Πρός
ἀφιονισμένους φιμωτράκηδες, τρομοκρατημένους μενουμασφαλίτες,
ὑστερικούς ἐμβολιάκηδες, πανικόβλητους μενουμευρώπηδες, νανουρισμένους
ψευταγαπούληδες καί κάθε λογῆς ἀκόμη καθυποταγμένους δεσμῶτες τοῦ τρόμου
καί τῆς τυφλῆς ὑπακοῆς:
Δέν
φταῖνε οἱ λύκοι, πού γίναμε πρόβατα. Οὔτε ὁ χασάπης, πού πέφτουμε μόνοι
μας στή μηχανή τοῦ κιμᾶ. Φταίει τό πεταμένο στά σκουπίδια αὐτεξούσιον
καί ἐθελότρεπτόν μας. Φταίει καί τό ξοδεμένο πρωτεύθυνόν μας, πού - μαζί
μέ τά ἅγια - τό πετάξαμε καί αὐτό βορά τοῖς κυσί. Ἤ γιά νά τσαλαπατηθεῖ
ἔμπροσθεν τῶν χοίρων.
«Θέλει
ἀρετήν καί τόλμην ἡ ελευθερία», ἐξάλλου. Δέν εἶναι αὐτονόητη, οὔτε καί
θά σοῦ χαριστεῖ. Ἄν ἐπιλέγεις νά ζεῖς στά σκοτάδια, τά σκοτάδια εἶναι
πού σοῦ πρέπουν. Κι ἄν ἐπιλέγεις νά πλέεις πάντοτε μέ τό ρεῦμα, ἕνα
μονάχα πρᾶγμα σοῦ ἀξίζει: ὁ φονικός καταρράκτης στό τέλος τῆς διαδρομῆς.
Μά
πῶς τ’ ἀντέχουμε ἄραγε ἐμεῖς, γόνοι μιᾶς Ρωμηοσύνης μ’ ἄναρχη
περπατηξιά, κυήματα ἑνός Τόπου πυρίδαπτου κι ἑνός Τρόπου ἐπί πτερύγων
ἀνέμων, γονή καπεταναίων καί πνευματική σπορά Ἁγίων, πῶς τ’ ἀντέχουμε νά
ζοῦμε σκλάβοι αὐτοπροαίρετοι κι ἐπίορκοι ἀμνησιακοί τόσων αἰώνων;
Χριστός ἀνέστη. Καί νεκρός οὐδείς ἐν τοῖς μνήμασι!
Ἐμεῖς ὥς πότε ἄραγε θά μένουμε κλεισμένοι ἐκεῖ μέσα;