ἕνα μαγκούρι κομμένο  ἀπὸ δασύσκιωτη μουριὰ νὰ στηρίζει στὸ δυσκόλεμα καὶ στὰ ἀγκαθωτὰ περάσματα. 

 

Ἡ θάλασσα στὸ πέρα κάτω, προβάλλει σὰν ὑφάδι ἁπαλὸ στρωμένο γύρω ἀπὸ τὴν πέτρα καὶ τὴν ἐλιά, τὴν εὐλογημένη μάνα-γῆ τῶν Μανιατῶν. Πῶς πέρασε ἔτσι ἄλαλα  τόση ὥρα! Γεμάτη ἀπὸ ἀναρίθμητες λέξεις ἡ σιωπή. Κελαηδιστὲς τοῦ οὐρανοῦ μέσα σὲ δροσοστάλαχτες φυλλωσιές, φτέρες καὶ περήφανα ἀειθαλῆ, προσθέτουν κι ἄλλες δοξολογίες,  σ᾿ αὐτὲς ποὺ ἤδη  ἡ ψυχή μας ἤδη ἀναπέμπει.
 

Στὸ κατέβασμα, τολμᾶμε νὰ ἀρθρώσουμε λίγες λέξεις καὶ νὰ  νοθεύσουμε γιὰ ἐλάχιστα  τοὺς ἤχους τοῦ Θεοῦ.  - Κουράστηκα ἀδελφέ μου! Ἄς ξαποστάσουμε λίγο! Ἐκείνη τὴ στιγμὴ περνάγαμε μπροστὰ ἀπ τὸ Κοιμητήρι τῶν Πριπιτσίων.
-Νά, ἂς μποῦμε ἐδῶ νὰ πάρουμε μιὰ ἀνάσα! Θυμήθηκα τότε ξαφνικὰ ἕναν Ἁγιορείτη σοφὸ Γέροντα, τὸν Προφητηλιάτη π. Ἰωακείμ, ποὺ ἔχει τοποθετήσει πάνω ἀπ᾿ τὸ Κοιμητήρι καὶ τὸ ὀστεοφυλάκιο τῆς Σκήτης του,  μιὰν ἐπιγραφή: Φιλοσοφικὴ Σχολή!
 

 

-Ἄς μποῦμε λοιπὸν νὰ φοιτήσουμε! εἶπα στὸν Γιώργη ποὺ στιγμιαία ἀπόρησε ... -Στὴν Φιλοσοφικὴ σχολή... τοῦ εἶπα καὶ μπῆκε ἀμέσως στὸ νόημα! - Τέσσερις ἔχουμε ἐδῶ στὸ Ξεχώρι! Κάθε μιὰ σπουδαία... ἔχει βγάλει ἀρκετοὺς τελειόφοιτους καὶ ἔχει προβιβάσει καὶ κάποιους γιὰ ἀνώτατες σπουδὲς ...αἰώνιες, στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Παραδείσου!
Κάποιος εἶπε,  πὼς ἡ ζωὴ αὐτὴ ἡ πρόσκαιρη δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰ ἕνας διαρκὴς ἀγῶνας νὰ ἀπομακρύνουμε συνεχῶς τὸ ρ ἀπὸ τὸ ἄγριο καὶ νὰ τὸ μεταστρέφουμε σὲ  ἅγιο! Τὸ τόσο φιλεπίστροφο αὐτὸ γράμμα! Σκέφτηκα ἐκείνη τὴ στιγμὴ τῆς εἰσόδου μας, πὼς ἀγῶνα πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ ἀπομακρύνουμε καὶ τὸ β αὐτοῦ τοῦ κόσμου τοῦ μάταιου καὶ  σκοτασμένου ἀπὸ τὸ μακάβριο καὶ νὰ τὸ κάνουμε μακάριο! Γιατί μόνο μακάριος, χαρούμενος ἀληθινὰ καὶ μὲ ἐλπίδα Ζωῆς αἰωνίου μπορεῖ νὰ ἐξέλθει κανεὶς ἀπὸ μιά... φιλοσοφικὴ σχολή!
 

