Χιλιάδες κατέκλυσαν τὴν πλατεῖαν Συντάγματος, διαμαρτυρόμενοι κατὰ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ ἐμβολιασμοῦ (14.07.2021).
Ἑπόμεναι συγκεντρώσεις διελύθησαν μὲ χρῆσιν χημικῶν, ὡς εἶχε συμβῆ καὶ εἰς τὸ Σκοπιανόν.
Αἱ κυβερνήσεις ἀλλάζουν, ὁ τρόπος καταστολῆς τῶν συνταγματικῶν ἐλευθεριῶν παραμένει.
Ὁ Μέγας Βασίλειος καταδεικνύει ὡς λῆρον τὰ ρήματα
«μενγκελιστῶν» Ἱεραρχῶν καὶ πολιτικῶν
ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ ΟΠΟΙΟΣ
ΔΕΝ ΕΜΒΟΛΙΑΖΕΤΑΙ;
Εἶναι ἰατρικὴ ἤ πολιτικὴ ἡ ἀπόφασις τοῦ ἐμβολιασμοῦ;
Δὲν ὑπάρχει καμία πολιτειακὴ εὐθύνη, ἀλλὰ εἶναι ἀποκλειστικὰ ἀτομική;
Ἡμάρτησαν ἐκεῖνοι ποὺ προέτρεψαν ἄλλους νὰ ἐμβολιασθοῦν, οἱ ὁποῖοι παρέλυσαν ἤ ἀπέθανον;
Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος
Ὅλοι βιώνομεν καθημερινῶς τὴν ἀφόρητον πίεσιν ποὺ ἀσκοῦν οἱ κυβερνῶντες, προκειμένου νὰ ἐμβολιασθῶμεν. Καίτοι ἡ πίεσις ὁλοὲν καὶ αὐξάνει μὲ τὰ «δωροδοκούμενα» ἀπὸ τὸν κ. Μητσοτάκην ΜΜΕ νὰ σπείρουν τὸν φόβον καὶ τὸν τρόμον, ἀπειλοῦντα τοὺς πολίτας δι’ ἑκατόμβας θυμάτων ἀπὸ τὸ Φθινόπωρον, δὲν ἐπιτυγχάνεται ὁ στόχος ραγδαίας αὐξήσεως τοῦ ποσοστοῦ τῶν ἐμβολιασμένων. Μετὰ τὰ «δῶρα» εἰς τὰ ΜΜΕ, ἡ Κυβέρνησις ἀπεφάσισε νὰ διαμοιράση τὸν κρατικὸν πλοῦτον, εἰς τὸν ὁποῖον μὲ πολλὰς στερήσεις καὶ βασάνους ἔχει συνεισφέρει κάθε Ἕλλην, εἰς τοὺς νέους, διὰ νὰ τὸν ἐκδαπανήσουν πρὸς διασκέδασιν! Ἀλήθεια, πῶς ἐλησμονήθη ὅτι ἀκόμη εἴμεθα ὑπόλογοι εἰς τοὺς δανειστάς-κηδεμόνας;
Ὅμως καὶ αὐτὸ τὸ μέτρον δὲν εἶχεν οὐσιῶδες ἀποτέλεσμα. Ἔτσι, ἀπὸ τὸ «καρότο» ἐπεράσαμεν εἰς τὸ «μαστίγιον», διότι θεωροῦν τοὺς πολίτας… ὑποζύγια! Ἐξηγγέλθη, λοιπόν, ἡ ὑποχρεωτικότης ἐμβολιασμοῦ διὰ ὑγειονομικούς, σώματα ἀσφαλείας καὶ προσεχῶς ἐκπαιδευτικούς. Ἔδειξε πλέον ἡ ἐξουσία τὸ πραγματικόν της πρόσωπον: ἀπὸ «μερκελισταὶ» (ὀπαδοὶ τῆς στυγνῆς Καγκελλαρίου τῶν ἀφαιμακτικῶν μνημονίων) ἔγιναν «μενγκελισταὶ» (ὀπαδοὶ τοῦ ναζιστοῦ Μένγκελε, ποὺ ἐπέβαλε ὡς ἀναγκαστικὰ τὰ ἰατρικὰ πειράματά του… Τί νὰ σκεφθῆ κανεὶς δι’ ἐκείνους τοὺς Ἱεράρχας ποὺ ἔφθασαν νὰ στηρίζουν αὐτὴν τὴν «χιτλερικὴν» πολιτικήν;
