Γεώργιος Κ. Τζανάκης, Ἀκρωτήρι Χανίων
Ἡ σημερινή λέξις ἐμπιστοσύνη εἶναι μία ἀπὸ τὶς σημασίες τῆς ἀρχαίας λέξεως «πίστις». Συνήθως σήμερα ὅταν λέμε πίστις ἐννοοῦμε τὸ θρησκευτικὸ δόγμα, τὴν θρησκεία, τὸ θρήσκευμα, στὸ ὁποῖο πιστεύει κάποιος, ἀλλὰ ἐπίσης (ἡ λέξις πίστις) ἀφορᾶ τὴν ὑποκειμενικὴ πεποίθησι, ἐμπιστοσύνη, ἀξιοπιστία προσώπου, πράγματος ἤ καταστάσεως.
Ὁ Λαρίσης Ἱερώνυμος θεωρεῖ ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ βυσσοδομοῦν ἐναντίον Συνόδων, Πατριαρχῶν, Μητροπολιτῶν Κληρικῶν κλπ προκειμένου νὰ κλωνίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ κόσμου σ᾿ αὐτοὺς:
«Συστηματικὰ καὶ συγκεκριμένα χαλκεῖα στὸν ἔντυπο καὶ ἡλεκτρονικὸ τύπο ἀποδίδουν ἀνύπαρκτες κατηγορίες καὶ βυσσοδομοῦν ἐναντίον Συνόδων, Πατριαρχῶν, Μητροπολιτῶν, Κληρικῶν ποὺ τηροῦν τὸ αὐτονόητο. Τὴν ὑπακοή τους στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Τοὺς ὑβρίζουν, ὑπονομεύουν τὴν θεολογικὴ καὶ ἐπιστημονική τους κατάρτησι, τοὺς ἀπαξιώνουν, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ κλονίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ ὑπακοὴ τοῦ κόσμου ἤ ἔστω τῶν ὀπαδῶν τους πρὸς τὰ ἐκκλησιαστικά θέσμια. » (ΙΛ. ΑΠ7 σελ.10-11)
Καλεῖ, λοιπόν, τὸν ἐπιστήμονα καὶ συνεπίσκοπό του Νικόλαο Λαυρεωτικῆς νὰ ἀποκαταστήσῃ τὴν χαμένη ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ στοὺς ἐπισήμους ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας καὶ θὰ δοῦμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ ἐπιστήμων ἐπίσκοπος τὸ ἐπιχειρεῖ.
Παρουσιάζει διάφορες αἰτίες ποὺ κλονίζουν τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων. Μιὰ αἰτία εἶναι ἡ ἔντασι καὶ οἱ συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες ζοῦμε, λόγῳ οἰκονομικῆς καὶ ὑγειονομικῆς κρίσεως:
«Ἡ ἔντασι καὶ οἱ συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες ζοῦμε εἶναι πρωτοφανεῖς. Μετὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση καὶ ἡ ὑγειονομική! Βομβαρδισμὸς πληροφοριῶν, συχνὰ ψευδῶν καὶ δύσκολα ἐλεγχόμενων, ἀπειλές, φόβοι, ἐντάσεις, σύγχυση, κλονισμὸς ἐμπιστοσύνης, καχυποψία.» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.13)
