Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
ΣΤΗΝ ΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ
Ὡς γνωστόν, ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴ συνεδρία της τῆς 13ης Ἰουλίου τρέχοντος ἔτους ἀποφάσισε, μεταξὺ ἄλλων, νὰ συντάξει καὶ νὰ ἀπευθύνει πρὸς τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας «Ἐγκύκλιο», μὲ τὴν ὁποία θὰ προτρέπει τοὺς πιστοὺς νὰ ἐμβολιασθοῦν μὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐμβόλια ποὺ συνιστοῦν οἱ διορισμένοι ἀπὸ τὴν κυβέρνηση εἰδικοὶ ἰατροί, τῶν ὁποίων τὸ κῦρος καὶ τὴν ἀξιοπιστία ἀποδέχθηκε ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποφασίσθηκε συγχρόνως νὰ ἑτοιμασθεῖ ἔντυπο στὴ μορφὴ ἄλλων ἐντύπων ποὺ ἀπεστάλησαν κατὰ καιρούς «ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ», ὅπου θὰ δίδονται ἀπὸ τοὺς ἐπιλεγέντες ἰατροὺς ἀπαντήσεις σὲ ἐρωτήματα καὶ ἐπιφυλάξεις ποὺ διατυπώνονται δικαιολογημένα γιὰ τὰ ἐγκεκριμένα ἐμβόλια ἐναντίον τῆς λοίμωξης τοῦ κορωνοϊοῦ (Covid-19).
Ἑτοιμάσθηκε πράγματι ἡ «Συνοδικὴ Ἐγκύκλιος», ὑπ᾽ ἀριθμ. 3045/14. 7.2021, μὲ τίτλο «Ἐκκλησία καὶ Ἐπιστήμη στὸν ἀγώνα κατὰ τῆς πανδημίας» καὶ ἐστάλη στὶς 16 Ἰουλίου πρὸς τὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν καὶ πρὸς ὅλες τὶς Ἱερὲς Μητροπόλεις μὲ τὴν ἐντολή «ἵνα ἀναγνωσθῇ ἐπ᾽ Ἐκκλησίαις τὴν Κυριακὴν 25ην μηνὸς Ἰουλίου ἐ.ἔ. κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀντὶ ἄλλου κηρύγματος». Ἑτοιμάσθηκε ἐπίσης καὶ τὸ ἔντυπο «ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ», μὲ τίτλο «Οἱ Χριστιανοὶ μᾶς ρωτοῦν γιὰ τὸ ἐμβόλιο καὶ οἱ Γιατροὶ μᾶς ἀπαντοῦν», στὸ ὁποῖο ὑπάρχουν δώδεκα ἀπαντήσεις σὲ ἰσάριθμα ἐρωτήματα. Τὸ συνοδικὸ φυλλάδιο ἐστάλη στὶς Ἱερὲς Μητροπόλεις καὶ διανεμήθηκε μὲ τὴν φροντίδα τους.
Ἀμφότερα τὰ ἔγγραφα συνάντησαν μεγάλη ἀντίδραση ἀπὸ τὰ συνειδητὰ μέλη τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος, κάποιες φορὲς μάλιστα καὶ ἐντὸς τῶν ναῶν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀναγνώσεως τῆς «Ἐγκυκλίου», ἐνῶ δὲν ἔλειψαν καὶ περιπτώσεις ποὺ δὲν ἀναγνώσθηκε ἡ «᾽Εγκύκλιος» οὔτε διανεμήθηκε τὸ φυλλάδιο «ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ». Πολὺ ἰσχυρὴ ἦταν ἡ κριτικὴ ποὺ ἀσκήθηκε ἀπὸ ἀρθρογράφους στὶς τρεῖς κύριες πλευρὲς ποὺ δημιουργεῖ προβλήματα ὁ ἐπιβαλλόμενος μὲ ποικίλα μέσα καὶ τρόπους ἐμβολιασμός, δηλαδὴ στὴν θεολογική - ἐκκλησιαστική, στὴν νομικὴ πλευρά, ἀλλὰ καὶ στὴν καθαρῶς ἰατρική. Ἀπὸ τὴν πλευρά μας, μὲ βάση καθαρῶς θεολογικά - ἐκκλησιαστικὰ κριτήρια, σχολιάσαμε ἀρνητικὰ τὴν διαβόητη πλέον «Ἐγκύκλιο» σὲ κήρυγμα ποὺ ἐκφωνήσαμε κατὰ τὴν πανήγυρη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Παρασκευῆς Μηλοχωρίου Πτολεμαΐδος, στὶς 26 Ἰουλίου, τὸ ὁποῖο ἀναρτηθὲν στὸ Διαδίκτυο (video) ἔτυχε ἐπαινετικῆς ὑποδοχῆς καὶ ἀνέπαυσε πολλοὺς ἀπὸ τοὺς σκανδαλισθέντες[1]. Ἀποφασίσαμε γι᾽ αὐτό, πρὸς περαιτέρω ἐνίσχυση τῶν ὀρθοφρονούντων, νὰ συντάξουμε καὶ γραπτὴ ἀναίρεση καὶ ἀνατροπὴ τῆς «Ἐγκυκλίου» μὲ παράθεση ἁγιογραφικῶν, πατερικῶν καὶ ἱεροκανονικῶν θέσεων, ποὺ δὲν χωροῦν ὅλες σὲ ἕνα λειτουργικὸ κήρυγμα.
