(ἐν τὴ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες - Απολυτίκιον Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου)
«Το όρος, ο ευδόκησεν ο Θεός κατοικείν εν αυτώ» (Δαυίδ, Ψαλμός 67)
Το όρος αυτό είσαι εσύ Παναγιά μας.
Παναγιά μου, το λέει το απολυτίκιό σου. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.
Η κοίμησή σου δεν αποτελεί εμπόδιο να μας σώσεις με τις πρεσβείες σου.
Γεννήθηκες για να φέρεις στα σπλάχνα σου τις τύχες του κόσμου.
Προορίστηκες εσύ, πρέσβειρα της ανθρωπότητας, για να μαλακώσεις την οργή του Θεού.
Να εγχύσεις περισσότερο έλεος στη δικαιοσύνη Του.
Το μόνο κτίσμα που εξετέλεσε πλήρως τον σκοπό, για τον οποίο υπάρχει η κτίση. Την πληρέστερη δυνατή ενότητα με τον Θεό.
Ο Άγιος Τριαδικός Θεός προειδοποίησε με πάμπολλες προτυπώσεις τον ερχομό σου.
Απ’ τη Γένεσις προεικονίστηκες ως νοητή Εδέμ στην οποία κατοικεί ο νέος Αδάμ.
Ως βάτος καιομένη και μη καταφλεγομένη, την οποία είδε ο προφήτης Μωϋσής στο όρος Χωρίβ.
Προφητεύθηκες ως γυναίκα, της οποίας το σπέρµα θα συντρίψει την κεφαλή του φιδιού, δηλ. του διαβόλου.
Απ’τον προφήτη Δαυίδ προτυπώθηκες ως γη: «Και εξουδένωσαν γην επιθυμητήν». Και αλλού: «Αλήθεια εκ της γης ανέτειλε και δικαιοσύνη εκ του Ουρανού διέκυψεν»
Ως πλάκες του Δεκαλόγου που έγραψε πάνω τους το χέρι του Θεού.
Ως ολόφωτη νεφέλη και πύρινος στύλος, που φώτιζαν τους Ισραηλίτες ημέρα και νύκτα «δείξαι αυτοίς την οδόν» προς τη γη της επαγγελίας.
Ως κιβωτός του Νώε και ως σκηνή του πατριάρχου Αβραάμ στην οποία κατεσκήνωσε ο Λόγος του Θεού, ως κλίμακα, την οποία είδε ο πατριάρχης Ιακώβ να ενώνει τον ουρανό με τη γη, ως πύλη κεκλεισμένη, ως λαβίδα που φέρει μέσα της πυρωμένο κάρβουνο (τον Κύριο), ως κατάφυτο δάσος και ράβδος βλαστήσασα, ως θρόνος υψηλός και επηρμένος και πολλές άλλες εικόνες-σκιές που προετοίμασαν την ανθρωπότητα για τον ερχομό σου.
Πολλοί δεν κατάλαβαν.
Πολλοί δεν αντιλήφθηκαν.
Γι’ αυτό και ο Θεός για να μην υπάρξει αμφιβολία ή δικαιολογία πίσω από αλληγορίες και κρυφά νοήματα, έστειλε τον πέμπτο Ευαγγελιστή, τον προφήτη Ησαΐα.
Και αυτός μίλησε ξεκάθαρα: «Ιδού η Παρθένος, εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστι μεθερμηνευόμενον μεθ΄ημών ο Θεός».
Τώρα πια ήρθες. Συγκατατέθηκες στο κάλεσμα του Κυρίου και Θεού σου για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Σήκωσες στους ώμους σου τη μοίρα της ανθρωπότητας.
Τώρα δεν υπάρχει δικαιολογία. Ο Χριστός αναστήθηκε.
Η πανανθρώπινη σοδειά από γενέσεως του κόσμου έως της δευτέρας ελεύσεως του Μεσσία, έδωσε το καλύτερο καρπό στα σπλάχνα της Αγίας Άννας. Κι αυτός ο αγνός και μελίρρυτος καρπός έφερε τον Σωτήρα Χριστό.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέει πως δεν υπάρχει, κάτι ίσο ή ανώτερο από την Παρθένο Μαρία. «Οὐδέν τοίνυν ἐν βίῳ οἷον ἡ Θεοτόκος Μαρία· περίελθε ὦ ἄνθρωπε πᾶσαν τήν κτίσιν τῷ λογισμῷ καί βλέπε, εἰ ἐστιν ἴσον ἤ μεῖζον τῆς ἁγίας Θεοτόκου Παρθένου. …».
Κι όμως για κάποιους υπάρχει. Κι αυτό το λεν ιό, μάσκα, φίμωτρο, εμβόλιο.
Επιστήμη. Έχει πολλά ψευδώνυμα.
