Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος
Ὁ Κύριος, ὅταν στηλίτευσε μέ δριμύτητα τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, μνημόνευσε μία σειρά ἀπό ἐμπαθεῖς καί νοσηρές πράξεις, χρησιμοποιώντας γιά ὅλες αὐτές τήν κοινή εἰσαγωγική φράση, «οὐαί ὑμῖν Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί». Σκοπός του ἦταν νά ὑποδείξη μέ αὐτόν τόν τρόπο ὅτι ἡ ὑποκρισία εἶναι αὐτή πού κρύβεται πίσω ἀπό αὐτές τίς νοσηρές πράξεις. Ὅπως τότε ἔτσι καί σήμερα ἡ ὑποκρισία εἶναι αὐτή πού συνεχίζει νά κατατρώγη καί τούς σημερινούς ἐκκλησιαστικούς ταγούς, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ἰσχυρίζονται ὅτι ἀγωνίζονται νά ὁδηγήσουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ στήν οὐράνια βασιλεία, στήν πραγματικότητα ὅμως εἴτε μέ τούς λόγους εἴτε μέ τίς πράξεις τους σκανδαλίζουν τό ποίμνιο καί τοῦ κλείνουν τίς πύλες πού τό ὁδηγοῦν στόν παράδεισο.
Ὁ Σεβασμιώτατος Νέας Ἰωνίας Γαβριήλ, μιλώντας προσφάτως πρός τούς νέους καί ἀναφερόμενος στό ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας μεταξύ τῶν ἄλλων εἶχε τονίσει ὅτι «Ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ Θεός ἔχει δώσει σέ μερικούς ἀνθρώπους νά αἰσθάνωνται τήν ἕλξη πρός τό ἴδιο φῦλο. Δέν μπορῶ νά τό ξέρω γιατί. Δέν θά κατηγορήσω ἐγώ τόν Θεό. Δέν εἶμαι ἂξιος κἂν νά τό σκεφτῶ αὐτό τό πρᾶγμα. Δέν εἶμαι ἐγώ σέ θέση νά ξέρω, γιατί ὁ Θεός τό ἐπιτρέπει. Ἡ ὁρμή τοῦ ἀνθρώπου γιά τό ἴδιο φῦλο ὑπάρχει. Δέν ξέρω γιατί ὑπάρχει. Ὅταν τήν δίνει ὁ Θεός, θά πολεμήσω αὐτήν;… Ἔχουμε γνωρίσει ἀνθρώπους πού ἔχουν αὐτή τήν ροπή ἀπό τήν ἀρχή τῆς ζωῆς τους. Ἐγώ λοιπόν τί θά τούς πῶ; Ὅτι ὁ Θεός δέν σέ θέλει ἔτσι. Καί θά μοῦ ἀπαντήση: γιατί, στό εἶπε; Καί τί θά τοῦ ἀπαντήσω ἐγώ; Ὅτι μοῦ τό πε;».
Βλασφημία κατά τοῦ Θεοῦ οἱ λόγοι τοῦ Σεβ. Γαβριήλ
Δυστυχῶς, ἐκεῖ καταντήσαμε, Ἱεράρχες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, οἱ συνεχιστές τῆς παράδοσης τῶν Ἁγίων Πατέρων, νά προπαγανδίζουν ὑπέρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας δημόσια σέ κηρυκτικό τους λόγο καί μάλιστα πρός τούς νέους, δηλαδή νά θεωροῦν τό μαῦρο ἄσπρο καί τό ἄσπρο μαῦρο. Ἐνῶ διακηρύττουν ὅτι σάν ὁδηγό στήν διακονία τους ἔχουν τούς Ἱερούς Κανόνες καί τό Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου, στήν πράξη τό ἀκυρώνουν. Ὁ Σεβασμιώτατος μέ τούς λόγους του ἔφθασε στό τραγικό σημεῖο, στό ὄνομα τῆς κοσμικῆς ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο, νά ἀποδέχεται τήν ἀνηθικότητα καί νά προσπαθῆ νά τήν ἐνσωματώση στό ἐκκλησιστικό ἦθος ἀκόμα καί στήν ἐκκλησιαστική ζωή.