1. Ἀνάποδος ὁ λόγος τῆς Συνόδου. Τὸ μαῦρο ἄσπρο
Οἱ βασικοὶ λόγοι ποὺ ἐπιβάλλουν τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν ἀναίρεση τῆς «Ἐγκυκλίου» εἶναι τρεῖς: Ἡ «Ἐγκύκλιος» ἰσχυρίζεται καὶ διαβεβαιώνει μάλιστα «αὐθεντικῶς» «πὼς αὐτὸ τὸ ἐμβόλιο δὲν ἔρχεται σὲ καμία ἀντίθεση μὲ τὴν Ἁγιογραφική, Πατερικὴ καὶ Κανονικὴ διδασκαλία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας». Πρόκειται γιὰ ψευδῆ καὶ παραπλανητικὸ ἰσχυρισμὸ ποὺ ἀντιστρέφει τὰ πράγματα. Ἰσχύει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο· τὸ συγκεκριμένο ἐμβόλιο καὶ ὁ τρόπος ὑποστήριξης καὶ ἐπιβολῆς του ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση πρὸς τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσες ἐλάχιστες ἁγιογραφικὲς καὶ πατερικὲς μαρτυρίες προσάγονται ἔχουν ἀλλοιωθῆ ὄχι μόνο νοηματικὰ μὲ τὴν ἀπόσπασή τους ἀπὸ τὴν σχετικὴ συνάφεια, ἀλλὰ καὶ πραγματολογικὰ μὲ κακοποίηση τοῦ κειμένου καὶ ἐπίκληση ἀνύπαρκτης πληροφορίας, μὲ ὁλοφάνερο δηλαδὴ ψεῦδος, ὅπως συμβαίνει μὲ τὴν ἀναφορὰ στὸν προφήτη Ἠσαΐα, ὁ ὁποῖος ἐθεράπευσε τὸν βασιλιὰ Ἐζεκία μὲ τὴν βοήθεια δῆθεν τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης. Εὔλογα γι᾽ αὐτὸ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: Δὲν ὑπάρχουν στὸ συνοδικὸ καὶ ἀρχιεπισκοπικὸ περιβάλλον σοβαροὶ καὶ διαβασμένοι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι; Σὲ ἀμαθεῖς, ἀγραμμάτους καὶ ἀνεύθυνους ἀναθέτουν τὴν σύνταξη κειμένων εὐάλωτων και ἀναξιόπιστων; Δὲν ἐγνώριζαν ὁ συντάκτης καὶ οἱ συνοδικοὶ ποὺ τὸ ὑπέγραψαν, οἱ ὁποῖοι τώρα ἔχουν καὶ τὴν πατρότητα καὶ εὐθύνη τοῦ κειμένου, ὅτι τὸ ψεῦδος ἔχει κοντὰ ποδάρια, ὅπως λέγει θυμόσοφα ὁ λαός μας, καὶ δὲν πάει μακρυά, ἀλλὰ σύντομα φανερώνεται;
Ἡ διαστροφὴ πάντως τῆς ἀλήθειας καὶ ἡ ὑποκατάστασή της ἀπὸ τὸ ψεῦδος συνοδεύουν τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, μὲ ἐφευρέτη καὶ πρωτεργάτη αὐτόν, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα σημαίνει τὸν ἀντίθετο τοῦ Θεοῦ, τὸν ἀντικείμενο, τὸν ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ πολέμιο, δηλαδὴ τὸν Σατανᾶ. Αὐτὸς πρῶτος ἐφεῦρε τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία· παρέσυρε μὲ τὰ ψεύδη καὶ τὴν ὑποκριτικὴ ἀγαπολογία του τοὺς πρωτοπλάστους, νὰ στραφοῦν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τοὺς ὁδήγησε στὴν φθορὰ καὶ στὸν θάνατο. Ἀπὸ τότε διατυπώνεται ἕνας ἀντίθετος λόγος πρὸς τὸν Θεῖο Λόγο, ἕνας ἀνάποδος λόγος[2], ποὺ παρουσιάζει τὸ μαῦρο, ἄσπρο καὶ τὸ ἄσπρο μαῦρο, τὸ πικρὸ γλυκὸ καὶ τὸ γλυκὸ πικρό. Αὐτοὺς ποὺ διατυπώνουν αὐτὸν τὸν ψευδῆ, τὸν ἀνάποδο λόγο, τὸν ἀντίστροφο, ποὺ ἀντιστρέφει τὶς ἀξίες σὲ ἀπαξίες καὶ τὶς ἀπαξίες σὲ ἀξίες, ἐλεεινολογεῖ καὶ καταδικάζει ἡ Ἁγία Γραφή. Εἶναι φοβερὸς ὁ προφητικὸς λόγος ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὴν ἀπογοήτευση καὶ πικρία τοῦ Θεοῦ, διότι περίμενε ἀπὸ τὸν ἀμπελώνα ποὺ ἐφύτευσε στὴν Ἱερουσαλήμ, καὶ μετὰ στὴν Νέα Ἱερουσαλήμ, τὴν Ἐκκλησία, νὰ δώσει σταφύλια, αὐτὸς ὅμως ἔδωσε ἀγκάθια· ἀνάποδη καὶ ἀντίστροφη ἡ καρποφορία: «Καὶ ἔμεινα τοῦ ποιῆσαι σταφυλῆν, ἐποίησε δὲ ἀκάνθας»[3]. Ἐξαγγέλλει γι᾽ αὐτὸ ὡς τιμωρητικὴ παιδαγωγία τὴν καταστροφὴ καὶ καταπάτηση τοῦ ἀμπελώνα καὶ διατυπώνει φοβερά «οὐαί» ἐναντίον ὅσων διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια, προβάλλουν τὴν σοφία καὶ τὴν ἐπιστήμη τους καὶ διώκουν τοὺς δικαίους καὶ εὐσεβεῖς, δωροδοκούμενοι ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς καὶ διεφθαρμένους. Ὑπάρχει καλύτερη ἀπεικόνιση τῶν ὅσων συμβαίνουν τώρα σὲ πολιτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο; «Οὐαὶ οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος, οἱ τιθέντες τὸ πικρὸν γλυκὺ καὶ τὸ γλυκὺ πικρόν. Οὐαὶ οἱ συνετοὶ ἐν ἑαυτοῖς καὶ ἐνώπιον αὐτῶν ἐπιστήμονες. Οὐαὶ οἱ ἰσχύοντες ὑμῶν, οἱ πίνοντες τὸν οἶνον καὶ οἱ δυνάσται οἱ κεραννύντες τὰ σίκερα. Οἱ δικαιοῦντες τὸν ἀσεβῆ ἔνεκεν δώρων καὶ τὸ δίκαιον τοῦ δικαίου αἴροντες»[4].
