Δύση ή Ανατολή;
Αλέξη Παπαχελά
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/opinion/561779617/dysi-i-anatoli/
Κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη κρίση ξυπνάει μέσα μας το δίλημμα: «Πού ανήκουμε, στη Δύση ή στην Ανατολή;». Οι αιώνες περνάνε, αλλά μοιάζουμε να μη θέλουμε να λύσουμε τον γρίφο. Από το «παπική τιάρα ή φέσι» έως τις μέρες μας ο διχασμός αυτός ελλοχεύει σε κρίσιμες στιγμές. Το βλέπουμε γύρω μας καθώς η κρίση στην Ουκρανία έχει δώσει ορμή σε ένα αντιδυτικό ξέσπασμα που αφορά σημαντικό μέρος της κοινωνίας. Δεν έχει να κάνει με τη σκληρή κριτική στα λάθη των ΗΠΑ ή της Ευρώπης, ούτε με την υποκρισία εναντίον της Τουρκίας. Είναι κάτι πιο βαθύ και ενστικτώδες που βγαίνει από μέσα μας. Το είδαμε και το 2015 σε ένα άλλο, πιο δυναμικό κύμα που κόντεψε να μας σπρώξει από την άλλη πλευρά της Ιστορίας όταν η δικαιολογημένη, συσσωρευμένη οργή από την οικονομική κρίση στράφηκε κατά της Δύσης.
Ο τρόπος που την αντιμετωπίζουμε είναι ενίοτε σχιζοφρενικός. Απολαμβάνουμε τα «δικαιώματα» που μας εξασφαλίζει με τη συμμετοχή στα πιο κλειστά δυτικά κλαμπ, απεχθανόμαστε την έννοια των «υποχρεώσεων» που απορρέουν από αυτή. Μπαίνουμε εύκολα στον ρόλο του θύματος και βλέπουμε τον κόσμο μέσα από μια έντονη αίσθηση ανασφάλειας. Αντιλαμβανόμαστε, συνήθως πολύ καθυστερημένα, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και πως δεν διατίθεται κάποιο άλλο γεωπολιτικό μπλοκ που θα μας υιοθετήσει λύνοντας με ένα μαγικό και ανέξοδο τρόπο όλα μας τα προβλήματα. Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού το έμαθε μέσα από ένα πανάκριβο φροντιστήριο το 2015.
Μια απλοϊκή εξήγηση είναι πως η Δύση απευθύνεται στη λογική, η Ανατολή στο θυμικό μας. Το συναισθηματικό μας κομμάτι είναι χορδή που μπορεί εύκολα να παίξει είτε ο περιστασιακός έμπορος του εθνολαϊκισμού είτε όποιος παίκτης το θεωρεί συμφέρον για εκείνον. Οι ιστορικοί μπορούν να το εξηγήσουν, αλλά δεν είναι κάτι περαστικό.
Ξέρω πολλούς που θεωρούν ότι ξεμπλέξαμε για τα καλά με αυτά τα διλήμματα μετά το 2015. Αμ δε! Κάνουν μεγάλο λάθος και δεν καταλαβαίνουν πως «ο κόσμος δεν είναι ο κόσμος μας». Τα ρήγματα είναι ολοζώντανα και κρύβουν ασύλληπτη ενέργεια και δύναμη. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με αυτά, έχουν αντέξει στο πέρασμα των αιώνων.
Η Ιστορία θα μας δοκιμάσει πάλι. Πανδημία, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γεωπολιτική βία και αστάθεια, ακρίβεια αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα που δεν «παλεύεται» εύκολα. Ηγεσία, ψυχραιμία, καλό ζύγι χρειάζονται.
Μια τελευταία παρατήρηση. Το απόλυτο κρας τεστ της σχέσης μας με τη Δύση θα είναι προφανώς η στάση της στην απευκταία περίπτωση μιας σύγκρουσης με την Τουρκία. Αν νιώσουμε ότι η Δύση μας προδίδει, όλα τα στοιχήματα δεν ισχύουν και τα ρήγματα της δυσπιστίας και του αντιδυτικισμού θα εκδηλωθούν με τρόπο εκρηκτικό. Ας το ξέρουν αυτό σύμμαχοι και εταίροι.