Ἄλλη αἰτία εἶναι .. ἡ πανδημία τοῦ COVID-19: «Ἡ πανδημία τοῦ COVID-19, ἀφοῦ ἐπικράτησε αἰφνιδιαστικὰ στὴν παγκόσμια κοινότητα, ἔχει κυριολεκτικὰ ἀναστατώσει τὴν ἀνθρωπότητα, ἔχει ἀνατρέψει διαχρονικὲς σταθερές, ἔχει ὁδηγήσει τὴν ἐπιστημονικὴ καὶ τεχνολογικὴ παντοδυναμία σὲ ἀμφισβήτηση, ἔχει κλονίσει τὴν ἐμπιστοσύνη στὶς διάφορες μορφὲς ἐξουσίας» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.13)
Ἀλλὰ καὶ ἡ χρήσι τῶν (ἀποκαλουμένων) ἐμβολίων συνετέλεσε: «Ἡ χρήση τῶν ἐμβολίων δημιούργησε μία ἁλυσίδα προβλημάτων παράλληλων πρὸς τὰ καθαρῶς ὑγειονομικά: ... ἡ ἐμπιστοσύνη στοὺς πολιτικοὺς καὶ τὶς κυβερνήσεις κλονίσθηκε σοβαρά» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.14)
Πιό συγκεκριμένα ἡ ὕπαρξις τεραστίων οἰκονομικῶν συμφερόντων διαφόρων ἀτόμων ἀμφιβόλου ἠθικῆς καὶ τῶν φαρμακευτικῶν ἐταιρειῶν συντελεῖ στὴν κατάρευσι τῆς ἐμπιστοσύνης καὶ στὴν ἀρνητικὴ στἀσι τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὴν προσπάθεια έπιβολῆς τῶν σκευασμάτων ποὺ παρουσιάζονται ὡς ἐμβόλια: «Ἡ ὕπαρξη τεραστίων οἰκονομικῶν συμφερόντων ἀτόμων ἀμφιβόλου ἠθικῆς καὶ φαρμακευτικῶν ἑταιρειῶν εἰς βάρος τῶν οἰκονομιῶν τῶν κυβερνήσεων καὶ τοῦ λαοῦ, πρᾶγμα ποὺ ὄχι μόνον δὲν ἐμπνέει ἐμπιστοσύνη, ἀλλὰ ἀντίθετα προξενεῖ καὶ ἔντονο ἀρνητισμό. » (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.21)
Δηλαδὴ ἐπαναλαμβάνει ὅλα αὐτὰ τὰ γενικά, ποὺ μόνον τυφλοὶ δὲν τὰ εἶδαν, κωφοὶ δὲν τὰ ἄκουσαν, καὶ ἀναίσθητοι δὲν τὰ αἰσθάνθηκαν. Τὸ θέμα μὲ αὐτὸν εἶναι πού καταλήγει.
Λέει ὁ ἐπίσκοπος ὅτι πρέπει νὰ πάρουμε θέσι, μπροστά σ᾿ὅλα αὐτά. Νὰ τοποθετηθοῦμε: «Τελικά, ὡς πολίτες ἀλλὰ καὶ ὡς πιστοὶ ἀναγκαζόμαστε νὰ τοποθετηθοῦμε. Γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ πρέπει κάπου νὰ ἐμπιστευθοῦμε.». (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.14) Πρέπει σὲ κάποιον νὰ δείξουμε ἐμπιστοσύνη. Ἀναγκαῖο. Καὶ θέτει τὰ ἐρωτήματα: «Θὰ ἐμπιστευθοῦμε τὰ κοσμικὰ συστήματα ποὺ προβάλλουν καὶ διαδίδουν εἴτε τὴ μία εἴτε τὴν ἄλλη ἄποψη;» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.14) Οἱ δύο ἀπόψεις εἶναι, ὅπως ὁ ἴδιος λέει, ἡ μία γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ σωτήριου ἐμβολιασμοῦ ἀκόμη καὶ ὑποχρεωτικῶς καὶ ἡ ἄλλη τὸ ἀντιδραστικὸ ἀντιεμβολιαστικὸ ρεῦμα καὶ ἰδεολόγημα. Ρωτᾶ λοιπὸν: Θὰ ἐμπιστευτοῦμε τὰ κοσμικά συστήματα ποὺ προβάλλουν αὐτὲς τὶς ἀπόψεις; Ἐδὼ τὸ βάρος βρίσκεται στὴν λέξι «κοσμικά». Ἀπευθύνεται σὲ «πιστοὺς» ἀνθρώπους καὶ στόχος του εἶναι, ὅπως προείπαμε, νὰ ἀποκαταστήσῃ τὴν χαμένη ἐμπιστοσύνη τους πρὸς τὴν Ἱεραρχία. Ἐδὼ ἀντιπαραβάλει , στὰ λόγια, τὴν ἐκκλησιαστικότητα μὲ τὴν κοσμικότητα, ὥστε ὁ ἀναγνώστης χωρὶς προβληματισμὸ νὰ τοποθετηθῇ στὴν πλευρά τὴν ἐκκλησιαστική. Διότι ἡ ἄποψις τὴν ὁποία αὐτὸς ὑποστηρίζει καὶ λυσαλέα θέλει νὰ ἐπιβάλλῃ εἶναι ἡ ἄποψις (ποὺ παρουσιάζεται καὶ ὡς κυριαρχούσα ἄποψις τῆς Ἱεραρχίας) ὅτι πρέπει ὅλοι νὰ ἐμβολιαστοῦν διότι αὐτὸ εἶναι τὸ ὀρθόν. Εἶναι δηλαδὴ ἡ μιά ἀπὸ τὶς δύο «κοσμικὲς» ἀπόψεις καὶ συγκεκριμένα τῆς ἐξουσίας, τῶν φαρμακευτικῶν ἐταιρειῶν, τῶν μεγάλων πολυεθνικῶν καὶ τραπεζιτῶν, καὶ τῶν ἐλεγχόμενων διεθνῶν ὀργανισμῶν ἀπὸ ἄτομα ἀμφιβόλου ἠθικῆς , ὅπως ὁ ἴδιος λέγει.
Συνεχίζει: «Θὰ ἐμπιστευθοῦμε τὴν εἰδησεογραφικὴ ἐνημέρωση ἀπὸ τὸ διαδίκτυο καὶ τὰ ἐπίσημα κείμενα; ἢ ὁμάδες ποὺ ἀμοιβαίως ὑποστηρίζονται στὰ ἠλεκτρονικὰ Μέσα Κοινωνικῆς Δικτύωσης; θὰ ἐμπιστευθοῦμε τὸ προσωπικό μας αἰσθητήριο, τὴν ἄποψή μας; ἢ ὁ καθένας τὸν πνευματικό του ἢ κάποιον σοφὸ γέροντα;» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.22)
Καὶ τί ἀντιπαραβάλει σὲ ὅλα αὐτά, πάλι ὡς ἐρώτησι γιὰ τὸ ποιὸν θὰ ἐμπιστευτοῦμε; «ἢ μήπως τὸν Ἐπίσκοπό μας καὶ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο;» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.22)
Στὴν ρητορικὴ αὐτὴ ἐρώτησι ἔχει δώσει ὁ ἴδιος τὴν ἀπάντησι γιὰ νὰ μὴν κουράζονται νὰ σκέφτονται οἱ ἀναγνῶστες του, ὅπως ἔχουμε ξαναπεῖ: «Στὰ ὑγειονομικὰ θέματα ἐμπιστευόμαστε τοὺς ἐκπροσώπους τῆς ἰατρικῆς κοινότητος, στὰ πνευματικὰ τὴν θεσμικὴ Ἐκκλησία». (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.14) Μόνο ποὺ ἐδω ὑπάρχει ἕνα μπέρδεμα. Τὸ θέμα τῆς ἀσθένειας