Η ΚΙΝΗΣΗ ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΖΩΗ

 

Νέα Εποχή

π.ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΔΡ. ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ – ΔΡ. ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

 Η ΚΙΝΗΣΗ ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΖΩΗ

         Άλλη κίνηση στη χώρα μας, πού υπογραμμίζει τη δύναμη της σκέψης είναι η «Αρμονική Ζωή» του Ρόμπερτ Νάτζεμυ. Και γι’ αυτή την ομάδα δεν υπάρχει προσωπικός Θεός, αλλά μόνο «απεριόριστη Συνειδητότητα ή Παγκόσμια Συνειδητότητα», πού ονομάζεται και «ΛΟΓΟΣ» (Ρ. Νάτζεμυ, Θαύματα αγάπης και γνώσης Αθήνα 1988, σ. 122-124). Τα πάντα είναι «εκδηλώσεις» αυτής της «απεριόριστης Συνειδητότητας», η διαφοροποίηση αποτελεί ψευδαίσθηση. Όλοι είμαστε «ΈΝΑ», «ένα και το ίδιο με τον Θεό». Οι άνθρωποι, όλα τα αντικείμενα γύρω μας, είναι «αντανακλάσεις τού θεϊκού Φωτός στην υλική πραγματικότητα… εκδηλώσεις της μιας παγκόσμιας δύναμης πού ονομάζουμε Θεό… μεταστοιχείωση τού Θεού, μια μεταμόρφωση, μια αντανάκλαση της Θεότητας πάνω στη γη» (Θαύματα αγάπης, σ. 124-125).

Στόχος τού ανθρώπου είναι να «γνωρίσει» τον αληθινό του Εαυτό και να απαλλαγεί από τις «προσκολλήσεις» πού προέρχονται από την ταύτιση με την φύση του. Αυτό γίνεται σε μια εξελικτική διαδικασία, ύστερα από διαδοχικές μετενσαρκώσεις, μέσα από «χιλιάδες ζωές» (Ρ. Νάτζεμυ, H ψυχολογία της ευτυχίας, , Αθήνα 1986, σ. 84). Έτσι ο άνθρωπος οδηγείται στην αυτοπραγμάτωση.

Κάθε δυσχερής κατάσταση, αρρώστια, κ.ο.κ. προέρχεται από τις «προσκολλήσεις» μας, δηλαδή από την άγνοια της «αληθινής φύσης μας» (H ψυχολογία της ευτυχίας, σ. 321. Αρμονική Ζωή 9/1985, σ. 42). Αλλάζοντας τη νοητική μας κατάσταση, τα «πιστεύω», τις σκέψεις, τα λόγια, μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα γύρω μας «εμείς έχουμε δημιουργήσει τα βάσανα μας». «Όταν πιστεύουμε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχείς και υγιείς, τότε θα έχουμε και ευτυχία και υγειά. O κόσμος μας είναι απλώς μια αντανάκλαση τού τι πιστεύουμε για τον εαυτό μας, για τούς άλλους και για τη φύση τού ίδιου τού κόσμου» (Αρμονική Ζωή 8/1985, σ. 24-25).

Για να επιτύχει την εκπλήρωση κάθε επιθυμίας του ο άνθρωπος πρέπει να προσέξει αυτό πού σκέπτεται, να έχει «θετικό προγραμματισμό» και όχι «αρνητικό», «ο, τι σκεφτόμαστε διαρκώς, ό,τι πιστεύουμε κι ό,τι λέμε, αυτό θα γίνει ζωή, θα πραγματοποιηθεί. Αν ο νους είναι διαρκώς γεμάτος με διαπληκτισμούς πού κάναμε νοερά με συζύγους και φίλους μας, τότε είναι θέμα μόνο λίγου χρόνου πριν να πραγματοποιηθούν αυτοί οι διαπληκτισμοί μεταξύ μας» (H ψυχολογία της ευτυχίας, σ. 91).