Εἶναι ἢ δὲν εἶναι ἁμαρτία
ὁ μὴ ἐμβολιασμός;
Ἐντὸς αὐτοῦ τοῦ πλαισίου ἀσφυκτικῆς πιέσεως Ἱεράρχαι αὐτοπροβαλλόμενοι εἰς διάφορα ΜΜΕ ἐτοποθετήθησαν δημοσίως (σημειωτέον, οὐδείς ἐπέκρινε τὰς συνταγματικὰς παραβάσεις). Τοιουτοτρόπως, ἐδημιουργήθησαν τρεῖς κατευθύνσεις, ποὺ πρεσβεύουν τὰ ἑξῆς: α) τὸ ζήτημα τοῦ ἐμβολιασμοῦ δὲν εἶναι θεολογικόν, ἀλλὰ ἰατρικὸν θέμα, β) εἶναι χριστιανικὸν καθῆκον ἀγάπης νὰ ἐμβολιασθοῦν ὅλοι, ἀλλὰ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ χαρακτηρισθοῦν ὡς «ἁμαρτωλοὶ» ὅσοι δὲν τὸ πράξουν καὶ γ) ἁμαρτάνουν ὅσοι δὲν ἐμβολιάζονται, διότι θέτουν εἰς κίνδυνον τοὺς συνανθρώπους τους.
Ἡ εὐθυνόφοβος ἄποψις
Καὶ αἱ τρεῖς ἀπόψεις εἶναι ἐσφαλμέναι, ὅπως θὰ καταδείξωμεν. Ἡ πρώτη ἄποψις προσπαθεῖ νὰ μεταθέση τὴν εὐθύνην τῆς ἀποφάσεως κάπου ἀλλοῦ. Ἡ μετάθεσις αὐτή, δηλ. ἡ μὴ ἀνάληψις εὐθύνης, ἀπὸ μόνη της συνιστᾶ ἁμαρτίαν. Ἀκόμη ὅμως καὶ νὰ ἦτο ἰατρικὸν τὸ ζήτημα, τὸ τί θὰ εἴπουν οἱ ἰατροὶ δὲν ἀπαλλάσσει κάποιον ἀπὸ τὴν ἐνδεχομένην ἁμαρτίαν π.χ. συνιστᾶται εὐσχήμως εἰς κάποια ἔγκυον νὰ «ρίξη» τὸ παιδί, διὰ νὰ σωθῆ ἡ ἰδία, αὐτὸ ὅμως δὲν ἀμνηστεύει ὅτι πρόκειται περὶ φόνου.
Βεβαίως, τὸ ζήτημα τῶν ἐμβολίων εἶναι καὶ ἰατρικόν, ἀλλὰ ὄχι ὀλιγώτερον ἀπ’ ὅτι εἶναι θεολογικόν. Ἐπειδὴ ἡ πίστις διεκδικεῖ «καθολικότητα» (ἂς ἐπιτραπῆ κατὰ συγκατάβασιν ὁ ὅρος αὐτός, διὰ νὰ δηλωθῆ ἡ ἔννοια ὅτι ἡ πίστις ἀφορᾶ εἰς κάθε πτυχὴν τοῦ βίου καὶ κάθε δευτερόλεπτον τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας, δηλ. περιλαμβάνει τὰ πάντα καὶ ὄχι μόνον «θρησκευτικὰ καθήκοντα») κάθε πρᾶξις μας καθορίζεται ἀπὸ αὐτήν. Ἄρα καὶ μία ἰατρικὴ ἐπιλογὴ σημαντικὴ ἢ ἀσήμαντος ἔχει ὡς προϋπόθεσιν αὐτήν.