καὶ τοῦ ἐμβολιασμοῦ τὸ παρουσιάζει ὡς ὑγειονομικό καὶ ὄντως ἐκ πρώτης ὄψεως ἀφορᾶ τὴν ὑγεία, ὅμως χρησιμοποιήθηκε ὡς ἐργαλεῖο γιὰ νὰ ἐπιτευχθοῦν ὅλοι οἱ ἄλλοι στόχοι ἐπιβολῆς, ἐλέγχου καὶ ἀλλαγῆς τῆς πορείας τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀλλὰ ταυτοχρόνως εἶναι καὶ πνευματικό διότι κλείνουν ἐκκλησίες, δὲν προσκυνοῦνται οἱ ἅγιες εἰκόνες, συκοφαντοῦνται τὰ Μυστήρια ὡς μεταδοτικά ἀσθενειῶν, διώκονται οἱ χριστιανοὶ κληρικοὶ καὶ λαϊκοί ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντες καὶ τοὺς Ἱεράρχες, ἀπαγορεύεται σὲ πνευματικοὺς νὰ ἐξομολογοῦν, θεωρεῖται ἁμαρτία καὶ ἀπανθρωπία τὸ νὰ μὴν ἐμβολιάζεται κανεὶς, καλλιεργεῖται ὁ φόβος, ὑποχωρεῖ ἡ πίστις, καταργεῖται ἡ ἐλευθερία καὶ τὸ αὐτεξούσιον, προετοιμάζεται παγκόσμια δαιμονική δικτατορία. Αὐτὰ δὲν εἶναι πνευματικὰ θέματα; Τί εἶναι; Δὲν προέρχονται ἀπὸ τὸ κατ᾿ ἀρχὴν ὑγειονομικὸ θέμα τῆς ἀσθενείας καὶ τῶν «ἐμβολιασμῶν»;
Ὁπότε μέσα ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ νεφέλωμα τοῦ λόγου του, τὶς ἀλληλοσυγκρουόμενες ἀπόψεις, τὶς ἐπαναλήψεις τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει στὸν ζαλισμένο ἀναγνώστη εἶναι «Πρέπει νὰ ἐμπιστευτοῦμε τὸν Ἐπίσκοπό μας καὶ τὴν Σύνοδο». Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ μόνο ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει, πέραν τοῦ ὅτι ταυτοχρόνως ὅλοι πρέπει τυφλά νὰ ὑπακούουν στὶς προσταγὲς τῆς Πολιτείας καὶ τῶν εἰδικῶν καὶ νὰ κάνουν ὅσα «ἐμβόλια» τοὺς ζητηθοῦν.
Ὅλα αὐτὰ τὰ γαρνίρῃ μὲ θεολογικοφανεὶς ρητορικὲς πομφόλυγες, ἀλλὰ καὶ μὲ ἄκρως ἀντιεκκλησιαστικές καὶ ὑπονομευτικὲς τῆς πίστεως ἀπόψεις. Πιστεύω ὅτι ἀρκετοὶ μὲ μιὰ μόνο ἀπλή ἀνάγνωσι, ἄν κατάφεραν νὰ φτάσουν μέχρι τὸ τέλος τοῦ κειμένου του, θὰ ἀντιλήφθηκαν ἀμέσως τί λέω. Μιλοῦμε γιὰ δυό γαϊδάρων ἄχερα. Ἐκμεταλεύεται ὅμως, κατὰ τὴν γνώμη μου, τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων στὸ ράσο καὶ στὴν ἱερωσύνη καὶ προσπαθεῖ νὰ τὴν μεταφέρει (τὴν ἐμπιστοσύνη) στοὺς ἀναξίους ρασοφόρους ποὺ στιγματίζουν τὴν ἱερωσύνη, συκοφαντῶντας τοὺς ἀξίους καὶ ὑπονομεύοντας τὴν πίστι.
