Η τοπική Εκκλησία της Θεσσαλονίκης, αλλά και η ανά την Οικουμένην Εκκλησία του Χριστού από την πρώτη στιγμή στάθηκε εκστατική μπροστά στην άθληση του μιμητού του Χριστού αγίου Δημητρίου. Και σ’ όλους τους μετέπειτα χρόνους μέχρι σήμερα παρουσίασε στον λαό από κάθε πλευρά το μαρτύριό του. Έλαβε όμως πρόνοια να τονίσει ότι ο άγιος δεν άθλησε απλώς, αλλά άθλησε νομίμως, δηλαδή μέσα στην Εκκλησία, στην υπακοή της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και κανόνισε να αναγινώσκεται κατά την ημέρα της εορτής του η αποστολική περικοπή που περιέχει τα λόγια: «Εάν δε και αθλή τις, ου στεφανούται, εάν μη νομίμως αθλήση» (Β’ Τιμ. 2:5).
Πρωτίστως υπακοή στο θέλημα του Θεού σημαίνει να είναι κανείς μέσα στην Εκκλησία και να έχη κοινωνία με τον Θεό, όπως ζει η Εκκλησία και παραδίδει αυτή την αλήθεια.
Έπειτα, υπακοή είναι να ζήσει κανείς σύμφωνα με την παράδοση που ήδη δέχθηκε. Αυτό συνιστά μαρτύριο. Η πραγματική κοπή του θελήματός μας μέσα στην Εκκλησία είναι όντως μαρτύριο. Αλλά και πολλές φορές, για να μείνει κανείς πιστός στην υπακοή του στον Χριστό, πρέπει να μαρτυρήσει όχι μόνο το μαρτύριο της συνειδήσεως, αλλά και το σωματικό μαρτύριο.
Ο άγιος Δημήτριος απεδείχθη υπάκουο τέκνο της Εκκλησίας και με τις δύο σημασίες.
Όταν ο άγιος Νέστωρ ορμά μέσα στο στάδιο εναντίον του Λυαίου, λέγει: «Ο Θεός Δημητρίου, βοήθει μοι». Δεν λέγει απλώς: «Θεέ μου, βοήθησέ με», αλλά «Θεέ του Δημητρίου, βοήθησέ με». Έχει συνείδηση ότι ο Θεός που του φανέρωσε, που του απεκάλυψε ο άγιος Δημήτριος είναι ο αληθινός Θεός.
Δεν πιστεύει απλώς σε κάποιο Θεό, αλλά στον Θεό που πιστεύει ο άγιος Δημήτριος, στον Θεό που πιστεύει η τοπική Εκκλησία της Θεσσαλονίκης, όλη η Εκκλησία του Χριστού. Είναι ο Θεός που ο άγιος Δημήτριος ευρήκε μέσα στην Εκκλησία, είναι ο Θεός που είχαν οι Απόστολοι, είναι ο Θεός που αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Χριστού· είναι ο αληθινός Θεός. Ο άγιος Δημήτριος σε καμιά περίπτωση δεν θα έφθανε στην αγιότητα που έφθασε, αν δεν εύρισκε τον Χριστό μέσα στην Εκκλησία και δεν πίστευε στον Χριστό κατά την παράδοση της Εκκλησίας.
Αυτό το δέσιμο με την Παράδοση της Εκκλησίας, αυτή η υπακοή στην Παράδοση της Εκκλησίας έβαλε όλους τους αγίους και τον άγιο Δημήτριο στον δρόμο της αγιότητος. Αυτή η αποδοχή της Παραδόσεως της Εκκλησίας και η ανεπιφύλακτη υπακοή σ’ αυτήν την Παράδοση ανέδειξε τον άγιο Δημήτριο μεγαλομάρτυρα και μιμητή του Χριστού.
Ποιο ήταν το κύριο έργο του Χριστού;
Η υπακοή στο θέλημα του ουρανίου Πατρός. Πρέπει να δεχθούμε χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ότι ο άγιος Δημήτριος, που ήταν μιμητής του Χριστού σε όλα, θα πρέπει να ήταν τέλειος μιμητής του Χριστού πρωτίστως και κυρίως στο θέμα της υπακοής. Η υπακοή αυτή είναι εκείνη που τον έκανε, από την πρώτη στιγμή που γνώρισε τον Χριστό, να Τον ακολουθήσει ανεπιφύλακτα και με φλογερή αγάπη, έτσι που τίποτε δεν επηρέασε έκτοτε τη ζωή του. Εγκατέλειψε για τον Χριστό και γονείς και πλούτη και αξιώματα και κοσμική ζωή και νεότητα και χαρές και ηδονές του κόσμου τούτου. Δεν αμφιταλαντεύθηκε καθόλου. Δεν έδειξε την ελάχιστη επιφύλαξη. Δεν ανέβαλε για αργότερα την πλήρη αφοσίωσή του στον Χριστό.
Αγνός, καθαρός, παρθένος, γεμάτος αγάπη και πόθο για τον Χριστό όρμησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του στο μαρτύριο, όταν ήλθε η ώρα, και αξιώθηκε να λογχευθεί και αυτός στην πλευρά, όπως και ο Κύριος, και ανεδείχθη Μυροβλύτης, για να μένει η αγνή και καθαρή ζωή του και το χριστομίμητο μαρτύριό του μαρτυρία εις τους αιώνας.
Μνήμη αγίου ίσον μίμησις αγίου. Και ημείς ας μιμηθούμε τον Μεγαλομάρτυρα και πολιούχο μας άγιο Δημήτριο. Ας τον μιμηθούμε σ’ όλα, αρχίζοντας από εκείνο που άρχισε και αυτός: Από την υπακοή στον Χριστό δια της Εκκλησίας. Απ’ την υπακοή στο θέλημα του ουρανίου Πατέρα που οδήγησε τον Χριστό στην δόξα, που οδήγησε τον μιμητή του Χριστού άγιο Δημήτριο στην δόξα, που θα οδηγήσει και εμάς τους μιμητάς του μιμητού του Χριστού, αγίου Δημητρίου, στην ουράνια δόξα.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Οκτώβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2018, σελ. 248 (αποσπάσματα).