Ὁ ἀκραῖος καί ἀντικανονικός λόγος
πού προέβαλεν ὁ Σεβ. Περιστερίου
ἀποτελεῖ κατ’ οὐσίαν ἀποκάλυψιν
τῶν παπιζόντων προθέσεων τοῦ Φαναρίου!
ΠΑΓΙΩΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ
ΤΡΟΜΕΡΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ
Ἐναπόκειται εἰς τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας
νά ἀντιδράσουν ἀπόλυτα, διαφορετικά,
ὅπως “προφητεύει” καί ὁ νεότευκτος Μητρ. Περιστερίου,
τούς ἀναμένει «Ἀναστολή τοῦ αὐτοκεφάλου τους
καί ἡ ἀδρανοποίηση τῶν Ἱ. Συνόδων τους».
Τοῦ κ. Γεωργίου Κ. Τραμπούλη, θεολόγου
Ὁ νεοεκλεγείς Μητροπολίτης Περιστερίου Γρηγόριος Παπαθωμᾶς, τοῦ ὁποίου εἶναι γνωστοί οἱ ἐξαιρετικά στενοί δεσμοί μέ τό Φανάρι, σέ συνέντευξη πού παραχώρησε στήν «Orthodoxia TV», σχολιάζοντας μέ ἀδιάκριτο τρόπο τήν ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας νά ἱδρύση Ἐξαρχία στά ἐκκλησιαστικά ὅρια τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, μεταξύ τῶν ἄλλων ἀνέφερε ὅτι «Ἡ δική μου πρόταση εἶναι: Ἀναστολή γιά μία πενταετία τοῦ αὐτοκεφάλου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἀδρανοποίηση δηλαδή γιά νά μή ὑπάρχη ἐκεῖ σύνοδος, ἡ ὁποία θά ἀποφασίζη τέτοιες ἀντικανότητες. Ὄχι κατάργηση. Παραμένει ἀδελφή Ἐκκλησία». Δέν γνωρίζουμε, ἐάν οἱ λόγοι του λέχθηκαν ἐν τῇ ρύμῃ τοῦ λόγου, ἄν καί δέν τό πιστεύουμε, ὅμως θά ἔπρεπε νά ἦταν πιό προσεκτικός. Καί βέβαια ἦταν ἀντικανονική ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας νά εἰσπηδήση σέ ἄλλη Ἐκκλησία, ὅμως ἡ ἀντικανονικότητα αὐτή ἦταν ἀπάντηση στήν ἤδη μείζονα ἀντικανονικότητα τοῦ Φαναρίου νά εἰσπηδήση σέ ἄλλη Ἐκκλησία, νά δώση αὐτοκέφαλο σέ μία σχισματική Ἐκκλησία καί νά νομιμοποιήση σχισματικούς καί ἀχειροτόνητους ἐπισκόπους. Ἀλλά ἦταν ἀπάντηση καί στήν ἀντικανονική πράξη τοῦ Πατριάρχη Θεοδώρου νά ἀναγνωρίση τήν σχισματική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας καί νά συμπεριλάβη στά δίπτυχα καί νά συλλειτουργήση μέ τόν σχισματικό Μητροπολίτη Ἐπιφάνιο Ντουμένκο.
Τό Φανάρι θά φθάση εἰς τά ἄκρα
εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τήν σχέσιν του
μέ τήν Ρωσικήν Ἐκκλησίαν
Ὁ ἀκραῖος καί ἀδιάκριτος λόγος πού προέβαλε ὁ Σεβασμιώτατος, ἀποτελοῦν κατ’ οὐσίαν παρουσίαση τῶν προθέσεων τοῦ ἴδιου τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, σκοπός του ἦταν νά ἀποστείλη τό Φανάρι τό μήνυμα ὅτι εἶναι ἀποφασισμένο νά φθάση στά ἄκρα σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν σχέση του μέ τήν Ρωσική Ἐκκλησία. Ἐπιβεβαιώνοντας ὅτι τό ἰδιότυπο “σχίσμα” πού βρίσκεται σέ ἐξέλιξη μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Κωνσταντινουπόλεως καί Ρωσίας, ἰδιαίτερα μετά τήν σύνοδο τῆς Κρήτης, διευρύνεται συνεχῶς ἐπικίνδυνα μέ ἀποτέλεσμα νά κλονίζεται ἀκόμα περισσότερο καί ἡ ἑνότητα μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Μέ τούς λόγους του ὁ Μητροπολίτης Γρηγόριος θέλησε νά καταδείξη τό πῶς ἀντιλαμβάνεται τίς σχέσεις του τό Φανάρι μέ τίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ταυτόχρονα δέ ἐξέφρασε καί τίς φαναριώτικες ἀξιώσεις νά καταστῆ ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Πάπας τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ πρωτοφανής διαχωρισμός τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν σέ δύο κατηγορίες, στά πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα, καί τίς ὑπόλοιπες πού προέρχονται ἀπό αὐτοκέφαλο πού ἔλαβαν ἀπό τίς πρῶτες, στόχο ἔχει τόν διαχωρισμό τῶν Ἐκκλησιῶν σέ Ἐκκλησίες δύο ταχυτήτων, ἀκυρώνοντας ἔτσι τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας πού θέλει ὅλες τίς τοπικές Ἐκκλησίες ἴσες μεταξύ τους.
Ἡ συγκεκριμένη ἀντίληψη τῆς Πενταρχίας φαίνεται ὅτι ἀποτελεῖ σχεδιασμό τοῦ Φαναρίου, ὥστε στό μέλλον νά ἐπιβληθῆ μέ τό πρόσχημα ὅτι ἔτσι θά ἀποκατασταθῆ ἡ παλαιά κανονικότητα τῶν πρώτων αἰώνων. Μήπως τελικά ἡ ἕνωση μέ τήν παπική ἐκκλησία περνάει ἀπό τήν ἀποκατάσταση τῆς Πενταρχίας καί τήν ἀπορρόφηση τῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπό τά πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα, μέ πρῶτο βέβαια θῦμα τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος; Κατηγοριοποιώντας τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας στίς αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες τό Φανάρι στόχο ἔχει νά ἀδρανοποιήση τίς ὅποιες ἀντιδράσεις της στούς μελλοντικούς σχεδιασμούς του. Τό Φανάρι δέν μπορεῖ νά προχωρήση στήν ἕνωση μέ τήν παπική ἐκκλησία, ἐάν πρῶτα δέν ἐλέγχη ἀπόλυτα τίς αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες.
Τὸ “πρωτεῖον ἐξουσίας”
ἀποτελεῖ τήν βασικωτέραν αἰτίαν
τοῦ ἰδιοτύπου, εἰς ἐξέλιξιν “σχίσματος”
Ἄν καί τά αἴτια τοῦ ἰδιότυπου “σχίσματος” πού ἔχουν περιέλθει οἱ δύο Ἐκκλησίες προσδιορίζονται τόσο ὡς πολιτικά ὅσο καί ὡς θρησκευτικά, ὅμως ὑπάρχει σαφής ἀλληλοεξάρτηση μεταξύ τους. Ἡ διεκδίκηση ὅμως ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως μιᾶς μορφῆς “πρωτείου ἐξουσίας” σέ ὁλόκληρη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τήν βασικότερη αἰτία τοῦ ἰδιότυπου αὐτοῦ “σχίσματος”, μιᾶς διεκδίκησης ἡ ὁποία δέν φείδεται ἀκόμα καί τῆς ἑνότητας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Τά πρεσβεῖα τά ὁποῖα ἀπολαμβάνει μέχρι σήμερα τό Πατριαρχεῖο, ἔχει τήν ἀξίωση νά ἐξελιχθοῦν σταδιακά σέ μία μορφή “πρωτείου ἐξουσίας”, ὡς μία διεκδίκηση δικαιοτικῆς δικαιοδοσίας σέ ὁλόκληρη τήν Ὀρθοδοξία. Κάτι τό ὁποῖο ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν ἀντικανονική ἀξίωσή του νά κάνη χρήση ἐκκλήτου σέ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Σημειώνεται σχετικά «Τό Ἔκκλητο εἶναι ἕνα πανορθόδοξο προνόμιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά δέχεται προσφυγές κληρικῶν ὅλων τῶν βαθμίδων ἀπό ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, νά ἐκδικάζη τίς ὑποθέσεις τους καί νά ἀποφασίζη τελεσίδικα γιά τήν ἀποδοχή ἤ τήν ἀπόρριψή τους». Βέβαια δέν εἶναι μόνον φαναριώτικη ἀξίωση ἡ παροχή ἐκκλήτου ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἀκόμα καί Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος παραπέμπουν στό ἔκκλητο ὡς κανονικό δικαίωμα τοῦ Φαναρίου. Ἀναφερόμενοι στό οὐκρανικό αὐτοκέφαλο ὑπερτόνιζαν τό 2019 ὅτι «ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κανονικῶς κέκτηται τό δικαίωμα τῆς ἐξετάσεως τῆς ἐκκλήτου προσφυγῆς ἐν ὅλῃ τῇ Ὀρθοδόξῳ χριστιανικῇ οἰκουμένῃ ἀπεριορίστως» (καί ἑπομένως καί τοῦ προκύψαντος “νέου αὐτοκεφάλου”).
