Κάποτε πρόσεξα πως σε απόσταση 100-200 μέτρα από την Ι. Μ. Αγίου Νικολάου στα Καλλίσια, ερχότανε μία παρέα και ψήνανε κρέας. Ερχότανε συνήθως Κυριακή πρωί, και χωρίς να έρθουν στον Ναό να προσκυνήσουνε, ψήνανε και τρώγανε.
Κάποτε ρώτησα τον Άγιο Πορφύριο:
- Τι απέγιναν αυτοί; Έχω πολύ καιρό να τους δω.
-
Άκουσε τι έκανα. Μία μέρα που έπρεπε να κατέβω στην Αθήνα πέρασα από
εκεί κοντά τους και τους χαιρέτησα. Εκείνοι άρχισαν να με ειρωνεύονται
και να με κοροϊδεύουν. Δεν ταράχτηκα στο παραμικρό, ούτε και θύμωσα
καθόλου, μόνο με αγάπη τους είπα:
“Παιδιά
μου, εγώ κάθομαι εδώ πάνω και λειτουργώ στον Άγιο Νικόλαο. Μετά από τη
Θ. Λειτουργία, όποιος θέλει κάθεται και μου λέει το πρόβλημά του. Να,
τις προάλλες ένας μου έλεγε αυτό κι αυτό με τα παιδιά του. Ένας άλλος
μου είπε αυτό κι αυτό για τη γυναίκα του. Ένας τρίτος μου είπε αυτό κι
αυτό για τη δουλειά του” κά. Και έτσι, μ’ αυτόν τον τρόπο, άρχισα και
έλεγα με κάποιες λεπτομέρειες τα προσωπικά του καθένα από αυτούς, χωρίς
να το καταλαβαίνουνε οι υπόλοιποι. Χλωμιάσανε και χάσανε τη φωνή τους.
Τότε τους είπα: “Άντε παιδιά μου, σας χαιρετώ τώρα”, και έφυγα.
Μετά απ’ αυτό, δεν έρχονται για να τρώνε. Τώρα έρχονται στον Άγιο Νικόλαο και με ψάχνουνε.
Αυτά μου είπε ο Άγιος και χαμογελούσε.