Ἡ ἀληθινὴ Πίστη εἶναι θεμέλιο ὅλων τῶν ἀγαθῶν καὶ θύρα τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ καὶ νίκη ἄκοπη τῶν ἐχθρῶν, καὶ πιὸ ἀναγκαία ἀπὸ κάθε ἄλλη ἀρετή,
καὶ φτερὰ τῆς προσευχῆς, καὶ κατοίκηση τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν ψυχή. Γι᾿
αὐτὸ ὅποιος ποθεῖ νὰ τὴν ἀποκτήσει, ἔχει χρέος νὰ ὑπομένει κάθε
δοκιμασία ποὺ θὰ τοῦ ἔρθει ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς καὶ
ποικίλους λογισμούς, γιὰ τοὺς ὁποίους κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἐννοήσει
τελείως, οὔτε νὰ μιλᾷ γι᾿ αὐτούς, ἢ νὰ τοὺς βρεῖ, παρὰ μονάχα ὁ
ἐφευρέτης τῆς κακίας διάβολος.
Ἀλλὰ ἂς ἔχει θάρρος ὁ ἄνθρωπος αὐτός, γιατί
ἂν νικήσει τοὺς πειρασμοὺς ποὺ ἔρχονται κατεπάνω του μὲ τόση βία καὶ
συγκρατεῖ τὸν νοῦ του ὥστε νὰ μὴν ὑποχωρήσει στοὺς λογισμοὺς ποὺ
φυτρώνουν μέσα στὴν καρδιά του, θὰ νικήσει μὲ μιὰ ὅλα τὰ πάθη. Γιατί δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ νίκησε ,ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ποὺ ἦρθε μέσα του μὲ τὴν Πίστη. Γι᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους λέει ὁ Χριστὸς ὅτι «Ὅποιος ἔχει Πίστη σὰν κόκκο σιναπιοῦ ..κ.τ.λ.» (Λουκ. 17,6)
Ἀλλὰ
καὶ ἂν ὁ λογισμός του ἐξασθενήσει καὶ ὑποχωρήσει, νὰ μὴ δειλιάσει ,οὔτε
νὰ ἀπελπιστεῖ, οὔτε νὰ νομίζει ὅτι προέρχονται ἀπὸ τὴν ψυχή του ἐκεῖνα
ποὺ λέγονται ἀπὸ τὸν ἀρχηγὸ τοῦ κακοῦ, τὸν διάβολο. Ἀλλὰ νὰ πράττει μὲ
ἐπιμέλεια καὶ ὑπομονή τὴν κατὰ δύναμη ἐργασία τῶν ἀρετῶν καὶ τὴ φύλαξη
τῶν Ἐντολῶν, μὲ ἡσυχία καὶ σχολὴ κατὰ Θεὸν καὶ ἀποχὴ ἀπὸ ἑκούσιους
λογισμούς, ὥστε ἀφοῦ νικήσει ὁ ἐχθρὸς κάθε μηχανὴ καὶ φαντασία νύχτα καὶ
ἡμέρα καὶ δεῖ ὅτι δὲν προσέχει στὰ παιχνίδια καὶ τὰ σχήματα καὶ ὅλα τὰ
νοήματα μὲ τὰ ὁποῖα προσπαθεῖ νὰ τὸν τρομάξει, ἐνῶ δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ
ψεύτικα παιχνίδια, νὰ βαρεθεῖ καὶ νὰ φύγει. Καὶ ἀφοῦ μάθει μὲ τὴν πεῖρα ὁ
ἐργάτης τῶν Ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ τὴν ἀδυναμία τοῦ ἐχθροῦ δὲν φοβᾷται
πλέον τίς μηχανές του, ἀλλὰ κάνει ἀνεμπόδιστα ὅ,τι θέλει κατὰ τὸ θέλημα
τοῦ Θεοῦ, γιατί μὲ τὴν Πίστη στερεώνεται καὶ βοηθεῖται ἀπὸ τὸ Θεό, στὸν
ὁποῖο πίστεψε, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος:
«Ὅλα εἶναι δυνατὰ σὲ ὅποιον πιστεύσει».