Με «θετική σκέψη» μπορούμε «ν’ αποτρέψoυμε την κίνησή μας προς μια θετική κατεύθυνση». Όμως πρέπει «να φέρουμε την όλη νοητική μας αντίληψη προς τα κάτω, προς ένα βαθύτερο, πιο υποσυνείδητο και συγκεντρωμένο επίπεδο συνειδητότητας, ώστε να μπορέσουμε να προγραμματίσουμε τούς εαυτούς μας θετικά. Θα πρέπει δηλαδή να φέρουμε τον εαυτό μας σε μια κατάσταση χαλαρή και να συγκεντρωθούμε με θετικές σκέψεις και επιβεβαιώσεις»: «Χαλαρώστε το συνειδητό νου… προτρέπει ο Νάτζεμυ. Δώστε στον εαυτό σας θετικές υποδείξεις, και δημιουργικές θετικές νοερές εικόνες… Έχετε πίστη σ’ αυτή τη διαδικασία… Επιτρέψτε στις πράξεις και στα λόγια σας να εναρμονιστούν με τις καινούργιες σας νοερές προβολές. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο βλάπτετε τον εαυτό σας και τούς άλλους όταν ανησυχείτε κι όταν σκέφτεστε αρνητικά…» (H ψυχολογία της ευτυχίας, σ. 91-92).

Μεταφράσεις βιβλίων για τη θετική σκέψη

H νέα τάση προπαγανδίζεται στη χώρα μας και με τη μετάφραση διαφόρων βιβλίων των «ιεραποστόλων» της. Ενδεικτικό του κινδύνου διάβρωσης του ορθοδόξου φρονήματος είναι το γεγονός ότι τέτοια βιβλία μεταφράζονται ακόμη και από ορθοδόξους θεολόγους, εκδίδονται από ορθοδόξους εκδοτικούς Οίκους και κυκλοφορούν σε ορθόδοξα βιβλιοπωλεία, μεταξύ των ορθοδόξων Χριστιανών. Για παράδειγμα αναφέρουμε τα βιβλία του Norman Vincenτ Peale.

 Για να γίνει ο κίνδυνος -αυτός σαφής, θα αναφερθούμε στο περιεχόμενο του βασικού έργου του Peale, όπως είναι γνωστό στο ελληνικό κοινό από τη μετάφραση του Π. Πάλλη (Ν.V.Peale, H δύναμη της Θετικής Σκέψεως). Ένας πρακτικός οδηγός για την υπερνίκηση των προβλημάτων της καθημερινής Ζωής, εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη1984.

«Όπως σκέπτεσαι, έτσι θα είσαι», λέγει ο Peale (σ.72), «πες στον εαυτό σου, τα πράγματα πάνε καλά. Η ζωή είναι καλή. Διαλέγω την ευτυχία, και μπορείς να είσαι απόλυτα βέβαιος πώς έχεις ό,τι διάλεξες» (σ.103). «Ανακάλυψα πώς αν περιμένεις το χειρότερο, θα βρεις το χειρότερο, και αν περιμένεις το καλύτερο, θα βρεις το καλύτερο» (σ.147). Ο Peale αναφέρεται πολλές φορές στον Ralph Νaldo Emerson και επικροτεί τις απόψεις του γράφει:

«Ο Emerson διακήρυξε, ‘ο άνθρωπος είναι ο, τι αυτός νομίζει πώς είναι, όλη την ημέρα’… Έχουν πει πώς οι σκέψεις είναι πράγματα… Μπορείς να αρρωστήσεις τον εαυτό σου με τις σκέψεις σου, και με τις σκέψεις μπορείς να κάνεις τον εαυτό σου καλά… Σκέψου θετικά για παράδειγμα, και θέτεις σε κίνηση θετικές δυνάμεις πού φέρουν θετικά αποτελέσματα…» (σ. 276).

O Peale χρησιμοποιεί χριστιανικούς όρους για να δηλώσει εξωχριστιανικές αντιλήψεις. Έτσι αντικαθιστά τον όρο «σκέψη» με τον όρο «πίστη». Εδώ πρόκειται για «πίστη στον εαυτό μας», όχι για πίστη στον Θεό. Ακόμα κι αν ο Peale μιλάει για «πίστη στον Θεό», αυτό αποτελεί μέσο για την ενίσχυση της πίστης στον εαυτό μας, για την προώθηση της «σκέψης» στο υποσυνείδητο, με σκοπό να κινητοποιήσει δυνάμεις μέσα στον άνθρωπο και όχι να προσελκύσει το έλεος και την αγάπη του Θεού.