Ἕνα δυό παραδείγματα: «Θὰ ἐμπιστευθοῦμε τὸ προσωπικό μας αἰσθητήριο, τὴν ἄποψή μας; ἢ ὁ καθένας τὸν πνευματικό του ἢ κάποιον σοφὸ γέροντα;» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.22) Προσέξτε πῶς ἀναφέρεται στοὺς πνευματικούς. «Θὰ ἐμπιστευτεῖ ὁ καθένας τὸν πνευματικό του;» Ὁ κάθε ἄνθρωπος ποὺ γνώρισε ἀληθινὸ πνευματικὸ πατέρα ἀντιλαμβάνεται πόσο δαινονικῶς ὑπονομευτικὴ τῆς πίστεως εἶναι αὐτὴ ἡ ἔκφρασις. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ ἐργόχειρα τοῦ σατανᾶ εἶναι νὰ βάζῃ λογισμοὺς ἐναντίον τοῦ πνευματικοῦ:
«Τό ἐργόχειρο τοῦ Σατανᾶ εἶναι συνεχῶς νά μᾶς βάζη λογισμούς. Ἐκεῖ πρέπει νά ἔχωμε καλό κόσκινο. Στήν ἀρχή, προσπαθεῖ νά μᾶς βάζη λογισμούς ἐναντίον τῶν ἄλλων, ὕστερα ἐναντίον τοῦ πνευματικοῦ μας, μετά προχωράει στούς Ἁγίους καί φθάνει ἕως καί τόν Θεό». ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ [1]
Μὰ ὁ πραγματικὸς πνευματικὸς εἶναι ἕνα μεγάλο θεϊκὸ μυστήριο. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ποὺ τὸν στέλνει ὁ Θεὸς νὰ βοηθήσῃ τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν εἶναι θεσμὸς, δὲν εἶναι ἀξίωμα, δὲν ἔχει ἀπαιτήσεις ἀποδοχῆς καὶ ἀξιώσεις ἐξουσίας πάνω στοὺς ἄλλους. Μπροστά του οἱ ψυχὲς ἀκοῦν ἵσως γιὰ πρώτη φορὰ τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Ἀνοίγουν. Πιστεύουν. Ἐμπιστεύονται. Κλαίει ὁ ἄνθρωπος, κλαίει καὶ ὁ πνευματικός μπροστά σ᾿ αὐτὸ τὸ μυστήριο. Νὰ μιλήσω γιὰ τὸν ἅγιο Παΐσιο; Γιὰ τὸν ἅγιο Πορφύριο; Γιὰ τόσους καὶ τόσους; Θὰ πῇ κανεὶς, μὰ εἶναι ἅγιοι. Φυσικά εἶναι. Ὁ ἅγιος Γέροντας παπα-Δημήτρης ὁ Γκαγκαστάθης; Ὁ παπα Γιάννης ὁ Καλαϊδής; Πῶς ἔνοιωθαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ τοὺς συναντοῦσαν καὶ τί ἔκαναν μετά; Τοὺς ἄκουγαν ἤ ὄχι; Γιατὶ τοὺς ἄκουγαν; Γιατί τοὺς ἐμπιστευόταν; Τί τοὺς λέει ὁ πολυλογᾶς Δέσποτας; «Θὰ ἐμπιστευτῆτε τὸν πνευματικό σας;» Μένω ἄναυδος μπροστά σ᾿αὐτὴ τὴ βαναυσότητα καὶ τὴν ὑπονόμευσι τῆς πίστεως. Καλὰ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐκστόμισε αὐτὸ τὸν λόγο καὶ ἔχει καὶ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα δὲν συνάντησε ποτέ του πνευματικό; Δὲν ἔχει νοιώσει τίποτα; Μιλᾶς ἔτσι στοὺς σημερινοὺς τραυματισμένους καὶ σακατεμένους ἀνθρώπους; «Θὰ ἐμπιστευτεῖ ὁ καθένας τὸν πνευματικό του;» Ναί. Τὸν πνευματικό του θὰ ἐμπιστευτῇ καὶ κανέναν ἄλλο. Καὶ δική σας δουλειά, τῶν δεσποτάδων, εἶναι νὰ κάνετε ἀξίους ἀνθρώπους ἱερεῖς καὶ ἐξομολόγους, καὶ νὰ τοὺς καθοδηγεῖτε ὀρθοδόξως καὶ φιλανθρώπως, καὶ νὰ παρακαλᾶτε τὸν Θεό νὰ τοὺς ἀξιώσῃ νὰ γίνουν ἀγωγοὶ τῆς χάριτός Του ὥστε νὰ βοηθηθοῦν οἱ ἄνθρωποι. Νὰ μποροῦν νὰ μιλοῦν στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ὄχι νὰ τοὺς κάνουν τὸ κεφάλι καζάνι, ὅπως τὸ γραφτὸ ποὺ ἐξετάζουμε, καὶ τὴν ψυχή κουρέλι. Ἐπίσης ἄν ἐνδιαφέρεστε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ θεωρητικῶς ποιμένετε, θὰ ἔπρεπε νὰ παρακαλᾶτε νὰ βρῇ κάθε ἄνθρωπος ἕναν ἐξομολόγο (ὑπάρχουν πολλοί) ἤ ἕναν πνευματικὸ -ἄν ὑπάρχει- ποὺ νὰ ἀναπαύσῃ τὴν ψυχή του καὶ νὰ τὸν ἐμπιστευτῇ (τὸν πνευματικό) γιὰ νὰ τὸν βοηθήσῃ νὰ πλησιάσῃ τὸν Θεό. Ἀντ᾿ αὐτοῦ βλέπουμε τὴν ὑπονόμευσι τοῦ ρόλου τοῦ πνευματικοῦ, ἔργῳ καὶ λόγῳ!!! Ἔτσι μεγαλώνει ἡ δουλειὰ τῶν ψυχολόγων καὶ τῶν ψυχιάτρων.
