τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
Γνώρισα τόν Ἴωνα Βορρέ τό 1985. Βέβαια δέν τόν γνώρισα ποτέ προσωπικά. Τόν γνώρισα μέσω τῆς Μανουέλας Μαθιουδάκη· μέσω τῆς ἔρευνας τῆς δημοσιογράφου γιά ἕνα ἄρθρο της γύρω ἀπό τίς σέκτες, τή δράση τους καί τή διείσδυσή τους στήν ἑλλαδική κοινωνία. Γνώρισα, δηλαδή, τόν Ἴωνα Βορρέ μέσω μίας συνέντευξης πού ἔδωσα στή δημοσιογράφο, στό πατρικό τῆς συζύγου μου, στήν πλατεία Μαβίλη.
Ἀλλά ἄς βάλουμε τά πράγματα σέ κάποια σειρά.
Ἦταν μόλις δυό χρόνια, πού εἴχαμε ἀποδεσμευτεῖ ἀπό τό «Κέντρο Γνωστικῆς Ἀνθρωπολογίας», τή νεογνωστική σέκτα τοῦ Σαμαέλ Ἀούν Βεόρ. Εἴχαμε ἐγκαταλείψει τή Θεσσαλονίκη καί μετά τή μεταστέγασή μας στόν Βόλο ἀρχικά καί στή Χαλκίδα στή συνέχεια εἴχαμε ἐπί τέλους ἐγκατασταθεῖ στήν Ἀθήνα καί πάλι.
Στή διάρκεια τῶν δυό αὐτῶν χρόνων εἴχαμε ἀποκτήσει Πνευματικό -τόν μακαριστό π. Φώτιο Κερασιώτη, ὑποτακτικό τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου- καί εἴχαμε συνδεθεῖ μέ τόν μακαριστό π. Ἀντώνιο Ἀλεβιζόπουλο. Ἔτσι εἶχε μπεῖ σέ αἰσιόδοξο δρόμο καί ἡ πνευματική μας ζωή στά πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ συνέντευξη στήν ὁποία ἀναφερόμεθα πραγματοποιήθηκε μέ τή μεσολάβηση τοῦ π. Ἀντωνίου στόν ὁποῖο προφανῶς ἡ δημοσιογράφος ἀπευθύνθηκε ὡς τόν καθ' ὕλην ὑπεύθυνο κι ὁ ὁποῖος μᾶς ἔφερε σέ ἐπαφή. Θυμοῦμαι ἀκόμη, μέ πολλές λεπτομέρειες τήν συνέντευξη ἐκείνη καθώς ὑπῆρξε ἡ πρώτη ἀπό σειρά δεκάδων, πού ἀκολούθησαν σέ διάρκεια 35 ἐτῶν διακονίας μας στό ἀντιαιρετικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.
Θυμοῦμαι χαρακτηριστικά ὅτι ἡ ἔμπειρη δημοσιογράφος προκειμένου νά «σπάσει τόν πάγο» καί πρίν μοῦ θέσει ἐρωτήσεις, μοῦ διηγήθηκε τήν ἐπίσκεψή της στήν Παιανία, στό σπίτι τοῦ «γνωστοῦ συλλέκτης καί εὐπατρίδης Ἴωνα Βορρέ» τόν ὁποῖο εἶχε ἐπισκεφθεῖ γιά παρόμοια συνέντευξη καί περί τοῦ ὁποίου ἐγώ ἄκουγα γιά πρώτη φορά. Ἡ δημοσιογράφος μοῦ περιέγραψε, μέ πολύ χιοῦμορ, τό πώς ὁ οἰκοδεσπότης τοῦ ὁμώνυμου μουσείου τῆς παρουσίασε κάποια ἐκθέματα -κοντάρια, ἀσπίδες καί σπαθιά καί στολές ἱπποτῶν- καί τό πῶς τῆς ἐξεθείαζε τά «ἔργα τῶν σύγχρονων ἱπποτῶν κι ἄλλα μασονικά θέματα»!
