Όλα αυτά που μελετώνται και διδάσκονται και συστηματοποιούνται ως κοινωνικές σπουδές, επικοινωνιακές τεχνικές, βασισμένες σε σπουδές για το κάθε είδος. Ή ως διαμόρφωση συγκεκριμένου κατ’ επίφαση προφίλ, για το παιχνίδι στο κυνήγι της συμπάθειας, της ελκυστικότητας, της προσέγγισης, ασχέτως του σκοπού και διάφορες άλλες ”τεχνικές”, οι οποίες ούτως ή άλλως δεν στοιχίζουν, δεν βαραίνουν την ψυχή, αλλά και δεν αφήνουν τίποτα ουσιώδες στο βάθος για την αληθινή, την θυσιαστική προσέγγιση του πλησίον!
“Χαίρειν μετά χαιρόντων και κλαίειν μετά κλαιόντων”.(Ρωμ.12,15)
“Φιλοσοφωτέρας δείται ψυχής το χαίρειν μετά χαιρόντων μάλλον ή το κλαίειν μετά κλαιόντων. Τούτο μεν γαρ και η φύσις αυτή κατορθοί… Εκείνο δε γενναίας σφόδρα δείται ψυχής, ώστε τω ευδοκιμούντι μη μόνον μη φθονείν, αλλά και συνήδεσθαι. Διά τούτο και πρότερον αυτό τέθεικε”. (Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος)
Δηλαδή:
Χρειάζεται
δοκιμασμένη και καλλιεργημένη ψυχή, ώστε να χαίρεται κάποιος με τη χαρά
των άλλων, παρά να κλαίει με τον πόνο τους. Διότι αυτό, το δεύτερο, το
έχει μέσα της η φύση του ανθρώπου και το προκαλεί, ώστε να το κάνει
εύκολα και αυθόρμητα… Το πρώτο όμως έχει ανάγκη και απαιτεί πολύ γενναία
ψυχή, ώστε αυτόν που απολαμβάνει την χαρά, όχι μόνο να μην τον φθονεί,
αλλά να χαίρεται και να ευφραίνεται με την ίδια χαρά μαζί του. Γι’ αυτόν
τον λόγο ο Απόστολος Παύλος το έβαλε πρώτο αυτό (δηλαδή, το “χαίρειν
μετά χαιρόντων”).
Επιλογή – Εισαγωγή – Απόδοση στην Νεοελληνική:
Σάββας Ηλιάδης