Μὰ
γιατί νὰ μᾶς φαίνεται παράξενο τὸ νὰ βλέπει θεϊκὰ ὁράματα ἕνας τόσο
καλὸς ἄνθρωπος ὅπως ὁ Μακρυγιάννης μὲ ψυχικὴ καθαρότητα, εἰλικρίνεια,
θεϊκὴ δικαιοσύνη, ἀρχοντιὰ πνευματική, φιλότιμο, θυσία κ.ἅ;
Ἀπὸ
μικρὸ παιδάκι ἔκανε ἐδαφιαῖες μετάνοιες ἀντὶ γυμναστική, προσκυνοῦσε
τὸν Θεὸ μὲ εὐλάβεια, μέχρι τὰ γεράματά του μετάνοιες μὲ τὶς ὧρες, παρόλο
ποὺ εἶχε καὶ τραύματα, ποὺ ἄνοιγαν
οἱ πληγὲς του προσκυνώντας τὸν Θεὸ καὶ ζητώντας τὴν βοήθεια γιὰ τὴν
σωτηρία του γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου καὶ τὴν σωτηρία τοῦ Ἔθνους, μὲ
πολὺ ταπείνωση ἔβρεχε τὸ πάτωμα μὲ τὰ πολλά του δάκρυα.
Ἑπόμενον ἦταν νὰ ἀναπαυθεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ
στὸν Στρατηγὸ Μακρυγιάννη καὶ νὰ τὸν χρησιμοποιήσει ὁ Θεὸς σὰν νέο
μωυσῆ νὰ ὁδηγήσει τὸν νέο Ἰσραὴλ (τὸν ἑλληνικὸ λαὸ) στὴν ὀρθόδοξη πάλι
πορεία του μετὰ τὴν τουρκικὴ σκλαβιά. Ἐπέτρεψε
δὲ ὁ καλὸς Θεὸς νὰ δεῖ πολλὰ ὁράματα: τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ
πολλοὺς Ἁγίους γιὰ νὰ καταλάβουμε ἐμεῖς οἱ μεταγενέστεροι τὸν μεγάλο
κίνδυνο ποὺ διέτρεχε τὸ Ἔθνος μας, καὶ τὴν μεγάλη προστασία τοῦ Χριστοῦ,
τῆς Παναγίας καὶ τῶν ἁγίων σὰν νὰ ἔκαναν «παγκοινιᾶ» γιὰ νὰ μὴ μᾶς
φραγκέψουν.
Βλέπει
κανεὶς μέσα σ' ὅλον τὸν ἀγώνα τοῦ Μακρυγιάννη τὴν ὀρθοδοξη ευαισθησία
του μαζὶ μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ του ἀκρίβεια σὲ ὅλα. Παράλληλα δὲ καὶ τὴν
ἀνεξικακία τοῦ ἥρωα, ποὺ δὲν τοὺς καταδικάζει ὁ ἴδιος τούς ἀλλοθρήσκους
γιατί αὐτὸ εἶναι θέμα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ «ἀφῆστε μας ἥσυχους μὲ τὴν
Ὀρθοδοξία μας, σὰν νὰ τοὺς λέει, καὶ ἂς σωθεῖ καὶ ὁ καθένας σας μὲ τὴ
θρησκεία του».
Ὁ
Στρατηγὸς Μακρυγιάννης τὸ γνήσιο τέκνο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἦταν ἀπὸ
μικρὸς ἀναθρεμμένος, μεγαλωμένος καὶ καπνισμένος μὲ τὸ λιβάνι στὴν
Ἐκκλησία. Καὶ στὴν συνέχεια σὰν γνήσιος πιὰ Πατέρας τοῦ Ἔθνους,
μπαρουτοκαπνισμένος καὶ τραυματισμένος, χύνοντας δάκρυα μὲ πόνο στὸν Θεὸ
καὶ αἷμα γιὰ τὴν λευτεριά μας. Καὶ ἂν θέλουμε νὰ τὸν γνωρίσουμε θὰ
πρέπει νὰ ξεκαπνίσουμε τὴν καρδιὰ καὶ τοὺς λογισμούς μας.
1 Αὐγούστου
Μνήμη τῶν Ἁγίων Μακκαβαίων
1984 ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Μοναχὸς Παΐσιος (περιοδικὸ Πολύτεκνη Οἰκογένεια, τεύχ. 36, Μάρτιος 1986)