Ἡ ἐμπλοκή τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἤδη ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰώνα στήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πρωταγωνιστώντας στήν ἵδρυση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί ἡ εἰσαγωγή του ἀπό τά μέσα τοῦ ἰδίου αἰώνα μέχρι καί σήμερα ὡς κρίσιμου παράγοντα στούς πολιτικούς σχεδιασμούς τῶν Δυτικῶν γιά τόν περιορισμό τῆς Ρωσίας στά στενά γεωγραφικά ὅριά της, εἶχαν ὡς μοναδικό γνώμονα γιά τό Πατριαρχεῖο τήν ἀνάδειξή του ὡς πρώτου μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἀκόμα, ἡ μὲν ἔντονη ἐκκοσμίκευση τῆς ζωῆς του ἐπιτάχυνε τήν προϊοῦσα ἀποσύνδεσή του ἀπό τήν ὀρθόδοξη παράδοση, ταυτόχρονα δέ ἡ ἐπιρροή τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς εἶχε ὡς ἄμεσο ἐπακόλουθο τήν στενή πρόσδεσή του στούς ὅποιους σχεδιασμούς της καί τελικά στήν αἰχμαλωσία του.
Μέ τήν κατάρρευση ὅμως τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος καί τήν ἀποκατάσταση τοῦ κύρους καί τῆς θέσης τῆς Ἐκκλησίας μέσα στήν Ρωσία, ἀλλά καί τήν ἀνάδειξη τοῦ χαρισματικοῦ ἡγέτη Βλαντιμίρ Πούτιν, ἡ μαρτυρική Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ἀναδεικνύεται τά τελευταῖα χρόνια βασικός θεσμός γιά τήν ἀνασύσταση τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ. Ὅμως ἡ ἀνάδειξη τοῦ κύρους τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, τόσο σέ ἐθνικό, ὅσο καί σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο ἔχει ὡς ἐπακόλουθο τήν ἀμφισβήτηση τῆς ὑπεροχῆς τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως γιά τήν ἀνάδειξή του ὡς πρώτου στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι
νὰ ἀναλογισθοῦν τὰς εὐθύνας των
Ὁ κ. Ἀναστάσιος Βαβοῦσκος σέ πρόσφατο κείμενό του ἀναφερόμενο στήν στάση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἔναντι τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, τονίζει ὅτι δέν μπορεῖ νά ταυτισθῆ τό σχίσμα τοῦ 1054 μέ τήν τωρινή κατάσταση πού χαρακτηρίζουν τίς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Κωνσταντινουπόλεως καί Ρωσίας. Ὅμως δέν θά πρέπη νά λησμονοῦμε ὅτι τό σχίσμα τοῦ 1054 μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης, τό ὁποῖο θεωρεῖται τό ὀδυνηρότερο σχίσμα στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, ὑπῆρξε τό τέλος μιᾶς μακρᾶς διαδικασίας διαφοροποιήσεως τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, ἡ ὁποία διήρκησε πλέον τῶν πέντε αἰώνων. Γιά τόν λόγο αὐτό σήμερα, ἄν δέν προσέξουν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί δέν ἀναλογισθοῦν τίς ὑποχρεώσεις τους καί τίς εὐθύνες τους ἔναντι τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Ἀληθείας κανείς δέν μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι τό παρόν ἰδιότυπο “σχίσμα” δέν μπορεῖ νά ἐξελιχθῆ σέ ἕνα δεύτερο ὀδυνηρό σχίσμα, τήν στιγμή μάλιστα πού ὑπάρχουν πολλά κοινά στοιχεῖα πού χαρακτηρίζουν καί τίς δύο περιπτώσεις.
- Ἡ ἐμμονή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης νά ἀποκτήση πρωτεῖο ἐξουσίας ἔναντι ὅλης τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, Ἀνατολῆς καί Δύσης, ὑπῆρξε τό βασικό αἴτιο τοῦ σχίσματος τοῦ 1054. Κατ’ ἀνάλογο τρόπο καί σήμερα ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως δέν προσπαθεῖ νά ἀποκτήση “πρωτεῖο ἐξουσίας” σέ ὅλη τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Καί μάλιστα ἕνα πρωτεῖο κατοχυρωμένο θεολογικά, ἑρμηνευμένο ἀπό τήν ἀντίστοιχη θεολογία τοῦ Μητροπολίτου Ἰωάννη Ζηζιούλα, ὅπου μέσα ἀπό αὐτήν ἀναδεικνύει ἀναγκαία τήν ὕπαρξη ἑνός πρώτου, ὡς πηγή, ὡς ἐγγυητή καί φανέρωση τῆς καθολικῆς ἑνότητας μέσα στήν Ἐκκλησία.
