«Aν πηγαίνουμε στην Εκκλησία, αν στενάζουμε για τα παραπτώματά μας, αν ομολογούμε τα αμαρτήματά μας, αν κάνουμε ελεημοσύνες, αν προσευχόμαστε, αν βοηθούμε όσους αδικούνται, αν συγχωρούμε τις αμαρτίες των εχθρών μας, αν δακρύζουμε για τα αμαρτήματά μας. Γιατί όλα αυτά είναι φάρμακα για τις αμαρτίες. Aυτά λοιπόν όλα, παρακαλώ, ας τα εφαρμόζουμε, ξεπλύνοντας και καθαρίζοντας κάθε ημέρα τους εαυτούς μας.
Kαι μαζί με όλα αυτά ας ταλανίζουμε τους εαυτούς μας, λέγοντας πως είμαστε δούλοι άχρηστοι. Γιατί βέβαια κι αυτό δεν είναι μικρός τρόπος για να λιγοστεύουν τα αμαρτήματά μας, δηλαδή το να μη φανταζόμαστε τίποτε το μεγάλο για τους εαυτούς μας κι όταν ακόμη κατορθώνουμε κάτι, για να μην πάθουμε αυτά που έπαθε ο Φαρισαίος».
[Απ’ την Ομιλία του «ΕΝ ΤΩ ΝΑΩ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ…»]
[Από το έργο «ΡΟΔΟΣΤΑΓΜΑ
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ» του Κ.Γ.Παπαδημητρακόπουλου]