Πρωτ. Βασίλειος Κοκολάκης.
Γραμματέας ΕΠΜ
ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ:
«Ἡ πρόκληση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σήμερα»
ἀφιερωμένη στή μνήμη τοῦ μακαριστοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ
Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν, τήν Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021 πραγματοποίησε διαδικτυακή ἡμερίδα μέ θέμα:
«Ἡ πρόκληση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ σήμερα»
Ἡ ἡμερίδα ἀφιερώθηκε στόν μακαριστό π. Γεώργιο Μεταλληνό πού ἦταν ἕνας μάχιμος λευΐτης μέ σταθερό ὀρθόδοξο φρόνημα, δεινός πολέμιος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Τά πορίσματα τῆς παρούσης ἡμερίδος συνοψίζονται στά ἑξῆς:
Τό σύγχρονο οἰκουμενιστικό ἐγχείρημα ξεκίνησε στις ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνα ἀπό συγκεκριμένα πρόσωπα του οἰκουμενικού Πατριαρχεῖου. Σταδιακά ἐπιβλήθηκε στόν ὀρθόδοξο χῶρο μέ κοινωνικά καί πολιτικά κριτήρια καί προσχεδιασμένες αὐταρχικές διαδικασίες. Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι ἡ συνισταμένη ὅλων τῶν αἱρέσεων καθώς προσβάλλει τό σύνολο τῆς ὀρθοδόξου πίστεως χωρίς φαινομενικά νά τήν ἀμφισβητεῖ, διαβρώνοντας τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, σωτηριολογία καί χριστολογία καί προβάλλοντας ἕνα μεταλλαγμένο «Χριστό», τό θεό τῆς Ν. ἐποχῆς.
Ἐπί ἑκατό και πλέον χρόνια ὁ Οἰκουμενισμὀς λειτουργεῖ καταλυτικά ἔναντι τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί σάν Λερναία Ὕδρα ἐμφανίζει νέες κεφαλές κακοδοξιῶν καί αἱρέσεων. Ὅλες οἱ μεθοδευμένες καί προδοτικές τακτικές τῶν οἰκουμενιστῶν συντείνουν στήν κατάλυση τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἐπιβολή ἑνός Πρώτου ἄνευ ἴσων - ἀντίθετα πρός τήν κανονική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας (Primusinterpares)- τήν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στούς αἱρετικούς, καί τήν ἐπιβολή μιᾶς ψευδοενότητας μέ σκοπό τή λεγόμενη «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», πού δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ πανθρησκεία τῆς Ν. Ἐποχῆς.
Ὅλες αὐτές οἱ προσπάθειες ἀποδομήσεως τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν ἐκβάλλει στη λεγομένη «Σύνοδο» τῆς Κρήτης. Ἡ κανονική ἐκκλησιολογική καί δογματική ἐκτροπή τῆς «συνόδου» αὐτῆς δέν προέκυψε κατά τἠ διάρκεια τῶν ἐργασιῶν της, ἀλλά ἀποτελοῦσε συγκεκριμένη ἐπιλογἠ τῆς ἡγεσίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί μεθοδικά στοχευμένη ἐκτροπή στά πλαίσια τῆς οἰκουμενιστικῆς προσπάθειας γιά ἀποδόμηση τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶχε ὡς ἄμεση συνέπεια τήν παροχή ἐκκλησιαστικότητος στίς αἱρέσεις.
Μετά τή «Συνόδο» τῆς Κρήτης ἡ ὁλοκληρωτική τακτική τῶν οἰκουμενιστῶν γιά τήν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας γίνεται πιό ἐπιθετική καί ἐπικίνδυνη πρό πάντων μέ τήν καταστρατήγηση τῆς συνοδικότητος καί τήν ἐκ μέρους τους ἀποδοχή καί στήριξη τῆς πολιτειοκρατίας καί τῶν ποικίλων συμφερόντων. Πρόσφατο παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ παραχώρηση τοῦ οὐκρανικοῦ αὐτοκεφάλου καί μέσω αὐτοῦ ἡ βίαιη ἐπιβολή πρωτείου ἐξουσίας στίς ὀρθόδοξες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες.