Εἰς δὲ τὴν συγκεκριμένην περίπτωσιν τῶν ἐμβολίων-COVID ἔχει προκύψει καὶ ἕνας ἐπιπλέον λόγος, τὸν ὁποῖον ἡ ὡς ἄνω τοποθέτησις τῶν Ἱεραρχῶν ἀγνοεῖ (ἐσκεμμένα;), τὸ βιοηθικὸν πρόβλημα, δηλ. τὸ ἀδιαμφισβήτητον γεγονὸς ὅτι τὰ ἐμβόλια σχετίζονται μὲ ἐκτρωμένα βρέφη. Ἐξ αὐτοῦ προέκυψε καὶ ἡ σχετικὴ ἐνασχόλησις τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Βιοηθικῆς μὲ τὰ ἐμβόλια, ἀσχέτως ὅτι τὸ πόρισμά της φαίνεται νὰ μὴ εἶναι προϊὸν ἐλευθέρας ἐπιστημονικῆς διερευνήσεως. Δὲν εἶναι, ἑπομένως, ἀντιφατικὸν Ἱεράρχαι νὰ ἰσχυρίζωνται ὅτι τὸ ζήτημα δὲν εἶναι θεολογικόν;
Ἡ ἀντιφατικὴ ἄποψις
Ἡ δευτέρα ἄποψις προέκυψε μᾶλλον ὡς ἀντίδρασις εἰς τὴν ἀκραίαν θέσιν ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοὶ ὅσοι δὲν δέχονται τὸ ἐμβόλιον. Ἡ ἄποψις αὐτὴ πάσχει καταφανῶς εἰς τὸν συλλογισμόν της. Ἂν κάτι ὑπάγεται εἰς τὰ χριστιανικὰ καθήκοντα τότε εἶναι ταυτοχρόνως ὑποχρεωτικὸν καὶ ἡ μὴ ἐκπλήρωσις αὐτοῦ συνιστᾶ ἀσφαλῶς ἁμαρτίαν π.χ. ἂν εἶναι καθῆκον νὰ «τιμῶ τὸν πατέρα μου καὶ τὴν μητέρα μου», τότε ἂν δὲν τὸ τηρῶ ἁμαρτάνω.
Ὡστόσον, δὲν ὑφίσταται «χριστιανικὸν καθῆκον» ἰατρικῶν πράξεων π.χ. ἡ αἱμοδοσία, ἐνῷ εἶναι πάνυ ὠφέλιμος, ὁ μὴ αἱμοδότης δὲν κατακρίνεται (σημειωτέον, ἀποτελεῖ ἕτερον ζήτημα ἡ παντελῶς ἀπαράδεκτος θέσις τῶν χιλιαστῶν διὰ τὴν μετάγγισιν, ἐπειδὴ ἔχει ἀναχθῆ εἰς δόγμα). Ἡ ἀποφυγὴ θεωρήσεως τῶν ἰατρικῶν πράξεων ὡς «καθήκοντος» προκύπτει ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ θεμέλια τῆς ἰατρικῆς, τὰ ὁποῖα εἶναι πιθανολογικά, δηλ. δὲν ὑπάρχει ἡ ἀπόλυτος βεβαιότης ὅτι μία πρᾶξις θὰ ἀποβῆ ὁπωσδήποτε εἰς ὄφελος π.χ. ὅταν εὑρίσκεται κανεὶς εἰς δίλημμα, ἂν κάποια ἐγχείρισις θὰ τὸν ἀφήση παράλυτον ἢ ὄχι. Εἰς τοιαύτην περίπτωσιν ἄλλος ἐπιλέγει νὰ τὸ πράξη καὶ ἄλλος ὄχι, κανεὶς ὅμως δὲν κατακρίνεται ὡς μὴ πράξας τὸ χριστιανικόν του καθῆκον.