2. Ὑπερεκτιμᾶται ἡ Ἰατρικὴ Ἐπιστήμη καὶ ὑποτιμᾶται ἡ θεραπευτικὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὁ δεύτερος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ἐλεγχθεῖ ἡ «Ἐγκύκλιος» εἶναι ἡ ὑπερεκτίμηση τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης καὶ ἡ ὑποτίμηση τῆς ἰατρικῆς θεραπευτικῆς δύναμης τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, ποὺ βεβαιώνεται ἀπὸ ἀπειράριθμα θαύματα ἰάσεως ἀσθενῶν, ἡ ὑποτίμηση δηλαδὴ τῆς «ὑπὲρ τὴν φύσιν» ἐνεργείας καὶ δράσεως τῆς ἄκτιστης Χάρης τοῦ Θεοῦ.
Πρόκειται γιὰ μία πνευματικὴ ἀσθένεια τοῦ δυτικοῦ κόσμου, ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν Ὀρθολογισμὸ καὶ τὸν Ἐπιστημονισμό· ἐκδιώκουν καὶ θανατώνουν τὸν Θεὸ καὶ ὑβριστικὰ ἐνθρονίζουν τὸν ὑπεράνθρωπο, καταργοῦν τὸν Θεοκεντρισμὸ καὶ ἐγκωμιάζουν τὸν ἀνθρωποκεντρισμό. Χαρακτηρίσαμε γι᾽ αὐτὸ ὡς αἱρετίζουσα καὶ νεοβαρλααμικὴ τὴν τάση τῆς «Ἐγκυκλίου» νὰ ἐπαινεῖ καὶ νὰ ἐγκωμιάζει τὴν Ἰατρικὴ Ἐπιστήμη καὶ νὰ ἀποσιωπᾶ καὶ νὰ ἀποκρύπτει τὴν ἰατρικὴ καὶ θεραπευτικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία κυρίως ἔπρεπε νὰ προβάλλει, συμβουλεύοντας καὶ προτρέποντας τοὺς πιστοὺς νὰ καταφεύγουν στοὺς ναοὺς καὶ μὲ λιτανεῖες εἰκόνων καὶ ἱερῶν λειψάνων καὶ ἄλλες λειτουργικὲς ἐκδηλώσεις νὰ ζητοῦν τὴν «ὑπὲρ φύσιν» ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ἀπαλλαγή μας ἀπὸ τὴν μάστιγα τοῦ κορωνοϊοῦ, ὅπως ἔπραττε πάντοτε ἡ Ἐκκλησία στοὺς αἰῶνες καὶ λύτρωνε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ λοιμώδεις ἀσθένειες, μὲ μαρτυρημένα ἱστορικὰ παραδείγματα, μερικὰ τῶν ὁποίων παρουσιάσαμε σὲ προηγούμενη ἀρθρογραφία μας[5]. Αὐτὴν τὴν δυτικὴ παπίζουσα τάση ἐμπιστοσύνης στὴν Ἐπιστήμη καὶ στὴν Φιλοσοφία κουβάλησε στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη τὸν 14ο αἰώνα ὁ δυτικὸς ἐπηρμένος μοναχὸς καὶ πρόδρομος τοῦ Διαφωτισμοῦ Βαρλαὰμ Καλαβρός, τὸν ὁποῖο ὅμως ἀντιμετώπισε ἐπιτυχῶς ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, τὴ διδασκαλία τοῦ ὁποίου ἐπικύρωσε συνοδικὰ ἡ Ἐκκλησία στὶς συνόδους τοῦ 1341 καὶ 1351, ποὺ καταδίκασαν τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλααμισμοῦ καὶ θεωροῦνται ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ὡς ἡ 9η Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, μὲ 8η τὴν ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου τοῦ 879, ἡ ὁποία καταδίκασε τὴν αἵρεση τοῦ Filioque τῶν Παπικῶν καὶ τῶν ἀπὸ αὐτοὺς προελθόντων τὸν 16ο αἰώνα Προτεσταντῶν.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἐναντίον τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης καὶ κάθε ἐπιστήμης καὶ τέχνης. Ἡ θετική τους ἀξιολόγηση προϋποθέτει τὴν καλή τους χρήση ἐπ᾽ ὠφελείᾳ τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν ἀναγνώριση ὅτι ὁ Θεὸς χορηγεῖ τὰ φάρμακα καὶ τὰ ὑλικὰ στοὺς ἰατρούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς φωτίζει στὴν ἐπιτέλεση τοῦ ἔργου τους. Ὅταν οἱ ἰατροὶ ὑπερεκτιμοῦν τὶς δυνατότητες τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης καὶ ἐπιχειροῦν νὰ ἀλλάξουν καὶ νὰ ἀλλοιώσουν τὸ ἔργο τοῦ Δημιουργοῦ, ὅταν ἀντὶ νὰ ὠφελοῦν βλάπτουν, ὅταν τὴν ἰατρικὴ βοήθεια τὴν ἐξαρτοῦν ἀπὸ τὶς οἰκονομικὲς δυνατότητες τῶν ἀσθενῶν, ὅταν δικαιολογοῦν ἀκόμη καὶ τὴν θανάτωση ἀνθρώπων γιὰ νὰ βοηθήσουν ἄλλους νὰ ζήσουν (ἐκτρώσεις, μεταμοσχεύσεις), ὅταν χορηγοῦν ἐπικίνδυνα ἐμβόλια καὶ σκευάσματα ποὺ δὲν ἔχουν πειραματικὰ δοκιμασθῆ καὶ πιθανὸν νὰ ὁδηγήσουν σὲ ἀσθένεια καὶ θάνατο, τότε ἡ τέχνη γίνεται κακοτεχνία, ἡ χρήση γίνεται κατάχρηση καὶ παράχρηση. Πρὸ παντὸς ὁ καλὸς καὶ συνετὸς ἰατρὸς ἀναγνωρίζει τὰ ὅρια τῶν δυνατοτήτων του, ὅτι δηλαδὴ ὑπάρχουν περιπτώσεις ἀσθενειῶν καὶ ἀσθενῶν ποὺ σηκώνει τὰ χέρια καὶ παραπέμπει στὴν δύναμη καὶ στὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, τοῦ παντοδύναμου ἰατροῦ ψυχῶν καὶ σωμάτων, στὴν οὐράνια, τὴν θεϊκὴ ἰατρική. Ἐπὶ δώδεκα χρόνια ἡ αἱμορροοῦσα γυναίκα τοῦ Εὐαγγελίου ξόδεψε ὅλη της τὴν περιουσία στοὺς γιατρούς, γιὰ νὰ σταματήσει ἡ ροὴ τοῦ αἵματος, ἀλλὰ κανεὶς ἰατρὸς δὲν μπόρεσε νὰ τὴν θεραπεύσει. Θεραπεύθηκε ἀπὸ τὴν ἰαματικὴ χάρη τοῦ ἐνδύματος τοῦ Χριστοῦ, μόλις τὸ ἄγγιξε[6]. Ἀκόμη καὶ στὴν σύσταση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης «Τίμα ἰατρὸν πρὸς τὰς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισε Κύριος»[7], ἀμέσως μετὰ διευκρινίζεται ὅτι ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη δὲν πρέπει νὰ αὐτονομεῖται καὶ νὰ αὐτοϋψώνεται, ἀλλὰ νὰ ἐνεργεῖ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ· «Καὶ αὐτὸς (ὁ Θεός) ἔδωκεν ἀνθρώποις ἐπιστήμην ἐνδοξάζεσθαι ἐν τοῖς θαυμασίοις αὐτοῦ»[8]. Ἐναντίον ὅμως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἦσαν ὅλα τὰ μέτρα ποὺ ἐλήφθησαν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς λοίμωξης μὲ συμφωνία δυστυχῶς τῆς πλειονότητας τῶν ἐπισκόπων. Στὴ συνέχεια μάλιστα τὸ κείμενο αὐτὸ τῆς «Σοφίας Σειράχ», γιὰ νὰ μὴ προβάλλεται ἡ ἀποκλειστικὴ ἁρμοδιότητα τῶν γιατρῶν καὶ λησμονεῖται ὁ Θεὸς ὡς ἰατρός, ὅπως πράττει ἡ «Ἐγκύκλιος» καὶ ὅπως κακόβουλα ἰσχυρίζονται κληρικοὶ καὶ θεολόγοι, πὼς δῆθεν ὅλα τὰ μέτρα ποὺ λαμβάνονται εἶναι ἰατρικὸ θέμα καὶ δὲν πρέπει νὰ τὸ μεταβάλουμε σὲ θεολογικό, μὲ ἔμφαση συμβουλεύει ὅτι, ὅταν ἀρρωστήσουμε, δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε τὴν ἰαματική, τὴν θεραπευτικὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ προσευχητικὰ νὰ καταφεύγουμε εἰς Αὐτόν: «Τέκνον, ἐν ἀρρωστήματί σου μὴ παράβλεπε, ἀλλ᾽ εὖξαι Κυρίῳ, καὶ αὐτὸς ἰάσεταί σε»[9].
Αὐτὴν τὴν γραμμὴ τῆς σχετικῆς καὶ ὄχι ἀπόλυτης ἐμπιστοσύνης πρὸς τὴν Ἰατρικὴ Ἐπιστήμη υἱοθετεῖ καὶ ὁ Μ. Βασίλειος, ἰατρὸς στὴ σπουδὴ καὶ στὴν πράξη, ὁ ὁποῖος μετὰ ἀπὸ ἐμπεριστατωμένη ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα ἂν ἡ εὐσέβεια ἐπιτρέπει νὰ χρησιμοποιοῦμε τὰ ἐπιτεύγματα τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης[10], καταλήγει στὸ συμπέρασμα ὅτι οὔτε πρέπει νὰ ἀποφεύγουμε παντελῶς τὴν βοήθεια τῶν ἰατρῶν, οὔτε ὅμως εἶναι συνεπὲς καὶ ἁρμόζον νὰ στηρίζουμε σ᾽ αὐτοὺς ὅλες τὶς ἐλπίδες: «Οὔτε οὖν φευκτέον πάντη τὴν τέχνην οὔτε ἐπ᾽ αὐτῇ πάσας τὰς ἐλπίδας ἔχειν ἀκόλουθον»[11]. Ὅλα ἐξαρτῶνται, ὅπως σὲ ὅλες τὶς τέχνες, ἀπὸ τὴν καλὴ ἢ κακὴ χρήση τους. Χαρακτηρίζει πάντως ὡς «κτηνῶδες» τὸ νὰ ἀφήνουμε τὴν ὑγεία μας στὰ χέρια τῶν ἰατρῶν καὶ ὡς «ἀθλίους» ὅσους ὀνομάζουν τοὺς ἰατροὺς σωτῆρες τους: «Τό τε γὰρ ἐν ταῖς χερσὶ τῶν ἰατρῶν τὴν ἐλπίδα ἔχειν τῆς ἑαυτῶν ὑγείας κτηνῶδες, ὅπερ πάσχοντάς τινας τῶν ἀθλίων ὁρῶμεν, οἳ καὶ σωτῆρας αὐτοὺς ὀνομάζειν οὐ παραιτοῦνται, τό τε πάντη τὰς ἀπ᾽ αὐτῆς ὠφελείας ἀποφεύγειν φιλόνικον»[12].