(Μᾶρκ. 9,23). Ἐπειδὴ δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ πολεμᾷ τὸν ἐχθρό, ἀλλὰ ὁ Θεὸς
ποὺ φροντίζει γι᾿ αὐτὸν μέσῳ τῆς Πίστεως, ὅπως λέει καὶ ὁ Προφήτης :
«Ἔχεις τὸν Ὕψιστο ὡς καταφύγιό σου..κλπ.» ( Ψαλμ. 90,9)
Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος δὲν φροντίζει πλέον καθόλου γιὰ τίποτε, γιατί γνωρίζει ὅτι «τὸ ἱππικὸ ἑτοιμάζεται γιὰ πόλεμο, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Κύριο θὰ ἔρθει ἡ νίκη» (Παροιμ. 21,31), ὅπως λέει ὁ Σολομῶν. Καὶ μὲ τὴν Πίστη ἔχει τόλμη καὶ ἐπιχειρεῖ τὰ πάντα, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ:
«Ἀπόκτησε πίστη καὶ μὲ αὐτὴ θὰ κατακτήσεις τοὺς ἐχθρούς σου». Γιατί δὲ ζεῖ σὰν αὐτεξούσιος, ἀλλὰ ὁδηγεῖται σὰν κάποιο κτῆνος ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέει ὁ Προφήτης: «Ἔγινα κοντά σου ὅπως τὸ κτῆνος καὶ εἶμαι παντοτινὰ μαζί σου». (Ψαλμ. 72,22-23)
«Θέλεις,
-λέει στὸ Θεό- νὰ μὲ ἀναπαύσεις δίνοντάς μου τὴ γνώση Σου; Δὲν
ἀντιλέγω. Θέλεις πάλι γιὰ χάρη ταπεινώσεως νὰ παραχωρήσεις νὰ ἔχω
πειρασμούς; Εἶμαι ἐπίσης σύμφωνος, δὲν ἔχω τίποτε δικό μου νὰ κάνω.
Χωρὶς Ἐσένα οὔτε θὰ ἐρχόμουν ἀπὸ τὸ μηδὲν στὴν ὕπαρξη, οὔτε νὰ ζήσω,
οὔτε νὰ σωθῶ μπορῶ. Ὅ,τι θέλεις, κάνε στὸ πλάσμα Σου. Πιστεύω ὅτι ἐπειδὴ
εἶσαι ἀγαθός, θὰ κάνεις ἀγαθὰ σὲ ἐμένα μὲ τοὺς τρόπους τῆς θείας
οἰκονομίας Σου, καὶ ἂν ἀκόμη γιὰ τὸ συμφέρον μου δὲν τὰ γνωρίζω. Μὰ οὔτε
καὶ εἶμαι ἄξιος νὰ τὰ μάθω, οὔτε ζητῶ νὰ τὰ μάθω γιὰ νὰ ἔχω ἀνακούφιση,
ἴσως νὰ μὴ μὲ συμφέρει. Οὔτε τολμῶ νὰ ζητήσω ἐλάφρυνση ἀπὸ κάποιο
πόλεμο, μ᾿ ὅλο ποὺ εἶμαι ἀδύνατος καὶ μὲ καταπονοῦν ὅλα, ἀφοῦ δὲ γνωρίζω
τί μὲ συμφέρει.
Ἐσὺ
γνωρίζεις τὰ πάντα, καὶ ὅπως γνωρίζεις, κάνε. Μόνο νὰ μὴν ἀποτύχω ὅ,τι
καὶ ἂν συμβεῖ, ἀλλὰ εἴτε θέλω εἴτε δὲν θέλω, σῶσε με, καὶ αὐτὸ πάλι ἂν
Σοῦ ἀρέσει. Ἐγὼ δὲν ἔχω δικό μου θέλημα. Εἶμαι μπροστὰ Σου σὰν ἄψυχος.
