Να μην ξεχνάμε τα πάθη του Χριστού. Για να τα αγαπήσει κανείς μέσα του όλα αυτά, για να τα λαχταρήσει, να τα ποθήσει, χρειάζεται να έχει πάντοτε μπροστά του την εικόνα του Χριστού, τα πάθη του Χριστού. Αυτά δεν ήταν απλώς ιστορικά γεγονότα, ήταν καταστάσεις που έτσι τις έζησε ο ίδιος ο Χριστός μας για να μας αφήσει την πεπατημένη. «Ο Χριστός», λέει ο Πάτερ (Συμεών), «έπαθε χωρίς να υπάρχει λόγος να πάθει, ούτε και κατά ανάγκην έπαθε, δηλαδή μπορούσε να τα αποφύγει όλα αυτά, Θεός ήταν, αλλά άφησε τον εαυτό του εκεί να τον κάνουν ό,τι θέλουν, και τα μεν και τα δε, όλα, ώστε ο καθένας μας τώρα, αν προσέξουμε καλύτερα, θα βρούμε μέσα στα πάθη του Χριστού, μέσα στον πόνο του Χριστού, μέσα στην οδύνη, στην απόρριψη που πέρασε εδώ στη γη από μας τους ανθρώπους, κάπου εκεί βρίσκουμε τον εαυτό μας, ανάλογα κάθε φορά από τι πάσχουμε, τι παθαίνουμε. Αλλά χαίρεται ο Θεός όμως, χαίρεται πάρα πολύ, καθώς δεν αρχίζουμε να γκρινιάζουμε: “Πάλι άρρωστοι είμαστε, πάλι βάσανα έχουμε, πάλι κινδύνους”. Όλα αυτά τα ξέρει ο Θεός· δεν γίνονται ερήμην του».
Αν θυμάστε, κάποτε είχε πει ο Πάτερ ότι πιο αποτυχημένος άνθρωπος από τον Χριστό δεν πέρασε πάνω στη γη· από την ανθρώπινη πλευρά, τίποτε δεν είχε, δεν είχε «πού την κεφαλήν κλίνη»· πώς γεννήθηκε, πώς εξορίστηκε, πώς ταλαιπωρήθηκε! Μια ζωή ολόκληρη κανένας δεν τον αναγνώρισε. Στο τέλος τον καταδίκασαν στον πιο ατιμωτικό θάνατο, τον σταύρωσαν, αφού πρώτα τον ενέπαιξαν!
Όλη η ουσία της χριστιανικής ζωής είναι να βιώσουμε αυτή τη ζωή του Χριστού. Και όταν έλεγαν ο απόστολος Παύλος και όσοι άγιοι μπόρεσαν και το βίωσαν, «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ. 2:20), αυτό έκαναν: άφησαν ακριβώς τον εαυτό τους να βιώσει όλη τη ζωή του Χριστού. Ξέρετε τώρα, αν το πάρουμε αυτό τοις μετρητοίς, πόσο θα ωφεληθούμε; «Δεν υπάρχει», λέει εδώ ο Πάτερ, «κανένα πρόβλημα, κανένας πόνος, καμιά οδύνη που δεν αντιστοιχεί σ’ αυτά που περνάμε εμείς».
Όταν περνάει κανείς μια δυσκολία, αμέσως να σκεφτεί: «Τι πέρασε ο Χριστός;» Πρακτικά μιλάμε. Εξάλλου αυτός είναι ο σκοπός αυτών των συνάξεων: πώς θα εφαρμόζουμε τις εντολές του Χριστού στην πράξη. Αμέσως να πάει ο νους μας: «Τι θα έκανε ο Χριστός αυτή την ώρα; Πώς θα το αντιμετώπιζε ο Χριστός, που έμεινε καρφωμένος στον σταυρό για τη σωτηρία μας; Και εγώ τώρα αρχίζω και γκρινιάζω γι’ αυτό το τιποτένιο!»
Είχα διαβάσει μια φορά ένα πολύ ωραίο βιβλιαράκι, όπου αναφέρεται ο π. Εμμανουήλ Γαβριλάκης, αν τον θυμάστε, που ήταν εφημέριος στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μου έκανε πολλή εντύπωση ότι, όταν ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του πόνου, είχε μπροστά του τον Εσταυρωμένο και έλεγε: «Χριστέ μου, εγώ τουλάχιστον έχω και ένα κρεβάτι, έχω και ένα μαξιλάρι και είμαι ξαπλωμένος. Εσύ όμως είσαι όρθιος, σταυρωμένος, καρφωμένος πάνω στον σταυρό!» Και έπαιρνε πολύ κουράγιο ο π. Εμμανουήλ.
Πόσο κανείς μπορεί να διδαχθεί, να ενισχυθεί με μια απλή αλλά πολύ αληθινή σκέψη, με έναν αγαθό λογισμό, όπως αναφέρουν οι πατέρες. Σε όλα μπορούμε, ξέρετε, να βρούμε την καλύτερη λύση, αν έχουμε πάντοτε υπ’ όψιν μας τα πάθη του Χριστού και τη ζωή των αγίων.
Ο Χριστός – αυτό δεν είπαμε προηγουμένως; – επέτρεψε να τον σταυρώσουν οι αγροίκοι εκείνοι άνθρωποι και είχε το κουράγιο να πει στον Θεό-Πατέρα για τους σταυρωτές του: «Άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23:34). Και ήταν άνθρωπος εκείνη την ώρα ο Χριστός και τα έκανε όλα για μας, ακριβώς για να έχουμε αυτό το υπόδειγμα, αυτή την πεπατημένη, για να μας δείξει την πορεία της χριστιανικής ζωής. Μας δίδαξε με το παράδειγμά του πώς μπορούμε και εμείς να βγούμε από αυτό το αμαρτωλό κατεστημένο και να φτάσουμε ακριβώς στη χάρη του Θεού.
Από το βιβλίο: Φιλοθέης μοναχής, Προσεγγίζοντας τη διδαχή του πατρός Συμεών. Συνάξεις κυριών. Πανόραμα Θεσσαλονίκης 2016, σελ. 163, 167 (αποσπάσματα).
Στο βιβλίο αυτό η Γερόντισσα Φιλοθέη (του Ι. Γυν. Ησυχαστηρίου “Το Γενέσιον της Θεοτόκου” Πανοράματος Θεσσαλονίκης) είχε ως οδηγό τη διδαχή του μακαριστού π. Συμεών Κραγιοπούλου, ο οποίος υπήρξε μέχρι την κοίμησή του (30.9.2015) ο πνευματικός πατέρας του Ι. Ησυχαστηρίου.