Τόν «γνωστό συλλέκτη καί εὐπατρίδη» -κι ἀργότερα, ἀπό τό 1991 Δήμαρχο Παιανίας-, Ἴωνα Βορρέ συνάντησα ἔκτοτε, πάντα μέσα ἀπό ἐνημέρωση διά τοῦ Τύπου, πολλές φορές καί μέχρι τοῦ θανάτου του τό 2015, καθώς μέ τό πρόσωπό του, σέ σχέση πάντα μέ τά ἀντιαιρετικά θέματα πού ἦταν τό ἀντικείμενο τῆς διακονίας μου, διασταυρωνόμουν συχνά.
Χαρακτηριστικό ὑπῆρξε, στήν γενικότερη ἔρευνά μου περί τῆς γένεσης τοῦ ἀρχαιολατρικοῦ (νεοπαγανιστικοῦ) φαινομένου στή χώρα μας, τό γεγονός ὅτι παρά τήν ἔντονη παρουσία του στά διαδραματιζόμενα ἐπί σειρά ἐτῶν, μία καί μοναδική φορά ἐμφανίστηκε στά ΜΜΕ τό ὄνομά του, συνοδευόμενο μέ μικρή φωτογραφία καί ἐπιγραμματικό κείμενο σέ πρωινή Ἐφημερίδα, γιά νά ἐξαφανιστεῖ τήν ἑπομένη κάθε ἀναφορά περί τῆς ἐμπλοκῆς τοῦ προσώπου του στό ἀρχαιολατρικό πρόβλημα.
Ἀλλά ἄς γίνουμε πιό συγκεκριμένοι.
Ἡ πρώτη ἐπίσημη προσπάθεια καθιέρωσης τῆς ἀρχαιολατρίας στή χώρα μας ἀνάγεται στό 1984.
Διαβάζουμε τό σχετικό πρακτικό, τό ἀναφερόμενο στήν προσπάθεια αὐτή[1]:
Στίς 4 Ἰουνίου τοῦ 1984 συναθροιστήκαμε ὀγδόντα περίπου ἄτομα, ἔπειτα ἀπό προσωπικό κάλεσμα τοῦ Παύλου Πισσάνου τοῦ Κωνσταντίνου, στά ἐπί τῆς ὁδοῦ Σαριπόλου 6 γραφεῖα του.
Ὁ κ. Πισσάνος, μᾶς ἀνακοίνωσε μία πρωτότυπη σέ ἔμπνευση ἰδέα του –κατοχυρωμένη πλέον στά ἀρχεῖα τῆς Ἐθνικῆς μας Βιβλιοθήκης μέ ἀριθ. Πρωτ. 0545– γιά τήν οἰκοδόμηση ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΗΣ, μέ βασικό σκοπό νά καταστεῖ καί νά κατακυρωθεῖ σάν ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ! Κέντρο πνευματικῆς καί καλλιτεχνικῆς φωταύγειας. Λίκνο Γνώσης, Ἐπιστήμης, Τέχνης καί Οἰκολογικοῦ Πολιτισμοῦ. Κέντρο συνάντησης κορυφαίων ἐπιστημόνων, φωτισμένων ἀνθρώπων τοῦ Πνεύματος, τοῦ Λόγου καί τῶν Τεχνῶν, ἀπό κάθε γωνιά τοῦ πλανήτη. Νά συσκέπτονται καί νά συνεργάζονται, κατευθύνοντας τόν κοινό ἀγώνα τῆς Ἠθικῆς καί τῆς Λογικῆς, ἀσκώντας βαρύνουσα πίεση, γιά τήν ὁριστική ἀπομάκρυνση τῆς ἐπάρατης πυρηνικῆς ἀπειλῆς, τοῦ πολεμικοῦ ὀλέθρου καί τοῦ ἀφανισμοῦ τοῦ Φυσικοῦ Περιβάλλοντος, μέσω τῆς ἀμοιβαίας ἀνταποδοτικότητας τοῦ ἀνθρώπου μέ τό οἰκοσύστημα.