Ὁπωσδήποτε, τὸ πρόβλημα τῶν ἐμβολίων εἶναι περίπλοκον, καθὼς προβάλλεται εἰς συνάρτησιν μὲ τὰς ἐπιπτώσεις πρὸς τὸν πλησίον καὶ ὄχι ὡς ἀτομικὴ πρᾶξις, ἀλλὰ πράξεις ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον ὑπάρχουν πολλαί. Ἤδη εἰς τὴν «Παραβολὴν τῆς Κρίσεως» ἐξαποστέλλονται μακρὰν τοῦ Θεοῦ ὄχι ἀπαραιτήτως οἱ «ἁμαρτωλοί», ποὺ δὲν ἐπειθάρχησαν εἰς κάποια ὑγειονομικὴν Συνοδικὴν ἐντολήν, ἀλλὰ ὅσοι εἶχαν νεκρὰν πίστιν ἄνευ ἔργων ἀγάπης. Πρόκειται διὰ πράξεις ποὺ γίνονται ἐν ἐλευθερίᾳ καὶ ὄχι καθ’ ὑπόδειξιν ὡς καθῆκον, διότι δὲν γίνεται νὰ φορτώνη κανεὶς ἕνα δυσβάστακτον φορτίον εἰς τὸν ἄλλον, πέραν ὅσων ἐντέλλεται ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Αὐτὸ ἐπίσης σημαίνει ὅτι ἡ παράλειψις μιᾶς ἐξ ὅσων ἀναφέρονται δὲν μᾶς ὁδηγοῦν εἰς τὴν «κόλασιν». Καθένας πράττει κατὰ τὸ μέτρον τῶν δυνάμεών του. Ἀκόμη, λοιπόν, καὶ ἂν ὑποθέσωμεν ὅτι ὁ ἐμβολιασμὸς εἶναι μετὰ βεβαιότητος καλὴ πρᾶξις οὔτε καθῆκον ἀποτελεῖ οὔτε πρόκειται διὰ τὴν μίαν καὶ μοναδικὴν πρᾶξιν, ποὺ θὰ μᾶς στερήση τὸν Παράδεισον.
Εἶναι ἁμαρτωλοὶ ὅσοι δὲν πειθαρχοῦν
εἰς πολιτικάς ἀποφάσεις;
Ἀφήνοντες λοιπὸν τελεσιδίκως ὄπισθέν μας τὴν (β) ἄποψιν, φθάνομεν εἰς τὴν πραγμάτευσιν τῆς (γ), ἡ ὁποία δὲν βλέπει «παθητικά», δηλ. ὡς παράλειψιν καθήκοντος, ἢ «λειτουργικά», δηλ. ὡς ἔκφρασιν πίστεως, τὴν ἄρνησιν τοῦ ἐμβολιασμοῦ, ἀλλὰ «ἐνεργητικά», δηλ. ὡς συνειδητὸν ἔγκλημα κατὰ τοῦ συνανθρώπου μὲ τὸ ἐπιχείρημα ὅτι γίνεται κανεὶς μεταδότης θανάτου! Μάλιστα οἱ θιασῶται αὐτῆς τῆς θεωρίας εὐκαίρως ἀκαίρως χρησιμοποιοῦν ἢ ὑπονοοῦν ὅτι ὁ μὴ ἐμβολιασμένος εἶναι «ἀκούσιος φονεύς»!
