τοῦ κ. Νικολάου Μηλιώνη, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
ΕΤΑΙΡΙΑ «ΣΚΟΠΙΑ» & ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΣ
ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ;
Ἡ ἐταιρία «Σκοπιά» εἶναι γνωστὴ γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ἀντιμετωπίζει ὅσους ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία ἢ σὲ ἄλλες χριστιανικὲς ὁμολογίες. Ἡ φράση «λεγόμενος χριστιανικὸς κόσμος» φιγουράρει συχνὰ στὰ ἔντυπά της, χαρακτηρίζοντας ὅσους διαφωνοῦν μὲ τὶς ἑρμηνεῖες της ὅσον ἀφορᾶ τὴν Ἁγία Γραφή.
Θὰ περίμενε κανεὶς ὅτι τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ ἐταιρία ἀντιμετωπίζει τόσο αὐστηρά τούς Χριστιανούς, θὰ ἦταν ἀκόμα πιὸ αὐστηρὴ ὅταν πρόκειται γιὰ θρησκεῖες ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὸ χριστιανισμό. Καὶ ὅμως ὄχι. Ἀντίθετα φτάνει συχνὰ στὸ σημεῖο νὰ ἐξισώνει τὴν Ἁγία Γραφὴ μὲ τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν ἄλλων θρησκειῶν.
Στὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ, θὰ ἀναλύσουμε τὸν τρόπο ποὺ ἡ ἐταιρία ἀντιμετωπίζει μία ἀπὸ τὶς πιὸ γνωστὲς θρησκεῖες ἐκτὸς ἀπὸ τὸ χριστιανισμό: τὸν ἰνδουισμό. Στὴν ἔρευνά μας χρησιμοποιήθηκε τὸ βιβλίο τῆς ἐταιρίας «Πὼς νὰ συζητᾶτε λογικὰ ἀπὸ τὶς Γραφές», ὅπως καὶ ὁρισμένα ἀκόμη ἔντυπά της, τὰ ὁποία θὰ ἀναφέρουμε παρακάτω.
Ἡ ἐταιρία ἀποφεύγει νὰ κάνει μία εἰς βάθος ἀνάλυση τῶν ἰνδουιστικῶν δογμάτων, καθὼς βρίσκει τὴν ἰνδουιστικὴ φιλοσοφία «πολὺ περίπλοκη»:
«Πρέπει νὰ ἔχετε ὑπόψη σας ὅτι ἡ Ἰνδουιστικὴ φιλοσοφία εἶναι πολὺ περίπλοκη καὶ δὲν ἀκολουθεῖ τὴν κοινὴ λογική» («Συζητᾶτε Λογικά…» σέλ. 23).
Μετὰ ἀπὸ κάποιες γενικότητες γύρω ἀπὸ τὸν ἰνδουισμὸ καταφεύγει στὴ γνωστή της πρακτική: προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξει ὅτι καὶ οἱ δυὸ θρησκεῖες λένε τὰ ἴδια πράγματα. Ἀναφέρει μάλιστα ἕναν ἰνδουιστικὸ ὕμνο μὲ τίτλο «Στὸν Ἄγνωστο Θεό» καὶ προτρέπει τοὺς ὀπαδούς της νὰ τὸν χρησιμοποιήσουν:
«Εἶναι ἐνδιαφέρον ὅτι ὁ Ἰνδουιστικὸς ὕμνος Ρίγκ-Βέδα, 10. 121, ἔχει τίτλο «Στὸν Ἄγνωστο Θεό». Σὲ μερικὲς περιπτώσεις, ἴσως θεωρήσετε κατάλληλο νὰ ἀναφερθεῖτε σὲ αὐτὸν τὸν ὕμνο, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρθηκε στὸ βωμὸ ποὺ ἦταν ἀφιερωμένος «Στὸν Ἄγνωστο Θεό» στὴν Ἀθῆνα. (Πράξ. 17:22, 23) Εἶναι ἐνδιαφέρον ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ Ἰνδουιστικοῦ θεοῦ Βισνοῦ, χωρὶς τὸ δίγαμμα, εἶναι Ἶσ-νοῦ, τὸ ὁποῖο στὴ χαλδαϊκὴ σημαίνει «ὁ ἄνθρωπος Νῶε» («Συζητᾶτε Λογικά…» σέλ. 24).