«Το να μάθεις να πιστεύεις είναι πρωταρχικής σημασίας. Είναι ο βασικός παράγοντας της επιτυχίας σε κάθε επιχείρημα. Όταν περιμένεις το καλύτερο, ελευθερώνεις μια μαγνητική δύναμη μέσα στο νου σου, η οποία μέσω ενός νόμου της έλξεως, τείνει να σου φέρει το καλύτερο… Είναι καταπληκτικό το πώς μια παρατεταμένη αναμονή του καλύτερου θέτει σε κίνηση δυνάμεις πού προκαλούν την υλοποίηση του καλύτερου»(σ. 168).

«Ανάπτυξε μια υπερβολική πίστη στο Θεό κι αυτό θα σου δώσει μια ταπεινή κι όμως σωστά ρεαλιστική πίστη στον εαυτό σου» (σ. 20). Αναφερόμενο στο Φιλιπ. δ’ 13 («πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ») παρακινεί: «Χρησιμοποίησε εκείνο το χωρίο… και θ’ αναπτύξεις αυτό το είδος της ισχυρής πίστεως στο Θεό και στον εαυτό σου. Θα μάθεις να γνωρίζεις τον εαυτό σου, την ικανότητα σου, τη δύναμη πού έχεις να φέρνεις αποτελέσματα. Στο βαθμό πού η στάση σου θα μεταβάλλεται από αρνητική σε θετική, η σφραγίδα της υπεροχής θα έρχεται σε σένα. Τότε με βεβαιότητα μπορείς να λες στον εαυτό σου κάτω από οποιεσδήποτε και οσεσδήποτε κακές περιστάσεις και να το λες συνειδητά. Δεν πιστεύω στην ήττα» (σ. 177).

Σύμφωνα με την απoκρυφιστική αντίληψη του Peale ο άνθρωπος «κατέχει επί πλέον δυνάμεις», πού όμως «βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση». Με την «αποδοτική πίστη» οι λανθάνουσες αυτές δυνάμεις αφυπνίζονται και τίθενται σε ενέργεια «στην καθημερινή ζωή» (σ. 222). H ίδια ενέργεια, όπως είναι η ατομική, πού υφίσταται στο σύμπαν, «κατοικεί και μέσα στον ανθρώπινο νου (mind). Τίποτε πάνω στη γη δεν είναι μεγαλύτερο από τον ανθρώπινο νου σε δυνητική δύναμη…

Όταν πράγματι μάθεις να απελευθερώνεις τον εαυτό σου, θα ανακαλύψεις ότι ο νους σου περιλαμβάνει ιδέες τέτοιας, δημιουργικής αξίας, ώστε να μην χρειάζεσαι να στερείσαι τίποτε. Με την πλήρη κατάλληλη χρήση της δυνάμεώς σου, ενισχυμένης (sτimulaτed) από τη δύναμη του Θεού, μπορείς να κάνεις τη Ζωή σου ευτυχισμένη. Μπορείς να κάνεις σχεδόν το κάθε τι στη ζωή σου – κάθε τι πού θα πιστέψεις ή θα οραματισθείς, κάθε τι για το οποίο θα προσευχηθείς και θα εργασθείς. Κοίταξε βαθιά μέσα στο νου σου. Καταπληκτικά θαύματα βρίσκονται εκεί» (σ. 287-288).

Τα πάντα προέρχονται από «μέσα μας» και η «πίστη στον Θεό» είναι μια «φόρμουλα» πού ενισχύει την πίστη στις δικές μας απεριόριστες δυνάμεις «μέσα στη συνείδησή μας μπορούμε να εξασφαλίσουμε ένα απόθεμα απεριόριστης δυνάμεως, με αποτέλεσμα να μην είναι ανάγκη να εξασθενεί η δύναμη μας… οι αρχές τού Χριστιανισμού, αν χρησιμοποιηθούν επιστημονικά, μπορούν να εξασφαλίσουν μια αδιάλειπτη και συνεχή ροή δυνάμεως μέσα στην ψυχή και στο σώμα τού ανθρώπου» (σ. 60).