Πηγή: https://www.triklopodia.gr/
σχόλιο Γ.Θ : Διαβάστε το, οπωσδήποτε…
Οσμίζονται ότι ξημερώνει η απελευθέρωσή μας…
Ανησυχεί ο Παπαχελάς για πιθανή έκρηξη αντιδυτικισμού στην Ελλάδα
Τον κώδωνα του κινδύνου (για ποιους;) για το ενδεχόμενο κοινωνικών και πολιτικών αναταράξεων που θα μπορούσαν να εκτρέψουν την Ελλάδα από την οριοθετημένη πορεία της (το να είναι δηλαδή τσιράκι της Δύσης), κρούει με άρθρο του ο διευθυντής της Καθημερινής Αλέξης Παπαχελάς, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο ανόδου λαϊκιστικών κινημάτων (για τις έγχρωμες όμως επαναστάσεις που οι ίδιοι διοργανώνουν δεν μιλάει έτσι αυτός ο κύριος), μέσα από τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό και τις ιδιάζουσες συνθήκες που δημιουργεί η οικονομική κρίση και η εθνική υποβάθμιση της Ελλάδας.
Σε ένα άρθρο του… ο Αλέξης Παπαχελάς απευθύνεται ευθέως στους εταίρους και συμμάχους της Ελλάδας (κατακτητές και επικυρίαρχους δηλαδή), αναδεικνύοντας το πρόβλημα του υφέρποντος κοινωνικού διχασμού, της μεγάλης δύναμης των αντιδραστικών κινημάτων (έτσι λέμε τώρα τα απελευθερωτικά κινήματα) και τον κίνδυνο επανάκαμψης του αντιδυτικισμού (γιατί πότε έπαψε να κυριαρχεί ο αντιδυτικισμός; Η διατύπωση είναι πονηρή και προσπαθεί να ”παίξει” με την ψυχολογία και να μας φέρει σαν δεδομένο ότι τώρα ήμαστε φιλοδυτικοί οι Έλληνες).
Μεταξύ άλλων, ο δημοσιογράφος εστιάζει στις κοινωνικές ρηγματώσεις τις οποίες αξιολογεί ως υφιστάμενες, εγκαλώντας μάλιστα όσους θεωρούν ότι οι εποχές του λαϊκισμού (είπαμε… ό,τι τους ενοχλεί το βαφτίζουν ”λαϊκισμό”), όπως το 2015, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί (ακόμα το φυσάνε και δεν κρυώνει το δημοψήφισμα του ’15).
Στο άρθρο σκιαγραφείται η δυναμική κοινωνικού διχασμού, όχι όμως στη βάση πολιτικών επιλογών, αλλά των παραλείψεων από εταίρους και συμμάχους και ως απόρροια της δυναμικής των αλληλεπικαλυπτόμενων κρίσεων.
Η ανάλυση του άρθρου
Όπως αναφέρει το crisismonitor.gr ο Παπαχελάς αναδεικνύει το ζήτημα του κοινωνικού και πολιτικού διχασμού ως υπαρκτό και μάλιστα σε κρίσιμες στιγμές.
Κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη κρίση ξυπνάει
μέσα μας το δίλημμα: «Πού ανήκουμε, στη Δύση ή στην Ανατολή;». Οι
αιώνες περνάνε, αλλά μοιάζουμε να μη θέλουμε να λύσουμε τον γρίφο. Από
το «παπική τιάρα ή φέσι» έως τις μέρες μας ο διχασμός
αυτός ελλοχεύει σε κρίσιμες στιγμές. (άλλο ένα ψυχολογικό τρικ. Σου
δίνουν δύο επιλογές ως απάντηση για να μην σκεφτείς ΠΟΤΕ ότι η απάντηση
είναι άλλη. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Δύση, ούτε Ανατολή. Είμαστε το
Κέντρο. Η γέφυρα και το σημείο όπου όλοι οι άλλοι αυτοπροσδιορίζονται με
βάσει την δική μας θέση. Για τους Παπαχελάδες πρέπει να ανήκουμε κάπου
εκτός από εμάς).
