Η παρακμή της Δύσης

Η Δύση δεν πείθει ούτε για τις θέσεις της ούτε για τις προθέσεις της ούτε για το σχέδιό της να εφαρμόσει όσα υπόσχεται στους Ουκρανούς. Λένε ότι είναι η πρώτη φορά από το 1945 που πυρηνική δύναμη επιτίθεται σε ανεξάρτητο κράτος και λησμονούν την επίθεση όλων των νατοϊκών… ανθρωπιστών στη Σερβία. Τα προσχήματα και οι δηλώσεις έπαυσαν να πείθουν από το 1999, όταν η Σερβία, αβοήθητη, αντιμετώπιζε μια τερατώδη πολιτική υποκρισία και μια θηριώδη πολεμική μηχανή.
Οι δηλώσεις έχουν παύσει να γίνονται πιστευτές από το 1974, όταν οι γκάνγκστερ του «Αττίλα» βίαζαν την Κύπρο, ο ΟΗΕ τύπωνε αποφάσεις-παλιόχαρτα και οι δυτικοί έκαναν μια χαρά συμφωνίες και σκοτεινές δοσοληψίες με το κράτος-μαφία, την Τουρκία.

Η Δύση ζει χωρίς ήθος, χωρίς μπούσουλα, χωρίς υψηλή νοηματοδότηση βίου. Η κεντρική ιδεολογία Ευρώπης και Αμερικής, μέχρι την αστραπιαία επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, ήταν οι φωνακλάδικες ασυναρτησίες που έλεγε η νεαρή Γκρέτα Τούνμπεργκ για το περιβάλλον και την «πράσινη ανάπτυξη», καθώς και οι δικαιωματισμοί της συμφοράς που καταπιάνονταν με τα… 62 φύλα. Εξίσου ασόβαρη με τα παραπάνω είναι και η πεποίθηση ανεκδιήγητων ανθρώπων, όπως ο Ζοζέπ Μπορέλ (που έχει αναλάβει τον ρόλο του ύπατου εκπροσώπου Εξωτερικών Υποθέσεων και Ασφάλειας της Ε.Ε.), ότι οι Ρώσοι μεγιστάνες θα τρομοκρατηθούν αν τους απαγορευτεί να πηγαίνουν για ψώνια στο Μιλάνο.

Η Δύση περνά μια περίοδο μεγάλης παρακμής και είναι αμφίβολο αν θα ξανάρθει στα συγκαλά της.

dimokratia

yiorgosthalassis