- Ἀναφέρεται στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὅτι ἡ ἐξέλιξη τοῦ παπικοῦ θρόνου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως μετά τήν Εἰκονομαχία καί μέχρι τό μέγα σχίσμα τοῦ 1054 χαρακτηρίζεται γιά τήν ἀποσύνδεση τῶν Παπῶν ἀπό τόν βυζαντινό αὐτοκράτορα ὅσο καί ἀπό τήν στροφή τους πρός τήν ταχέως ἀνερχόμενη δύναμη τῶν φράγκων ἡγεμόνων. Κατ’ ἀνάλογο τρόπο ἐδῶ καί μισό αἰώνα δέν παρατηρεῖται καί ἡ στροφή τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως πρός τόν Ἀμερικανό πλανητάρχη, ὁ ὁποῖος ὅπως καί τότε θέλει τίς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Κωνσταντινουπόλεως καί Ρωσίας σέ ἀνταγωνισμό, γιά νά μπορῆ νά ἐπιβάλλη τούς σχεδιασμούς του;
- Βασική ἀφορμή γιά νά ξεσπάση ἡ σύγκρουση τῶν δύο Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καί Δύσης, ἐπί Μεγάλου Φωτίου καί Πάπα Νικολάου Α΄, ὑπῆρξε ἡ εἰσπήδηση τῆς Ρώμης στήν Βουλγαρία, ἡ ὁποία ἦταν ὑπό τήν ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Κατ’ ἀνάλογο τρόπο καί σήμερα τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως δέν εἰσπήδησε ἀντικανονικά στήν Οὐκρανία, ἡ ὁποία βρίσκεται ὑπό τήν δικαιοδοσία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας;
Δέν γνωρίζουμε ἐάν τό χάσμα μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἀντικατροπτίζει ἕνα πραγματικό χάσμα δύο διαφορετικῶν κόσμων, μεταξύ ἑνός συντηρητικοῦ, παραδοσιακοῦ καί ἑνός φιλελεύθερου πνεύματος, μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης. Ἤ ἐάν τό χάσμα εἶναι ἀποτέλεσμα προπαγάνδας, πού θέλει τὶς δύο Ἐκκλησίες σέ σχέση ἀνταγωνισμοῦ. Ὅμως ποτέ δέν θά πρέπη νά λησμονοῦμε τόν λόγο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ὅτι «Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε, διότι αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ». Διότι ὁ Πάπας εἶναι ὁ πρῶτος πού θά ἤθελε, ἀλλά καί κατεργάζεται ἕνα νέο σχίσμα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Βρισκόμαστε μπροστά σέ κοσμοϊστορικές ἀλλαγές πού ἀναμένεται νά κλιμακωθοῦν, συνδέοντας μείζονες πολιτικές καί θρησκευτικές ἐξελίξεις, εἰδικά στόν ὁρίζοντα τοῦ 2025, στά πλαίσια τῆς συνολικῆς ἀναδόμησης τοῦ κόσμου ὅπως τόν γνωρίζουμε. Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί τό Φανάρι κινοῦνται πιά ἀπροκάλυπτα καί ἀγωνίζεται νά καθυποτάξη ὑπό τίς ἐξουσίες του ὅλες τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἐπιβάλλοντας ἕνα παπικῆς ἐμπνευσης παπικό πρωτεῖο. Δυστυχῶς οἱ ὅποιες προσπάθειες γιά εἰρηνική ἐπίλυση τῶν προβλημάτων ναυαγοῦν, διότι ἀκριβῶς οἱ σχεδιασμοί του εἶναι αὐτοί πού καθορίζουν τήν πορεία τῶν γεγονότων. Ἄλλωστε γέννημα αὐτῶν τῶν σχεδιασμῶν εἶναι καί ἡ συμβολική ἐκφρασθεῖσα στίς ΗΠΑ φράση “σκασίλα μου”. Ἔτσι ἐναπόκειται στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες νά ἀντιδράσουν ἀπόλυτα, διαφορετικά, ὅπως προφητεύει καί ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου τούς περιμένει «Ἀναστολή τοῦ αὐτοκεφάλου τους καί ἡ ἀδρανοποίηση τῶν Ἱερῶν Συνόδων τους».