Ἡ ἄποψις αὐτὴ ἐλέγχεται ὡς θεολογικῶς ἀπαράδεκτος κατὰ δύο τρόπους. Κατ’ ἀρχὰς ὅσοι τὴν ὑποστηρίζουν δὲν ἐμβαίνουν εἰς τὸν κόπον (ἢ δὲν θέλουν) νὰ ἐξετάσουν τὸ ἀρχιμήδειον σημεῖον τῆς θεωρίας των, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἀποδέχονται μὲ «δογματικὸν» τρόπον, ὅτι τὰ παρόντα χορηγούμενα σκευάσματα εἶναι ἐμβόλια καὶ ἑπομένως εἶναι κάτι ἐξ ὁρισμοῦ καλόν. Ὡστόσον, ἡ διεθνὴς ἐπιστημονικὴ κοινότης διαφωνεῖ, ἂν πρόκειται ὄντως διὰ ἐμβόλια, καθὼς τὰ κλασικὰ γνωστά μας ἐμβόλια διαφέρουν ἀπὸ αὐτά. Ἄρα πρόκειται διὰ κάτι ἄλλο.
Πέραν ὅμως τούτου τίθεται καὶ τὸ ζήτημα τῆς ἠθικῆς καὶ πολιτικῆς νομιμότητος αὐτῶν, καθὼς δὲν ἔχουν λάβει τὴν προβλεπομένην ἀδειοδότησιν, ἀλλὰ ἁπλῶς μίαν ἔκτακτον-πρόχειρον. Μάλιστα, αἱ ἑταιρεῖαι ποὺ κατασκευάζουν αὐτὰ δὲν ἀποκρύπτουν ὅτι εὑρίσκονται ἀκόμα εἰς στάδια κλινικῶν δοκιμῶν. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ἡ καθημερινὴ πρόοδος τοῦ ἐμβολιασμοῦ, καθὼς ἔχουν προκύψει παγκοσμίως -συμφώνως μὲ ἐπίσημα στοιχεῖα- χιλιάδες θάνατοι καὶ σοβαραὶ παρενέργειαι. Ἐρωτῶμεν, λοιπόν, τοὺς Ἱεράρχας: Πῶς προεξοφλοῦν ἐκ προοιμίου ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἐμβολιασμὸς εἶναι «μονόδρομος» διὰ τὸ καλόν μας;
Ἡ ἀπάντησίς των εἶναι ἐπανάληψις ὅσων ἀναμασοῦν καὶ οἱ πολιτικοί: «ἔχουμε μόνο τὸ ἐμβόλιον, ἂς ἀναλάβη ὁ καθένας τὴν ἀτομική του εὐθύνη». Διὰ νὰ πεισθῆ κανεὶς εἰς αὐτὰ τὰ λόγια πρέπει νὰ εὑρίσκεται εἰς τὸ στάδιον τῆς νηπιακῆς λογικῆς. Διατὶ ἔχομεν μόνον τὰ ἐμβόλια καὶ ὄχι φάρμακα, ὅπως γίνεται μὲ ὅλας τὰς ἀσθενείας; Διατὶ τονίζεται μόνον ἡ ἀτομικὴ εὐθύνη (ἐγκλεισμός, μάσκες, ἐμβόλια), ἀλλὰ ἡ Πολιτεία δὲν φέρει καμίαν εὐθύνην, ὅπως π.χ. νὰ δημιουργήση σοβαρὰν πρωτοβάθμιον φροντίδα; Διαφαίνεται, λοιπόν, ὅτι τὸ πρόβλημα ψευδεπιγράφως παρουσιάζεται ὡς ἰατρικὸν, ἐνῷ τελικὰ εἶναι πολιτικόν.