Εδώ η Χριστιανική πίστη απογυμνώνεται από το περιεχόμενό της, δηλαδή από την αναφορά της σε ένα προσωπικό Θεό, από τον οποίο προέρχεται η σωτηρία, και γίνεται τεχνική, πού βρίσκει τη δικαίωση της στον εξωχριστιανικό χώρο και ιδιαίτερα στην υλιστική θεώρηση τού ανθρώπου και στη δοξασία πώς υπάρχει μόνο μια παγκόσμια δύναμη πού διαπερνά τα πάντα. Η όλη προσπάθεια του ανθρώπου πρέπει πλέον να αποβλέπει στον «συντονισμό» με αυτή τη δύναμη, και στην «συνεχή ροή της» μέσα στον άνθρωπο.

«H θρησκεία», λέγει ο Peale «ενεργεί δια μέσου των σκέψεών μας στην πραγματικότητα είναι σύστημα προσανατολισμού σκέψεων. Προσφέροντας στο νου διαθέσεις πίστεως, μπορείς να αυξήσεις τη δύναμη σου. Αυτό σε βοηθά να αποκτήσεις τεράστια ενεργητικότητα με το να σου υπενθυμίζει ότι έχεις πλούσια υποστήριξη και πηγές δυνάμεως» (σ. 58-59). Αναφερόμενος σε πρόσωπο «με σωστή θρησκευτικότητα» γράφει πώς «η θρησκεία του είναι ένας πρακτικός και χρήσιμος μηχανισμός πού προλαβαίνει τις διαρροές δυνάμεως» (σ. 61).

Στόχος τού ανθρώπου δεν πρέπει να είναι η διαπροσωπική σχέση με τον Θεό, αλλά η «συνεχής ροή δυνάμεως».  

Ο Peale γράφει: «Όταν βρισκόμαστε σε πνευματική επαφή με το Θεό μέσω της λειτουργίας της σκέψεως, η θεϊκή δύναμη διαπερνά την προσωπικότητά μας, αυτόματα ανανεώνοντας την αρχική δημιουργική πράξη. Όταν η επαφή με τη θεϊκή δύναμη διακόπτεται, ο άνθρωπος βαθμιαία αποδυναμώνεται… Έχει χάσει την επαφή με τη δύναμη πού διαρρέει το σύμπαν» (σ. 59).
O Peale λέγει πώς η ικανότητα να κατέχει κανείς και να χρησιμοποιεί την πίστη για τούς σκοπούς του είναι «δεξιότητες» πού πρέπει «να μελετηθούν και να εξασκηθούν για να τελειοποιηθούν» (σ. 21). Γι’ αυτό και ο ίδιος δίνει στη συνεχεία τούς τεχνικούς κανόνες του. Δεν παραλείπει μάλιστα να μιλάει και για «τεχνική της πίστεως» (σ. 223).

Εδώ η πίστη γίνεται «επιστήμη» και αφαιρείται από αυτή κάθε υπερβατικό στοιχείο παύει πλέον να είναι «μωρία» (Α’ Κορ. α’ 23). «Ο Χριστιανισμός μπορεί επίσης να θεωρηθεί σαν μια επιστήμη… έχει επίσης και τα χαρακτηριστικά μιας επιστήμης γιατί στηρίζεται σ’ ένα βιβλίο πού περιέχει ένα σύστημα μεθόδων και συνταγές (fοrmulas) πού γράφτηκαν για την κατανόηση και θεραπεία της ανθρώπινης φύσεως. Οι νόμοι είναι τόσο ακριβείς και η ορθότητα τους έχει τόσο συχνά αποδειχθεί… ώστε μπορεί να λεχθεί ότι η θρησκεία αποτελεί μια αυστηρή επιστήμη» (σ. 295-296). Γι αυτό και το σύστημα πού προτείνει ο Peale, λέγει, «αποδεδειγμένη και επιβεβαιωμένη αλήθεια» (σ. 12).

«Ο Θεός είναι μέσα σου», λέγει ο Peale και θεμελιώνει τις δοξασίες του στον ασιατικό πνευματικό χώρο. «Η διατήρηση της δυνάμεως εξαρτάται από το συγχρονισμό της δικής σου ταχύτητας προς το ρυθμό της κινήσεως τού Θεού. O Θεός είναι μέσα σου. Aν εσύ πηγαίνεις με μια ταχύτητα, και ο Θεός με άλλη, θα σχίσεις τον εαυτό σου στα δύο»! (σ. 64).