Καὶ φτάσαμε σὲ τέτοιο βάραθρο δαιμονισμοῦ καὶ διώκονται οἱ πνευματικοί, καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὰ πνευματικά τους τέκνα καὶ ἀπειλοῦνται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς ἐπισκόπους ἤ τοὺς προϊσταμένους ἀδελφοτήτων. Διαμαρτύρεται ὁ δέσποτας διότι, λέει: «Ἀκόμη καὶ συμπαγεῖς ἀδελφότητες ἔχασαν τὴν συνοχὴ καὶ ὁμοψυχία τους» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.34). Πόσοι πνευματικοὶ ἐκβιαζόμενοι δὲν ἄντεξαν καὶ ἔσκασαν ἀπὸ τὴν στεναχώρια τους ; Ὅταν ἐν ὀνόματι τῆς ἑνότητος καὶ τῆς ὁμοψυχίας ζητᾶς ἀπὸ ἀνθρώπους νὰ καταπατήσουν τὴν συνείδησί τους, νὰ σιωπήσουν καὶ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν μέχρι τώρα στάσι τους, δὲν τοὺς δολοφονεῖς καὶ μάλιστα ἐν ὀνόματι τῆς ἑνότητος; (Δὲν εἶναι τέτοια ἡ περίπτωσις τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ Ζαφείρη; ποὺ σίγουρα θὰ τὴν γνωρίζῃ ὁ δέσποτας;)
Καὶ ὅλες αὐτὰ, - διώξεις, ἀργίες, ἀπαγόρευσι ἐξομολογήσεως, κλπ- ὁ Λαυρεωτικῆς τὰ παρουσιάζει ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ ... ἀντιεμβολιαστικοῦ κινήματος: «Τὸ ἀντιεμβολιαστικὸ κίνημα τῶν πιστῶν δὲν κάμφθηκε, ἀλλὰ ἐνέτεινε τὴν ἀντίδρασή του, πρᾶγμα ποὺ προκάλεσε σκληρότερες θέσεις καὶ μέτρα ἀπὸ κάποιους ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν, ὅπως ἐπιβολὴ ἀργίας καὶ διακοπὴ μισθοῦ στοὺς ἀρνούμενους νὰ ἐμβολιασθοῦν ἱερεῖς (Σεβ. Μυτιλήνης κ.Ἰάκωβος, Σεβ. Ἐλευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομος, Σεβ. Δράμας κ. Παῦλος, Σεβ. Ζακύνθου κ. Διονύσιος) ἢ ἀπαγόρευση ἀντιεμβολιαστικοῦ κηρύγματος ἐπὶ ἀπειλῇ ἄρσεως τῆς εὐλογίας τοῦ ἐξομολογεῖν (Σεβ. Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος (Σεβ. Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος, Ἐγκύκλιον Σημείωμα, 10.12.2021).) ἢ καὶ ἀπόλυτες καὶ αὐστηρὲς τοποθετήσεις ὅπως τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου, ὁ ὁποῖος μιλάει γιὰ «ἀντιεμβολιαστικὴ παράνοια» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.19-20) (Δεῖτε τὰ λαμπρά ἐπισκοπικά πρόσωπα ποὺ ἀναφέρει, ζῶντας καὶ τεθνεῶτας... ὁ Θεὸς νὰ συγχωρήσῃ καὶ ἀναπάυσῃ αὐτούς)