 

Φωτογραφίες καὶ μηνύματα χαραγμένα πάνω στὸ μάρμαρο στὴν πέτρα καὶ στὸ ξύλο! Ἄλλα φανερὰ καὶ ἄλλα μυστικά: Προσδοκῶ Ἀνάσταση νεκρῶν! Νὰ πεθάνεις πρὶν πεθάνεις γιὰ νὰ μὴν πεθάνεις ὅταν πεθάνεις! Κύριε ἐδοκίμασάς με καὶ ἔγνως με. Μὴ συναπολέσεις ταῖς ἁμαρτίαις μου! Ζωῆς ὁ Κυριεύων καὶ τοῦ Θανάτου, μνήσθητι Κύριε τοῦ δούλου Σου! Τόσες σκέψεις, τόσα μηνύματα, τόση ἐλπίδα νὰ φωλιάσει μέσα σου! Δάκρυα ποτισμένο κάθε προσκεφάλι πρὸς τὴν Ἀνατολὴ  μὲ ἕνα Σταυρὸ ἀκουμπισμένο πάνω του. Δάκρυα προσδοκίας καὶ  καρτερίας, ὄχι ἀπελπισιᾶς! Δάκρυα προσμονῆς γιὰ τὸ μεγάλο ἀντάμωμα!
 

 

Κι ὅμως,  κάποιοι ἔχουν βαλθεῖ αὐτὲς τίς φιλοσοφικὲς σχολὲς νὰ τίς ἐξαλείψουν! Νὰ ἀφαιρέσουν τὴν ἐλπίδα ἀπ᾿ τίς ψυχές μας, την βεβαία τοῦ αἰωνίου. Νὰ ἐπαναφέρουν τὸ ἀταίριαστο β μέσα στὸ μακάριο, νὰ μονιμοποιήσουν καὶ νομιμοποιήσουν ἀνίερα τὸ μακάβριο... ὅλοι αὐτοὶ μανιωδῶς καὶ δαιμονιωδῶς, προσπαθοῦν σήμερα νὰ ἐπιβάλλουν τὴν καύση τῶν σωμάτων μετὰ τὸν ἀποχωρισμό τους ἀπὸ τὴν ἀθάνατη ψυχή. 

 

Δὲν ἔχουν ἀντικρύσει ποτέ τους  ὅλοι αὐτοὶ ἄφθαρτο σκήνωμα! Στοῦ Ἰονίου τὰ νησιά, στῆς Ἁγίας γῆς τὰ σεβάσματα, στοῦ Σὰν Φραντσίσκο καὶ στοῦ Σβὶρ τὰ ἁγιομέρια! Μὰ κι ὅταν τὰ εἶδαν τὰ χλεύασαν ἀπαίσια! Δὲν ἔχουν δεῖ ποτέ τους ὅλοι αὐτοὶ καὶ δὲν ἔχουν ἀγγίξει τὰ χείλη τους, Ἱερὰ λείψανα μυροβλύζοντα  ἀρρήτως,   στὰ μέρη τοῦ Ἄθωνα,  στὰ Μετέωρα καὶ σὲ κάθε γωνιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ θερμοκρασία σώματος, ποὺ ἄλλοι νιώθουν κι ἄλλοι, ἀκριβῶς σιμά τους, δὲν ἀντιλαμβάνονται τὸ παραμικρό, πιστοποιῶντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ ὑπέρλογο, τὴν διαρκῆ  παρουσία τοῦ Θεοῦ   μέσα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Του, τὰ θαύματα καὶ τὰ θαυμάσιά Του.
 

 

Δὲν ἔχουν δεῖ ἀνίατες ἀσθένειες νὰ θεραπεύονται αὐτοστιγμεῖ, στὸ πρῶτο σταύρωμα πάνω στὸ νοσοῦν μέρος τοῦ σώματος!
Δὲν ἔχουν θωρήσει καὶ μανᾶδες νὰ μιλοῦν γλυκὰ  μὲ τὰ κεκοιμημένα σπλάχνα τους, μὲ μιὰ χαρμολυπημένη ἀπαντοχή, σὲ μιὰ ὁλοζώντανη σχέση κοινωνίας καὶ ἀληθινῆς Ζωῆς μακάριας καὶ ὄχι μακάβριας! Δὲν τὸ ᾿χασε τὸ σπλάχνο της ἡ μάνα ποὺ τοῦ μιλᾷ στὸ Κοιμητήρι! Δὲν χάνεται ὁ ἄνθρωπος! Δὲν εἶναι κουμπί, δὲν εἶναι ἀντικείμενο γιὰ νὰ ἀπολεσθεῖ! Δὲν ἐξαλείφεται ἡ ὕπαρξή του, εἶναι αἰώνιος καὶ ζών! Καρτερεύει  τὴν Ζωὴ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος!
 