Ὅμως ὁ Σεβασμιώτατος δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι τό νέο ἦθος πού προπαγανδίζει ὄχι μόνον ἀκυρώνει τό Εὐαγγέλιο καί τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ καί προσβάλλει τήν κανονική τάξη καί εὐπρέπεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά βάζει βόμβα στό ἴδιο τό σῶμα της. Διότι, ἄν σήμερα μέ τόση ἀκρισία καί εὐκολία δικαιολογοῦμε τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, γιατί αὔριο νά μή ἀμνηστεύουμε ὁποιοδήποτε ἄλλο πάθος εἴτε αὐτό εἶναι ἡ πορνεία εἴτε ἡ εἰδωλολατρία εἴτε ἡ μοιχεία;
Πολλοί ἄνθρωποι αἰσθάνονται σάν φυσική τους ἕλξη καί ἐπιθυμία νά σκοτώσουν, νά κλέψουν (κλεπτομανία), νά βιάσουν, νά μεθύσουν, νά ναρκομανοῦν καί πολλά ἄλλα. Ἄν ὁ Θεός προβλέπει γιά τίς ἐπιθυμίες τους αὐτές στήν Ἁγία Γραφή ἄφεση καί ὄχι ἐπιτίμηση, τότε εἴτε γνωρίζουμε γιατί τό κάνει ὁ Θεός εἴτε ὄχι, εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἄν ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶχε δοθῆ ἀπό τόν Θεό, θά προέβλεπε μόνον καταδίκη, χωρίς ἐξαίρεση; Τότε εἶναι ἄδικος ὁ Θεός; Ἐκτός καί ἄν τήν κρίση τῶν ἀνθρώπων τήν ἀνέθεσε ὁ Θεός στόν Σεβασμιώτατο!
Τονίζοντας ὁ Σεβασμιώτατος ὅτι «Ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ Θεός ἔχει δώσει σέ μερικούς ἀνθρώπους νά αἰσθάνωνται τήν ἕλξη πρός τό ἴδιο φῦλο», ὄχι μόνον δικαιολογεῖ τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί ἀρνεῖται τόν ἀγώνα στόν ἄνθρωπο νά τό τιθασεύση, ἀλλά κατηγορεῖ καί τόν Θεό, τόν Δημιουργό τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι αὐτός εἶναι ἡ αἰτία τῆς ὕπαρξης τοῦ πάθους. Ἄν αὐτό δέν ἀποτελῆ βλασφημία στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, τί ἄλλο μπορεῖ νά εἶναι; Δέν ἀντιλαμβάνεται ὁ Σεβασμιώτατος ὅτι μέ τόν λόγο του ἀκυρώνει τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ἐνστερνίσθηκε τήν Βιβλική διήγηση καί δίδαξε ὅτι ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο «κατ’ εἰκόνα καί ὁμοίωσή Του»; Εἶναι δυνατόν ὁ Δημιουργός πού ἔπλασε τήν ἀνθρώπινη φύση, γιά νά μετέχη σέ κάθε γνώρισμα τῆς θείας φύσης, ὥστε νά γίνη ὁ ἄνθρωπος “υἱός” τοῦ Θεοῦ, οἰκειούμενος κατά χάριν τήν ἴδια σχέση πού ἔχει ὁ Υἱός πρός τόν Πατέρα, νά προσδώση μέσα σέ αὐτήν τήν ἐφάρματη ὁρμή τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἤ καί κάθε ἄλλη ἐφάρματη ὁρμή; Εἶναι δυνατόν ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἡ ὁποία εἶναι ἀνίκανη ἐκ τῶν πραγμάτων νά πράξη τό κακό, γιατί ποτέ δέν τῆς χορηγήθηκε ἐκ κατασκευῆς ἀπό τόν Δημιουργό της, νά ρέπη πρός τήν ἁμαρτία; Μπορεῖ κάτι ἀπό αὐτά πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος στήν φύση του, ὅπως εἶναι ἡ ἐλευθερία, οἱ ἀρετές, τό θέλημα, τά ὁποῖα εἶναι δωρεές τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, νά ρέπουν στήν ὁμοφυλοφιλία ἤ σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἁμαρτία;
Τονίζει τό Σύμβολο τῆς πίστεως ὅτι ὁ Θεός εἶναι μία, μοναδική φύση μέ τρία πρόσωπα, τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἐπειδή ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο «καθ’ ὁμοίωσίν Του», κατ’ ἐπέκταση ἔπλασε καί τόν ἄνθρωπο μέ μία φύση σέ ἑκατομμύριες ὑποστάσεις, ὅπου τά ἑκατομμύρια αὐτά τῶν ἀνθρωπίνων ὑποστάσεων ἀκολουθοῦν τήν θέληση, τήν ἐλευθερία καί τίς ἐνέργειες αὐτῆς τῆς μιᾶς φύσεως καί μάλιστα ἐλεύθερα, ἑκούσια καί αὐθόρμητα. Τονίζει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὅτι, «μένοντας ὁ ἄνθρωπος μέν ἑνωμένος μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, μέσῳ τῆς κοινῆς φύσης τοῦ σώματός του καί τῆς ψυχῆς του, σέ σχέση μέ τούς ὁποίους, εἶναι ὡς εἶδος φορέας μιᾶς καί τῆς αὐτῆς φύσεως, παράλληλα ὅμως χωριζόμενος ὡς πρός τήν κατά τήν ὑπόσταση ἰδιαιτερότητα τῶν μερῶν ἀπό τούς ὑπόλοιπους ἀνθρώπους».
