Γράφει ὁ κ. Ἀναστάσιος Ὁμ. Πολυχρονιάδης, δρ pd Θεολογίας ΑΠΘ
Στὴν ἐκπομπὴ «DE PROFUNDIS» μὲ θέμα: «Γιὰ ποιὸ λόγο ὁ Θεὸς θέλησε νὰ γίνει ἄνθρωπος», στὴ Δημοτικὴ Τηλεόραση Θεσσαλονίκης-TV100, στὶς 24/12/21, καλεσμένος ἦταν ὁ κ. Σταμούλης. Στὴν παρατήρηση τῆς δημοσιογράφου ὅτι «Ὁ Χριστὸς ἦταν ἄνδρας», προέκυψε ἡ ἐρώτησή της: «Ὡς ἄνδρας πῶς διαχειρίσθηκε τὴν ἐρωτικὴ ἐπιθυμία καὶ γιατί δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ ὅτι μίλησε γιὰ τὸν ἔρωτα;» (41:45-42:07).
Ὁ Χρυσόστομος Σταμούλης, Καθηγητὴς Δογματικῆς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ ΑΠΘ, μεταξὺ τῶν ἄλλων, εἶπε: «Τώρα, ἂν ὁ Χριστὸς εἶχε ἐπιθυμία ἐρωτική. Στὴν ἐκκλησιαστική μας Γραμματεία ὑπάρχουν διάφορες σκέψεις καὶ ἀπόψεις. Πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε ὅλη τὴν ἀνθρωπινότητα. Ἂν θεωρήσουμε ὅτι ἡ ἐρωτικότητα εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴ φυσική μας κατάσταση τῆς ἀνθρωπινότητας, τότε θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε εὔκολα ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε ἐρωτικότητα. Ἂν θεωρήσουμε ὅτι ὁ ἔρωτας εἶναι στοιχεῖο τῆς φυσικῆς μας πραγματικότητας, βεβαίως ὁ Χριστὸς ἔχει μέσα του καὶ τὴν φυσικὴ ἐπιθυμία τῆς ἐρωτικότητας. Ἐγὼ θὰ ἔμενα στὸ δεύτερο. Ἁπλῶς αὐτὴ ἡ ἐρωτικότητα δὲν ἐμφανίζεται μὲ τὸν τρόπο τῆς σεξουαλικότητας, διότι ἐπιλέγει, εἶναι πρότυπο ἀσκητικῆς ζωῆς» (43:53-44:38)[1].
Φαίνεται στὰ παραπάνω ὅτι ὁ συνεντευξιαζόμενος πιστεύει στὴν ἄποψη ὅτι «ὁ Χριστὸς ἔχει μέσα του καὶ τὴν φυσικὴ ἐπιθυμία τῆς ἐρωτικότητας» καὶ ὅτι στὴ φυσική του αὐτὴ φορά ὁ Χριστὸς ἁπλὰ δὲν ἐπιλέγει τὴν ἔκφραση τῆς σεξουαλικότητάς του, διότι γίνεται ἕνα ἁπλὸ ἠθικὸ πρότυπο ἄσκησης. Εἶναι ἐμφανὲς ὅτι ὁ ἀνωτέρω συνεντευξιαζόμενος ἐπιλέγει τὴν πίστη σὲ ἕνα ἁπλὸ ἄνθρωπο, ἕνα ἠθικὸ παράδειγμα, καὶ ὄχι στὸν ἴδιο τὸν σαρκωθέντα Θεό. Προσδίδει, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὴ γλώσσα τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητῆ, ἁμαρτητικὸ γνωμικὸ θέλημα στὸν Χριστὸ ὑποβαθμίζοντάς τον σὲ ψιλὸ ἄνθρωπο, γιὰ νὰ ἀφεθεῖ χῶρος καὶ στὴ διάπραξη τῆς διαφθορικῆς ἐρωτικότητας. Ἡ ἐρωτικότητα αὐτὴ δὲν εἶναι ἐγχριστωμένη, ἀλλὰ πτωτικότροπη.
Ἡ θέση αὐτὴ τοῦ ἀνωτέρω προσκεκλημένου στὴ Δημοτικὴ Τηλεόραση Θεσσαλονίκης ἀνήκει στὸ Νεστοριανικὸ τρόπο σκέψης καὶ βεβαίως τὸν ξεπερνᾶ, ἀφοῦ θεωρεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς ὑπόκειται σὲ διαβλητὰ πάθη, τῶν ὁποίων τὴ χρήση ἁπλὰ δὲν ἐπιλέγει.Πράγματι, οὔτε οἱ Νεστοριανοὶ πολυπραγμονοῦσαν ἐπὶ θεμάτων διαβλητῶν παθῶν, ὅπως, ὁ κ. Σταμούλης, ποὺ ἀποδίδει ἀνάγκη τῆς φύσεως γιὰ σεξουαλικότητα στὸν Χριστό, ποὺ ἁπλὰ κατ’ ἐπιλογὴν δὲν ἐκφράζεται[2].
Ἡ σεξουαλικότητα, ὡς γνωστόν, εἰσῆλθε στὴν ἀνθρώπινη ζωή μὲ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ μὲ τὴν ἁμαρτία, ὅπως φανερώνεται στὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως[3]. Ὁ Χριστός, ὄντας ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς Λόγος, ὑπάρχει ὡς ὄντως ἀναμάρτητος, «ἁμαρτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστι»[4], «οὐδὲ ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθορὰν»[5]. Δηλαδή, ὁ Χριστὸς δὲν ἔφερε τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ἀφοῦ, ὄντας ὁ Θεὸς Λόγος καὶ ἄκτιστος Δημιουργὸς τοῦ ἀνθρώπου, δὲν τὸ δημιούργησε.
