Νεκτάριος Δαπέργολας: Τὶ γυρεύει ὁ Ἐλπιδοφθόρος στὴν Θράκη;

Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας

Ὅσοι κάτοικοι τῆς Θράκης ἀντιλαμβάνονται στοιχειωδῶς σέ ποιά κρίσιμη φάση τῆς Ἱστορίας βρισκόμαστε (δυστυχῶς ἐννοεῖται πώς δέν τρέφω τήν παραμικρή αὐταπάτη γιά τόν ἀριθμό τους), προφανῶς αἰσθάνονται βαθύτατη θλίψη καί συνάμα ἀγανάκτηση γιά τήν ἔλευση στά μέρη μας τοῦ τραγικοῦ προσώπου πού ὑποδύεται (κρίμασιν οἶς οἶδεν Κύριος) τόν ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς. 

 

Τοῦ ἀνθρώπου δηλαδή πού ἐκπροσωπεῖ μέ τόν πλέον ἐκκωφαντικό τρόπο τή νέα καί σκληρότερη ρασοφόρα γενιά τῆς Παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μία γενιά πού ὁ ἐναγκαλισμός της μέ τίς στοές καί τίς κάθε λογῆς λοιπές παρασυναγωγές εἶναι συνεχής καί πλέον ἀπροσχημάτιστος, πού ὁ συγχρωτισμός της μέ ὅλη τή νεοεποχίτικη ἀτζέντα («διαφορετικότητα», ΛΟΑΤΚΙ, ἐκτρώσεις, δικαιωματισμός κλπ.) εἶναι ἀπροκάλυπτος καί πού ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἐκφράζεται καί ξεστομίζεται ἀπό τά χείλη της ἡ πλάνη (ἀπό τήν ἀκατάσχετη διαθρησκειακή ἀγαπολογία ἕως τά κουταλάκια μιᾶς χρήσεως γιά τὴ Θεία Μετάληψη) εἶναι πιά ἀπολύτως ἐξόφθαλμος καί προκλητικά βλάσφημος.
 

Καί ἀναρωτιέμαι: ποιός εἶναι ὁ λόγος πού μᾶς τόν κουβαλᾶνε τώρα ἐδῶ; Τό ὅτι θά ἀνακηρυχθεῖ ἐπίτιμος διδάκτωρ (προφανῶς στή μόνη ἐπιστήμη στήν ὁποία βλέπω νά διαπρέπει, δηλαδή ἐκείνη τῆς…κακοδοξίας) ἀπό τό τοπικό δῆθεν πανεπιστήμιο εἶναι φυσικά ἐντελῶς προσχηματικό, ὅπως καί τό ὅτι θά παραστεῖ στήν ὀνοματοδοσία τῆς πλατείας τῆς Μαρώνειας πρός τιμήν παλαιοῦ Μαρωνίτη ἀρχιερέα, πού εἶχε χρηματίσει ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς. 

 

Ἄρα ποιός εἶναι ὁ πραγματικός λόγος, πέραν τοῦ να μαγαριστεῖ ὁ τόπος, νά ἠδονιστοῦν τά γνωστά ἀνωκατώγεια τῆς Κομοτηνῆς καί δευτερευόντως νά ἐκτεθεῖ ἴσως καί ὁ τοπικός μητροπολίτης πού εἶναι ἀλήθεια πώς δέν τά ἔχει κάνει ἕως τώρα ὅλα τά χατίρια στά ὑπερκείμενά του σκοτεινά διευθυντήρια (ἀλλά μᾶλλον φτάνει πιά ὁ καιρός πού θά πρέπει ἐπιτέλους νά κάνει καί κάτι πιό δραστικό ἀπέναντί τους, πρίν τόν πνίξουν καί αὐτόν μέσα στή μπόχα τους); Ὅ,τι καί ἄν ἰσχύει πάντως, τό βέβαιο εἶναι ἕνα: ὁ ἐλπιδοφθόρος κληρικός εἶναι persona non grata γιά ὅσους στοιχειωδῶς ἀντιλαμβάνονται τά σημεῖα τῶν Καιρῶν.
 

Δέν ἔχω φυσικά τήν παραμικρή ἀμφιβολία ὅτι οἱ γνωστοί χάσκακες θά ἐξεγερθοῦν καί πάλι μέ ὅσα γράφω, ἀλλά αὐτό μοῦ εἶναι παγερά ἀδιάφορο. Ἀνέκαθεν ἄλλωστε μοῦ ἦταν - καί τό ξέρουν. 

 

Ἐγώ ἐπιλέγω ἀπλῶς νά καταθέσω μέ παρρησία τόν πόνο μου γιά ἕνα τόπο πού πέραν τῆς παροιμιώδους πνευματικῆς παρακμῆς στήν ὁποία βουλιάζει καί τοῦ βαθύτατου ὕπνου στόν ὁποῖο ἐδῶ καί δεκαετίες βρίσκεται (καί ἡ συμπεριφορά τῶν κατοίκων του στό θέμα τῆς «πανδημίας» τό ἀπέδειξε βεβαίως γιά μία ἀκόμη φορά), ἀντί νά συνέρχεται καί νά ξυπνᾶ, συσσωρεύει τά τελευταῖα χρόνια ὁλοένα καί περισσότερα μαῦρα σύννεφα στόν ἤδη σκοτεινό οὐρανό του. 

Πέρσι π.χ. ἀκριβῶς τέτοιον καιρό (κατά θαυμαστή…σύμπτωση, πάλι λίγο πρίν μπεῖ ἠ Ἁγία Τεσσαρακοστή) εἴχαμε τὶς αἰσχρές βλασφημίες τῆς καρναβαλίζουσας παρεούλας τοῦ δικηγόρου. Φέτος μᾶς κουβαλᾶνε τόν ρασοφόρο τῶν στοῶν, τῶν μασκῶν καί τῶν…πλαστικῶν κουταλιῶν. 

 

Γιά τοῦ χρόνου δέν τολμῶ νά σκεφτώ τί ἄλλο μᾶς ἐπιφυλάσσουν. Καί ἐνῶ τό σπίτι μας ἔχει πάρει φωτιά, σταθερά καί ἀπαρέγκλιτα «ἡμεῖς ἄδομεν». Ἐμεῖς συνεχίζουμε νά τραγουδᾶμε, μέσα στήν πλέον χαζοχαρούμενη καί ἐφησυχασμένη ἀμεριμνησία. Πάντα μοιραῖοι, θλιβεροί καί ἀναπολόγητοι… 

 

«Πᾶνος»