Συμβαίνει καὶ τώρα ὅ,τι συνέβη καὶ μὲ τὰ «lockdown»: δὲν πρόκειται δι’ ἐπιστημονικὰς ἐπιλογάς, ἀλλὰ διὰ πολιτικὰς ἐντολάς. Οἱ πολιτικοὶ ἐπέτυχαν νὰ ἀποσείσουν οἱανδήποτε εὐθύνην, μεταθέτοντες αὐτὴν ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον εἰς τοὺς πολίτας: «εὐθύνεστε ὅλοι ἐσεῖς ποὺ δὲν τηρεῖτε τὰ μέτρα» (ἀνεξαρτήτως πόσον παράλογα ἢ καταστροφικὰ εἶναι αὐτά). Μάλιστα ἡ 24ωρος προπαγάνδα προσάπτει τὸν ὅρον «ἀρνητὴς» εἰς ὅποιον διαφωνεῖ μὲ τὰ μέτρα, ὑπονοοῦσα ὅτι αὐτὸς ἀντιστρατεύεται τὴν κοινὴν (δῆθεν) λογικήν, ἐνῷ πρόκειται ἁπλῶς διὰ ἀντίθεσιν εἰς πολιτικὰς ἀποφάσεις.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ κατ’ ἐξοχὴν διαφεύγει τῆς προσοχῆς τῶν Ἱεραρχῶν εἶναι ὅτι αἱ πολιτικαὶ ἀποφάσεις σκοτώνουν χιλιάδας ἀνθρώπους! Τὰ «lockdowns», ὡς καταδεικνύουν μελέται εἰς τὸ ἐξωτερικόν, μακροπρόθεσμα ἐπιφέρουν περισσοτέρους θανάτους ἀπ’ ὅσους ὁ ἰός! Τὸ ἴδιον ἴσως συμβαίνει καὶ μὲ τὰ ἐμβόλια: Μήπως γνωρίζει κανεὶς τὰς μακροχρονίους ἐπιπτώσεις; Ἤδη πάντως αἱ βραχυπρόθεσμοι προκαλοῦν φρίκην…
Τελικά, εἶναι πολὺ πιθανὸν ὅτι «ἁμαρτωλὸς» εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἄκριτα «μηρυκάζει» τὰς πολιτικὰς ἀποφάσεις π.χ. ἐμβολιασμοῦ, καὶ ὄχι ἐκεῖνος ποὺ δὲν ἐμβολιάζεται.
Εἴμεθα ὅλοι ἀκούσιοι φονεῖς;!
Κατὰ δεύτερον, ἡ ἀνωτέρω ἄποψις τείνει νὰ χαρακτηρίση ὅλους ὡς «φονεῖς», διότι ἂν ἐκλάβωμεν τὸν μὴ ἐμβολιασμὸν ὡς ἐπικίνδυνον βάσει μόνο πιθανοτήτων τότε οἱαδήποτε παράλειψις ἢ λάθος ἐνέργεια εἰς τὴν ζωὴν δύναται νὰ ἀποβῆ μακάβριος π.χ. πολλοὶ ὁδηγοὶ παραβιάζουν τὴν λωρίδα ἐκτάκτου ἀνάγκης μὲ ἀποτέλεσμα τὴν καθυστέρησιν ἀσθενοφόρων ἢ πυροσβεστικῶν ποὺ στοιχίζει τὴν ζωὴν ἀνθρώπων. Εἶναι ἀκούσιοι φονεῖς; Ποῦ εἶναι τότε ἡ εὐαισθησία τῶν Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι κόπτονται μόνον διὰ τὰ ἐμβόλια; Ἀφ’ ἑτέρου, ποῖος ἀπὸ τοὺς Ἱεράρχας βροντοφωνάζει κατὰ τῶν μεταδιδόντων τὸν θανατηφόρον ἰὸν π.χ. τοῦ “AIDS”;