3. Ἐργαλεῖο τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὁ Κορωνοϊός.
Δὲν ἔλειψαν στὴν δισχιλιετῆ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπόπειρες τοῦ Ἀντικειμένου, τοῦ Διαβόλου, μὲ τὸν ἀνάποδο λόγο, εἴτε μὲ τὴν εἰδωλολατρία, εἴτε μὲ τὸν Γνωστικὸ Συγκρητισμό, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων τῆς παγκόσμιας εἰδωλολατρικῆς καὶ συγκρητιστικῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, εἴτε μὲ τὶς διάφορες αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα κατὰ τὴν διάρκεια τῆς παγκόσμιας ἐπίσης χιλιετοῦς χριστιανικῆς αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμηοσύνης τοῦ Βυζαντίου καὶ μέχρι σήμερα, δὲν ἔλειψαν, λοιπόν, οἱ ἀπόπειρες νὰ καταστρέψει τὴν Ἐκκλησία, νὰ διδάξει «ἕτερον Εὐαγγέλιον», νὰ ἀναποδογυρίσει ὁ Ἀνάποδος τὰ πράγματα μὲ τὰ ψεύδη καὶ τὶς σοφιστεῖες τῶν ὀργάνων του. Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως ταυτιζόμενη ἀποκλειστικὰ καὶ ἀπόλυτα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἔμεινε ἀήττητη καὶ θὰ παραμένει ἀήττητη κατὰ τὴν πασίγνωστη διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου, ὅτι «καὶ πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»[13] (τῆς Ἐκκλησίας) καὶ ὅτι ὁ ἴδιος θὰ εἶναι μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς μέχρι τὸ τέλος τῆς ἱστορίας· «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾽ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος»[14]. Εἶναι ἀκαταμάχητη ἡ θεμελίωση τοῦ ἀήττητου τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸν μεγαλομάρτυρα καὶ ὁμολογητὴ τῆς Ἀλήθειας Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος πέθανε ἐξόριστος καὶ ταλαιπωρημένος, γιατὶ ἀντιτάχθηκε στὸν ἀνάποδο λόγο καὶ στὶς ἀνάποδες πράξεις τοῦ πανίσχυρου πολιτικοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ κατεστημένου τῆς κοσμοκράτειρας τότε Κωνσταντινούπολης. Σὲ ὁμιλία του ποὺ ἐξεφώνησε λίγο πρὶν ἐξορισθεῖ, ἀπευθυνόμενος στοὺς ἰσχυροὺς ποὺ τὸν ἐδίωκαν, ἀλλὰ καὶ στοὺς ἰσχυροὺς κάθε ἐποχῆς, καὶ τῆς ἰδικῆς μας, πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικούς, τοὺς συμβουλεύει νὰ σταματήσουν τὸν πόλεμο ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, γιατὶ εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ ἡττηθοῦν. Ἂν πολεμεῖ κανεὶς ἄνθρωπο ἢ θὰ νικήσει ἢ θὰ νικηθεῖ· ἂν πολεμεῖ ὅμως τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατο νὰ νικήσει, διότι τὴν Ἐκκλησία τὴν ἵδρυσε καὶ τὴν φυλάσσει ὁ Θεός, καὶ κανένας δὲν εἶναι ἰσχυρότερος τοῦ Θεοῦ[15].