Οι τεχνικές του Peale δεν διαφέρουν από τις τεχνικές διαλογισμού των διαφόρων γκουρουϊστικών ομάδων, παρά μόνο στο ότι ο Peale χρησιμοποιεί χριστιανικούς όρους και αγιογραφικά εδάφια. Έτσι συστήνει:

«1. Κάθισε χαλαρωμένος σε μια καρέκλα. Άφησε εντελώς τον εαυτό σου στην καρέκλα. Αρχίζοντας από τα δάκτυλα των ποδιών σου και προχωρώντας μέχρι την κορυφή της κεφαλής σου, φαντάσου για κάθε μέρος του σώματος σου πώς χαλαρώνει. Επιβεβαίωσε τη χαλάρωση λέγοντας, «Τα δάκτυλα των ποδιών μου είναι χαλαρωμένα – τα δάκτυλα των χεριών μου – οι μύες του προσώπου μου».
2. Φαντάσου το μυαλό σου σαν μια επιφάνεια μιας λίμνης σε ώρα καταιγίδας να ανασκάπτεται από κύματα και να είναι σε ταραχή. Αλλά τώρα τα κύματα υποχωρούν, και η επιφάνεια της λίμνης είναι ήρεμη και ατάραχη.
3. Διέθεσε δύο ή τρία λεπτά και σκέψου τις πιο όμορφες και γαλήνιες σκηνές απ’ όσες έχεις ποτέ δει, όπως, για παράδειγμα, ένα βουνό την ώρα πού βασιλεύει ο ήλιος, ή μια βαθιά κοιλάδα γεμάτη με τη σιωπή της αυγής, ή ένα δάσος την ώρα του μεσημεριού, ή το Φως του φεγγαριού πάνω σε ρυτιδωμένα νερά. Με τη μνήμη σου ξανάζησε αυτές τις σκηνές.
4. Επανέλαβε αργά, ήρεμα, με απόδοση της μελωδίας τους, μια σειρά λέξεων πού εκφράζουν ηρεμία και ειρήνη, όπως, για παράδειγμα, α) ησυχία (πες την αργά και μ’ έναν ήρεμο τρόπο)
β) γαλήνη
γ) ηρεμία. Σκέψου άλλες τέτοιες λέξεις και επανέλαβέ τες.
5. Κάνε στο μυαλό σου έναν κατάλογο των περιπτώσεων στη ζωή σου πού συνειδητοποίησες την άγρυπνη φροντίδα του Θεού και ξαναθυμήσου πώς, όταν ήσουνα στενοχωρημένος και ανήσυχος, ο Θεός έφερε τα πράγματα ευνοϊκά και μερίμνησε για Σένα. (Ησ. 26,3). Επανέλαβέ τα αρκετές φορές την ημέρα, όποτε έχεις λίγο καιρό. Επανάλαβε τα δυνατά αν είναι δυνατό έτσι ώστε πριν απ’ το τέλος της ημέρας να το έχεις πει πολλές φορές. Φαντάσου αυτά τα λόγια σαν να είναι δραστήριες, ζωντανές ουσίες πού εισχωρούν μέσα στο νου σου, στέλνοντας σε κάθε περιοχή της σκέψεώς σου ένα θεραπευτικό βάλσαμο. Αυτό είναι το πιο γνωστό φάρμακο για την απομάκρυνση κάθε εντάσεως από το μυαλό σου» (σ. 143-144).

  Γίνεται φανερό πώς τα αγιογραφικά εδάφια και ο Θεός χρησιμοποιούνται εδώ σαν βοηθητικά μέσα στη δημιουργία νοητικής κατάστασης μέσα στον άνθρωπο, καλλιέργειας «θετικών σκέψεων», από τις οποίες αναμένεται το «θεραπευτικό βάλσαμο» και η λύση οποιονδήποτε προβλημάτων. Αρνητικές σκέψεις πρέπει να «ακυρώνονται» λέγει ο Peale χρησιμοποιώντας και εδώ χριστιανική ορολογία για να παρακινήσει σε αποκρυφιστικές τεχνικές:

«Αν μια αρνητική ιδέα ήττας έρθει στο νου σου, δίωξέ την αυξάνοντας τη θετική επιβεβαίωση. Πες δυνατά, ‘Ο Θεός τώρα μου δίνει ευτυχία. Μου δίνει τώρα ένα επίτευγμα’. Το πνευματικό όραμα (Visiοn) πού δημιουργείς και σταθερά κρατείς στη συνείδηση θα πραγματοποιηθεί, αν συνεχώς το επιβεβαιώνεις μέσα στις σκέψεις σου…» (σ. 284).