Κέντρο ἀναβάπτισης τοῦ σύγχρονου τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ στά νάματα τῆς φιλοσοφικῆς θεώρησης τοῦ κλασσικοῦ ἀρχαιοελλαδικοῦ πνεύματος.
Στή συνέχεια, ὁ ὁμιλητῆς μᾶς ἀνέπτυξε περιγραφικότατα τίς ἐκπληκτικές λεπτομέρειες τοῦ ὀραματικοῦ σχεδιασμοῦ του καί τούς καθαρά ἰδεολογικούς σκοπούς, πού θά ἐξυπηρετήσει τό μεγαλειῶδες αὐτό ἔργο: τό πνεῦμα τῆς ἀγάπης, τῆς πανανθρώπινης συνεργασίας, τῆς πολιτιστικῆς προόδου καί τῆς εἰρηνικῆς συμβίωσης μεταξύ τῶν λαῶν τοῦ κόσμου καί τοῦ Πλανήτη Γῆ, πού μᾶς φιλοξενεῖ.
Ὁ συναγερμικός παλμός τῆς ὁμιλίας καί ὁ ἐντυπωσιασμός μας ἀπό τόν πραγματικά φωτισμένο ἀρχαιοελλαδικό ὁραματισμό, μᾶς παρακίνησε νά ἀποφασίσουμε τή σύσταση ἑνός πνευματικοῦ – πολιτιστικοῦ σωματείου (φορέα καί ἀρωγό) πού, βασικό σκοπό του θά ἔχει τήν ὑλοποίηση τοῦ μεγαλεπήβολου αὐτοῦ σχεδίου.
Τό Σωματεῖο, γιά ἠθική καί ὑλική ἐνίσχυσή του, θά ἀποταθεῖ πρός κάθε κατεύθυνση, σέ πανεθνική παγκόσμια κλίμακα, ζητώντας ἀπό κάθε ἀφανάτιστο, λογικό καί ἀδιάβρωτο πολίτη τῆς Γῆς, τή συμπαράστασή του γιά τό κτίσιμο τῆς καλλιμάρμαρης Ὀλυμπιακῆς πόλης (POLIS).
Ἡ ὁμόφωνη αὐτή ἀπάντησή μας, χαροποίησε τόν οἰκοδεσπότη, πού δέχτηκε πρόθυμα νά παραχωρήσει καί νά ἐμπιστευτεῖ στό ὑπό σύστασιν Σωματεῖο μας, τήν ἰδέα, τούς σχεδιασμούς καί λεπτομερειακούς προγραμματισμούς του, ΔΙΧΩΣ ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΩΦΕΛΕΙΑ, πέρα ἀπό τήν τιμητική διατήρηση γιά τόν ἑαυτό του καί τούς νόμιμους διαδόχους του, τῆς ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ, πού φυσικά καί αὐτονόητα τοῦ ἀνήκει καί κανεῖς δέν εἶναι δυνατόν νά τοῦ τήν ἀμφισβητήσει.
Ἐπιπρόσθετα, μᾶς δήλωσε ὅτι θά συνεργαστεῖ μέ ὅλες τίς δυνάμεις του μέ τό Σωματεῖο μας, γιά τήν πραγμάτωση καί ὁλοκλήρωση τοῦ γιγάντιου αὐτοῦ ἔργου –τοῦ ἔργου τῶν ἐπερχόμενων αἰώνων.
Ἡ παραπάνω ἀναφορά ἀποτελεῖ τήν ἀληθινή μαρτυρία γιά τό βασικό ἐρέθισμα, πού μας παρακίνησε νά σχηματίσουμε τόν ἰδρυτικό πυρήνα τοῦ πνευματικοῦ Σωματείου «ΟΛΥΜΠΟΣ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ».
