Κάποια φορά που ήμουν στον όσιο Πορφύριο – διηγείται ανώνυμη μοναχή – έφερε ένα φορτηγό τούβλα και πήγα να βοηθήσω να τα κατεβάσουμε. Ήταν 2-3 άτομα. Ένα παιδί βοηθούσε και αυτό· όταν τελειώσαμε, πήγαμε να πάρουμε την ευχή του. Λέει στο παιδί:
– Ε, Μανώλη, τι είναι πιο εύκολο να κατεβάζης τούβλα ή να κάθεσαι και να λες απερίσπαστα την ευχή; Απήντησε:
– Α, Γέροντα, τα τούβλα είναι πιο εύκολα να τα κατεβάζης.
Φεύγοντας μία φορά από τον όσιο Πορφύριο, κατεβήκαμε με μία άλλη κοπέλλα στον δρόμο για να φύγουμε. Η κοπέλλα τον είχε Πνευματικό. Κάναμε σήμα σε κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο να μας πάρη. Από μακρυά μας φάνηκε καλός… Μπήκαμε μέσα, αλλά στην διαδρομή Ωρωπό-Αθήνα η πραγματικότητα άρχισε να μας διαψεύδη. Η άλλη κοπέλλα έλεγε συνεχώς την ευχή «δι’ ευχών του γέροντος Πορφυρίου…». Εκ θαύματος δεν πάθαμε κανένα κακό… Θυμάμαι μόνο την αγωνία που τράβηξα, αν και είχα εμπιστοσύνη στις ευχές του οσίου Πορφυρίου.
Είχα Πνευματικό – διηγείται ανώνυμη – για πολλά χρόνια τον όσιο Πορφύριο και με βοήθησε πολύ. Ήμουν εργαζόμενη και όταν ήρθε νέος διευθυντής στην υπηρεσία μου, με ενοχλούσε φορτικά και μου έκανε ανήθικες προτάσεις. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη, καθόμουν μόνη μου στο σπίτι μου και σκεφτόμουν να παραιτηθώ από την εργασία μου.
Ξαφνικά ακούω χτύπημα στο παράθυρο που έβλεπε στον δρόμο, κοιτάζω και βλέπω τον Πνευματικό μου, όσιο Πορφύριο. «Άνοιξε», μου είπε. Ανοίγω το παράθυρο και μου λέγει: «Να μην παραιτηθής από την δουλειά σου» και έφυγε αμέσως.
Τα έχασα, συγκινήθηκα και θαύμασα πώς ο Γέροντάς μου, πριν του πω το πρόβλημά μου, έλαβε πληροφορία και ήρθε να με βοηθήση. Έκανα υπακοή και παρέμεινα και από τότε ησύχασε και ο διευθυντής. Τον ευγνωμονώ για όσα μου προσέφερε και με βοήθησε πνευματικά και για το ότι έμεινα στην υπηρεσία μου και τώρα έχω την σύνταξή μου. Τον παρακαλώ να πρεσβεύη και για την σωτηρία της ψυχής μου.
Κάθε φορά – διηγείται άλλη ανώνυμη – που πήγαινα στον Γέροντα με κάποιο άτομο, με κάποια φίλη, που είχαν σοβαρά προβλήματα υγείας είτε καρκίνο, είτε καρδιά ή οτιδήποτε άλλο, σχεδόν πάντα με την προσευχή του γίνονταν καλά. Ξέρω μια περίπτωση πολύ καλά που ο ίδιος θεράπευσε όγκο ενώπιον της αρρώστου που ήταν στο κελλί. Της είπε ότι «θα σου βγάλω τον όγκο» και της τον έβγαλε μπροστά της – ο ίδιος ξέρει πώς – και της είπε «τώρα δεν χρειάζεται να πας χειρουργείο, ο καρκίνος έφυγε από το στήθος».
Διάβαζε πάρα πολλές φορές την σκέψη μου και μου έλεγε «εγώ όλα τα βλέπω· μπορεί να είμαι εδώ και εσύ στην Πεντέλη, αλλά όλα τα βλέπω και ακόμα και τι σκέφτεσαι για μένα και τι σκοπό έχεις για μένα και τι κακές σκέψεις κάνεις για μένα, γι’ αυτό σε παρακαλώ να μην έχης κακές σκέψεις για μένα και ό,τι έχεις να μου το λες, γιατί εσύ δεν είχες σκοπό να μου τις πης και γι’ αυτό στις φανερώνω εγώ». Έβλεπε την ενέργεια των κακών λογισμών.
Μερικές φορές έβριζα από μέσα μου και μου έλεγε «γιατί βρίζεις; εγώ σε ακούω που βρίζεις από μέσα σου». Έβλεπε το κάθε στάδιο της ζωής μου και μου το αποκάλυπτε. Με βοηθούσε να καταλάβω τα λάθη μου, πώς να συνεχίσω το σωστό και πώς να το διορθώσω.
Ήταν ένας Γέροντας που παρ’ όλο που πονούσε μας δεχότανε, μας μιλούσε και μας συμβούλευε. Έβλεπε πράγματα που θα μου συμβούν και έλεγε ότι θα είναι δίπλα μου. Τον ευχαριστώ για όλα και ζητώ τις πρεσβείες του.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 86, 95, 102.