Γνωρίζοντας λοιπὸν τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ ὁ Διάβολος προσδοκᾶ καὶ ἐλπίζει ὅτι ὁ Θεὸς θὰ παύσει νὰ προστατεύει τὴν Ἐκκλησία, ὅταν οἱ Χριστιανοὶ φανοῦμε ἀνάξιοι τῆς προστασίας Του, ὅταν ἐγκαταλείψουμε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἀκολουθήσουμε ψευδοεπισκόπους, ψευδοϊερεῖς καὶ ψευδοδιδασκάλους, ὅταν ἀντὶ γιὰ σταφύλια παράγουμε ἀγκάθια. Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Χρυσόστομο ὁ Θεός «ἀναστέλλει τοῦ Πνεύματος τὴν χάριν, ἐπειδὰν ἡμῖν ὀργίζεται»[16]. Δυστυχῶς ὁ δυτικὸς κόσμος ἀποκομμένος ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καθ᾽ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς δεύτερης μετὰ Χριστὸν χιλιετίας, ἐνόθευσε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, κατ᾽ ἀρχὴν μὲ τὸν Παπισμὸ καὶ στὴ συνέχεια πολὺ χειρότερα μὲ τὸν Προτεσταντισμό. Ἔπαυσε νὰ θεωρεῖ τὸν Χριστὸ ὡς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, τοποθετώντας στὴ θέση του τὸν πάπα, καὶ ὑπερύψωσε καὶ ὑπερεκτίμησε τὸν Ὀρθολογισμὸ καὶ τὴν Ἐπιστήμη, τοποθετώντας ἀπέναντι στὸν Θεάνθρωπο Χριστὸ καὶ στὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὸν ὑπεράνθρωπο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, τὴν δύναμη τοῦ νοῦ καὶ τῆς λογικῆς. Ἡ Δύση ἀποχριστιανίσθηκε καὶ ἔχασε τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γι᾽ αὐτὸ καὶ βρίσκεται ἕρμαιο καὶ αἰχμάλωτη στὰ χέρια σατανικῶν καὶ ἀντιχρίστων δυνάμεων, οἱ ὁποῖες κατὰ τὸν 19ο αἰώνα ἐργάσθηκαν καὶ προετοίμασαν ἐναντίον τῆς ἀποκλειστικότητας τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τῆς μοναδικότητας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸν συγκρητιστικὸ μασονικὸ Οἰκουμενισμό, ποὺ διδάσκει ὅτι ἡ σωτηρία ἐπιτυγχάνεται ὄχι μόνο στὸν Χριστιανισμὸ ἀλλὰ καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες καὶ ὅτι πρέπει οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν ναρκισσισμό, ὅτι δηλαδὴ ἐμεῖς μόνο ἀποτελοῦμε τὴν Ἐκκλησία, διότι ἐκκλησίες εἶναι καὶ οἱ αἱρέσεις, ὅπως ἀποφάσισε ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης (2016) καὶ ὅπως μὲ παπικὴ ὑπερεξουσία ἀναγνώρισε τοὺς σχισματικοὺς τῆς Οὐκρανίας ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὡς αὐτοκέφαλη ἐκκλησία, περιφρονώντας τὴν ὑπάρχουσα κανονικὴ ἐκκλησία καὶ τὴν συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας.
Παράλληλα μὲ αὐτὸν τὸν θρησκευτικὸ Οἰκουμενισμό, ποὺ καταργεῖ τὶς διαφορὲς στὶς θρησκεῖες καὶ στὶς χριστιανικὲς ὁμολογίες, ὥστε νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν πανθρησκεία τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐκτυλίσσεται καὶ ὁ πολιτικὸς Οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ νέες μεθόδους πολτοποίησης καὶ ἀφομοίωσης τῶν λαῶν, τῶν πολιτισμῶν, τῶν πατρίδων σὲ καιρὸ εἰρήνης[17]. Ἔστρεψαν σχεδιασμένα τοὺς ἀνθρώπους στὴν κατανάλωση ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ δυσφήμησαν ὡς ρατσισμὸ τὸν ὑγιῆ πατριωτισμό, προβάλλοντας καὶ ἐδῶ τὴν πολυπολιτισμικότητα, ὥστε νὰ ξεχάσουν οἱ νέες γενιὲς τὴν ἱστορία, νὰ καταστραφοῦν τὰ πολιτιστικὰ καὶ ἐθνικὰ ἀντισώματα καὶ νὰ παραδοθοῦν στὴν Παγκοσμιοποίηση, στὴν Νέα Τάξη Πραγμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς τῶν Μασόνων τοῦ Ἑωσφόρου. Ἔκριναν τώρα ὅτι ὡρίμασαν οἱ συνειδήσεις, ὥστε νὰ ἐπιτευχθεῖ καὶ ἡ πανθρησκεία καὶ ἡ νέα παγκόσμια διακυβέρνηση, ἡ «Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση» (Great Reset) τῆς ἐποχῆς τοῦ θρησκευτικοῦ καὶ πολιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἀναποδογυρίζει τὰ παραδεδομένα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ παραγωγὴ καὶ ἡ προώθηση τῆς λοίμωξης τοῦ Κορωνοϊοῦ, ἂν εἶναι προϊὸν ἐργαστηρίου, ἢ ἡ διαχείρισή της, ἂν εἶναι φυσικῆς προέλευσης, ἦταν καλὴ εὐκαιρία γιὰ ὅσους προωθοῦν τὴν Παγκοσμιοποίηση καὶ τὸν Οἰκουμενισμὸ νὰ δοκιμάσουν τὶς ἀντιδράσεις τῶν λαῶν, τὴν ἑτοιμότητά τους νὰ ὑποταγοῦν σὲ ἕνα παγκόσμιο κυβερνητικὸ σχέδιο, σὲ μία παγκόσμια δικτατορία καὶ τυραννία. Ἔπλασαν νέα εἴδωλα, τὴν Ὑγεία καὶ τὴν Ἐπιστήμη, ποὺ τὰ τοποθέτησαν πάνω ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ τρομοκρατοῦν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸν φόβο τοῦ θανάτου, ὑποτιμώντας καὶ προσβάλλοντας τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τὶς λειτουργικὲς συνάξεις, τὰ ἱερὰ μυστήρια. Ἡ εἰκόνα τῶν μασκοφορεμένων κληρικῶν γύρω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα, ἀλλὰ καὶ τῶν λαϊκῶν μέσα στοὺς ναούς, δὲν παραπέμπει σὲ ἐξεικονισμὸ τῶν ἀγγέλων, ὅπως ψάλλουμε στὸν χερουβικὸ ὕμνο, «οἱ τὰ Χερουβὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες», ἀλλὰ σὲ καρναβαλικὴ ἐκδήλωση μεταμφιεσμένων τοῦ Τριωδίου, ὅπου κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη χορεύει ὁ Σατανᾶς[18]. Τοὺς ἐνδιαφέρει κυρίως νὰ ὑποταγεῖ ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι οἱ δυτικὲς χριστιανικὲς ὁμολογίες ἔχουν ἤδη ὑποταγῆ καὶ προωθοῦν μαζὶ μὲ τὸν πολιτικὸ καὶ τὸν θρησκευτικὸ Οἰκουμενισμό.