Τὴν ψυχή μου ἐμπιστεύομαι στὰ ἀμόλυντα χέρια Σου, καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ
στὴ μέλλουσα. Ἐσὺ Κύριε ὅλα μπορεῖς καὶ ὅλα γνωρίζεις καὶ κάθε καλὸ
θέλεις γιὰ ὅλους, καὶ ποθεῖς πάντοτε τὴ σωτηρία μου. Καὶ αὐτὸ εἶναι
φανερὸ ἀπὸ ὅλες τίς εὐεργεσίες, ποὺ ἔκανες καὶ κάνεις πάντοτε σ᾿ ἐμᾶς
κατὰ χάρη, φανερὰ καὶ κρυφά, ὅσες γνωρίζομε καὶ ὅσες δὲν γνωρίζομε, καὶ
ἀπὸ τὴν ἀκατανόητη συγκατάβασή Σου σ᾿ ἐμᾶς, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ. Ἐγὼ
ὅμως ποιός εἶμαι ποὺ τολμῶ νὰ ἀναφέρομαι σὲ Σένα, καρδιογνώστη;
Ἀλλὰ
τὰ λέω αὐτὰ γιὰ νὰ γνωστοποιήσω στὸν ἑαυτό μου καὶ στοὺς ἐχθροὺς ὅτι σὲ
Σένα καταφεύγω, τὸ λιμάνι τῆς σωτηρίας μου. Ἰδοὺ ἔμαθα ἀπό τὴ χάρη Σου
ὅτι Σὺ εἶσαι ὁ Θεός μου, καὶ δὲν τολμῶ πλέον νὰ λέω πολλά, ἀλλὰ θέλω
μόνο νὰ παρουσιάσω μπροστὰ σὲ Σένα τὸ νοῦ μου ἀργό, κουφὸ καὶ ἄλαλο. Ὄχι
ἐγώ, ἡ Χάρη Σου ἐργάζεται τὸ πᾶν. Γιατί δὲν γνωρίζω νὰ ἔκανα ποτὲ
κανένα καλό, παρὰ πλήθη κακῶν, καὶ γι᾿ αὐτὰ πέφτω μπροστὰ σὲ Σένα μὲ τὸ
σχῆμα τοῦ δούλου, ἐπειδὴ μὲ ἀξίωσες νὰ μετανοῶ καὶ ἐπειδὴ εἶμαι δοῦλος Σου καὶ παιδὶ τῆς δούλης Σου. (Ψαλμ. 115,7.)
Ἀλλὰ
μὴ μὲ ἀφήσεις Κύριέ μου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Θεέ μου, νὰ κάνω ἢ νὰ λέω ἢ
νὰ σκέφτομαι ἐκεῖνα ποὺ δὲν θέλεις, γιατί μοῦ φτάνει τὸ πλῆθος τῶν
προηγουμένων μου ἁμαρτιῶν, ὅπως θέλεις, ἐλέησέ με.
Ἁμάρτησα, ἐλέησέ με ὅπως γνωρίζεις.
Πιστεύω Κύριε ὅτι ἀκοῦς τὴν ἐλεεινή μου αὐτὴ φωνή. Βοήθησέ με στὴν ἀπιστία μου (Μᾶρκ. 9,24), Ἐσὺ ποὺ μοῦ χάρισες τὴ ζωὴ καὶ μὲ ἀξίωσες νὰ εἶμαι χριστιανός.
Τὸ θεωρῶ πολὺ μεγάλο, ὅπως λέει ὁ Ἰωάννης ὁ Καρπάθιος (πρὸς τοὺς
μοναχοὺς τῆς Ἰνδίας, κεφ.44 (Φιλοκ. τόμ. α', σελ.338) ), ποὺ μὲ κάλεσες
νὰ γίνω μοναχὸς καὶ χριστιανός. Ὅπως εἶπες, Κύριε, σὲ κάποιον ἀπὸ τοὺς
δούλους Σου :
«Εἶναι μεγάλη τιμή σου τὸ ὅτι καλεῖσαι μὲ τὸ ὄνομὰ Μου» (Ἠσ. 49,6)
Αὐτὸ
εἶναι καλύτερο σὲ μένα ἀπὸ ὅλες τίς βασιλεῖες τῆς γῆς καὶ τοῦ οὐρανοῦ,
μόνο νὰ μὴν ἀποτύχω νὰ καλοῦμαι μὲ τὸ γλυκύτατο ὄνομά Σου. Πολυέλεε
Κύριε, σὲ εὐχαριστῶ, κλπ.», ὅπως τὰ ἔχομε γράψει προηγουμένως.
Ὅπως
λοιπὸν ἄλλα ἀναγνώσματα ἁρμόζουν στὸν πρακτικὸ καὶ ἄλλα λόγια καὶ
δάκρυα καὶ προσευχή, ἔτσι καὶ αὐτὴ εἶναι διαφορετικὴ Πίστη ἀπὸ τὴν πρώτη
ποὺ γεννᾷ τὴν ἡσυχία. Γιατί ἐκείνη εἶναι πίστη τῆς ἀκοῆς, ἐνῶ αὐτὴ
εἶναι τῆς θεωρίας, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ, καὶ ἡ θεωρία εἶναι πιὸ
σίγουρη ἀπὸ τὴν ἀκοή. Ἀπὸ τὴ φυσικὴ γνώση γεννιέται ἡ πρώτη καὶ κινεῖ
πίστη τῶν Ὀρθοδόξων, ἀπὸ τὴν ὁποία γεννιέται ἡ κατὰ Θεὸν σχολὴ ὅπως
εἴπαμε, ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία, ἡ ἀνάγνωση, ἡ ψαλμωδία, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ
ἐρώτηση τῶν ἐμπείρων. Καὶ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ γεννιοῦνται οἱ ἀρετὲς τῆς ψυχῆς,
δηλαδὴ ἡ φύλαξη τῶν Ἐντολῶν καὶ ἡ τακτοποίηση τῶν ἠθῶν, ἀπὸ τίς ὁποῖες
γεννιέται ἡ μεγάλη πίστη, ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ τέλεια ἀγάπη, ποὺ ἁρπάζει τὸν
νοῦ στὸ Θεό, ὅπως εἴπαμε, κατὰ τὴν προσευχή, ὅταν κανεὶς ἑνώνεται μὲ τὸ
Θεὸ νοερά, ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Νεῖλος.