Στήν προσπάθειά του νά ἀποκρυπτογραφήσει τό ἀνωτέρω μεγαλεπήβολο ὅσο καί πομπῶδες κείμενο, ὁ ὑποψιασμένος γνώστης τοῦ χώρου τῆς παραθρησκείας καί τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου μετά ἀπό ἔρευνα διαπιστώνει ὅτι: Ὁ κ. Παῦλος Πισσάνος, νεαρότατος τό 1984, ὑπῆρξε ἀνιψιός τοῦ πνευματιστῆ Ἀντωνίου Πισσάνου[2], κορυφαίου ἀποκρυφιστῆ τοῦ περασμένου αἰώνα, περί τοῦ ὁποίου θά ἀσχοληθοῦμε σέ εἰδικό ἄρθρο στό μέλλον.
Ὁ Ἀντώνιος Πισσάνος ὑπῆρξε μεταξύ πολλῶν ἄλλων, Ἀντιπρόεδρος τοῦ «Ἑλληνο-Καναδικοῦ Συνδέσμου», τοῦ ὁποίου Πρόεδρος κι ἀργότερα ἐπίτιμος Πρόεδρος -καθότι καί Καναδός ὑπήκοος- ὑπῆρξε ὁ Ἴων Βορρές, ἄμεσα συνδεδεμένος μέ «Ναΐτες Ἱππότες», πού συνεδρίαζαν τήν δεκαετία τοῦ '80 στή Ρόδο.
Ἄς ἔχουμε δέ ὑπ' ὄψιν ὅτι ὑπό τήν στέγη τοῦ «Ἑλληνο-Καναδικοῦ Συνδέσμου» πραγματοποιήθηκαν ἐκδηλώσεις γιά τήν ὑλοποίηση τοῦ διεθνοῦς συλλόγου «Παγκόσμιο Πνευματικό Κέντρο Ὄλυμπος», φορέα, πού ὑπό τήν Προεδρία τοῦ διαφημιστῆ Παύλου Πισσάνου ἐπιχείρησε νά χτίσει -εὐτυχῶς ἀνεπιτυχῶς- τήν «Ἀρχαία Πόλη στόν Ὄλυμπο».
Ἡ οἰκογένεια Βορρέ -κυρίως ὁ Ἴων Βορρές, ἀλλά καί ὁ θεῖος του, Τζών Βορρές- πάντα διατηροῦσαν «ὑψηλές ἐπαφές» -ὑπεύθυνη νά εἶναι ἄραγε ἤ διεθνής μασονία;- μέ βασιλεῖς, ἀρχηγούς κρατῶν, διπλωμάτες κι ἄλλες ἐγχώριες καί διεθνεῖς προσωπικότητες.
Ἡ προσπάθεια γιά τήν ἀνέγερση τῆς «Ἀρχαίας Πόλης στόν Ὄλυμπο» εἶχε συγκεντρώσει γνωστά πρόσωπα -Ἀκαδημαϊκούς, Μεγαλοδημοσιογράφους, Ἐπιχειρηματίες, Καλλιτέχνες- μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Ἀκαδημαϊκός Φαίδων Κυδωνιάτης κ.ἄ. Αὐτή ἦταν ἡ πρώτη προσπάθεια ἐμφάνισης τοῦ ἀρχαιολατρικοῦ φαινόμενου τό ὁποῖο ξέσπασε πλέον μαζικά μετά δυό δεκαετίες.
Ἀλλά γιά τή συμπλήρωση τοῦ ἐν λόγῳ θέματος θά χρειαστοῦμε νά συνεχίσουμε καί τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα, σέ ἕνα ἀκόμη ἄρθρο καθώς τό προκείμενο χρήζει περαιτέρω ἀνάλυσης.
Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.