Μέχρι πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἰδιαίτερα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἦταν ἀνυπάκουη καὶ ἀνυπότακτη στὰ κελεύσματα τῆς μασονικῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, στὴν Οἰκουμενιστικὴ καθοδήγηση τοῦ Φαναρίου, τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος εἶναι αἰχμάλωτο ἑκουσίως, ὄχι ἀναποφεύκτως, στὰ σχέδια τοῦ διευθυντηρίου τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἡ στάση αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἦταν τὸ μεγάλο ἐμπόδιο γιὰ τὴν προώθηση τῶν σχεδίων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῆς Παγκοσμιοποίησης. Περίμεναν νὰ προχωρήσει ἡ οἰκουμενιστικὴ διάβρωση, νὰ ὡριμάσουν γι᾽ αὐτοὺς οἱ συνθῆκες, γιὰ νὰ ἀρχίσει ἡ πραγματοποίηση πρῶτα τῆς «ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν» καὶ μετὰ τῆς πανθρησκείας. Λέγεται ὅτι ἀπὸ τὰ Ἀρχεῖα τοῦ Βατικανοῦ προκύπτει ἡ πληροφορία ὅτι εἶχε ἀποφασισθῆ νὰ γίνει ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», ἐνῶ ζοῦσε ὁ Ἀθηναγόρας, πάγωσε ὅμως καὶ σταμάτησε, τουλάχιστον ἡ ἐπίσημη διακήρυξή της, λόγῳ τῆς ἀντιδράσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἐνθυμούμεθα ὅτι τρεῖς ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ μάλιστα τῶν «Νέων Χωρῶν», οἱ ἀείμνηστοι Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβρόσιος, Παραμυθίας Παῦλος καὶ Φλωρίνης Αὐγουστῖνος, εἶχαν προβῆ σὲ ἀποτείχιση, διακόπτοντας κατὰ τὴν τριετία 1969-1972 τὴν μνημόνευση τοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὅπως καὶ ὅλες οἱ Μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου. Τώρα μετὰ ἀπὸ μισὸ αἰώνα ἡ οἰκουμενιστικὴ διάβρωση ἔχει προχωρήσει πολύ, καὶ ἡ ὡρίμανση τῶν συνειδήσεων τῶν πολλῶν, τῶν ἀκατήχητων, ποὺ δὲν ἔχουν ἀντισώματα ἀντιδράσεως στὴν λοίμωξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχει ἐπιτευχθῆ. Οἱ τρεῖς βασικοὶ θεσμοὶ ποὺ ἔπρεπε νὰ χορηγοῦν ὀρθόδοξα ἀντισώματα, δηλαδὴ ἡ Ἱεραρχία, τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς ἔχουν σχεδὸν ἁλωθῆ ὁλοκληρωτικά, ὅπως μὲ στοιχεῖα δείξαμε σὲ παλαιότερη μελέτη μας[19]. Πραγματοποιήθηκε ἔτσι ἡ προσδοκία τῶν Οἰκουμενιστῶν, νὰ ὡριμάσει δηλαδὴ ὁ Οἰκουμενισμὸς στὶς συνειδήσεις τῶν κληρικῶν, τῶν θεολόγων καὶ τῶν ἀκατήχητων λαϊκῶν, ὥστε νὰ προχωρήσουν στὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» καὶ στὴν πανθρησκεία.
Ἡ ἐλπίδα μιᾶς ἀποτελεσματικῆς ὀρθόδοξης ἀντίστασης θὰ μποροῦσε νὰ ἀνθίσει καὶ νὰ καρποφορήσει, ἂν ἡ μεγάλη πληθυσμιακὰ καὶ πολιτικὰ δύναμη τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσίας, διαφοροποιοῦσε τὴν πορεία της ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὸ θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῶν διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν σχέσεων, ὅπως ἔγινε μετὰ τὴν προδοτικὴ σύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). Δυστυχῶς σὲ ἐπίπεδο ἡγεσίας τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀνθεῖ καὶ βασιλεύει, τὴν ἴδια δὲ στάση κρατοῦν καὶ ἐκεῖ στὴν ἀποδοχὴ τῶν μέτρων τῆς πολιτείας ὡς πρὸς τὴν μασκοφορία καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ ἐμβολιασμοῦ. Ὑπάρχει μάλιστα ἐδῶ ἕνας ἐμφανέστερος ἀντιφατικός, ἀνάποδος, λόγος, ὅπως ἔχει ἐπισημανθῆ, διότι ὅσα ἰσχυρίζονται τώρα ἱεράρχες καὶ θεολόγοι ὑπὲρ τοῦ ἐμβολίου, ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ σχετικὰ πρόσφατες συνοδικὲς ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας ὡς πρὸς τὴν χρήση ἐμβρυϊκοῦ ὑλικοῦ γιὰ ἰατρικοὺς λόγους[20].
Ἡ ἐμφανέστερη πάντως καὶ ἀδιάψευστη ἀπόδειξη περὶ τοῦ ὅτι ὁ Κορωνοϊὸς ἐργαλειοποιεῖται πρὸς ὄφελος τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εὑρίσκεται εἰς τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἐπιφανεῖς Οἰκουμενιστὲς ἐκ τῶν ἱεραρχῶν ἔσπευσαν νὰ ἐμβολιασθοῦν ὡς πρότυπο καὶ παράδειγμα ὑποταγῆς στοὺς κοσμοκράτορες, ὑπὸ τοὺς φακοὺς τῆς τηλεόρασης, ὡς καὶ ἀπὸ τὴν ὑποστήριξη ὅλων τῶν μέτρων ποὺ ἐλήφθησαν καὶ μάλιστα ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν, ἡ μασκοφορία ἐντὸς τῶν ναῶν, ἡ ἀπαγόρευση τῶν λιτανειῶν, ἡ ἀλλαγὴ τοῦ χρόνου γιὰ τὴν ἀκολουθία τῆς Ἀνάστασης καὶ πλεῖστα ἄλλα. Πόσα προφητικά, προδρομικὰ καὶ Κυριακὰ «οὐαί» μᾶς ταιριάζουν!!!