Τὰ πράγματα ὅμως δὲν εἶναι τόσο ἁπλά, μιᾶς καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος δὲν προσπάθησε νὰ πείσει τοὺς Ἀθηναίους ὅτι ὁ Ἄγνωστος Θεὸς ἦταν π.χ. ὁ Δίας.
Ἀλλά, θὰ πεῖ κανείς, εἶναι δυνατὸν νὰ κάνει ἡ «Σκοπιά» κάτι τέτοιο; Γιὰ νὰ πάρουμε ἀπάντηση, θὰ καταφύγουμε στὸ φυλλάδιο «Ἀπὸ τὸν Κουρουκσέτρα στὸν Ἀρμαγεδδώνα-Καὶ ἡ Ἐπιβίωσή Σας». Πρόκειται γιὰ φυλλάδιο ποὺ ἐκδίδει ἡ ἐταιρία ἀκριβῶς γιὰ τέτοιες περιπτώσεις, καὶ μάλιστα συστήνει στοὺς ὀπαδούς της νὰ χρησιμοποιοῦν («Συζητᾶτε Λογικά…» σέλ. 24).
Στὸ συγκεκριμένο βιβλίο ἡ ἐταιρία συσχετίζει τὴν Ἁγία Γραφὴ μὲ τὴν Μπαγκαβὰτ Γκιτά. «Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προβλέψουμε τὸ συγκεκριμένο ἔτος στὸ ὁποῖο θὰ λάβει χώρα ὁ Ἀρμαγεδώνας», λέγει, παραπέμποντας στὸ Μάτθ. κδ’ 36 καὶ προσθέτει ὅτι «οὔτε ἡ Γκιτὰ δίνει τὸ ἔτος». Λέει μόνο ὅτι ὅποτε παρακμάζει ἡ δικαιοσύνη καὶ αὐξάνει ἡ ἀδικία, «τότε παρουσιάζομαι Ἐγώ. Γιὰ τὴν προστασία τῶν καλῶν, γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν πονηρῶν καὶ γιὰ τὴν ἑδραίωση τῆς δικαιοσύνης». Τὸ συμπέρασμα τῆς ἐταιρίας εἶναι ὅτι «κάποια θεϊκὴ παρέμβαση» εἶναι ἀναμενόμενη:
«Εἶναι δυνατὸν νὰ προβλέψουμε τὸ συγκεκριμένο ἔτος κατὰ τὸ ὁποῖο θὰ λάβει χώρα ὁ Ἀρμαγεδδῶν; Ὄχι. Ἡ Ἁγία Γραφὴ λέει ἁπλά: «Ποιὰ ὅμως μέρα καὶ ὤρα θὰ ἔρθει τὸ τέλος, κανένας δὲν τὸ ξέρει∙ οὔτε οἱ ἄγγελοι τῶν οὐρανῶν, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Υἱός, παρὰ μόνο ὁ Πατέρας». (Ματθαῖος 24:36, ΝΔΜ) Οὔτε ἡ Γκιτὰ δίνει τὸ ἔτος. Ἡ Γκιτὰ λέει μόνο: ‘Ὅποτε παρακμάζει ἡ δικαιοσύνη καὶ αὐξάνει ἡ ἀδικία, ὢ Μπάρατα (Ἀρτζούνα), τότε παρουσιάζομαι Ἐγώ. Γιὰ τὴν προστασία τῶν καλῶν, γιὰ τὴν καταστροφὴ τῶν πονηρῶν καὶ γιὰ τὴν ἑδραίωση τῆς δικαιοσύνης, Ἐγὼ ἔρχομαι σὲ ὕπαρξη ἀπὸ ἐποχὴ σὲ ἐποχὴ ’. (4:7, 8) Ἄρα, πολλοὶ πιστεύουν ὅτι ὅταν παρακμάζει ἡ δικαιοσύνη καὶ πληθαίνει ἡ ἀδικία, εἶναι ἀναμενόμενη κάποια θεϊκὴ παρέμβαση. Ὁ καιρὸς γιὰ νὰ ἐκτελέσει ὁ Θεὸς τὶς δικαστικές του ἀποφάσεις ἐπὶ τῶν πονηρῶν ἔχει ἔρθει!» («Ἀπὸ τὸν Κουρουκσέτρα…» σέλ. 15-16).