Ταυτοχρόνως προσπαθεῖ νὰ ὑπονομεύσῃ τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς πνευματικούς τους καὶ σὲ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀπομεμακρυσμένους τοπικῶς καὶ χρονικῶς πνευματικοὺς ἤ γέροντες. Ἀφοὺ εἰρωνεύτηκε τὴν σημασία τῆς γνώμης τοῦ πνευματικοῦ τοῦ κάθε ἑνὸς, ἐπεκτείνεται καὶ σὲ ὅλα τὰ ἄλλα πρόσωπα, ποὺ πιθανὸν ἔχουν ἄλλη γνώμη ἀπὸ τὴ δική του, καὶ προσπαθεῖ νὰ διαβάλῃ τὴν ἀξιοπιστία τους: «(Θὰ ἐμπιστευθῇ) ὁ καθένας τὸν πνευματικό του ἢ κάποιον σοφὸ γέροντα;» Βλέπετε τὴν εἰρωνεία τοῦ ἐπιστήμονος –ἐπισκόπου. Κάποιον σοφὸ γέροντα. Κάθε λέξι καὶ μαχαιριὰ στὴν πίστι. «Κάποιον». Ἄς ποῦμε ὁ π. Εὐθύμιος τῆς Καψάλας, ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς Ἁγ. Παύλου τοῦ Ὄρους π. Παρθένιος, (ἀναφέρω μερικοὺς πατέρες γνωστοὺς γιὰ τὶς θέσεις τους, ποῦ ζοῦν), οἱ ἄλλοι πατέρες ποὺ μιλοῦν καὶ γράφουν καὶ οἱ περισσότεροι ποὺ οὔτε μιλοῦν δημοσίως οὔτε γράφουν, ἀλλὰ στὶς συζητήσεις καὶ στὶς ἐξομολογήσεις κατευθύνουν ὀρθοδόξως τὸν λαό. Τί εἶναι αὐτοί μπροστά στοὺς ἐπισκόπους καὶ στὴ Σύνοδο; Κάποιοι. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ οἱ κεκοιμημένοι. Ὁ ἅγιος Παΐσιος, ὁ ἅγιος Πορφύριος, ὁ ἅγιος Εὐμένιος τῆς Ἐθιᾶς, ὁ π. Σάββας Ἀχιλλέως, ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτηλιναῖος, ὁ π. Ἀμβρόσιος ὁ Λάζαρης, ὁ π. Ἰωάννης Καλαϊδής, (γράφω ὀνόματα ποὺ μοῦ ἔρχονται τώρα στὸ μυαλό) καὶ μιὰ ἀτελείωτη χορεία ἁγίων ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν μιλήσει εὐθέως ἤ ἐμμέσως γιὰ ὅλα ὅσα συμβαίνουν καὶ ὁ λαὸς τοὺς ἔχει ἐμπιστοσύνη. Ὅλοι αὐτοὶ γίνονται εἰρωνικῶς «κάποιοι σοφοί γέροντες».