Η επιλογή του αυτή αποτελεί το βασικό καμπανάκι, καθώς τώρα διαπιστώνεται ότι στην Ελλάδα υπάρχει ισχυρό φιλορωσικό κίνημα, το οποίο μέχρι πρότινος ήταν υφέρπον και εντασσόταν σε όλες ανεξαιρέτως τις κομματικές γραμμές. (Έχουν τρομάξει από την γενναία αντίδραση όλων αυτών των Ελλήνων του διαδικτύου που κατακεραυνώνουν την δυτική – χιτλερική προπαγάνδα των ελληνόφωνων τηλεσκουπιδιών. Βρίζουν την Ρωσία και τον Πούτιν και τους γυρνάει μπούμερανγκ).
Συνεχίζοντας, ο Αλέξης Παπαχελάς προσδιορίζει το κίνημα αυτό ως βαθύτερο από ιδεολογικά ρεύματα και το χαρακτηρίζει “ενστικτώδες”, άρα δύσκολα αντιμετωπίσιμο (θέλει να μας αντιμετωπίσει), με εκστρατείες λογικής:
Το βλέπουμε γύρω μας καθώς η κρίση στην Ουκρανία έχει δώσει ορμή σε ένα αντιδυτικό ξέσπασμα που αφορά σημαντικό μέρος της κοινωνίας (το γνωρίζει καλά ότι είναι η πλειοψηφία). Δεν έχει να κάνει με τη σκληρή κριτική στα λάθη των ΗΠΑ ή της Ευρώπης, ούτε με την υποκρισία εναντίον της Τουρκίας. Είναι κάτι πιο βαθύ και ενστικτώδες που βγαίνει από μέσα μας.
Όπως αναφέρει το κίνημα αυτό βγαίνει από μέσα μας και δεν περιορίζεται στα πραγματικά γεγονότα, τα οποία επίσης αναγνωρίζει ο αρθρογράφος. Η παρατήρηση αυτή αποτελεί το βασικό επιχείρημα του Αλέξη Παπαχελά για την ανάγκη ανάληψης δράσης… την οποία παρουσιάζει στη συνέχεια. (ανάληψη δράσεις… και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…)
Αναφερόμενος στη σχέση Ελλήνων-Δύσης την χαρακτηρίζει -ενίοτε- σχιζοφρενική, καθώς υποστηρίζει ότι οι Έλληνες δεν θέλουν το κόστος της συμμετοχής στα “κλειστά club” (ούτε το κόστος ούτε την συμμετοχή. Καμιά συνεργασία με τον διάβολο). Ασχέτως όμως της εκτίμησης του Αλέξη Παπαχελά, εντοπίζεται ένα ζήτημα: Η Ελλάδα καλείται πάλι να… πληρώσει. Το πώς, μένει να διαφανεί (Όλοι γνωρίζουν ότι είναι το Αιγαίο… εκτός τον Παπαχελά). Πάντως, από την προσέγγιση του αρθρογράφου δεν φαίνεται ότι πρόκειται για μια ακόμη οικονομική συναλλαγή.
Αναφερόμενος στο 2015, ο Αλέξης Παπαχελάς αποφεύγει ατοπήματα προς την κοινωνία και τα κόμματα, ρίχνει όμως την ευθύνη, εμμέσως πλην σαφώς, στους εταίρους της Ελλάδας, γράφοντας:
Το είδαμε και το 2015 σε ένα άλλο, πιο δυναμικό κύμα που κόντεψε να μας σπρώξει από την άλλη πλευρά της Ιστορίας (Στην απελευθέρωση από την σατανική σας ευρω-φυλακή) όταν η δικαιολογημένη, συσσωρευμένη οργή από την οικονομική κρίση στράφηκε κατά της Δύσης.
Αν και εν συνεχεία αναγνωρίζει ότι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας έμαθε μέσα από ένα “πανάκριβο φροντιστήριο”, όπως αποκαλεί τη διαπραγμάτευση Τσίπρα και την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εν τέλει επισημαίνει ότι:
Ξέρω πολλούς που θεωρούν ότι ξεμπλέξαμε για τα καλά με αυτά τα διλήμματα μετά το 2015. Αμ δε! Κάνουν μεγάλο λάθος και δεν καταλαβαίνουν πως «ο κόσμος δεν είναι ο κόσμος μας». Τα ρήγματα είναι ολοζώντανα και κρύβουν ασύλληπτη ενέργεια και δύναμη. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με αυτά, έχουν αντέξει στο πέρασμα των αιώνων (και θα αντέξουμε μέχρι το τέλος είτε το θέλουν είτε όχι).