Σὲ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρεται στὴ «γνώση», ποὺ κατὰ τὴν Γκιτὰ διδάσκουν «οἱ ἄνθρωποι τῆς σοφίας» καὶ αὐτὸ τὸ συσχετίζει μὲ τὸ Σοφονία Β’ 3, «Ζητεῖτε τὸν Ἰεχωβά… ἴσως σκεπασθῆτε…». Στὸ ἐρώτημα «ποιὸς εἶναι ὁ Θεός, στὸν ὁποῖο θὰ προσφέρετε θυσία», ἡ ἐταιρία ἀπαντᾶ μὲ ἀναφορὰ στὴ Ρίγκ-Βέδα καὶ στὴν Μπαγκαβὰτ Γκιτά: «Τὸ ὑπέρτατο Βράχμαν». Στὴ συνέχεια ὑπογραμμίζει πὼς πρόκειται γιὰ τὸν Θεὸ Πατέρα, ὅπως Αὐτὸς παρουσιάστηκε στὸν Μωυσῆ (σέλ. 21). Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐπίγειος παράδεισος τῆς ἐταιρίας ταυτίζεται μὲ τὴν ἐποχὴ τῆς «Κάλι Γιούγκα» τῶν Ἰνδουιστῶν:
«Τὸ πόσο σημαντικὸ πρᾶγμα εἶναι ἡ γνώση τὸ δείχνει ἡ Γκιτά, ὅπως εἴδαμε πιὸ πάνω. Οἱ Ἰνδουιστὲς ἀνέκαθεν ἔτρεφαν μεγάλη ἐκτίμηση γιὰ τὴ θρησκευτικὴ γνώση. Ἡ ἴδια ἡ λέξη Βέδα σημαίνει γνώση. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκφράζεται ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι οἱ τέσσερις Βέδες περιέχουν θεϊκὴ γνώση. Ἡ πιὸ παλιὰ συλλογὴ Ἰνδουιστικῆς γνώσης εἶναι ἡ Ρίγκ-Βέδα, τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ὁποίας ἔχει συνταχθεῖ, ὅπως λέγεται, κατὰ τὸ πρῶτο μισό τῆς πρώτης χιλιετίας Π.Κ.Χ. Στὰ τελευταῖα στάδια τῆς σύνταξης τῆς Ρίγκ-Βέδα οἱ ποιητὲς ἄρχισαν νὰ ἀναρωτιοῦνται γιὰ τὴν ταυτότητα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό, στὸν ὕμνο τῆς Ρίγκ-Βέδα 10. 121 ἔχει δοθεῖ ὁ τίτλος «ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ». Κάθε στίχος τοῦ τελειώνει μὲ τὸ ἐρώτημα: «Ποιὸς εἶναι ὁ Θεὸς στὸν ὁποῖο θὰ προσφέρουμε θυσίες;» Γιὰ παράδειγμα, ὁ 9ος στίχος λέει: «Ἃς μὴ θελήσει νὰ μᾶς πληγώσει αὐτός, αὐτὸς ποὺ εἶναι ὁ γεννήτορας τῆς γῆς ἢ αὐτός, ὁ δίκαιος, ποὺ γέννησε τοὺς οὐρανούς∙ αὐτὸς ποὺ γέννησε καὶ τὰ λαμπερὰ καὶ κραταιὰ νερά∙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΘΥΣΙΑ; Ποιὰ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἀπάντηση σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα τῆς Ρίγκ-Βέδα; Ποιὸς εἶναι ὁ Γεννήτορας τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς πρὸς τὸν ὁποῖο οἱ Βεδικοὶ ποιητὲς ἔδειχναν θεοσεβῆ ἀφοσίωση χωρὶς νὰ τὸν γνωρίζουν; Στὴν προσπάθεια νὰ βρεθεῖ ἀπάντηση, στὴν Μπαγκαβὰντ Γκιτὰ διατυπώθηκε μία θρησκευτικὴ ἐξέλιξη ποὺ κράτησε ἑκατοντάδες χρόνια: ‘Ἐσὺ εἶσαι τὸ Ὑπέρτατο Βράχμαν, ἡ Ὑπέρτατη Κατοικία καὶ ὁ Ὑπέρτατος Ἐξαγνιστῆς, Τὸ Αἰώνιο, Θεϊκὸ Πρόσωπο, ὁ Πρῶτος τῶν θεῶν, ὁ Ἀγέννητος, τὸ Ὃν ποὺ διαπνέει τὰ πάντα. Ὁ Θεὸς τῶν θεῶν». (10:12, 15) Ἑπομένως, ὁρισμένοι ἀρχαῖοι Ἰνδουιστὲς ἀναγνώριζαν ὅτι ὑπῆρχε μόνο ἕνας Αἰώνιος, Ὑπέρτατος Θεός, ὁ Πρῶτος τῶν θεῶν, ὁ Θεὸς τῶν θεῶν. Ὁ φημισμένος Ἰνδουιστὴς φιλόσοφος Σ. Ραντακρίσνα, προσπαθώντας νὰ ἐξηγήσει τὴν ἄπειρη φύση τοῦ Βράχμαν, εἶπε: «Μποροῦμε μόνο νὰ ποῦμε: «Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ὤν». Μ’ αὐτὰ τὰ λόγια ὁ καθηγητὴς Ραντακρίσνα συνδέει τὴν ἄπειρη φύση τοῦ Βράχμαν μὲ τὸν ὁρισμὸ τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ, Ἰεχωβά, ποὺ ὑπάρχει στὴν Ἁγία Γραφὴ στὰ ἐδάφια Ἔξοδος 3:13, 14, τὰ ὁποία λένε: «Καὶ εἶπεν ὁ Μωυσῆς πρὸς τὸν Θεόν, Ἰδού, ὅταν ἐγὼ ὑπάγω πρὸς τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ καὶ εἴπω πρὸς αὐτούς, Ὁ Θεὸς τῶν πατέρων σας μὲ ἀπέστειλε πρὸς ἐσᾶς, καὶ ἐκεῖνοι μ’ ἐρωτήσωσι, Τί εἶναι τὸ ὄνομα αὐτοῦ; τί θέλω εἰπεῖ πρὸς αὐτούς; Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς τὸν Μωυσήν, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΩΝ∙ καὶ εἶπεν, Οὕτω θέλεις εἰπεῖ πρὸς τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ∙ Ο ΩΝ μὲ ἀπέστειλε πρὸς ἐσᾶς» («Ἀπὸ τὸν Κουρουκσέτρα…» σέλ. 25).
Ἡ ἐταιρία δὲν διστάζει νὰ ταυτίσει ἀκόμη καὶ τὸν ὄρο ψυχή μὲ τὸν ἰνδουιστικὸ ὄρο «πράνα», καὶ ἀντλεῖ ἐπιχειρήματα ἀπὸ τὶς Βέδες γιὰ νὰ «κατοχυρώσει» τὶς θέσεις τῆς περὶ ψυχῆς. «Ὅλα εἶναι ψυχές», λέει σὲ λεζάντα σκίτσου σὲ ἄλλο ἀντίστοιχο ἔντυπο μὲ τίτλο «Νίκη κατὰ τοῦ θανάτου – Εἶναι Αὐτὸ Δυνατὸ γιὰ Ἐσᾶς;», καὶ συνεχίζει:
«Στὴ σανσκριτικὴ γλῶσσα, ἡ λέξη πράνι σημαίνει κατὰ γράμμα κάποιον ἢ κάτι ποὺ ἀναπνέει. Ἡ ἑβραϊκὴ λέξη νέφες ἔχει τὴν ἴδια σημασία. Καὶ τὰ ζῷα ἀναπνέουν. Γι’ αὐτό, στὸ ἐδάφιο Γένεσις 2:19, ὅπου ἡ ἑβραϊκὴ λέξη ποὺ ἀποδίδεται «ψυχή» ἀναφέρεται σὲ ζῷα καὶ ὄχι σὲ ἀνθρώπους, οἱ μεταφραστὲς τῆς Ἁγίας Γραφῆς στὴ σανσκριτικὴ γλῶσσα ἀπέδωσαν τὴ λέξη νέφες μὲ τὴ λέξη πρᾶνε (πληθυντικός της λέξης πράνι). Ἔτσι, ἡ λέξη πρᾶν χρησιμοποιεῖται συχνὰ στὴν Ἁγία Γραφὴ στὴ σανσκριτικὴ γλῶσσα γιὰ νὰ ἀποδώσει τὴν ἑβραϊκὴ λέξη νέφες καὶ τὴν ἑλληνικὴ λέξη ψυχῆ… Τί εἶναι, λοιπόν, αὐτὸ ποῦ ὀνομάζεται πρᾶν ἢ ἀλλιῶς ψυχή;» («Νίκη κατὰ τοῦ θανάτου…» σέλ. 9-10).
Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἴσως προξενήσει ἰδιαίτερη ἐντύπωση εἶναι τὸ ὅτι ἡ ἐταιρία ὑποστηρίζει πὼς ἡ ἰνδουιστικὴ εἰκόνα τῆς θεᾶς «Σανθάνα-Λακσμι» πρέπει νὰ ἑρμηνευθεῖ μὲ βάση τὴν Ἁγία Γραφή! Στὸ βιβλίο τῆς «Ὁ δρόμος τῆς Θεϊκῆς Ἀλήθειας ὁδηγεῖ σὲ ἀπελευθέρωση» δηλώνει «τὸ σπέρμα τῆς γυναικός» τοῦ Γέν. γ’ 15, δηλαδὴ τὴ «θεοκρατία τοῦ Μπροῦκλιν»:
«Σήμερα οἱ σύγχρονοι Ἰνδουιστὲς ἀποδίδουν λατρευτικὸ σεβασμὸ στὴν εἰκόνα μιᾶς θεᾶς ποὺ λέγεται Σανθάνα-Λάκσμι. Ὁ συμβολισμὸς τῆς μητέρας καὶ τοῦ παιδιοῦ ὑποδεικνύει τὴν ὕπαρξη μιᾶς προγενέστερης «γυναίκας» καὶ τοῦ «σπέρματός» της, ἐνῷ τὸ σπαθὶ καὶ ἡ ἀσπίδα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ μητέρα γιὰ προστασία, προφανῶς ἀπὸ κάποιον ἐχθρό, ὑποδεικνύουν ὅτι ὑπῆρχε ἐκ τῶν προτέρων κάποια «ἒχθρα». Ἡ ἀρχικὴ σημασία αὐτῆς τῆς εἰκόνας τῆς Λάκσμι ἔχει προφανῶς χαθεῖ μὲ τὴν πάροδο χιλιάδων ἐτῶν, ἀλλὰ ἀναμφίβολα ἀντιπροσωπεύει τὶς ἀρχικὲς ἐλπίδες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὅπως αὐτὲς παρουσιάστηκαν στοὺς πρώτους ἐπίγειους γονεῖς τοῦ ἀνθρώπου, καὶ καταγράφτηκαν νωρίτερα στὴν Ἁγία Γραφή. Καὶ ἴσως, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνονται, οἱ Ἰνδουιστὲς ἐνσωματώνουν τὴν ἀνάμνηση τῆς πρώτης ὑπόσχεσης τῆς Ἁγίας Γραφῆς σ’ αὐτὴ τὴν εἰκόνα τῆς Λάκσμι… Χωρὶς τὴ βοήθεια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅποιες ἄλλες ἐξηγήσεις δοθοῦν γι’ αὐτὴ τὴν Ἰνδουιστικὴ εἰκόνα θὰ ἰσοδυναμοῦσαν μόνο μὲ ἐπιπόλαιες ὑποθέσεις. Οἱ ἐξηγήσεις ποὺ δίνονται σύμφωνα μὲ τὴν ἀρέσκεια τοῦ κάθε ἀτόμου δὲν θὰ ἱκανοποιήσουν πραγματικὰ ἕνα λογικὰ σκεπτόμενο ἄνθρωπο. Ἑπομένως, οἱ μελλοντικὲς προσδοκίες τῶν Ἰνδουιστῶν, ὅπως ἀπεικονίζονται σ’ αὐτὴ τὴ σύγχρονη εἰκόνα τῆς Λάκσμι, ἔχουν τὴν προέλευσή τους στὴν ἱστορικὴ ἀναφορὰ ποὺ διατηρήθηκε μόνο στὴν Ἁγία Γραφή. Ἔτσι, ἡ προφητεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιὰ τὸ «σπέρμα τῆς γυναίκας» ποὺ ἀναφέρεται στὸ ἐδάφιο Γένεσις 3:15 προσφέρει ἐλπίδες στοὺς εἰλικρινεῖς Ἰνδουιστὲς γιὰ τὸν τελικὸ θρίαμβο τῆς κυριαρχίας τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ὁριστικὴ ἐξάλειψη κάθε στασιασμοὺ καὶ πονηρῖας ἀπὸ τὸ σύμπαν, περιλαμβανομένης καὶ τῆς γῆς μας. Καὶ τὸ ἀληθινὸ «σπέρμα τῆς γυναίκας» εἶναι ἕνας Ἀπελευθερωτὴς τὸν ὁποῖο ἔχει διορίσει ὁ ἴδιος ὁ Θεός» («Ὁ δρόμος τῆς Θεϊκῆς Ἀλήθειας…», σελ. 16-18).
