Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Σὲ μιὰ ἐποχὴ ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἔπαυσαν νὰ σέβονται τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια καὶ ἡ θρησκεία νὰ μὴ παίζει σημαντικὸ ρόλο στὴ ζωή τους καὶ νὰ τὴ θεωροῦν μία παράδοση χωρὶς ἰδιαίτερη ἀξία, τὸ νὰ μιλᾶς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία εἶναι σὰν νὰ ἀπευθύνεσαι σὲ ὦτα μὴ ἀκουόντων. Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι εἶναι πλαδαροὶ καὶ ἀδιάφοροι καὶ ἐξισώνουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μὲ τοὺς αἱρετικούς, παπικοὺς καὶ προτεστάντες, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ἀφοῦ ὅλοι ἀναφέρονται στὸν ἴδιο Θεό! Βρίσκονται, δυστυχῶς, σὲ βαθὺ σκοτάδι πλάνης.
Πέρα ἀπὸ αὐτὴ τὴ δύσκολη κατάσταση, οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ἔχουν καθῆκον νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, νὰ ἀρνοῦνται τὴ σύγκρισή της μὲ ἄλλες θρησκεῖες (ποτὲ δὲν συγκρίνουμε ἀνόμοια πράγματα), νὰ ἀντιστέκονται στοὺς ἀμφισβητίες καὶ τοὺς ἐχθρούς τῆς πίστεως καὶ προπαντὸς νὰ τοὺς ἀποστομώνουν μὲ τὴν ἐνάρετη ζωή τους. Αὐτὴ εἶναι τὸ ἀποτελεσματικότερο μέσο γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἄλλων ποὺ βρίσκονται μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ θέλουν νὰ μειώσουν τὴ λάμψη τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ προβάλλουν τὶς δικές τους ἀθεϊστικὲς θεωρίες. Ἰδιαίτερα οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ προσέχουν τοὺς διανοούμενους ποὺ ἐμφανίζονται ὡς φωστῆρες τοῦ κόσμου καὶ μποροῦν νὰ λύσουν ὅλα τὰ κοινωνικὰ προβλήματα, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη μὲ τὶς προσωπικές τους φιλοσοφικὲς θεωρίες, οἱ ὁποῖος ὅμως εἶναι βραχύβιες καὶ ὑπάρχουν ὅσο ζοῦν ἐκεῖνοι ποὺ τὶς σοφίστηκαν. Μοιάζουν οἱ δυστυχεῖς μὲ μπαλόνια ποὺ εἶναι φουσκωμένα μὲ δυσώδη ἀέρια, τὰ ὁποῖα εὔκολα σκορπίζονται στὴν ἀτμόσφαιρα καὶ δημιουργοῦν δυσάρεστα συναισθήματα.
Οἱ ἀληθινοὶ χριστιανοὶ ἐπίσης πρέπει νὰ μένουν ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὴ δράση τῶν οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι μιλοῦν γιὰ τὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ ἔχουν καταργήσει τοὺς ἱεροὺς κανόνες καὶ περιφρονοῦν ἐπιδεικτικὰ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι φοβερὸ νὰ τοὺς ἀκοῦς νὰ λένε ὅτι οἱ παπικοὶ καὶ οἱ προτεστάντες δὲν ἔχουν σημαντικὲς διαφορὲς μὲ τοὺς ὀρθοδόξους, τὴν ὥρα ποὺ ὅλοι οἱ πατέρες καὶ οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας καθὼς καὶ οἱ σύγχρονοι ἅγιοι γέροντες τονίζουν ὅτι οἱ παπικοὶ καὶ οἱ προτεστάντες, εἶναι αἱρετικοὶ καὶ μόνο ἕνας τρόπος ἕνωσης ὑπάρχει, νὰ ἐπιστρέψουν ἐν μετανοίᾳ στὴ Μία Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἀπαρνηθοῦν ὅ,τι σοφίστηκαν καὶ δογμάτισαν τὰ τελευταῖα χίλια χρόνια. Ὅμως οἱ οἰκουμενιστές μας, κυρίως τοῦ Φαναρίου, ἔχουν θράσος καὶ διαστρεβλώνουν τὴν ἱστορία καὶ μιλοῦν γιὰ «ἐκκλησίες» ποὺ μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν ἀμοιβαία ἀγάπη καὶ ἂς ὑπάρχουν δογματικὲς διαφορές!
Ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, σχετικὰ μὲ τὸ θέμα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ, ἔλεγε σὲ πνευματικά του τέκνα: «Μόνο ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ ἑνώνει καὶ ὅλοι πρέπει νὰ προσευχόμαστε νὰ ἔρθουν σ’ αὐτή. Ἔτσι θὰ γίνει ἕνωσις, ὄχι μὲ τὸ νὰ πιστεύεις ὅτι ὅλοι εἴμαστε τὸ ἴδιο καὶ ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι τὸ ἴδιο. Δὲν εἶναι τὸ ἴδιο. Ὁ Θεὸς νὰ σᾶς δώσει φώτιση νὰ καταλάβετε ὅτι δὲν ἔχει σχέση ἡ Ὀρθοδοξία μας μὲ ἄλλες θρησκεῖες».
Ὅταν οἱ ἅγιοι λένε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλοι οἱ ἑτερόδοξοι εἶναι αἱρετικοί, καὶ ἀκοῦν μετὰ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τοὺς περὶ αὐτὸν ἀρχιερεῖς νὰ μιλοῦν γιὰ «ἀδελφὲς ἐκκλησίες», ἀγανακτεῖς, τοὺς νιώθεις ἀλλοτριωμένους περὶ τὴν πίστη καὶ εὔχεσαι γρήγορα ὁ Χριστὸς νὰ βάλει τὸ χέρι του καὶ νὰ ἀνατρέψει τὰ σχέδιά τους. Μέχρι τότε ὅμως χρειάζεται ἐπαγρύπνηση, γιὰ νὰ μὴ φθάσουμε σὲ τραγικὲς καταστάσεις, ὅπου μόνο ὁ διάβολος καὶ οἱ οἰκουμενιστὲς θὰ χαίρονται!