ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Φιλιπ. α’ 27-β’ 4
27 Μόνον ἀξίως τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ πολιτεύεσθε, ἵνα εἴτε ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ὑμᾶς εἴτε ἀπὼν ἀκούσω τὰ περὶ ὑμῶν, ὅτι στήκετε ἐν ἑνὶ πνεύματι, μιᾷ ψυχῇ συναθλοῦντες τῇ πίστει τοῦ εὐαγγελίου, 28 καὶ μὴ πτυρόμενοι ἐν μηδενὶ ὑπὸ τῶν ἀντικειμένων, ἥτις αὐτοῖς μέν ἐστιν ἔνδειξις ἀπωλείας, ὑμῖν δὲ σωτηρίας, καὶ τοῦτο ἀπὸ Θεοῦ· 29 ὅτι ὑμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν, – 30 τὸν αὐτὸν ἀγῶνα ἔχοντες, οἷον εἴδετε ἐν ἐμοὶ καὶ νῦν ἀκούετε ἐν ἐμοί.
β΄ 1 Εἴ τις οὖν παράκλησις ἐν Χριστῷ, εἴ τι παραμύθιον ἀγάπης, εἴ τις κοινωνία Πνεύματος, εἴ τις σπλάγχνα καὶ οἰκτιρμοί, 2 πληρώσατέ μου τὴν χαράν, ἵνα τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες, 3 μηδὲν κατὰ ἐριθείαν ἢ κενοδοξίαν, ἀλλὰ τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν. 4 μὴ τὰ ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτέρων ἕκαστος.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Λκ. ια’ 23-26
23 Ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ᾿ ἐμοῦ σκορπίζει. Ὅταν τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθῃ ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται δι᾿ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καὶ μὴ εὑρίσκον λέγει· ὑποστρέψω εἰς τὸν οἶκόν μου ὅθεν ἐξῆλθον· καὶ ἐλθὸν εὑρίσκει σεσαρωμένον καὶ κεκοσμημένον. τότε πορεύεται καὶ παραλαμβάνει ἑπτὰ ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ, καὶ εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ, καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΑΓΙΟΙ ΑΒΡΑΜΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑ
Στίς 29 Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴ μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Ἀβραμίου καί Μαρίας τῆς ἀνεψιᾶς αὐτοῦ. Ὁ ἅγιος Ἀβράμιος εἶχε χριστιανούς γονεῖς καί παντρεύτηκε παρά τή θέλησή του. Ἀπό τόν πόθο του γιά τόν Χριστό ἐγκατέλειψε ὅλες τίς κοσμικές ὑποθέσεις καί ἀναχώρησε γιά τήν ἔρημο. Κλείστηκε σέ μιά μικρή καλύβα καί περνοῦσε τή ζωή του μέ μεγάλη ἄσκηση καί κάθε εἴδους κακοπάθεια. Μετά ἀπό πενῆντα χρόνια ἀσκητικῆς ζωῆς χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος χωρίς νά θέλει, μιᾶς περιοχῆς, ὀνομαζομένης Ταινίας, κοντά στήν Λάμψακο στόν Ἐλλήσποντο. Οἱ κάτοικοι αὐτοῦ τοῦ τόπου ἦταν εἰδωλολάτρες· ὁ ἅγιος μέ τούς κόπους του καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ τούς φώτισε μέ τήν πίστη στόν Χριστό. Ὁ πόθος τῆς ἡσυχίας ὅμως τόν ἔφλεγε ἀκόμα, γι’αὐτό ἔφυγε κρυφά καί πῆγε στό παλαιό του ἡσυχαστήριο. Δοκίμασε πολλούς πειρασμούς ἀπό τούς δαίμονες, ἀλλά μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ διαφυλάχθηκε ἀνώτερος. Ὅταν πέθανε ὁ κατά σάρκα ἀδελφός του, ἄφησε ἕνα κορίτσι ἑπτά ἐτῶν ὀρφανό, τό ὁποῖο πῆρε ὑπό τήν προστασία του. Ἔδωσε λοιπόν στήν μικρή Μαρία ἕνα μικρό κελλί κοντά στό δικό του. Ἀπό τό παράθυρό του τήν δίδασκε καί τήν παρακινοῦσε στούς πνευματικούς ἀγῶνες. Ὅταν ἔγινε εἴκοσι ἐτῶν ὅμως τό κορίτσι ἔπεσε σέ ἀνήθικη πράξη, ἀπελπίστηκε καί πῆγε νά μείνει σέ ἕνα χαμαιτυπεῖο μαζί μέ ἄλλες κακοήθεις γυναῖκες. Ὁ ἅγιος Ἀβράμιος ντύθηκε στρατιώτης καί πῆγε νά τήν συναντήσει, χωρίς νά τόν ἀναγνωρίσουν. Τήν νουθέτησε καί τήν παρακίνησε νά ἀφήσει τήν ἀνήθικη ζωή. Πράγματι, ἡ Μαρία ἐλευθερώθηκε ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί ἐπέστρεψε στό κελλί της. Τόση μετάνοια ἔδειξε, ὥστε ἀξιώθηκε μετά ἀπό λίγα χρόνια νά ἐπιτελεῖ θαύματα. Μέ τέτοιο λοιπόν ἀσκητικό βίο τελείωσε τήν ζωή του ὁ μακάριος Ἀβράμιος καί μετά ἀπό λίγο ἀναπαύθηκε καί ἡ ἀνηψιά του.
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.)
Ζωῆς τῆς φθειρομένης λιπῶν τᾶς ἀπολαύσεις, ἐν τὴ τῶν μελλόντων ἐλπίδι, Ἀβράμιε θεοφόρε, ὁσίως ἐβίωσας ἐν γῇ, καὶ χρῖσμα ὑπεδέξω ἱερὸν διὰ τοῦτο ὡς τοῦ Λόγου μυσταγωγός, κατηύγασας τοὺς βοώντας, δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.
Μεγαλυνάριον
Τό δοθέν σοι τάλαντον πρός Χριστοῦ, πόνοις ἐγκρατείας ἐγεὠργησας δαψιλῶς, καί ὡς Ἱεράρχης, αὐτό ἐπηυξημένον, Ἀβράμιε προσάγεις τῷ σέ δοξάσαντι.