Τὰ
λόγια τῆς προσευχῆς γράφτηκαν μιὰ φορά, γιὰ νὰ ἀπευθύνει πάντα τὴν ἴδια
προσευχὴ ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ παραστήσει τὸ νοῦ του ἀκοίμητο μπροστὰ
στὴν Ἁγία καὶ Ζωαρχικὴ Τριάδα, πιστεύοντας ὅτι βλέπεται ἀπὸ Αὐτήν, ἂν
καὶ εἶναι τελείως ἀδύνατο νὰ βλέπει ὁ ἴδιος τὸ παραμικρό, νὰ ἔχει τὸ
νοῦ του ἄμορφο, ἀσχημάτιστο, ἀχρωμάτιστο, ἀτάραχο, ἀπερίσπαστο, ἀκίνητο,
ἄϋλο, νὰ μὴν βρίσκεται σὲ τίποτε ἀπ᾿ ὅσα νοοῦνται καὶ κατανοοῦνται στὴν
κτίση, ἀλλὰ μέσα σὲ μία βαθιὰ εἰρήνη καὶ τέλεια ἀταραξία νὰ συνομιλεῖ
μὲ τὸ Θεό, καὶ νὰ ἔχει μόνο τὴν Ἁγία μνήμη Του, μέχρις ὅτου φτάσει στὴν
ἁρπαγὴ τοῦ νοῦ καὶ καταξιωθεῖ νὰ λέει ὅπως πρέπει τὴν προσευχὴ τοῦ
Κυρίου, τὸ «Πάτερ ἡμῶν», ὅπως ἔκαναν ὁ Ἅγιος Φιλήμων (Φιλοκ. Β', σελ.
313.), ἡ Ἁγία Εἰρήνη, μαζὶ μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους, τοὺς μάρτυρες καὶ
τοὺς ὁσίους.
Τὰ παραπέρα εἶναι αὐταπάτη ποὺ γίνεται ἀπὸ ὑπερηφάνεια.
Γιατί
τὸ θεῖο εἶναι ἀόριστο καὶ ἀπερίγραπτο, καὶ ὁ νοῦς ποὺ συγκεντρώθηκε
στὸν ἑαυτό του, ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι, γιὰ νὰ ἀξιωθεῖ κατὰ χάρη νὰ
ἐπιφοιτήσει ἐπάνω του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Γιατί, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος, δὲ βαδίζομε μὲ τὴν αἴσθηση, ἀλλὰ μὲ τὴν πίστη (Β' Κορ. 5,7.).
Γι᾿
αὐτὸ ὀφείλομε νὰ κάνομε πολὺν καιρὸ στὴν ἄσκηση, γιὰ νὰ σύρεται ὁ νοῦς
ἀπὸ τὴν πολυκαιρία μὲ πόθο στὰ θεῖα ἐξαιτίας τῆς συνήθειας. Γιατί ἂν δὲ
βρεῖ ὁ νοῦς κάτι ἀνώτερο ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ πράγματα, δὲ στρέφει τὴν
ἐπιθυμία του σ᾿ αὐτό, καὶ δὲν ἀφήνει ἐκεῖνα ποὺ συνήθισε ἀπὸ τὴν
πολυκαιρία. Ὅπως λοιπὸν οἱ φιλάνθρωποι καὶ ἀπαθεῖς δὲν βλάπτονται πολὺ
ἀπὸ τὰ πράγματα τοῦ βίου, γιατί τὰ διευθετοῦν καλά, ἔτσι καὶ ἐκεῖνοι ποὺ
ἔχουν μεγάλα χαρίσματα, γιατί ἀποδίδουν στὸ Θεὸ τὰ κατορθώματά τους.
Φιλοκ. Τόμ. Γ' Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός, σελ. 144-147.
Σᾶς μεταφέρει λόγους Ἁγίων, μὲ ἐν Χριστῷ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον..
Ὁ Γεώργιος Φλῶρος
__________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»