Το σύστημα του Peale είναι σύστημα αυτο-βοήθειας και αυτο-σωτηρίας δεν έχει ουσιαστική σχέση με την εν Χριστώ ελπίδα πού στηρίζεται στην πίστη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και στην εν Xριστώ Ζωή.
«Πίστευε στον εαυτό σου! Έχε πίστη στις ικανότητές σου!… Ένα αίσθημα κατωτερότητας και ανεπαρκείας εμποδίζει την πραγματοποίηση των ελπίδων σου, ενώ η αυτοπεποίθηση οδηγεί στην αυτο-ολοκλήρωση και την επιτυχία», λέγει ο Peale (σ. 13) και σε άλλο σημείο προσθέτει: «Οι εσωτερικές σου δυνάμεις θα επαναβεβαιώνονται, με τη βοήθεια του Θεού, θα σε υψώσουν από την ήττα στη νίκη» (σ. 30). Όχι ο Θεός, αλλά οι εσωτερικές δυνάμεις θα το επιτύχουν αυτό ο «Θεός» χρησιμοποιείται εδώ σαν βοηθητικό μέσο. Και πάλι όχι κάποιος προσωπικός Θεός, αλλά η σκέψη του Θεού ή και ο διαλογισμός στο λόγο του Θεού!

   Το τι ακριβώς εννοεί ο Peale με την «πίστη» φανερώνεται από μια ιστορία πού διηγείται για την ομάδα Baseball του Jοseph Ο’reilly στην περιοχή του Τέξας. Οι παίχτες της ομάδας αυτής δεν εσκέπτοντο θετικά για τις δυνατότητές τους δεν «πίστευαν» στη νίκη. Ο Reilly πήρε τα καλύτερα μπαστούνια του Baseball από τούς παίχτες, τούς είπε να περιμένουν στη λέσχη της ομάδας και επέστρεψε μετά μία ώρα υποστηρίζοντας πώς κάποιος Ιεροκήρυκας ευλόγησε τα μπαστούνια και τώρα αυτά έχουν μέσα τους μια ακατανίκητη δύναμη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι παίχτες πίστεψαν πως τα μπαστούνια έχουν την ευλογία του Θεού και νίκησαν όλες τις ομάδες.
Σημασία έχουν εδώ τα σχόλια του Peale: «Δεν υπήρχε καμία διάφορα στα μπαστούνια αυτά καθαυτά, είμαι εντελώς βέβαιος γι’ αυτό, αλλ’ ασφαλώς υπήρχε μια διαφορά στο νου των ανθρώπων πού τα χρησιμοποιούσαν… Ένας καινούργιος τρόπος σκέψεως άλλαξε το νου αυτών των ανθρώπων έτσι ώστε η δημιουργική δύναμη της πίστεως μπορούσε να λειτουργήσει»(σ. 150-151).
Η πίστη της ομάδας ήταν λανθασμένη, πίστεψαν σ’ ένα ψέμα, ότι στα μπαστούνια υπήρχε κάποια υπερβατική δύναμη. Όμως αυτό δεν έχει σημασία. Εκείνο πού είναι βασικό είναι ότι αυτή η εσφαλμένη πίστη δημιούργησε στο νου τους ένα καινούργιο τρόπο σκέψεως άλλαξε το νου αυτών των ανθρώπων και ελευθέρωσε τη «δημιουργική δύναμη» μέσα τους!

H ποιότητα του περιεχομένου της πίστεως λοιπόν δεν έχει καμία σημασία για την κίνηση της «θετικής σκέψης» του Peale, σημασία έχει η ένταση της πίστεως, αν δηλαδή μπορεί να αλλάξει τη νοητική μας κατάσταση. Το αν πιστεύει κανείς στον Ιησού Χριστό ή στον Βούδα, στον Κρίσνα, στον Ράμα ή και στους Ολύμπιους Θεούς και σε οποιοδήποτε είδωλο δεν έχει σημασία. Αυτό πού είναι βασικό είναι το αν η ένταση της πίστεως σε όποια είδωλα ή και δαιμόνια είναι τόση ισχυρή, ώστε να προκαλούν αυτή τη νοητική αλλαγή μέσα μας. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο!