Ἔχει ὅμως πραγματικὰ θεολογικὸν ἔρεισμα αὐτὴ ἡ θεωρία περὶ «ἀκουσίου φονευτοῦ»; Ὁ ὁρισμὸς ἑκουσίου καὶ ἀκουσίου φόνου εὑρίσκεται εἰς τὸν Μ. Βασίλειον: Ὁ μὲν ἑκούσιος φόνος προϋποθέτει εἴτε συνειδητὴν πρόθεσιν εἰς τὸ νὰ σκοτώση κανεὶς εἴτε ὁ τρόπος ποὺ μετέρχεται κάποιος, διὰ νὰ πλήξη συνάνθρωπόν του νὰ εἶναι βέβαιον ὅτι θὰ ὁδηγήση εἰς θάνατον π.χ. ὅπλον. Διὰ τοῦτο οἱ λησταὶ καὶ οἱ πολεμισταὶ κατὰ τὸν 8ον Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου ὑπάγονται εἰς αὐτὴν τὴν κατηγορίαν. Ὁ Μέγας Πατὴρ ἐντάσσει εἰς αὐτὴν τὴν κατηγορίαν καὶ τὴν χορήγησιν παρανόμου σκευάσματος, ἡ ὁποία προεκάλεσε θάνατον ἔστω καὶ ἂν δὲν ἦτο αὐτὸ τὸ προσδοκώμενον ἢ ἐπιθυμητὸν ἀποτέλεσμα! Ἀντιστοίχως, ἀκούσιοι φόνοι, κατὰ τὸν Διδάσκαλον τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἐμπεριέχουν πρόθεσιν ἢ ὅταν τὸ μετερχόμενον μέσον δὲν θεωρεῖται ὅτι θὰ ἠδύνατο νὰ προκαλέση θάνατον.
Διαφαίνεται, ἑπομένως, ὅτι εἰς τὰς δύο αὐτὰς κατηγορίας προϋποτίθεται κάποια ἐνεργητικὴ πρᾶξις τοῦ «φονεύοντος», ὄχι ἁπλῶς παθητικὴ ἢ παράλειψις. Ἀκόμα καὶ εἰς τὸν 33ον Κανόνα του ἡ «ἀμελήσασα τοῦ κυήματος» δὲν ἔχει σχέσιν μὲ ἔγκλημα ἐξ ἀμελείας, ἀλλὰ μὲ πρόθεσιν. Διαφωτιστικὴ εἶναι καὶ μία ὑποσημείωσις τοῦ Πηδαλίου:
«Ὁ δὲ Βαλσαμὼν προσθέτει, ὅτι εἶδεν ἱερέα καθαιρεθέντα, διότι πέρνοντος αὐτοῦ τὸ βιβλίον του, μὲ φιλονεικίαν ἀπὸ ἕνα ἄλλον ἱερέα, ἐλειποθύμησεν ἐκεῖνος ἐκ τούτου καὶ ἀπέθανεν. Ὁμοίως καὶ ἄλλον ἱερομόναχον εἶδε καθαιρεθέντα, διότι ἀνθυβρίσαντος ἄλλον μοναχόν, μὴ ὑπομείνας ἐκεῖνος τὴν ὕβριν, ἐστέναξε βαρέως καὶ μὲ τὸν στεναγμὸν ὁμοῦ ἐξεψύχησεν».
