Το παιδί, ως πλάσμα του Θεού, έχει τις ικανότητές του και τις δυνάμεις του. Αλλά πέρα από αυτό, είναι η χάρη, η πρόνοια του Θεού που ενεργεί και σ’ αυτό, και μάλιστα καμιά φορά πιο πολύ από ό,τι ενεργεί σ’ εμάς τους μεγάλους. Ας του έχουμε λίγη εμπιστοσύνη και ας μη θέλουμε, κατά έναν εγωιστικό τρόπο – σαν να μην υπάρχει Θεός, σαν να μην είναι και αυτό πλάσμα του Θεού, σαν να μη βαπτίσθηκε – όλα εμείς να τα κάνουμε, χωρίς να αναγνωρίζουμε και σ’ αυτό κάποια ικανότητα, κάποια δυνατότητα να μπορεί κάτι να επιτελέσει.
Κάθε άνθρωπος από μικρό παιδί – η ύπαρξή του δηλαδή – έχει ως προορισμό να μπει στην τροχιά που πρέπει να μπει. Γιατί κάθε πλάσμα, που έρχεται από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, πρέπει να μπαίνει στον δρόμο εκείνο που ο Θεός το βάζει και μέσα εκεί έχει ομαλές σχέσεις με τον Θεό, με τον εαυτό του και με τους άλλους.
Το να συγκρίνει κανείς τα αδελφάκια: «Να, ο αδελφός σου, η αδελφή σου, τα καταφέρνει καλύτερα…», είναι χειρότερο και από μαχαιριά. Ή, συγκρίνει κανείς το παιδί του με το γειτονόπουλο.
Είναι ή δεν είναι τότε σαν εμπόρευμα το παιδί; Το έχει κανείς σαν εμπόρευμα το παιδί του, σαν ένα μηχάνημα ή σαν κάτι άλλο, για το οποίο μπορεί να σκεφθεί όπως θα σκεφτόταν για ένα αυτοκίνητο: «Του άλλου το αυτοκίνητο αποδίδει περισσότερο, ενώ το δικό μου δεν αποδίδει. Θα το αλλάξω».
Το παιδί είναι ζωντανός άνθρωπος και έχει ορισμένες δυνατότητες, ορισμένες ικανότητες, και θα αποδώσει αυτό που μπορεί. Αλλά εγώ ως γονέας έχω υποχρέωση, εάν είμαι αληθινός γονέας, να σκύψω κάτω και να προσπαθήσω να καταλάβω το παιδί, και να δω τι μπορεί να κάνει, και, καθώς αποθαρρύνεται, να το ενθαρρύνω και όχι να το απογοητεύω.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2017”, σελ. 138, 372.