Κάποιοι «επαΐοντες» παπαγαλίζουν ότι κινδυνεύουμε να μας κολλήσεις. Όχι Υιό αλλά ιό.
Ήσουν το πρώτο «θύμα» του έκπτωτου ανθρώπου. Ήταν Σαρακοστή του ’20. Τότε που οι Χαιρετισμοί έγιναν αποχαιρετισμοί.
Και τώρα που πλησιάζει η «ημέρα» πάλι βλέπω την καραντίνα να αχνοφαίνεται.
Παναγιά μου,
ο άνθρωπος εξώκειλε. Έχασε την περπατησιά του. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο απομακρύνεται απ’ τη στράτα της σωτηρίας.
Οι μέριμνες, οι επίπλαστες ανάγκες, η τρυφηλή ζωή, ο τρόμος απώλειας κάθε άνεσης και κάθε υλικού αποκτήματος, καριέρας, δόξας, τον οδηγούν στον κατήφορο.
Η επιστήμη θεοποιήθηκε. Και πολλοί εκπρόσωποί της, οιωνοί άγγελοι του σκότους, υποσκάπτουν την σωτηρία μας.
Η λογική έχει αλυσοδέσει την καρδιά. Και το επιχείρημα της Αναστάσεως εκ νεκρών, έχει εξοβελισθεί, από μια σειρά λογικών επιχειρημάτων και ανευλαβών επιστημονικών δεδομένων και αποδείξεων.
Η ιεραρχία πήρε τον κατήφορο.
Άφησαν την ορθοδοξία και εναγκαλίστηκαν την πανθρησκεία. Με αποτέλεσμα η όποια επιδημία να αποτελέσει βάσανο ανυπέρβλητο για τον Χριστό (πάντα γι’αυτούς).
Κι εκεί που βλέπω τα φίμωτρα να ασπάζονται την εικόνα σου και πλανεμένους να υποκλίνονται μπροστά σου, αντί να γονατίζουν, να σ’ αγκαλιάζουν και να σε καταβρέχουν με δάκρυα, σκέφτομαι και αναρωτιέμαι.
Πως σε γέννησε γηραιά γαστέρα θαυμαστώς;
Πως γίνεται και σε έτρεφαν και σε υπηρετούσαν δώδεκα χρόνια οι άγγελοι;
Πως συμφωνεί με την περιορισμένη λογική το ασύλληπτο γεγονός της άμωμου ενανθρωπίσεως του Σωτήρα στα σπλάχνα σου;
Πως η Χάρις του Θεού σε κράτησε αειπάρθενο;
Πως είναι δυνατόν να μετεστάθεις στον ουρανό δίπλα στον Υιό σου;
Τα εικονίσματά σου πάλι δακρύζουν. Μα κανείς δεν συγκινείται.
Πως γίνεται Παναγιά μου, να γνώρισες τη δόξα και τιμή που σου επιφύλαξε ο Θεός, να μετείχες στη δόξα του Υιού σου και να κλαις; Πως γίνεται να είσαι δίπλα στον Κύριο και Δημιουργό των απάντων και να δακρύζεις; Ποια αρετή και ποιο ύψος δυσανἀβατο σε ωθεί ακόμα να θρηνείς για τον κόσμο που άφησες; Και να μεσιτεύεις;
Παναγιά μου, μας θυμίζεις τον σκοπό της ανθρωπότητας, εκείνο το μήνυμα της Ναζαρέτ που μένει χαραγμένο αιώνια στην ψυχή μας.
Όπως το περιγράφει γλαφυρά και ο ποιητής:
Κυνηγημένο από το γέρακα
φτερούγισε να ξαποστάση
το περιστέρι το χιονόφτερο
στης Παναγιάς το εικονοστάσι.
Της Παναγιάς η όψη ρόδισε:
θυμάται εν' άλλο περιστέρι,
που του Θεού το πρώτο μήνυμα
στη Ναζαρέτ της είχε φέρει..
(Το εικονοστάσι-Γεώργιος Δροσίνης)
Παναγιά μου, απαύγασμα της Θείας Οικονομίας, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή, τώρα μες στο πυκνό σκοτάδι που πορεύεται ο λαός του Θεού, τώρα που ο βούρκος της αμαρτίας πνίγει την ανάσα, τώρα που το ανθρώπινο έκπτωτο γένος δοκιμάζεται σκληρά, τώρα στο τελευταίο σκοτάδι πριν το χάραμα, σε ικετεύουμε, ως Έλληνες, αλλά κυρίως ως μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, κλίνουμε γόνυ και σε παρακαλούμε θερμά, να εντείνεις τις παρακλήσεις στον Κύριο και Θεό σου, αλλά και Υιό σου, να κοντύνει τις ημέρες της δοκιμασίας για το έθνος μας αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα και να στηρίξει τον αμαρτωλό και κλαίοντα λαό Του.
Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον Ημάς.
Αδελφοί,
Καλή Παναγιά