Αυτό υποστηρίζεται από όλες τις αποκρυφιστικές ομάδες, πού μιλούν για τη δύναμη της «σκέψης». Όμως ο Peale, μαζί με άλλους αποστόλους της θετικής σκέψης πού ισχυρίζονται πώς κινούνται στον Χριστιανικό πνευματικό χώρο, χρησιμοποιεί την αγία Γραφή και καλύπτει την αποκρυφιστική του διδαχή πίσω από χριστιανικούς όρους, όπως είναι η «πίστη» ή και η «προσευχή». 

H προσευχή, αναφέρει, «είναι ένα ζωτικό μέρος της μεθόδου απελευθερώσεως δυνάμεως», η προσευχή βοήθα τούς ανθρώπους «να αποδεσμεύσουν και να χρησιμοποιούν δυνάμεις πού διαφορετικά δε θα τις είχαν στη διάθεσή τους» (σ. 78). «Η δύναμη της προσευχής είναι μια φανέρωση ενεργείας. Όπως ακριβώς υπάρχουν επιστημονικές μέθοδοι για την αποδέσμευση ατομικής ενέργειας, έτσι υπάρχουν επιστημονικοί τρόποι για την απελευθέρωση πνευματικής ενέργειας μέσα από το μηχανισμό της προσευχής. Πολλές είναι οι εκπληκτικές αποκαλύψεις της ενεργοποιημένης δυνάμεως» (σ. 79).

«Μπορείς να λάβεις καθοδήγηση στα προβλήματά σου αν η προσευχή αφεθεί να εισχωρήσει στο υποσυνείδητό του, την έδρα των δυνάμεων πού προσδιορίζει αν θα προβείς σε σωστές ή λαθεμένες πράξεις. Η προσευχή έχει τη δύναμη να κρατά τις αντιδράσεις σου σωστές και σταθερές. Η προσευχή πού φθάνει βαθιά στο υποσυνείδητό σου μπορεί να σε αναδημιουργήσει. Απελευθερώνει δύναμη και την κάνει να ρέει ελεύθερα» (σ. 79).

H προσευχή δεν κατευθύνεται εδώ στο «ουράνιο θυσιαστήριο» (Αποκ. η’ 3-4), αλλά προς τα «έσω», στο υποσυνείδητο του ανθρώπου, πού λογίζεται από την αποκρυφιστική κίνηση σαν έδρα «των δυνάμεων πού προσδιορίζει αν θα προβείς σε σωστές ή λαθεμένες πράξεις». Δεν έχει λοιπόν η προσευχή κατεύθυνση «προς τα πάνω», αλλά «προς τα έσω». Επομένως δεν έχει σχέση με την προσευχή της Εκκλησίας, είναι μια τεχνική, με την οποία επιχειρείται η επικράτηση μιας νοητικής στάσης, πού πρέπει να εισχωρήσει στο υποσυνείδητο, για να το κινήσει σε «αναδημιουργία», να μεταβάλει δηλαδή τη νοητική στάση σε πράξη. Αυτό λέγεται «επιστημονική πνευματική άσκηση», πού «ανατρέπει τη στερεότυπη διαδικασία ακριβώς όπως κάνει γενικά η επιστήμη» (σ. 80). Πρόκειται για «πνευματικό νόμο», πού «πράγματι λειτουργεί όταν χρησιμοποιούν κατάλληλες μέθοδοι» (σ. 82). Και η μέθοδος αυτή είναι« επιστημονική» (σ. 90), λειτουργεί δηλαδή ανεξάρτητα από την προσωπική βούληση του Θεού.

«Προσωπικά, πιστεύω ότι η προσευχή είναι η αποστολή κραδασμών από ένα πρόσωπο σε άλλο πρόσωπο και στο Θεό. Όλα στο σύμπαν βρίσκονται σε κραδασμό… Όταν κάνεις μια προσευχή για έναν άλλο άνθρωπο, χρησιμοποιείς τη δύναμη πού είναι εγγενής σ’ ένα πνευματικό σύμπαν. Μεταφέρεις από τον εαυτό σου στο άλλο πρόσωπο ένα αίσθημα αγάπης, βοηθείας, υποστηρίξεως… και μ’ αυτό τον τρόπο αφυπνίζεις κραδασμούς στο σύμπαν δια των οποίων ο Θεός πραγματοποιεί τα καλά για τα οποία προσευχήθηκες» (σ. 90). Εδώ, προφανώς ο «Θεός» ταυτίζεται με τούς «συμπαντικούς κραδασμούς».