Προσεκτική παρακολούθηση τῶν ὅσων λέγονται καί γράφονται σήμερα ἀπό τούς κυριώτερους ἐκφραστές τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐκτροπῆς φανερώνει ἕνα μεγάλο ἅλμα τῆς Ν. ἐποχῆς πρός κατάργηση τοῦ Οίκουμενισμοῦ καί πορεία πρός μία ἑνότητα τῶν θρησκειῶν, μέ ἐφαλτήριο τόν λεγόμενο περεννιαλισμό, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ὅλες οἱ ἰδέες καί οἱ ὄψεις τῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων τοῦ κόσμου μοιράζονται μια μοναδική μεταφυσική ἀλήθεια ἤ πηγή ἀπό τήν ὁποία ξεκινᾶ καί αὐξάνεται κάθε γνώση καί διδασκαλία.
Στό δυτικό χριστιανισμό, στερημένο, μετά τό Μεγάλο Σχίσμα, ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, κυριαρχεῖ ἡ πολιτειοκρατία. Στή Δύση ὁ χριστιανισμός ἔχει μετατραπεὶ σέ ἕνα ἀνθρωποκεντρικό πολιτισμό, πού ἀπετέλεσε τή βάση ὅλων τῶν μετέπειτα ανθρωπισμῶν τῆς Δύσεως. Λόγω αὐτῆς τῆς στερήσεως τῆς Χάριτος ὁ ὁλοκληρωτισμός πού ἐπιβλήθηκε μέ ἀφορμή τήν πανδημία δεν κατάφερε κάποιο οὐσιαστικό πλῆγμα στή ζωή τῶν χριστιανῶν τῆς Δύσεως. Ὁ ὁλοκληρωτισμός αὐτός μέσω τοῦ ὁποίου ἐπιχειρεῖται ἡ ὑποταγή της ἀνθρωπότητος, μέ τή βοήθεια τῶν πολιτικῶν καί τῶν ΜΜΕ προβάλλοντας τήν ὑγεία ὡς ὕψιστο ἀγαθό, ὄχι μόνο στέρησε στούς πολίτες τά βασικά τους δικαιώματα, ἀλλά ἔφερε στο χῶρο τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μια ἀκραία πολιτειοκρατία πού ἐπιδιώκει τή στέρηση τῆς ζωντανῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν πιστῶν κυρίως κατά τή Θεία Λατρεία. Ἡ ἀπαγόρευση τῶν λιτανειῶν, ἡ ἀπαίτηση τηρήσεως τῶν «υγειονομικῶν μέτρων» μέσα στούς ναούς, ὁδηγοῦν στήν ἀποϊεροποίησή τους ἐνῷ ἡ ἐπιχειρούμενη ἀλλαγή τοῦ τρόπου μεταδόσεως τῆς Θ. Κοινωνίας τείνει νά ἐξομοιώσει τούς Ὀρθοδόξους μέ τήν αἱρετική χριστιανικήπαράδοση. Ἔτσι ὁ κορωνοϊός λειτουργεῖ ὡς καταλύτης τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί ἀποτελεῖ μια τρανή ἀπόδειξη τῆς προώθησής του μέσω τῆς πολιτικῆς.
Ἀπό τήν ἐμπειρία τοῦ τρόπου συγκροτήσεως, τῆς διαδικασίας τῶν ἐργασιῶν καί τῶν ἀποφάσεων τῆς «συνόδου» τῆς Κρήτης, πού ἀναστάτωσαν τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μέ την ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στίς αἱρέσεις, γεννᾶται τό ἐρώτημα πότε οἱ θεσμικές ἀποφάσεις τοῦ θεανθρωπίνου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, πού ἀναφέρονται στήν ὁριοθέτηση τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς τους, ἔχουν δεσμευτικό χαρακτῆρα γιά ὅλους τούς πιστούς. Τήν ἀπάντηση δίνει ἡ ὀρθόδοξη παράδοση. Ὀφείλουμε λοιπόν ὑπακοή στίς ἀποφάσεις τῶν Συνόδων ὅταν τηρεῖται ὁ ἁγιοπνευματικός τρόπος πού λαμβάνονται, ὁ γνήσια συνοδικός τρόπος λειτουργίας τοῦ θεσμικοῦ συνοδικοῦ σὠματος τῆς τοπικῆς ἤ πανορθοδόξου Ἐκκλησίας, ὥστε νά διασφαλίζεται ἡ γνησιότητα τῆς ἁγιοτριαδικῆς πίστεως καί ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Τότε μόνο τό συνοδικό σῶμα τῶν ἁγιοπνευματικῶς ζώντων καί ἁγιοπνευματικῶς συνερχομένων ἐπισκόπων μπορεῖ νά ἀποφαίνεται, ὅπως στην Α’ Ἀποστολική Σύνοδο «ἔδοξε τῷ ἁγίῳ Πνεύματι καί ἡμῖν (Πραξ. 15,28). Τότε οἱ ἀποφάσεις τῶν συνοδικῶν ἐπισκόπων ἔχουν αὐθεντικό χαρακτῆρα καί βρίσκουν καθολικῶς καί διαχρονικῶς θετική ἀνταπόκριση στά ζῶντα μέλη τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα ἀντιλαμβάνονται βιωματικῶς τήν αὐθεντικότητα καί τήν ἄνωθεν φερεγγυότητα τῶν συνοδικῶν ἀποφάσεων.