Ἐδῶ, πρέπει νὰ ὑπερτονίσουμε, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν συνεντευξιαζόμενο στὴν ἐν λόγῳ ἐκπομπή, ὅτι οἱ Πατέρες ἐκφράζουν μία καὶ τὴν αὐτὴ θέση σὲ αὐτὸ τὸ δογματολογικὸ θέμα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν κ. Σταμούλη, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ ἀορίστως περὶ δῆθεν διαφορετικῶν γνωμῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἔτσι ὅμως βεβαιώνει τὸ ἀντὶ-Πατερικὸ πνεῦμα του.
Λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος: «Τὴν ἐμὴν οὖν μὴ γνοὺς ἁμαρτίαν ὁ Κύριος, τουτέστι τὴν τροπὴν τῆς ἐμῆς προαιρέσεως, τὴν ἐμὴν οὐκ ἔλαβεν ἁμαρτίαν, οὔτε γέγονεν· ἀλλὰ τὴν δι’ ἐμὲ ἁμαρτίαν, τουτέστι τὴν διὰ τὴν τροπὴν τῆς προαιρέσεως φθορὰν τῆς φύσεως ἀναλαβών, ὑπὲρ ἡμῶν γέγονε φύσει παθητὸς ἄνθρωπος· διὰ τῆς δι’ ἐμὲ ἁμαρτίας, τὴν ἐμὴν ἀνελών ἁμαρτίαν»[6]. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ Κύριος ὑπάρχει -ἐφόσον καὶ εὐχαριστιακὰ ὡς τέτοιος μετέχεται ἀπὸ τοὺς πιστοὺς- ὡς ἀναμάρτητος, ἀναλαμβάνοντας μόνο τὶς συνέπειες τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας.
Ἀλλὰ ὁ ἀνωτέρω ἀναφερθεὶς καθηγητής, ὅπως δείξαμε σὲ ἄλλη μελέτη μας, ὑποστηρίζει ὅτι «ὁ Χριστὸς θὰ μποροῦσε νὰ γεννηθεῖ καὶ ἀπὸ μία ἔγγαμη γυναίκα»[7]. Ἀκόμη, θεωρεῖ ὡς ἰδεολογικὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ ὄχι ὡς ὀντολογικὸ γεγονὸς[8]. Στὴν οὐσία θεωρεῖ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι δημιουργὸς τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Ἔπειτα, λοιπόν, ἀπὸ αὐτὲς τὶς παραθεολογικές του ἀπόψεις, ποὺ πλήττουν τὸ ὀρθόδοξο δόγμα, προσθέτει καὶ μία ἀκόμη –ὡς «φυσικὸ» ἐπακόλουθό τους-, ἐκείνη περὶ τῆς δῆθεν ἐρωτικῆς σεξουαλικότητας τοῦ Χριστοῦ. Καθίσταται ἔτσι ὑποστηρικτὴς ἑνὸς «ἀθεολογικοῦ σεξισμοῦ» στὴ Χριστολογία, ἄσχετου μὲ τὴν ἀσκητικὴ σωτηριολογικὴ προοπτικὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ σχετικοῦ μὲ ἕνα Χριστὸ ποὺ ἐπιλέγει ὡς ἁπλὸς «ἐρωτύλος ἄνθρωπος» τί θὰ κάνει μὲ τὴν ἐρωτικὴ σεξουαλικότητά του.
Στὴν ἐν λόγῳ ἐκπομπὴ «De Profundis», στὴν προκειμένη περίπτωση, ἐξετέθη ratio epidermalis et non theologica. Ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι οἱ ἅγιοι γιὰ τὶς θεολογικὲς ἀλήθειες ἔχασαν γλῶσσες καὶ χέρια[9], πιστεύοντας στὸν Θεάνθρωπο καὶ στὸν φιλάνθρωπο ἄνθρωπο. Δυστυχῶς σήμερα ὑπάρχουν «θεολόγοι», οἱ ὁποῖοι καὶ γλώσσα βγάζουν ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης καὶ τῆς κουνοῦν ἀπειλητικὰ τὸ δάκτυλο.
Σημειώσεις:
[1] youtube.com [2]Ἰωάννης Δαμασκηνός, Περὶ Αἱρέσεων, PG94, 737C-740A: «Νεστοριανοί, οἱ ἰδίως καὶ κεχωρισμένως τὸν Θεὸν Λόγον ὑπάρχειν δογματίζοντες, καὶ ἰδίως τὸν ἄνθρωπον αὐτοῦ καὶ τὰ μὲν ταπεινότερα τῶν πραχθέντων ὑπὸ τοῦ Κυρίου ἐν τῇ πρὸς ἡμᾶς ἐπιδημίᾳ αὐτοῦ μόνῳ τῷ ἀνθρώπῳ αὐτοῦ προσάπτοντες, τὰ δὲ ὑψηλότερα καὶ θεοπρεπῆ μόνῳ τῷ Θεῷ Λόγῳ καὶ μὴ τὰ συναμφότερα ἑνὶ καὶ τῷ αὐτῷ προσώπῳ προσάγοντες». [3] Γέν. 4,1. [4] Α΄Ἰω.΄, 3, 5. [5] Πρξ. 2, 31. [6] Πρὸς Θαλάσσιον, PG 90, 408A. [7] romfea.gr [8] Ἀναστάσιος Ὁμ. Πολυχρονιάδης, Ἀποδομητὲς τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, Κυριακίδης, Θεσσαλονίκη 2021, σ. 74-76. [9] Βλ. Π.Β.Πάσχος, Ἔρως Ὀρθοδοξίας, Ἀποστολικὴ Διακονία, Ἀθῆναι 1973 (β΄ἔκδοσις), σ. 247-248.