H προσευχή δεν έχει σκοπό να εκζητήσει το έλεος και την αγάπη του Θεού ή να δοξολογήσει τον Κύριο, αλλά να εγχαράξει «θετικές σκέψεις» ή «δημιουργικές ιδέες» στο υποσυνείδητο μας, οι οποίες θα ενεργοποιηθούν και θα μας οδηγήσουν στην επίτευξη των σκοπών πού έχουμε θέσει.
«Μια από τις σπουδαίες ενέργειες της προσευχής είναι ότι προκαλεί δημιουργικές ιδέες. Μέσα στην ψυχή υπάρχουν όλες οι δυνάμεις πού απαιτούνται για μια επιτυχημένη ζωή. Υπάρχουν ιδέες μέσα στη συνείδηση, οι οποίες όταν αποφυλακιστούν και τούς δοθεί ελεύθερος χώρος μαζί με τα κατάλληλα μέσα, μπορούν να οδηγήσουν στην επιτυχημένη εκτέλεση κάθε σχεδίου ή εγχειρήματος. Όταν η Καινή Διαθήκη λέει, «H Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας (Λουκ. 17,21), μας πληροφορεί ότι ο Δημιουργός μας Θεός εναπέθεσε στην ψυχή και την προσωπικότητα μας όλες τις πιθανές δυνάμεις… Απομένει σε μας να απελευθερώσουμε και να αναπτύξουμε αυτές τις δυνάμεις» (σ. 92).

Μέσα στο μυαλό μας και μέσα στο υποσυνείδητό μας βρίσκονται τα πάντα, δεν έχουμε ανάγκη τίποτε έξω από μας. «H ζωή μας κατά το πλείστον προσδιορίζεται μέσα στο υποσυνείδητο. Αν ρίξεις μια προσευχή μέσα στο υποσυνείδητο την ώρα της μεγαλύτερης χαλάρωσής του τότε η προσευχή έχει ένα ισχυρό αποτέλεσμα (σ. 94). Πρόκειται για «εκροή της δυνάμεως της προσευχής», Λέγει ο Peale και υπογραμμίζει ότι «μέσα στο μυαλό μας έχουμε περίπου δύο δισεκατομμύρια μικρούς ηλεκτρικούς συσσωρευτές. Το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να αποστείλει δύναμη μέσω σκέψεων και προσευχών» (σ. 97).

«Ό,τι πιστεύουμε μέσα στο υποσυνείδητό μας συνήθως το αποκτούμε… Αν η σκέψη σου είναι θετική, θα έχεις θετικά και θεραπευτικά αποτελέσματα», λέγει ο Peale και συνιστά: «ζήτησε από το Θεό να θεραπεύσει αυτόν πού αγαπάς… ‘Σε παρακαλώ κάνε το αυτό’, αλλά σου συνιστούμε να πεις το ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ μόνο μία φορά. Ύστερα απ’ αυτό στην προσευχή σου, να Τον ευχαριστείς για την καλοσύνη Του. Αυτή η καταφατική πίστη θα σε βοηθήσει να απελευθερωθεί βαθιά πνευματική δύναμη και χαρά μέσα από την επανεπιβεβαίωση της αγάπης και της φροντίδας του Θεού. Αυτή η χαρά θα σε στηρίξει και να θυμάσαι πώς η ίδια η χαρά έχει θεραπευτική δύναμη» (σ. 254).

   Τα όσα αναφέραμε αποδεικνύουν πώς η νέα τάση εισχωρεί επικίνδυνα στη χώρα μας και απειλεί με διάβρωση ακόμη και τον εκκλησιαστικό χώρο. Είναι τάση πού ακυρώνει το ευαγγέλιο της εν Χριστώ σωτηρίας και όμως φαίνεται πώς αυτό δεν έχει γίνει αντιληπτό σε μας.

 Από το βιβλίο: ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ-ΑΥΤΟΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ-ΣΩΤΗΡΙΑ