Θὰ ὁλοκληρώσουμε τὸν ἔλεγχο τῆς «Ἐγκυκλίου» λεπτομερέστερα σὲ κείμενο ποὺ θὰ ἀκολουθήσει.
[1]. Βλ. ἱστοσελίδες: Αυγουστινοσ Καντιωτησ μὲ τίτλο: Σχόλια στὰ ψέμματα τῆς Ἐγκυκλίου τῆς ΔΙΣ (3045), γιὰ τὰ ἐμβόλια τοῦ Κορωνοϊοῦ, 26-7-2021. Κατανυξισ μὲ τίτλο: Ὁ π. Θεόδωρος ξετινάζει τὴν ἐγκύκλιο τῆς ΔΙΣ γιὰ τὰ ἐμβόλια, 28-7-2021. Τασ Θυρασ, Τασ Θυρασ: Ὁ π. Θεόδωρος σχολιάζει τὴ νεοβαρλααμικὴ Ἐγκύκλιο, 20-8-2021.
[2]. Γιὰ τὸν ἀνάποδο λόγο ποὺ διατυπώνεται σήμερα ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ κηρύχθηκε ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ βλ. ἐξαιρετικὸ ἄρθρο τοῦ Κωνσταντινου Βαθιωτη, πρ. Ἀναπλ. Καθηγητῆ Ποινικοῦ Δικαίου, μὲ τίτλο «Ὁ θαυμαστὸς ἀνάποδος κόσμος τῆς ὑγειονομικῆς δικτατορίας», στὴν ἐφημερίδα Κυριακάτικη Δημοκρατία 1.8.2021, σελ. 05β/21 καὶ στὴν ἱστοσελίδα Ὀρθόδοξος Τύπος μὲ τὸν ἴδιο τίτλο στὶς 2.8.2021.
[3]. Ἠσ. 5, 2.
[4]. Αὐτόθι 5, 20-23.
[5]. Βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, «Ἡ Λῆμνος σώθηκε ἀπὸ λοιμικὴ νόσο. Μὲ προσευχὲς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ», Θεοδρομία 22 (2020) 154-161 καὶ στὸ βιβλίο μας: Ἐκκλησία καὶ Κορωνοϊός. Προσβολὴ τῶν δογμάτων καὶ τῆς ἱερότητας τῶν ναῶν, Θεσσαλονίκη 2020, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», σελ. 13-24. Βλ. ἐπίσης Του Ιδιου, «Ὁ Ἅγιος Δημήτριος σώζει τὴ Θεσσαλονίκη ἀπὸ λοίμωξη χειρότερη τοῦ Κορωνοϊοῦ», Θεοδρομία 22 (2020) 624-635 καὶ στὸ Διαδίκτυο.
[6]. Λουκᾶ 8, 42-44: «Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾽ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς». Τὰ σημειώνει μάλιστα αὐτὰ ὁ Λουκᾶς, ἰατρὸς κατὰ τὸ ἐπάγγελμα.
[7]. Σοφ. Σειρ. 38, 4.
[8]. Αὐτόθι 38, 6.
[9]. Αὐτόθι 38, 9. Περισσότερα γι᾽ αὐτὸ βλ. εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, «Οἱ γιατροὶ ἀδύναμοι, ὁ Χριστὸς παντοδύναμος», Θεοδρομία 22 (2020) 499-505 καὶ στὸ Διαδίκτυο.
[10]. Ὅροι κατὰ πλάτος 2, Ἐρώτησις 55: «Εἰ τοῖς ἐκ τῆς ἰατρικῆς κεχρῆσθαι κατὰ σκοπόν ἐστι τῆς εὐσεβείας», ΕΠΕ 8, 394-408.
[11]. Αὐτόθι 5, ΕΠΕ 8, 406.
[12]. Αὐτόθι 3, ΕΠΕ 8, 400-402.
[13]. Ματθ. 16, 18.
[14]. Αὐτόθι 28, 20.
[15]. Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας 1, PG 52, 429: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον ἄνθρωπε... Ἄνθρωπον ἐὰν πολεμῇς, ἢ ἐνίκησας ἢ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν δὲ ἐὰν πολεμῇς, νικῆσαί σε ἀμήχανον. Ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος».
[16]. Εἰς τὴν ἁγίαν Πεντηκοστὴν 13, PG 50, 457.
[17]. Περισσότερα περὶ αὐτῶν βλ. σὲ δύο ἄρθρα μας: α) «Πολιτικὸς καὶ Θρησκευτικὸς Οἰκουμενισμός», Θεοδρομία 9 (2007) 3-9 καὶ β) «Ὁ ἑλληνορθόδοξος πολιτισμὸς καὶ ἡ ὑγιὴς Παγκοσμιοποίηση», Θεοδρομία 17 (2015) 116-130.
[18]. Ἁγίου Νικοδημου Αγιορειτου, Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν, Θεσσαλονίκη, Ἐκδόσεις Βασιλ. Ρηγοπούλου, σελ. 35: «Χορεύει ὁ διάβολος μὲ δέκα μανδύλια καὶ συγχορεύει μὲ αὐτὸν ὅλο τὸ πλῆθος τῶν δαιμόνων».
[19]. Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, «Κινδυνεύει τώρα σοβαρὰ ἡ Ὀρθοδοξία», Θεοδρομία 9 (2007) 89-128.