Αὐτοὺς φοβάται ὁ δέσποτας καὶ οἱ ὁμοϊδεάτες του καὶ αὐτῶν τὴν ἀξιοπιστία προσπαθῇ νὰ μειώσῃ: « Ἀρκετοὶ πάλι, βλέποντας τὴν ἀντιεμβολιαστικὴ καχυποψία νὰ κυριαρχεῖ καὶ σὲ ἄλλα πρόσωπα τῆς ἐμπιστοσύνης τους π.χ. στὸν πνευματικό τους ἢ καὶ σὲ ἀνθρώπους γνήσιους καὶ ἀληθινοὺς κατὰ τὴν ἄποψή τους, τοποθετοῦνται μὲ ἐπιφυλακτικότητα ἔναντι τῶν ἐμβολίων ... Τὸ γεγονὸς ὅτι κυκλοφοροῦν ἰδίως μεταξὺ τῶν πιστῶν προφητεῖες καὶ προρρήσεις «ἁγίων» ἀνθρώπων ποὺ ὁμιλοῦν συγκεκριμένα γιὰ τὸ ἐμβόλιο ὡς μέσο κυριαρχίας τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀποτελεῖ ἕναν ἐπιπλέον παράγοντα, μεταξὺ τῶν θρησκευομένων.» (ΝΛ. ΑΠ7 σελ.21-22)
Ὁ ἅγιος Παΐσιος ποὺ τόσες προρρήσεις ἔχει κάνει, μιλᾶμε γιὰ γνήσιες καὶ αὐθεντικὲς, ὅπως φαίνονται στὰ βιβλία του, δὲν εἶναι ἅγιος; Εἶναι «ἅγιος», σεβασμιώτατε;
Βλέπει καὶ τυφλὸς ἀκόμη πῶς ὁ δεσπότης ὑπονομεύει τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων στοὺς πνευματικοὺς τους καὶ σὲ ὁποιονδήποτε ἄλλον χαίρει τῆς ἐκτιμήσεως τοῦ λαοῦ, ζώντων καὶ τεθνεώτων, ἁγιοκαταταχθέντων καὶ μή. «Ἀνθρώπους γνήσιους καὶ ἀληθινοὺς, κατὰ τὴν ἄποψή τους». Ἀκριβῶς δέσποτα. Γνήσιοι καὶ αληθινοὶ κατὰ τὴν ἄποψί μας. Κάποιοι καὶ σοφοί κατὰ τὴν δική σου. Ὅτι καὶ νὰ λέτε ὁ Θεὸς ἔφτιαξε τὸν ἄνθρωπο αὐτεξούσιο, μὲ γνώμη καὶ κρίσι καὶ ἄποψι. Ἐσεῖς θέλετε ἄβουλους δούλους καὶ δουλικοὺς ὑποτακτικοὺς γιὰ νὰ διακοσμοῦν τὶς ἐξουσιαστικὲς σας φαντασιώσεις. Ἡ φυσίωσις τῆς εὐπρεπείας τῆς ἐξουσίας, ποὺ λέει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος, ὁδηγεῖ στὴ δαιμονικὴ ἐξουσιομανία ποὺ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴν θεϊκὴ ταπεινότητα καὶ τότε κάθε θεϊκὴ δωρεὰ καὶ ἀξίωμα γίνεται ὄπλο στὰ χέρια τοῦ ἀλλοτρίου. Ἔτσι καὶ ὁ μαθητὴς ἔγινε προδότης.
Αὐτὴ ἡ τακτικὴ θὰ εἶναι πολὺ χρήσιμη γιὰ τοὺς ἐπιόρκους ἀρχιερεῖς καὶ κληρικοὺς στὴν συνέχεια, τώρα ποὺ μεθοδεύεται ἡ ἐπιβολή τῶν νέων ταυτοτήτων καὶ ὅπου ἡ θέσις τους φυσικὰ θὰ εἶναι νὰ τὶς πάρουν ὅλοι ἀδιστάκτως. Ὑπάρχουν ὅμως οἱ θέσεις τῶν παραπάνω «κάποιων σοφῶν γερόντων καὶ ἁγίων» γραπτὲς καὶ προφορικὲς ποὺ λένε ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα. Πῶς θὰ ἀντιπαρέλθουν τὶς θέσεις τοῦ ἁγίου Παϊσίου ποὺ μάλιστα γράφτηκαν ἰδιοχείρως στὸ κείμενο του «Σημεία τῶν καιρῶν»; Θἄχουν δουλειά τὰ ἐπισκοπικά χαλκεῖα. Τοὺς ἔχει ἐπιφορτήσει μὲ μεγάλο ἐργόχειρο ὁ ἀφέντης τους τώρα ποὺ εἶναι σὲ διακοπές.
Γεώργιος Κ. Τζανάκης Ἀκρωτήρι Χανίων, 3 Αὐγούστου 2022
[1] ἀπὸ διήγησι τοῦ ἀρχιμ. π. Ἀρσενίου Κατερέλου 15/7/2014 εδώ