Ανέκαθεν οι άνθρωποι ήταν αμαρτωλοί, ανέκαθεν δελεάζονταν από την αμαρτία της σαρκός, και πολλοί άφηναν τον εαυτό τους στις σαρκικές αμαρτίες, παρασύρονταν στην ακολασία, στην ασωτία, στη σαρκολατρία και χάνονταν. Παλιά όμως αυτά γίνονταν με κάποιο φόβο και συναίσθηση.
Σήμερα δεν είναι μόνο ότι αμαρτάνουν οι άνθρωποι, αλλά αμαρτάνουν χωρίς καμιά συναίσθηση· χωρίς να πηγαίνει ο νους τους ότι αυτό που κάνουν μπορεί να είναι κάτι που δεν το θέλει ο Θεός, είναι αμαρτία, είναι βαρύτατη αμαρτία. Αμαρτάνουν, σαν να κάνουν το πιο φυσικό και σωστό πράγμα, σαν να κάνουν ό,τι καλύτερο, με συνέπεια να απωθηθεί η ηθική συνείδηση και να χαθεί η χάρη του Θεού και οι τύψεις της συνειδήσεως ακόμη και από τις ψυχές χριστιανών.
Αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Έτσι έχει χαθεί η σωφροσύνη εν σχέσει με τα ηθικά θέματα, με τα αμαρτήματα της σαρκός, και βασιλεύει η ασωτία.
Αδελφοί μου, προσοχή στο πνεύμα της σαρκολατρίας που είναι διάχυτο και έχει κυριεύσει τις καρδιές και τον νου όλων, καθώς ζούμε σ’ αυτή την κοινωνία, όπου με όλους τους τρόπους και τα μέσα λέγεται, διακηρύσσεται, γίνεται ό,τι χειρότερο. Ιδιαίτερα να προσέξουμε τους νέους.
Το πρώτο και κύριο που χρειάζεται είναι η προσευχή. Να συνειδητοποιήσουμε τον μεγάλο κίνδυνο. Να θεωρήσουμε τις σαρκικές αμαρτίες σαν πανούκλα, σαν τις καταστροφικές επιδημίες όπως της χολέρας, σαν την πιο θανατηφόρο και μεταδοτική ασθένεια, ιδιαίτερα για τους νέους, που βουλιάζουν κάθε μέρα και περισσότερο. Και εκείνοι που έχουν κάποιες αρχές και αγωνίζονται και αντιστέκονται, συχνά επηρεάζονται, επειδή ζουν σ’ αυτή την κοινωνία, και, καθώς έχουν άγνοια, ανεπαίσθητα παγιδεύονται. Να φοβηθούμε οι χριστιανοί πολύ, να κράξουμε στον Θεό, να μετανοήσουμε.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2021”, σελ. 229, 346.