ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Β΄ Κορ. α΄ 1-7
1 Παῦλος, ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ θελήματος Θεοῦ, καὶ Τιμόθεος ὁ ἀδελφός, τῇ ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ τῇ οὔσῃ ἐν Κορίνθῳ σὺν τοῖς ἁγίοις πᾶσι τοῖς οὖσιν ἐν ὅλῃ τῇ Ἀχαΐᾳ· 2 χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. 3 Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως, 4 ὁ παρακαλῶν ἡμᾶς ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν, εἰς τὸ δύνασθαι ἡμᾶς παρακαλεῖν τοὺς ἐν πάσῃ θλίψει διὰ τῆς παρακλήσεως ἧς παρακαλούμεθα αὐτοὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ· 5 ὅτι καθὼς περισσσεύει τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ εἰς ἡμᾶς, οὕτω διὰ Χριστοῦ περισσεύει καὶ ἡ παράκλησις ἡμῶν. 6 εἴτε δὲ θλιβόμεθα, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν παρακλήσεως καὶ σωτηρίας τῆς ἐνεργουμένης ἐν ὑπομονῇ τῶν αὐτῶν παθημάτων ὧν καὶ ἡμεῖς πάσχομεν, καὶ ἡ ἐλπὶς ἡμῶν βεβαία ὑπὲρ ὑμῶν· εἴτε παρακαλούμεθα, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν παρακλήσεως καὶ σωτηρίας, 7 εἰδότες ὅτι ὥσπερ κοινωνοί ἐστε τῶν παθημάτων, οὕτω καὶ τῆς παρακλήσεως.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Μτθ. κα΄ 43-46
43 Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς· 44 καὶ ὁ πεσὼν ἐπὶ τὸν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ᾿ ὃν δ᾿ ἂν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν. 45 καὶ ἀκούσαντες οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι τὰς παραβολὰς αὐτοῦ ἔγνωσαν ὅτι περὶ αὐτῶν λέγει· 46 καὶ ζητοῦντες αὐτὸν κρατῆσαι ἐφοβήθησαν τοὺς ὄχλους ἐπειδὴ ὡς προφήτην αὐτὸν εἶχον.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΔΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΝΑΤΑΛΙΑ
Στίς 26 Αὐγούστου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τῶν ἁγίων μαρτύρων Ἀδριανοῦ καί Ναταλίας. Ζοῦσαν στή Νικομήδεια κατά τούς χρόνους τοῦ Μαξιμιανοῦ. Ὁ ἅγιος Ἀδριανός ρώτησε κάποιους χριστιανούς πού ὄχι μόνο εἴχαν συλληφθεῖ, ἀλλά καί βασανιζόντουσαν γιά τήν πίστη τους, για ποιό λόγο ὑποφέρουν αὐτές τίς φοβερές τιμωρίες. Ἐκεῖνοι ἀπάντησαν ὅτι ὑπομένουν ὅλα αὐτά γιά νά ἀποκτήσουν τά ἀγαθά, πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεός σέ ὅσους πάσχουν γιά τήν ἀγάπη του, ἀγαθά ἀπερίγραπτα καί ἀσύλληπτα γιά τόν ἀνθρώπινο νοῦ. Τότε κατανύχθηκε ὁ μακάριος Ἀδριανός καί ζήτησε να γραφτεῖ καί τό δικό του ὄνομα στούς καταλόγους τῶν χριστιανῶν, πού ἐπρόκειτο νά μαρτυρήσουν. Πράγματι προστέθηκε τό ὄνομά του καί σιδηροδέσμιος ὁδηγήθηκε στήν φυλακή. Ὅταν τό ἔμαθε ἡ γυναίκα του Ναταλία, φέρεσε λαμπρά φορέματα καί πῆγε στήν φυλακή γιά νά ἐπαινέσει τόν σύζυγό της, ἀλλά καί γιά νά τόν ἐνισχύσει. Ἡ ἁγία ἐπέστρεψε στήν οἰκία της καί ἀργότερα ὁ ἅγιος Ἀδριανός ἔχοντας πάρει ἄδεια ἀπό τούς δεσμοφύλακες, πῆγε νά τήν ἀποχαιρετήσει γιά τελευταία φορά. Ἡ ἁγία ὅμως νόμισε ὅτι ὁ σύζυγός της ἀρνήθηκε τόν Χριστό καί δέν τοῦ ἄνοιγε. Ὅταν κατάλαβε γιά ποιόν λόγο ἦρθε ὁ ἅγιος, τόν δέχθηκε, τόν ἀσπάσθηκε, τόν συνόδευσε στόν τόπο ὅπου ἐπρόκειτο νά μαρτυρήσει καί τόν στήριζε τήν ὥρα τοῦ μαρτυρίου. Μετά ἀπό φρικτά βασανιστήρια συνέλλεξαν τά ἅγια λείψανά του μαζί μέ ἄλλων μαρτύρων γιά νά καοῦν. Δυνατή βροχή ὅμως ἔσβησε τήν φωτιά καί κάποιος χριστιανός τά πῆρε καί τά ἐνεταφίασε στήν Ἀργυρούπολη. Ἐκεῖ πῆγε καί ἡ ἁγία Ναταλία, παρέδωσε τήν ψυχή της στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ἐνταφιάσθηκε κοντά στούς ἅγίους Μάρτυρες.
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.)
Ἀναφαίρετον ὄλβον ἠγήσω, τὴν σωτήριον, πίστιν τρισμάκαρ, καταλιπῶν τὴν πατρῴαν ἀσέβειαν καὶ τῷ Δεσπότῃ κατ’ ἴχνος ἑπόμενος, κατεπλουτίσθης ἐνθέοις χαρίσμασιν Ἀδριανὲ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, ὁμοὺ σὺν Ναταλία τὴ θεόφρονι.
Μεγαλυνάριον
Λόγοις σε ἀλείφουασαν πρός ζωήν, τήν σύνευνον ἔχων, Ναταλίαν Ἀδριανέ, σύ αύτῇ ἐδρέψω, ἐπιτηδείως Μάρτυς, καρπόν τόν ζωηφόρον ἀθλήσας ἄριστα.