Αριστείδης Δασκαλάκης
Η διοικούσα εκκλησία βρίσκεται σε τροχιά ελεύθερης πτώσης.
Κάθε πράξη, κάθε ενέργεια, κάθε απόφαση επιβεβαιώνει την αποστασία της απ’την Ορθόδοξη Παράδοση και την αχανή απόστασή της απ’την Πατερική Παρακαταθήκη.
Το Ιερό Πηδάλιο έχει καταντήσει κουρελόχαρτο γι’αυτούς τους κληρικούς κι αρχιερείς που κλείνουν το μάτι σε πολιτική ηγεσία, σε οικονομικά κέντρα εξουσίας, σε αλλότρια θρησκευτικά κέντρα εξουσίας, σε επιχειρηματικά συμφέροντα, στις απρόσωπες δεξαμενές σκέψεις και «αγορές», που απεργάζονται το μέλλον της ανθρωπότητας.
Η εκκλησία της Ελλάδος, αφού αποτέλεσε μέλος ιδρυτικό του παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών (μαζί με την εκκλησία της Κύπρου και το Οικουμενικό Πατριαρχείο), αρνήθηκε την κατοχή της Αληθούς Πίστεως και a priori και a posteriori.
Αργότερα με τη ψευδοσύνοδο του Κολυμπαρίου ήρθε και επισφράγιση των θέσεων τόσων ετών της διοικούσας εκκλησίας, ότι τελικά όντως όλοι κατέχουν από λίγη αλήθεια.
«Ἐβρεξε» Αλήθεια σε αιρέσεις, δόγματα και όλες της θρησκείες.
«Και οι δυτικοί έχουν μυστήρια».
Όλες αυτές τις τραγικές εξελίξεις της εκπεσούσης ιεραρχίας, τις πλαισιώνουν τραγικότερες ενέργειες επισκόπων, κληρικών και θεολόγων ανοίγοντας επιπλέων ρωγμές στο σκάφος του καραβιού της εκκλησίας, επισύροντας την οργή του Θεού.
Κι αν στην πορεία εμφανιστούν κληρικοί ή λαϊκοί αντιδρώντες στην κατρακύλα, τότε επιστρατεύονται τα όπλα της λοιδορίας, της αργίας, του εκκλησιαστικού δικαστηρίου, του αφορισμού. Του πολυκέφαλου διωγμού.
Απότοκος αυτού του αμαρτωλού πανθρησκειακού πνεύματος του οικουμενισμού (ουσιαστική έκφραση υποταγής στην καταδυναστεύουσα Δύση) αποτελεί και η αναγνώριση στο «πρόσωπο» της επιστήμης (ακόμα χειρότερα της ψευδοεπιστήμης) του αλάθητου. Ενός νέου θεού ανώτερου απ’τον ενανθρωπήσαντα Κύριο και Σωτήρα.
Η επιστήμη δεν αποτελεί πλέον μόνο πανάκεια για κάθε ασθένεια και σωματικό πόνο, αλλά ανακαλύπτει και την «μολυσματικότητα», φευ, της Θείας Κοινωνίας.
Και παρατηρούμε ασθμαίνοντες δεσποτάδες, καταϊδρωμένους σε ένα αγώνα δρόμου ύβρεως της πίστεως, να κοιτούν πως θα γίνουν πιο αρεστοί σε πολιτική και εκκλησιαστική ανώτατη αρχή, εξαγοράζοντας έτσι χρόνο εξουσίας και πιθανότητες εκλογής σε κάποια καλύτερη θέση, σε κάποια άλλη επισκοπή παραβαίνοντας Πατερικούς Κανόνες.
Ένα πογκρόμ εξελίξεων που στόχο έχει την αλλαγή της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας, τη διαγραφή των διαφορών της Αλήθειας που εκφράζει η Ορθοδοξία και του ψέματος των αιρέσεων και των θρησκειών εν γένει, καθότι θεωρούνται προσκόμματα στο επιθυμητό.
Κι αυτό είναι η ένωση των «εκκλησιών», που μόνο της εμπόδιο αποτελεί η Αλήθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Κι ενώ ακόμα ζούμε στον απόηχο της βράβευσης του εντεταλμένου κυβερνητικού αρχίατρου απ’το οικουμενικό πατριαρχείο δεν συνήλθαμε απ’τη δίωξη δύο ομολογητών αρχιερέων.
Αφού το οικουμενικό πατριαρχείο απένειμε το οφφίκιο του Άρχοντος Μεγάλου Ρήτορος σε έναν καθηγητή φιλοσοφίας, που κηρύττει παραλλαγή Ορθοδοξίας, τουτέστιν αίρεση, κατηγορώντας και λοιδορώντας μέσα απ’το συγγραφικό του έργο αγίους γέροντες κι επισκόπους, απονέμει στον εντεταλμένο ιατρό άλλο αφφίκιο (δεν διευκρινίζεται ακριβώς ποιο –προτείνω, εάν είναι καλός ψάλτης, του πρωτοψάλτη). Θα προσκυνήσει άραγε κατά τον ενδεικνυόμενο τρόπο την εικόνα της Παναγίας της Παμμακαρίστου που θα είναι εκτεθειμένη, κατά το έθος, εις προσκύνησιν στο Σωλέᾳ του Π. Πατριαρχικού Ναού; Ή θα υποκλιθεί ωσάν γιαπωνέζος σαμουράι υπό τον φόβο του ιού και όχι του Υιού;
Ο πατριάρχης βραβεύει τον ιθύνοντα νου του σφραγίσματος των ναών, της αμαρτωλής μασκοφορίας στα Ιερά Μυστήρια και του χαρακτηρισμού ως μολυσματικής της Θείας Κοινωνίας.