Ὅσον ὁ ἄνθρωπος ἀκολουθεῖ
τό ἴδιον θέλημα
ἀνοίγει ὁ δρόμος πρός τήν ἁμαρτίαν
Ὁ ἄνθρωπος ἐξέπεσε καί ἔφθασε στήν ἁμαρτωλή κατάσταση, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπειδή νόθευσε τόν τρόπο πού λειτουργεῖ τό φυσικό του θέλημα. Αὐτή ἡ νόθευση εἶναι τό γνωμικό θέλημα τοῦ ἀνθρώπου, λέγουν οἱ Πατέρες. Εἶναι δηλαδή τό γνωμικό θέλημα, ἡ προσωπική γνώμη, ἡ προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ἔννοια τῆς προσωπικῆς ἐπιλογῆς, ἡ νόθευση τῆς ἀνθρωπίνης θέλησης μέσῳ τῆς ἐξατομίκευσής της, ὥστε να ἐκφράζη μόνον τήν προσωπικότητά μας ὡς συγκεκριμένων ἀνθρώπων. Εἶναι δηλαδή ἡ ἀποδοχή τῆς προαίρεσης νά αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος τήν ἕλξη πρός τό ἴδιο φῦλο. Ἄρα, ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀκολουθεῖ τίς προσωπικές του ἐπιλογές καί τό ἴδιον θέλημα ἀνοίγει ὁ δρόμος πρός τήν ἁμαρτία, ἐνῶ ὅσο γίνεται ἡ ἄρση τῶν προσωπικῶν του θελημάτων καί παραχωρεῖ τήν θέση τους στήν μία γνώμη τοῦ φυσικοῦ θελήματος τότε κλίνει πρός τό ἀγαθό καί πρός τόν Θεό.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δηλαδή ἀφεθῆ νά τόν καθοδηγῆ τό φυσικό του θέλημα ἀναπόφευκτα θά φθάση στόν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἔτσι, ἡ ὁδός τῆς σωτηρίας καί ὁμοιώσεως πρός τόν Θεό εἶναι ἡ ὑπέρβαση τοῦ γνωμικοῦ θελήματος, τοῦ προσωπικοῦ θελήματος, τό ὁποῖο διαιρεῖ καί ἡ ἐπανεύρεση καί ἡ προσέλκυση πρός τό φυσικό θέλημα, τό ὁποῖο καί ἀποκαθιστᾶ τήν ἑνότητα.
Οἱ σημερινοί ἐκκλησιαστικοί ταγοί τόσο ἀπό τούς λόγους τους ὅσο καί ἀπό τίς πράξεις τους ἀποδεικνύονται τό τελευταῖο διάστημα ὅτι βρίσκονται σέ κατάσταση παραζάλης. Θέλετε γιατί ἡ θεολογική τους κατάρτιση εἶναι ἀνεπαρκής, θέλετε γιατί ἀγωνιοῦν νά ἀποδειχθοῦν ἀρεστοί στό ἐκλογικό σῶμα, γιά τήν μελλοντική ἀρχιεπισκοπική τους ἀνάδειξη, θέλετε γιατί ἐκτελοῦν ἐντολές, θέλετε διότι ἐξωτερικεύουν τόν ἐσωτερικό τους κόσμο; Τό γεγονός εἶναι ὅτι ὁ θεολογικός λόγος τῶν ὑπευθύνων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας τῆς διδαχῆς καί τῆς ἐξουσίας κατρακυλάει πολύ γρήγορα τόν τελευταῖο καιρό στήν πλάνη καί στήν αἵρεση.
Ὁ Κύριος μιλώντας πρός τούς «πεπιστευκότας αὐτῷ Ἰουδαίους» ἔλεγε «ἐάν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μού ἐστε, καί γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς». Ἀπό τά λεγόμενα τοῦ Σεβασμιωτάτου καταλαβαίνουμε ὅτι μαθητής τοῦ Κυρίου δέν εἶναι, τώρα στό ἐρώτημα, ποιανοῦ μαθητής εἶναι, αὐτός γνωρίζει, πάντως μαθητής τοῦ Κυρίου δέν εἶναι.