Εδώ αναφέρεται πάλι σε… ασύλληπτη ενέργεια και δύναμη. Η διατύπωση αυτή έχει ιδιαίτερη δυναμική, καθώς φαίνεται να αντιφάσκει με την προηγούμενη διατύπωση, ενδεχομένως γιατί η κατάσταση είναι οριακή και ο ίδιος φοβάται ότι ενδεχομένως σε νέα ζητήματα να αλλάξουν οι ισορροπίες.
Μπαίνοντας στην κατακλείδα του κειμένου, απευθύνεται στην κυβέρνηση και ενδεχομένως στον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γράφοντας:
Η Ιστορία θα μας δοκιμάσει πάλι. Πανδημία, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γεωπολιτική βία και αστάθεια, ακρίβεια αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα που δεν «παλεύεται» εύκολα. Ηγεσία, ψυχραιμία, καλό ζύγι χρειάζονται.
Η τοποθέτηση αυτή είναι εξαιρετικά ηχηρή, χωρίς περιστροφές και προβλέπει νέα κοινωνική κρίση με αφορμή των πόλεμο στην Ουκρανία και καθώς συντρέχουν παράλληλες κρίσεις.
Καταλήγοντας, ο Παπαχελάς προειδοποιεί για σύγκρουση με την Τουρκία, ενδεχομένως όχι πραγματική, αλλά, όπως αναφέρει στη συνέχεια, “αν νιώσουμε ότι η Δύση μας προδίδει”
Μια τελευταία παρατήρηση. Το απόλυτο κρας τεστ της σχέσης μας με τη Δύση θα είναι προφανώς η στάση της στην απευκταία περίπτωση μιας σύγκρουσης με την Τουρκία. Αν νιώσουμε ότι η Δύση μας προδίδει, όλα τα στοιχήματα δεν ισχύουν και τα ρήγματα της δυσπιστίας και του αντιδυτικισμού θα εκδηλωθούν με τρόπο εκρηκτικό. Ας το ξέρουν αυτό σύμμαχοι και εταίροι (οι κατακτητές και επικυρίαρχοι που μας μισούν γιατί κρατάμε την αληθινή Αυτοκρατορική ταυτότητά μας, παρά την παρακμή μας…).
Σε αυτή την πρόταση μάλιστα χρησιμοποιεί την αγγλικής προέλευσης ατάκα (Τί να κάνουμε έτσι σκέφτεται… αγγλικά), “όλα τα στοιχήματα δεν ισχύουν”, η οποία δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα στα ελληνικά, αλλά ακούγεται υπέροχα στην μεταφρασμένη έκδοση “all bets are off”, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει σιγουριά για την στάση της Ελλάδας…
Αυτό πρακτικά μεταφράζεται στην πολιτική ορολογία ως ανησυχία για ήττα σε διεθνές γεωπολιτικό επίπεδο που θα δημιουργήσει αίσθηση προδοσίας σε τμήματα του λαού. Αυτό, σε συνδυασμό με άλλα υφέρποντα σύνδρομα, κόπωση και αγανάκτηση, θα μπορούσαν να αποβούν μοιραία, σύμφωνα πάντα με τον Παπαχελά.
Κλείνοντας μάλιστα, ο διευθυντής της Καθημερινής απευθύνεται άμεσα στους συμμάχους και εταίρους (Μην λέμε τα ίδια για αυτά τα λαμόγια…): ήτοι, πρώτα στους Αμερικανούς και μετά στους Ευρωπαίους, που, με βάση το γεωπολιτικό τους αποτύπωμα, είναι οι Γάλλοι, Βρετανοί και Γερμανοί, οι λήπτες του μηνύματος.
Αυτό το μήνυμα, άλλωστε, τονίζει και με διακριτή γραφή σε παράθεση στο άρθρο, θέλοντας έτσι να καταστήσει σαφές ότι δεν θα το χάσουν ακόμα και αυτοί που θα βιαστούν…
Όπου μπλε… Γ.Θ.