[Μήπως θὰ ἔπρεπε οἱ Ἱεράρχαι μας ἀντὶ νὰ παροτρύνουν εἰς ἐμβολιασμὸν νὰ ἐξετάσουν οἱ ἴδιοι εἰς πόσους ἱερεῖς ἐχειροδίκησαν ἢ πόσους ὡδήγησαν εἰς ἀπόγνωσιν…;]
Βλέπομεν ὅτι ὁ Μέγας Πατὴρ δὲν ἀναφέρεται εἰς ἰώσεις. Εἶναι ἄγνωστος στὸν Μ. Βασίλειον ἢ ἴωσις; Ὄχι, ἀλλὰ προφανῶς δὲν κατατάσσεται εἰς τοὺς φόνους, διότι εἶναι κάτι φυσικὸν καὶ μὴ ἐλεγχόμενον. Ἡ πανώλης ἐθεωρεῖτο «ἐπίσκεψις» τοῦ Θεοῦ πρὸς ὅλους καὶ δὲν ὑπάρχει καθαρῶς ἀτομικὴ εὐθύνη, πλὴν τῆς ἑξῆς περιπτώσεως: Εἰς τὴν ὑποσημείωσιν τοῦ Πηδαλίου διὰ τὸν 66ον Ἀποστολικὸν Κανόνα ἀναγράφεται ὅτι «ὡς φονεὺς καταδικάζεται καὶ ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐν καιρῷ πανώλης ἠξεύροντας ὅτι εἶναι μεμολυσμένος, ὑπάγει εἰς οἴκους, καὶ πολιτείας, καὶ μολύνει καὶ τοὺς ἄλλους, καὶ γίνεται πολλῶν φόνων αἴτιος». Προφανῶς προϋποτίθεται καὶ ἐδῶ ἡ ἐπίγνωσις τῆς μολύνσεως καὶ ἡ πρόθεσις νὰ μολύνη κανεὶς τοὺς ἄλλους. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετον ἀπ’ ὅ,τι συμβαίνει σήμερα: ὑποχρεούμεθα νὰ θεωρούμεθα ὅλοι ἄρρωστοι καὶ ἀκούσιοι… δολοφόνοι!
Μὲ ποῖον λοιπὸν θεολογικὸν ἐπιχείρημα σήμερα θεωροῦνται οἱ ἀνεμβολίαστοι ὡς «ἀκούσιοι φονεῖς»; Ἂν εἶναι οἱ ἀνεμβολίαστοι τότε εἶναι καὶ οἱ ἐμβολιασμένοι ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ ἐπίσης μεταδίδουν τὸν ἰόν. Ἂν εἰσάγωμεν τὸ δυνητικὸν τότε ὅλοι -ὀλιγώτερον ἢ περισσότερον δὲν ἔχει σημασίαν- εἴμεθα θανασίμως «ἁμαρτωλοὶ», καθὼς οἱοδήποτε παραμικρὸν λάθος εἶναι πιθανὸν μελλοντικὰ νὰ ὁδηγήση εἰς τὸν θάνατον ἄλλου. Ποῖοι θὰ ἀναλάβουν τὴν εὐθύνην διὰ τοὺς θανάτους ποὺ προεκάλεσε τὸ ἐμβόλιον; Ἢ δύνασαι ὅταν ἐμβολιάζεσαι ἐπαναπαύεσαι ὅτι ἔκανες ὅ,τι ἦτο δυνατόν; Ἴσως μπορεῖς νὰ κάνης κάτι ἀκόμα: νὰ κλεισθῆς εἰς ἕνα σπήλαιον, ὥστε νὰ μὴ συναντήσης ποτὲ πάλιν ἄνθρωπον καὶ ἔτσι νὰ εἶσαι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι τότε ἔκανες ὅ,τι ὄντως ἦτο δυνατόν! Ἢ μήπως ὀνοματίζομεν δυνατὸν ὅ,τι μᾶς εἶναι βολικόν; Θέλεις νὰ σώσης τοὺς ἀνθρώπους (=σπήλαιον) ἢ θέλεις νὰ εἶσαι ἁπλῶς νόμιμος (= ἐμβόλιον); Ἀπεναντίας, ἂν ἀκολουθήσωμεν τὴν θεολογίαν, τότε ἔγκλημα διὰ πιθανοτήτων δὲν ὑφίσταται καὶ μάλιστα διὰ ἕνα ἰὸν ποὺ ὑπακούει μόνον εἰς τὸν Θεόν, ποὺ οἱ Ἱεράρχαι μας ἐλησμόνησαν νὰ παρακαλέσουν, ἔχοντες πίστιν εἰς τοὺς ὑγειονομικοὺς ψευδοπροφήτας.