Κι ἂν τὸν κάψουμε δὲν τὸν ἐξαφανίζουμε. Ἄς ἀκούσουμε κάποτε ἐπιτέλους  τὴν προφητεία τοῦ Ἰεζεκιὴλ τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ τὴ νύχτα, μετὰ τὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου. Τὸ παραμικρὸ ἀπειροελάχιστο ἴχνος μορίου ποὺ ταξιδεύει αἰῶνες τώρα στὸν ἀέρα, θὰ λάβει ξανὰ σάρκα, ὀστᾶ καὶ νεῦρα! Μιλάει ὁ Θεὸς ἐκεῖνο τὸ βράδυ!  Καὶ ὑπόσχεται καὶ βεβαιώνει!
Στὶς μέρες μας γίνεται λόγος μόνο γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ἀνθρώπων! Γιὰ τὸ δικαίωμα στὴν αὐτοδιάθεση, στὸν αὐτοπροσδιορισμό, στὸν προσανατολισμό... Καμιὰ ἔστω ἀναφορὰ στοῦ Θεοῦ τὰ δικαιώματα! Δίδαξόν μέ τα δικαιώματά Σου! Λέμε καὶ ἐπαναλαμβάνουμε  ἀπὸ συνήθεια μόνο!
 

 

Νὰ λοιπόν, μιὰ ἄλλη παράμετρος ποὺ ἐλάχιστοι λαμβάνουν  ὑπόψη:
Ὁ ἄνθρωπός μας γιὰ παράδειγμα,  εἶχε ἐκδηλώσει τὴν ἐπιθυμία νὰ ἀποτεφρωθεῖ μετὰ τὸν θάνατό του. Καὶ  ἐμεῖς ποὺ γνωρίζουμε καὶ πιστεύουμε καὶ δὲν ἔχουμε ὑποτίθεται πλανηθεῖ ἀπὸ τίς ὀλέθριες μεθοδεῖες  τοῦ μισόκαλου, σπεύδουμε νὰ σεβαστοῦμε τὴν ἐπιθυμία τοῦ  ἄρτι κοιμηθέντος  ἀνθρώπου μας! Καὶ στέλνουμε τὸ ἄψυχο σῶμα του στὴν ἀρνησίθεη κάμινο! Ἐμεῖς ποὺ γνωρίζουμε καὶ διαλαλοῦμε  πὼς πιστεύουμε στῆς πίστης μας τὰ σωτήρια δόγματα καὶ στὴν πανσέβαστη ἱερά μας  παράδοση!
 

Τώρα ποὺ ἡ ψυχή του ταξιδεύει, ἔχοντας πλέον πλήρη γνώση τοῦ ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου κόσμου, μὲ ἀγωνία μας φωνάζει: -Μὴν σεβαστεῖτε τὴν τελευταία μου ἐπιθυμία! Μὴν μὲ κάψετε ἀδελφοί μου, σᾶς ἐκλιπαρῶ! Ἀκοῦστε με! Ἀκοῦστε τὴν κλαίουσα ψυχή μου! Βάλτε με καὶ ἐμένα σ᾿ ἕνα μνημούρι, σὲ τάφο ταπεινὸ μὲ καντηλάκι ἀκοίμητο νὰ παρακαλεῖ   τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου! Μὴν μὲ κάψετε! Σᾶς ἱκετεύω!
 

Ὑπάρχουν δόξα τῷ Θεῷ κάποιοι ποὺ δὲν σέβονται τὴν τελευταία ἐπιθυμία τοῦ δικοῦ τους ἀνθρώπου! Καὶ ἐκεῖνος ἀπὸ ψηλά τους εὐχαριστεῖ! Καὶ ἀναπαύεται ἡ ψυχούλα του!  Καὶ καίει τὸ φιτίλι τῆς ἐλπίδας στὴν Φιλοσοφικὴ σχολή,  ὅπου πλέον καὶ ἐκεῖνος διδάσκει... Στὴ μακαρία σχολὴ τῆς προσμονῆς καὶ τῆς Ἐλπίδας!

 

 

Νώντας Σκοπετέας

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο:"Πόσα χωρᾶνε σὲ ἕνα Ἀμήν;"(ἐκδ.πρόμαχος Ὀρθοδοξίας 2019)καὶ  ἀπὸ ὁμότιτλη ἐκπομπὴ  https://www.youtube.com/

Πηγή:http://sotiriapsixis.blogspot.com/

«Πᾶνος»