Μήπως αὐτὰ τὰ δόγματα ἀνταποκρίνονται στὸ περιεχόμενο τῆς πραγματικῆς πίστης τῆς ἐταιρίας; Εἶναι ἄραγε δυνατὸ νὰ μὴν γνωρίζει ἡ «Σκοπιά» πὼς οἱ Ἰνδουιστὲς καὶ οἱ γραφές τους δὲν δέχονται τὴν ὕπαρξη ἐνὸς προσωπικοῦ Θεοῦ καὶ πὼς στὸν ἀπόλυτο μονισμὸ τῶν Ἰνδῶν δὲν ὑπάρχει διάκριση ἀνάμεσα σὲ Δημιουργὸ καὶ δημιουργήματα; Δὲν γνωρίζει πὼς στὸν ἰνδουισμὸ ὅλα βρίσκονται σὲ ἑνιαία ἐξελικτικὴ κλίμακα, στὸ δρόμο τῆς «ἐπιστροφῆς» πρὸς τὸ «Ἀνεκδήλωτο», γιὰ νὰ κλείσει ὁ κύκλος καὶ νὰ ξαναρχίσει καὶ πάλι μιὰ νέα περίοδο «ἐκπνοῆς» τοῦ Βράχμαν, ποὺ θὰ καταλήξει, μέσα ἀπὸ τὴ διαδικασία αὐτοεξέλιξης (ὀρυκτό, φυτό, ζῷο, ἄνθρωπος…), μέσα ἀπὸ ἑκατομμύρια μετενσαρκώσεις, σὲ μιὰ νέα «εἰσπνοή» τοῦ Βράχμαν καὶ ἐπιστροφὴ στὴν κατάσταση τῆς ἀνεκδήλωτης «θεότητας»;
Πῶς μπορεῖ ἡ ἐταιρία νὰ ταυτίζει τὸ Βράχμαν μὲ τὸ Θεό, ποὺ ἀποκαλύφθηκε στὸν Μωυσῆ ὡς «ὁ Ὤν», καὶ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ μὲ τοὺς Ἀβατάρ, ποῦ ὅπως πιστεύεται ἀπὸ τοὺς Ἰνδουιστές, ἐνσαρκώνονται σὲ κάθε ἐποχὴ γιὰ νὰ διδάξουν στοὺς ἀνθρώπους τὸ «Dharma»; Σύμφωνα μὲ τὴν ἰνδουιστικὴ ἄποψη, ὁ Ἰησοῦς ἦταν ἁπλῶς ὁ Ἀβατὰρ τῆς «Ἐποχῆς τῶν Ἰχθύων». Τώρα μπαίνουμε στὴν «Ἐποχὴ τοῦ Ὑδροχόου», μὲ ἕνα ἄλλο Ἀβατάρ, ὄχι τὸν Ἰησοῦ τῆς περασμένης Ἐποχῆς!
Τὰ πιστεύει αὐτὰ τὰ πράγματα ἡ ἐταιρία «Σκοπιά» ἢ μήπως ἁπλὰ στοχεύει νὰ δημιουργήσει προσβάσεις γιὰ πολλοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς μας; Στὴν πρώτη περίπτωση ἡ ἐταιρία δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ τὴν Ἁγία Γραφή. Στὴ δεύτερη, ἂν τὸ κάνει γιὰ λόγους προπαγάνδας, τότε κηρύττει στὸ ὄνομα «ἄλλων θεῶν», μὲ μοναδικὸ σκοπὸ νὰ ἐξυπηρετήσει συμφέροντα ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχουν σχέση μὲ τὸ Θεὸ τῶν Χριστιανῶν, τόν ὁποῖο προδίδει.
Πηγή: Πανελλήνια Ἔνωση Γονέων, http://www.ppu.gr