Βραβεύεται απ’ το Οικουμενικό Πατριαρχείο η δεξαμενή σκέψης, του διωγμού της Ορθοδοξίας (ή έστω ο εφαρμοστής αυτής της ιδέας στην Ελλάδα).
Στο πρόσωπό του λοιπόν βραβεύεται ο διωγμός των ορθοδόξων χριστιανών.
Στο πρόσωπό του ξαναζούν το μαρτύριο άγιοι και ομολογητές, ξανασταυρώνεται ο Χριστός.
Το βραβείο το απονέμει αυτός που θεωρεί τείχη του αίσχους την Πατερική Παράδοση.
Επόμενο ήταν.
Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στη Βασιλεύουσα, στην εκκλησία της Ελλάδας έχουμε ποινές και διώξεις. Δύο ιεράρχες που δεν υπάκουσαν σε υποδείξεις και ανίερες εντολές, διώκονται.
Ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Κοσμάς και ο σεβασμιότατος Κυθήρων και Αντικυθήρων κ. Σεραφείμ.
Και ποιοι ορίζονται ανακριτές; Οι πρωταθλητές της καινοδοξίας, της κακοδοξίας και της κενοδοξίας.
Επίσκοποι που η δράση και τα λεγόμενά τους ουδεμίαν σχέση δεν έχουν με Ορθοδοξία.
Απ’τη μια, ο Μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος που είναι ενάντια στην Πατερική Παράδοση, μύστης της αντιπατερικότητας, ο εντολέας της φυλάκισης 15 ορθοδόξων του Βόλου, που τον αποκάλεσαν προδότη, για την συμμετοχή του στην ληστρική σύνοδο της Κρήτης, που αυτοβούλως παραλλάσει Ιερές Ακολουθίες απ’την εκκλησιαστική γλώσσα στην νεοελληνική, που δηλώνει ότι ο παπισμός δεν είναι αίρεση, που άναψε την πρώτη Εβραϊκή δάδα κατά την διάρκεια Εβραϊκής τελετής, μέγας εκφραστής της παγκοσμιοποίησης και της πανθρησκείας, ο λάτρης του Κορανίου ως στοιχείο πολιτισμού (και όχι μόνο) και απ’την άλλη ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος επίσης ισλαμολάγνος όπως και ο πρώτος (υπέρ της ίδρυσης του τμήματος Ισλαμικών σπουδών στη θεολογική σχολή), θεωρεί ότι το Ευαγγέλιο δεν είναι θεόπνευστο:
«Ἐγὼ θὰ πῶ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία, δηλ. τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν. Θὰ ἀφουγκραστῶ τοὺς χριστιανοὺς τί λένε, ποιὸ θεωροῦν σωστό. Ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὸ ποὺ οἱ χριστιανοὶ μας θεωροῦν σωστό, ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ἐγὼ θὰ ὑπερασπιστῶ αὐτὸ ποὺ λένε οἱ χριστιανοί μας, γιατί οἱ Χριστιανοὶ μας ἔφτιαξαν τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἔφτιαξε τὸ Εὐαγγέλιο τὴν Ἐκκλησία»
Παρουσίασε ως αναπόφευκτο αλλά και απόλυτα δικαιολογημένο γεγονός, την εξαφάνιση του Ελληνισμού: «κάθε γεγονός που είναι παγκόσμιο είναι και αναπόφευκτο. Καλά θα κάνουμε να το δεχτούμε“. Μας είπε και το ακατανόητο, ότι «η σωστή αξιοποίησή του (του μεταναστευτικού), θα φέρει καλά αποτελέσματα» συνεχίζοντας ακάθεκτος «Τα παιδιά τους θα νυμφευθούν τα παιδιά μας . … Θα συμβάλλουν στην τόνωση του πληθυσμού …Και κάποιοι Βαλκάνιοι θα αποκτήσουν «ειρηνικά» έξοδο στο Αιγαίο …. Τα νησιά θα λύσουν το δημογραφικό….»
Αυτοί λοιπόν οι υπηρέτες, οι κλητήρες των κέντρων εξουσίας, παίρνουν το ρόλο του αντηχείου και κοάζουν τον σκοπό της παγκοσμιοποίησης.
Μπας κι εξαργυρώσουν τον ζήλο τους αυτό σε μια καλή μετάθεση (προσθέτοντας στη λίστα των παραβάσεων και πτώσεων και την παράβαση του ΙΔ’ Αποστολικού Κανόνα.
Αυτοί οι σκανδαλιστές των ορθοδόξων, θα κρίνουν ιεράρχες που δεν υπάκουσαν σε αντιπατερικές αποφάσεις.
Ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος. Βραβεύεται ο διώκτης των πιστών και διώκονται ανυπάκουοι στην κακοδοξία ιεράρχες.
Ιεράρχες που αποτελούν τύπο Χριστού στη γη (όπως συμβολίζει ο κάθε επίσκοπος), δίνονται βορά σε ιεράρχες που αποτελούν τύπο των Φαρισαίων Άννα και Καϊάφα.
Ιθύνων νους ο αρχιεπίσκοπος, που ωθεί την εκκλησία της Κύπρου να «μαλώσει» τον εκεί «ανυπάκουο» επίσκοπο Μόρφου.
Ένα νόμισμα με δυο όψεις.
Το νόμισμα της ανομίας με βραβεία κι επαίνους απ’την μια όψη για τους αρνητές του Χριστού και ποινές και λοιδορίες απ’την άλλη όψη, για τους ανυπάκουους στην κακοδοξία.
Ο συμβολισμός έντονος και όχι τυχαίος.
Οι σκανδαλιστές και οι άνομοι γίνονται κριτές.
O Κύριος προειδοποιεί για αυτούς: «πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται.» (Ματθ.18,7)