Πρώτη αἰτία γιά τήν ἐκτροπή κάποιων ὀρθοδόξων ἡγετῶν στήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τόν σταδιακό κατήφορο πρός τόν θρησκευτικό συγκρητισμό εἶναι ἡ πνευματική χαλάρωση. Συμβαίνει ὅ,τι ἀκριβῶς συνέβη σέ ὅλες τίς μεγάλες πτώσεις τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ χαλάρωση αὐτή ὁδηγεῖ στήν ἀκηδία, στή λήθη καί τήν ἄγνοια τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Μάξιμο τόν ὁμολογητή. Συνοδεύεται δέ ἡ χαλαρότητα αὐτή από ὑπερηφάνεια, καί ἀμετανοησία. Γι΄αὐτό τό κήρυγμα τόσο τῶν Προφητῶν ὅσο καί τῶν ἁγίων Πατέρων ἑστιάζει συνεχῶς στή μετάνοια ἀρχόντων καί λαοῦ ὡς ἐπιτακτική ἀνάγκη καί προϋπόθεση ἀπολυτρώσεως ἀπό την πλάνη τοῦ εἰδωλολατρικοῦ συγκρητισμοῦ κατά τήν Π. Διαθήκη καί τήν κακοδοξία τῆς ταυτίσεως καί τῆς κοινωνίας τῆς Ἐκκλησίας μέ τίς αἱρέσεις καί τίς θρησκεῖες κατά τήν περίοδο τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀπέναντι στήν πανουργία τοῦ πονηροῦ καί τῶν ὀργάνων του πού ἐργαζονται γιά τήν ἀποστασία ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί ὀφείλουν νά ἀκολουθήσουν αὐτό πού παραγγέλλει ὁ Χριστός στούς μέχρι σήμερα καί μέχρι τέλους μαθητές του δηλ. νά ἔχουν τήν πραότητα τῶν προβάτων καί νά εἶναι ἀκέραιοι ὅπως οἱ περιστερές. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ πιστοί πρέπει να ἀποστρέφονται τήν βία ή την εμπάθεια καί νά δείχνουν ἐπιείκεια πρός τούς ἀντιφρονοῦντες καί τούς πάσης φύσεως «ἐχθρούς τῆς ἀλήθειας», θά μᾶς πεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Συνεπῶς, ἡ Ὁμολογία τῆς Πίστεως πρέπει νά γίνεται ὄχι μέ φρόνημα ἐγωϊστικό και ἰδεολογικό, ἀλλά μέ τόν Χριστό «ἐνεργό και ἐνεργοῦντα» στήν καρδιά τοῦ πιστοῦ, κάτι το ὁποῖο πιστοποιεῖ τήν καθαρότητα τοῦ βίου ἐκείνου πού Τόν ὁμολογεῖ ἀλλά και πού μπορεῖ να βοηθήσει ουσιαστικά τους πάσης φύσεως αιρετικούς και αιρετίζοντες να απεμπλακούν από την πλάνη, με την μυστική ενέργεια της θείας χάριτος που μεταδίδουν όσοι ενώθηκαν με τον Χριστό. Γι΄ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο ὀφείλουμε ἅπαντες νά κατανοήσουμε, κληρικοί καί λαϊκοί, ὅτι ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό «δημόσιους κατηγόρους» ἤ «ἐπαναστάτες», ἀλλά ἀπό ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος κα ίἀπό θεριστές πού θα προσέρχονται ἐν μετανοίᾳ καί καθαρότητι βίου νά θερίσουν μέ την Ὀρθοδοξία και Ὀρθοπραξία πρός τόν πλησίον, ὅ,τι ὁ διάβολος προηγουμένως ἔσπειρε μέ τόν Οἰκουμενισμό, κατά τό πρότυπο ὅλων τῶν μεγάλων ἁγίων καί χαρισματούχων γερόντων του 20ου και 21ου αἰῶνα πού ἐνήργησαν κατ’ αυτόν ἀκριβῶς τόν τρόπο.